Armstrong Lindsay - Trudny mężczyzna.pdf - A - gosiunia1979

LINDSAY ARMSTRONG

Trudny mężczyzna

A Difficult Man

Tłumaczyła: Kinga Taukert

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Kim pani jest, do diabła?

Juanita Spencer-Hill patrzyła w oszołomieniu na wysokiego mężczyznę,

który z wyraźną wściekłością otworzył jej drzwi. Do pewnego stopnia była

przygotowana na jakąś nietypową reakcję, gdyż widziała w telewizji wywiad z

Garethem Walkerem, dotyczący jego ostatniego bestselleru. Miało się wrażenie,

że pisarz wręcz rozsadza sobą ekran, tak był dynamiczny i impulsywny, a w

swoich wypowiedziach cięty i piekielnie inteligentny, co mocno dawało się we

znaki prowadzącej program dziennikarce. Prezentował przy tym zniewalający

męski wdzięk, najprawdopodobniej więc oglądające program miliony kobiet

niekoniecznie robiły to ze względu na nagle rozbudzone zainteresowania

literackie...

W bezpośrednim kontakcie wywoływał znacznie większe wrażenie niż na

ekranie. Proporcjonalnie zbudowany, mierzący ponad sto osiemdziesiąt

centymetrów wzrostu, miał proste i gęste ciemnoblond włosy oraz najbardziej

niebieskie oczy, jakie Juanita kiedykolwiek widziała. Wyglądał władczo,

chociaż miał na sobie mocno podniszczoną koszulę w kolorze khaki i spłowiałe

dżinsy.

– Pytam raz jeszcze – wycedził Gareth Walker przez zaciśnięte zęby. –

Kim pani, do licha ciężkiego, jest i czemu gapi się pani na mnie jak cielę na

malowane wrota?

Poczuła, że krew napływa jej do twarzy. Z godnością wyciągnęła rękę.

Juanita Spencer-Hill z agencji wystroju wnętrz. Byliśmy umówieni,

żeby...

– Spencer-Hill przerwał bezceremonialnie – Myślałem, że przyślą mi

jakąś zwykłą pannę Hill. Zignorował wyciągniętą w swoją stronę dłoń, choć

patrzył przez moment na długie i szczupłe palce, ozdobione jedynie rodowym

sygnetem, oraz drobny przegub, którego delikatność dodatkowo uwydatniał

duży złoty zegarek na szerokim pasku z czarnego aksamitu. Potem podniósł te

swoje niezwykłe oczy i zupełnie bezczelnie przystąpił do szczegółowych

oględzin. Jego wzrok powędrował najpierw ku lśniącym ciemnym włosom,

zebranym na karku w zgrabny węzeł, po czym dokładnie zlustrował jej figurę,

której smukłość podkreślał doskonały krój czarno-białej sukienki. Na chwilę

zatrzymał wzrok na opierającej się tuż przy czarnych płaskich pantoflach lasce.

– To jak się pani właściwie nazywa? Płonę z ciekawości.

Juanita zagryzła wargi i zaczerwieniła się ponownie.

P-pracuję pod nazwiskiem Hill i tak się powinnam była przedstawić, ale

umknęło mi to z p-pamięci – zająknęła się mocno.

– Ciekawe, dlaczego pani w ten sposób oszukuje ludzi? Oczywiście –

skrzywił się kpiąco – gdy pani o tym nie zapomina.

Spróbowała ochłonąć i wziąć się w garść.

– Wcale nie uważam tego za oszustwo powiedziała chłodno. – Ja...

– Ale ja tak. Założę się, że jest pani z „tych” Spencer-Hillów,

nieprawdaż? Słynna rodzinka, która chełpi się na wszystkie strony gwiazdą

srebrnego ekranu, laureatką prestiżowej nagrody Archibalda i obiecującym

następcą Niki Laudy?

Juanita zastanowiła się, czym zasłużyła na podobne traktowanie.

– M-mój ojciec rzeczywiście jest aktorem, matka malarką portretów, a

brat bierze udział w wyścigach Formuły Jeden. Właśnie dlatego p-pracuję pod

innym nazwiskiem, gdyż nie chcę wykorzystywać ich osiągnięć, żeby sobie

ułatwiać...

A może – przerwał jej znowu ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy – po

prostu ma pani dość ukochanej rodzinki i w ten sposób próbuje się od nich

uwolnić?

Wzięła głęboki oddech. Dość tego.

– Nie mam zamiaru ani chwili dłużej rozmawiać z panem o mojej

rodzinie i dawać się znieważać, panie Walker. Przyjechałam tu w interesach, ale

ponieważ wygląda na to, że pan z miejsca poczuł do mnie niewytłumaczalną

niechęć, nie pozostaje mi nic innego, jak uznać całą sprawę za niebyłą. Zegnam

pana.

Nie zdążyła się odwrócić, gdy usłyszała miękki głos.

– Brawo! Przynajmniej raz się pani nie zająknęła. A dlaczego używa pani

laski?

– T-to nie pańska...

– Sprawa? – podsunął usłużnie, obdarzając ją przy tym szerokim

uśmiechem, co zdezorientowało ją kompletnie. – W porządku. Wróćmy więc do

tego, co jest moją sprawą. Proszę wejść. – Odsunął się na bok, po czym

przechylił głowę na ramię z wyrazem dezaprobaty na twarzy. – Ile pani ma lat?

– To także nie pańska sprawa – odparła zimno.

– O, tu się pani myli – odparł z podejrzaną uprzejmością. – Jest pani tutaj,

gdyż ma pani urządzić ten dom od piwnic aż po dach, tak więc chyba

powinniśmy coś niecoś o sobie wiedzieć, skoro mamy razem pracować. Ja,

nawiasem mówiąc, mam trzydzieści sześć, podczas gdy pani wygląda na...

dwadzieścia osiem?

– Dwadzieścia pięć – powiedziała, nie zdążywszy się powstrzymać.

– Do licha! – skrzywił się. – Najpewniejszy sposób na obrażenie kobiety

to dodanie jej lat. Co mogę zrobić, żeby się zrehabilitować?

– Nic. To, że jestem kobietą, zupełnie nie ma nic wspólnego...

– Pozwolę sobie być innego zdania. Tylko radykalnym feministkom

wydaje się, że to, jakiej dana osoba jest płci, nie ma żadnego znaczenia. A może

jest pani jedną z nich? – spytał poważnym tonem, ale w niebieskich oczach

czaiła się kpina.

– W żadnym wypadku – zaprzeczyła lodowato.

– No to świetnie. Ale dlaczego ciągle stoimy w drzwiach? Niechże pani

wreszcie wejdzie. Możemy kontynuować naszą przyjacielską pogawędkę w

bardziej komfortowych warunkach. Zapraszam do gabinetu.

Juanita po chwili wahania ruszyła za nim. Było to jej pierwsze aż tak

poważne zlecenie. Takiej szansy nie wolno zmarnować.

Gareth Walker rozparł się za przepięknym biurkiem z orzechowego

drzewa, podczas gdy Juanita usiadła sztywno, ze splecionymi nerwowo dłońmi.

– Przepraszam, że tak nieuprzejmie panią powitałem. Kompletnie

zapomniałem, że ma pani przyjść. Ponadto rano miałem przypływ weny

twórczej. Czy pani wiedziała, że jestem pisarzem?

– Tak. Czy...

– W takim razie pewnie pani zrozumie mój stan napięcia i podminowania,

zwłaszcza że sama ma pani artystkę w rodzinie. A przy okazji, jak się miewa

pani matka? Miałem przyjemność spotkać ją parę razy.

– Dziękuję, dobrze. Panie Walker...

– Czy pani rodzice nadal żyją w konkubinacie? To była tak słynna

sprawa...

Juanita zacisnęła usta i patrzyła na niego bez słowa.

– Zawsze sądziłem – ciągnął zupełnie nie zniechęcony – że taki

nieformalny związek musi ogromnie niekorzystnie wpływać na psychikę

dziecka. Czy dlatego ma pani wadę wymowy, panno Spencer-Hill?

Zbladła. To był naprawdę strzał w dziesiątkę.

– Jako ogólne spostrzeżenie brzmi to naprawdę interesująco, jednak

wykorzystanie tego do wtrącania się w czyjeś sprawy osobiste jest nie do

przyjęcia. Kto dał panu p-prawo do poddawania kogokolwiek p-podobnemu

śledztwu?

Milczał. Wydawało się, że poważnie zastanawia się nad odpowiedzią, ale

po chwili stało się jasne, że znów ogląda ją krytycznie od stóp do głów. Poczuła

się nieswojo, tym razem jednak z innych powodów niż przedtem.

– Nie cierpię owijania w bawełnę – odezwał się w końcu. – A pani?

Wszystkiego się mogła spodziewać, ale nie tego. Ze zdumienia zamrugała

powiekami, aż uśmiechnął się mimowolnie.

– Ja t-też. Tak samo, jak pan. Chociaż nie, z pewnością nie tak samo –

zakończyła kompletnie wyprowadzona z równowagi.

Wyprostował się.

– Proszę zauważyć, że jest to najprostszy sposób na załatwienie pewnych

spraw. Jeśli będę się zastanawiał, dlaczego pani się jąka i używa laski, a

spróbuję nie poruszać tych kwestii, będę się czuł po prostu źle i od czasu do

czasu niechcący coś mi się na ten temat wymknie. Jeśli zaś mi pani wszystko

wyjaśni, nie będę sobie dłużej zaprzątał tym głowy i spokojnie przejdziemy do

interesów.

– To jednak nie ma nic wspólnego z obrażaniem moich rodziców –

zaprotestowała.

– To się wszystko ze sobą łączy. Przypuszczam, że jednym z powodów

posługiwania się skróconym nazwiskiem jest chęć ucieczki przed ludzką

ciekawością. O pani rodzicach jest przecież dość głośno, prawda?

Juanita w milczeniu wytrzymywała jego badawczy wzrok przez jakąś

minutę, po czym odezwała się oschle:

– Mam nieodparte wrażenie, że zawsze udaje się panu postawić na

swoim, bez względu na...

Dlaczego pani tak sądzi?

– Czy byłby pan łaskaw przestać mi przerywać?

– Jak sobie pani życzy. Przywołał na twarz wyraz uprzejmego

zainteresowania.

Juanita zacisnęła zęby.

– Jeśli więc wiedza o mnie wydaje się panu absolutnie niezbędna,

żebyśmy mogli zacząć pracę, to służę informacjami. Moi rodzice są

rzeczywiście utalentowanymi, nietypowymi osobami i z tym wiąże się też to, że

postępują inaczej niż wszyscy. Nie zmienia to faktu, że bardzo kocham ich

oboje. Sugerował pan wcześniej ich niewrażliwość, a zarazem nadmierną

emocjonalność, ale myślę, że sądził pan innych artystów po tym, jak pan sam

postępuje – pozwoliła sobie na wyraźny docinek.

– Proszę dalej.

– Muszę też dodać, że mówię to wszystko tylko dlatego – jej ciemne oczy

zamigotały – że pańskie zniechęcenie i utrata tego zlecenia mogą mi

przeszkodzić w karierze zawodowej. Chodzę z laską, gdyż miałam wypadek

samochodowy. Jest już prawie dobrze, ale lewy staw biodrowy wciąż jeszcze

mnie boli. Wadę wymowy mam od zawsze. Czy teraz możemy przystąpić do

pracy? – spytała szorstko.

Popatrzył na nią spokojnie. Wstał.

– Oczywiście. Myślę, że mimo wszystko czuje się pani lepiej,

wyrzuciwszy to z siebie. Zostanie pani na noc?

– Co najmniej na kilka... – ugryzła się w język. Za późno. Znowu ją

podszedł.

– Czemu nie? Świetny pomysł! – Gareth Walker obszedł dookoła biurko i

oparł się o nie tuż przed nią, nonszalancko krzyżując ramiona. W jego oczach

błysnęło rozbawienie i kpina.

– To nie był mój pomysł – powiedziała sztywno. – Mogłabym się

zatrzymać w jakimś pobliskim motelu...

Skrzywił się nieco.

– Bez sensu... Przecież w tym domu jest tyle miejsca, że może tu

stacjonować oddział wojska i nikt tego nawet nie zauważy. Aha, teraz sobie

przypominam, że zapowiedziałem pani agencji, że nie obchodzi mnie, ile to

będzie kosztować, byleby tylko trwało jak najkrócej.

– Zrobię wszystko, żeby skrócić ten czas do minimum – zapewniła go z

całym przekonaniem. – Oczywiście może się też zdarzyć i tak, że moje pomysły

w ogóle nie będą panu odpowiadać. Pierwszą wizytę składa się właśnie po to, by

przedstawić wstępne szkice i pomysły do zatwierdzenia.

– Powiedziała to pani tak, jakby czekało panią co najmniej zdobycie

Mount Everestu. Ciekawe, dlaczego?

– To proste. Urządzanie domów nie jest żadnym problemem. Są nim ich

właściciele.

Roześmiał się szczerze.

– Nieźle powiedziane! Podoba mi się pani bezpośredniość. Zresztą nie

tylko to mi się w pani podoba – dodał. – Czy matka kiedykolwiek namalowała

pani portret?

– Nie. – Oczy Juanity rozszerzyły się z zakłopotania. – Dlaczego miałaby

to robić?

– Niechże pani da spokój – żachnął się. – Przecież musi pani sobie

zdawać sprawę z tego, że ma pani niezwykły typ urody.

– A-ależ skąd! – zaprzeczyła żywo. – Jestem zbyt chuda, moja cera łatwo

przybiera szary, niezdrowy odcień, a w dodatku pewnie przez całe życie będę

utykać i jąkać się – urwała nagle. Co ona wygaduje? Czy już nigdy nie zapanuje

nad tymi swoimi nieszczęsnymi kompleksami?

– Ma pani przepiękne oczy i włosy, a wszystko, czego potrzebuje pani

skóra, to odrobiny słońca. I wcale nie jest pani chuda... – Jego wzrok zupełnie

jawnie zatrzymał się na rysujących się pod sukienką kształtnych piersiach. – A

Armstrong Lindsay - Trudny mężczyzna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: