John Galsworthy - 2 - Nowoczesna komedia 01 - Biala malpa.pdf - John Galsworthy - askaa192

Biała małpa

Książka i Wiedza

Tytuł oryginału

THE MODERN COMEDY The White Monkey

Przełożyła Zofia Lasocka

Tekst oparto na wydaniu

Państwowego Instytutu Wydawniczego

z roku 1972

Opracowanie graficzne Bożena Kowalewska

Redaktor techniczny Zygmunt Borowski

Korektorzy: Ewa Długosz-Jurkowska, Agnieszka Szajkowska

ISBN 83-05-11661-1 (dla tomu I ISBN 83-05-12109-7)

Przedmowa

W tytule, który nosi druga część kronik rodu Forsyte'ów, nazwana Nowoczesną komedią,

słowo „komedia" zostało, być może, użyte w równie szerokim znaczeniu, w jakim słowo

„saga" zostało użyte w odniesieniu do części pierwszej. A jednak czy można nakreślić inny

niż komediowy obraz lat tak trudnych jak te, w których żyliśmy od czasu wojny, czy można

się w nich doszukać innej niż komediowa wymowy? Wiek, który sam nie wie, czego chce, a

zarazem z największym wysiłkiem usiłuje owo „coś" zdobyć, musi wywoływać choćby

smutny uśmiech.

Oddać kształt i barwę jakiejś epoki to zadanie przekraczające możliwości każdego

powieściopisarza, a w bardzo znacznym stopniu przekraczające możliwości niżej

podpisanego. Lecz kiedy pisał on tę trylogię, u podłoża jego zamierzeń leżało niewątpliwie

pragnienie, by spróbować choć w części wyrazić ducha tej epoki. Nasza Współczesność —

niczym przysłowiowy kurak Irlandczyka — leci tak szybko, że nie sposób ująć jej jako

całości: można ją co najwyżej chwytać na migawkę, kiedy pędzi naprzód, ku swej

przyszłości, nie wiedząc jednak, gdzie i kiedy ta przyszłość się wypełni i jaka będzie.

Anglia roku 1886, roku, w którym rozpoczyna się Saga rodu Forsy-te'ów, także nie widziała

przed sobą przyszłości, spodziewała się bowiem, że jej teraźniejszość trwać będzie wiecznie, i

jechała na swym bicyklu jakby we śnie, lękając się tylko dwóch upiorów: pana Gladstone'a i

irlandzkich członków Izby Gmin.

Anglia roku 1926, roku, w którym kończy się Nowoczesna komedia (stojąca jedną nogą w

powietrzu, a drugą w żyjącym Morrisem Oksfordzie), kręci się w kółko jak kot za swoim

ogonem, mrucząc do siebie: „Gdybyż to wiedzieć, w którym miejscu się zatrzymać!"

Ponieważ wszystko jest teraz względne, nie można już pokładać pełnego zaufania ani w

Bogu, ani w Wolności Handlu, w małżeństwie czy konsolach, ani w węglu, ani w swej kaście.

Wobec powszechnego przeludnienia nie ma dziś miejsca, gdzie czło-

wiek mógłby zatrzymać się na dłużej: wyludniona jest tylko wieś, lecz pobyt na niej uważa

się za zbyt nudny i stanowczo za mało zyskowny. Wszyscy przeżyli trwające cztery lata

trzęsienie ziemi, toteż wszyscy odwykli od spokoju. A jednak charakter Anglików zmienił się

bardzo nieznacznie, jeżeli w ogóle się zmienił. Dowodem strajk powszechny z roku 1926,

którym rozpoczyna się ostatnia część tej trylogii. Jesteśmy nadal narodem nie znoszącym

przymusu, nieufnym wobec krańcowości, znajdującym ratunek w specyficznym humorze,

narodem dobrodusznym, nie lubiącym wtrącać się w cudze sprawy, nieopatrznym i skłonnym

do marnotrawstwa, lecz obdarzonym szczególną zdolnością odradzania się. Jeżeli nie

wierzymy niemal w nic, to jednak wierzymy wciąż w siebie samych. Ta niezwykła

charakterystyka Anglików ostaje się przy głębszym zastanowieniu. Czemu na przykład

porywamy się ustawicznie na zadania przerastające nasze siły? Po prostu dlatego, że nie

posiadamy kompleksu niższości i nic nas nie obchodzi, co inni o nas myślą. Na pozór nie ma

na świecie narodu, któremu by bardziej zbywało na pewności siebie; w głębi duszy żaden

naród nie ma jej więcej. Nawiasem mówiąc, warto może przypomnieć tym, którzy skłonni są

na użytek publiczny głosić gromko sławę Anglii, że dęcie w trąby na własną cześć świadczy o

sprytnie zamaskowanych zaczątkach kompleksu niższości. Tylko ci, co mają dość sił na to, by

milczeć o sobie, mają też dość sił na to, by wierzyć w siebie. Epoka, którą przeżywamy,

utrudnia właściwą ocenę charakteru narodowego Anglików i sytuacji Anglii. Nie ma chyba

kraju, gdzie tak mało prawdopodobna byłaby prawdziwa degeneracja natury ludzkiej jak na

tej wyspie, bo nie mą drugiego kraju

0 tak zmiennym, łagodzącym charakter ludzki, wyrabiającym tężyznę

1 z gruntu zdrowym klimacie. Pod kątem tej uwagi należy patrzeć na cały dalszy ciąg tej

przedmowy.

Do obecnej epoki nie przetrwało nic z wczesnego wiktorianizmu. Przez wczesny

wiktorianizm rozumiem to, co reprezentowali starzy Forsyte'owie i co już w roku 1886

przeżywało swój okres schyłkowy. Przetrwał, a nawet zachował swą moc tylko wiktorianizm

Soamesa i jego generacji; był on siebie bardziej świadomy, nie na tyle jednak, by siebie

unicestwić lub o sobie zapomnieć. Otóż właśnie na tle owej mniej lub bardziej określonej

grupy ludzi możemy lepiej ujrzeć barwę i kształt dzisiejszego pokolenia, które wszystko

stawia pod znakiem zapytania. Starzy Forsyte'owie — stary Jolyon, Swithin, James, Roger,

Mikołaj, Tymoteusz — żyli długie lata nie zapytawszy nigdy, czy życie w ogóle jest coś

warte. Wydawało się im ono ciekawe, pochłaniało ich co dzień na nowo, a jeśli nawet w głębi

duszy nie bardzo wierzyli w życie przyszłe, to przedmiotem ich najgłębszej wiary była

własna, coraz lepsza pozycja społeczna oraz gromadzenie dostatków dla swoich dzieci.

Po nich przyszli Soames, młody Jolyon oraz ich współcześni, u których pod wpływem

darwinizmu i wyższych uczelni zakiełkowały określone wątpliwości co do przyszłego życia i

rozbudziła się na tyle silna

skłonność do introspekcji, że zaczęli się zastanawiać, czy istotnie idą naprzód; zachowali

jednak poczucie własności i pragnienie, by odrodzić się w potomstwie i zabezpieczyć mu

przyszłość. Pokolenie, które weszło na widownię w chwili, gdy królowa Wiktoria z niej

schodziła, na skutek nowych wyobrażeń o wychowaniu dzieci, nowych środków lokomocji

oraz dzięki wielkiej wojnie doszło do przekonania, że wszystko należy przewartościować.

Skoro zaś przed własnością przyszłość jest zamknięta, a życie nie ma jej w ogóle przed sobą

— pokolenie to postanowiło żyć chwilą bieżącą, nie kłopocząc się o los potomstwa, które

może się przypadkiem zrodzić. Nie dlatego, by to dzisiejsze pokolenie mniej kochało swoje

dzieci niż poprzednie pokolenia, ale dlatego, że zabezpieczać przyszłość kosztem

teraźniejszości, zwłaszcza teraz, kiedy nie ma absolutnie nic pewnego, nie wydaje się mu

warte zachodu.

I to właśnie stanowi zasadniczą różnicę pomiędzy dzisiejszą generacją a tymi, które ją

poprzedziły. Ludzie nie będą się ubezpieczać przeciw czemuś, czego nie mogą przewidzieć.

Wszystko to naturalnie odnosi się tylko do tej, powiedzmy, dziesiątej części ludności, której

oczy patrzą powyżej linii granicznej zakreślonej przez posiadanie; poniżej tej linii nie ma

Forsyte'ów, a zatem nie ma potrzeby, by sięgała tam niniejsza przedmowa. Jakiż zresztą

przeciętny Anglik, mający mniej niż trzysta funtów rocznego dochodu, myślał kiedykolwiek o

przyszłości nawet we wczesnowiktoriańskiej epoce?

Nowoczesna komedia rozgrywa się zatem na tle owej mniej lub bardziej określonej grupy,

którą tworzą Soames, drugi teść młodych Montów —-lekkomyślny dziewiąty baronet sir

Lawrence Mont — oraz takie nowowiktoriańskie przydatki, jak faryzejski pan Danby, Elder-

son, Blythe, sir James Foskisson, Wilfred Bentworth i Hilary Char-welł.

Sumując ich idiosynkrazje, zalety i postawę wewnętrzną otrzymujemy dość rozległy i

jednolity obraz przeszłości, na którym rysują się kontury teraźniejszości: Fleur i Michał,

Wilfryd Desert, Aubrey Greene, Marjorie Ferrar, Nora Curfew, Jon, Rafaelita i inne mniejszej

wagi postaci. Różnorodność typów i tendencji współczesności — nawet powyżej owej

granicznej linii, jaką zakreśla posiadanie — nie pomieściłaby się w ramach dwudziestu nawet

powieści, tak że ta oto Nowoczesna komedia musi być z konieczności nieco prymitywną a

krytyczną oceną obecnego pokolenia, lecz może nie wymierzonym przeciw niemu

paszkwilem. Symbolizm jest nudny, łudźmy się więc nadzieją, że pewne podobieństwo

pomiędzy historią Fleur a dziejami jej pokolenia, które, ograbione ze spokojnego szczęścia,

nie ustaje w pogoni za nim — zdoła ujść uwagi. W tej chwili trzeba stwierdzić przynajmniej

jedno: młodzież, żyjąca w wiecznej niepewności, chwieje się i kręci w kółko. Do czego

jeszcze dojdzie? Czy uda się osiągnąć zadowolenie? Jak to wszystko się ułoży? Czy w ogóle

wszystko znów się kiedy ułoży? Kto wie? Czy nadejdą nowe wojny i nowe wynalazki,

depcząc po piętach dawnym, nie

przetrawionym jeszcze i nie opanowanym? Czy też z wyroku losu nastąpi znów chwila

wytchnienia podobna do owej ery wiktoriańskiej, podczas której przewartościowane życie

zastygnie w nowe kształty, a przed własnością i nieodłącznymi od niej określonymi

wierzeniami otworzy się nowy okres pomyślności?

Niezależnie jednak od tego, w jakiej mierze Nowoczesną komedię można uważać za odbicie

ducha epoki, jest ona przede wszystkim opowieścią o życiu, które toczyło się począwszy od

pewnego dnia roku 1881, w którym Soames i Irena spotkali się w salonie w Bournemouth,

opowieścią, która może się zakończyć dopiero wtedy, gdy oś jej zostanie złamana i Soames,

w czterdzieści pięć lat później, przeniesie się do wieczności.

Kronikarz, zasypywany (jak to się często zdarza) pytaniami dotyczącymi Soamesa, nie potrafi

dokładnie powiedzieć, co ta postać reprezentuje. W każdym razie, z którejkolwiek strony

patrzeć by na niego — był on uczciwy. Żył i działał, los jego się dopełnił, a teraz śpi snem

wiecznym. Twórcy zaś jego należy wybaczyć, że śmierć Soamesa uważa za właściwą; choć

bowiem daleko odeszliśmy od greckiej kultury i filozofii, wciąż prawdziwe pozostaje dawne

greckie przysłowie: „Człowieka gubi w końcu to właśnie, co najbardziej ukochał".

John Galsworthy