Saylor Steven - Rubikon.pdf - Steven Saylor - mofek

Steven Saylor

Rubikon

Rubicon

Przekład: Janusz: Szczepański

Wydanie polskie: 2003

Mojemu bratu Ronny’emu

CZĘŚĆ 1

MINERWA

Rozdział 1

– Pompejusz będzie nieźle wkurzony – powiedział Dawus.

– Zięciu, masz wyraźną skłonność do wygłaszania oczywistych stwierdzeń. – Westchnąłem.

Zacisnąłem zęby i uklęknąłem, aby przyjrzeć się z bliska. Martwe ciało leżało twarzą w dół

na samym środku mojego ogrodu, u stóp brązowego posągu Minerwy, niczym pogrążony w

modłach czciciel bogini. Dawus krążył wokół mnie i osłaniając oczy przed jaskrawym światłem

słonecznym, podejrzliwie spoglądał ku czterem rogom otaczającego perystyl dachu.

– Nie rozumiem, jak zabójca mógł tu wejść i wyjść nie zauważony przez nikogo z

domowników – mruknął, marszcząc czoło, co nadało mu wygląd przerośniętego chłopca.

Zbudowany jak grecki posąg i równie inteligentny, mawiała o nim w żartach Bethesda. Mojej

żonie nie podobało się małżeństwo naszej jedynej córki z niewolnikiem, zwłaszcza zaś z takim,

który okazał się na tyle bezczelny (albo głupi), aby zafundować jej ciążę. Ale cóż... cokolwiek

byśmy o nim myśleli, Diana była w nim zakochana. No i trudno zaprzeczyć, że owocem ich

wzajemnej skłonności jest piękny syn, którego wrzask w tej chwili słyszałem; domagał się od

mamy i babci, aby wypuściły go do ogrodu, i darł się tak, jak tylko dwulatek potrafi. Jednak w

ten słoneczny styczniowy ranek nie można było pozwolić Aulusowi na zabawę na świeżym

powietrzu, ponieważ w ogrodzie leżały zwłoki.

Chodziło przy tym o nie byle kogo: Numeriusz Pompejusz był krewnym Pompejusza

Wielkiego, którymś z jego kuzynów, choć o dwa pokolenia młodszym. Przybył do mojego domu

sam, przed niespełna półgodziną, a teraz leżał martwy u mych stóp.

– Nie mogę tego pojąć. – Dawus podrapał się w brodę. – Zanim wpuściłem Numeriusza,

dobrze się rozejrzałem po ulicy, jak to zawsze robię. Nie zauważyłem, aby ktokolwiek go śledził.

Kiedy Dawus był niewolnikiem, służył Pompejuszowi * jako ochroniarz; przy jego masywnej

budowie taka funkcja sama się narzucała. Został wyszkolony nie tylko do walki, ale i do

* Uważny czytelnik poprzedniej części cyklu Morderstwa na Via Appia (REBIS 2003), wybaczy zapewne autorowi

tę drobną zmianę w życiorysie Dawusa (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza)

wykrywania niebezpieczeństwa. Jako mój zięć przejął na siebie obowiązek strzeżenia domu i w

tych niespokojnych czasach do niego należało otwieranie gościom drzwi. Kiedy niejako tuż pod

jego nosem zdarzyło się morderstwo, przyjął to jak osobistą porażkę. W służbie u Pompejusza za

taki błąd czekałoby go co najmniej ostre przesłuchanie. Ponieważ milczałem, Dawus zaczął

przesłuchiwać sam siebie. Kroczył po ogrodzie tam i z powrotem, na palcach odliczając kolejne

pytania.

– Dlaczego go wpuściłem? No, znałem go z widzenia, nie był zupełnie obcy. Wiedziałem, że

to Numeriusz, młodszy kuzyn i ulubieniec Pompejusza, a przy tym dobry i uprzejmy człowiek.

Przyszedł sam, nie miał z sobą nawet niewolnika do ochrony, nie widziałem więc potrzeby, by

kazać mu czekać na ulicy. Wpuściłem go do westybulu. Czy zapytałem go o posiadaną broń?

Prawo oczywiście zabrania noszenia broni w obrębie murów miasta, ale nikt dzisiaj tego nie

przestrzega, więc owszem, zapytałem. On zaś wcale nie protestował, tylko od razu oddał mi swój

sztylet. Czy go dodatkowo zrewidowałem, zgodnie z twoim zaleceniem nawet wobec obywateli?

Tak, a on mi na to bez szemrania pozwolił. Czy zostawiłem go choćby na chwilę samego? Nie.

Zostałem z nim w westybulu, do ciebie zaś posłałem małego Mopsusa, by oznajmił przybycie

gościa, i czekałem na twoje polecenie, aby go wprowadzić. Otrzymawszy je, przyprowadziłem

go tutaj, do ogrodu. Bawiliście się w słońcu z Dianą i Aulusem, niemal dokładnie tam, gdzie

teraz leży trup. Odesłałeś oboje do domu. Czy zostałem z tobą? Nie, bo mnie też kazałeś odejść.

Ale ja coś przeczuwałem! Powinienem był tu zostać.

– Numeriusz powiedział, że ma wiadomość przeznaczoną tylko dla mnie – odparłem. – Jeśli

już nawet we własnym domu człowiek nie może spokojnie rozmawiać... – Rozejrzałem się

dookoła, patrząc na starannie przycięte krzewy i jaskrawo pomalowane kolumny otaczającego

ogród portyku. Zerknąłem do góry, na posąg Minerwy; mimo upływu lat jej twarz pod wielkim

hełmem wciąż była dla mnie nieprzenikniona. Ogród znajdował się w centralnej części, w sercu

domu... w sercu mojego świata... i jeżeli tutaj nie jestem bezpieczny, to znaczy, że już nigdzie nie

ma dla mnie spokojnej przystani. – Nie dręcz się tak, Dawusie. Dobrze wykonałeś swoje zadanie.

Wiedziałeś, że Numeriusz jest tym, za kogo się podaje, i wziąłeś jego broń na przechowanie.

– Ale taki Pompejusz ani na chwilę nie pozostaje bez ochrony, a ja...

– Czyżbyśmy dożyli takich czasów, że zwykły obywatel musi naśladować Pompejusza bądź

Cezara i ochrona musi stać nad nim przez okrągłą dobę, nawet kiedy sobie wyciera tyłek?

Dawus zmarszczył czoło. Wiedziałem, co myśli: że takie wyrażenia do mnie nie pasują, że

muszę być porządnie wstrząśnięty i usiłuję nie dać tego po sobie poznać, że jego teść jest już za

stary, by poradzić sobie z szokiem w rodzaju odkrycia zwłok w ogrodzie jeszcze przed

południowym posiłkiem. Spojrzał znów na dach i rzekł:

– Ale przecież to nie Numeriusz stanowił zagrożenie. To ten człowiek, który tu za nim

przyszedł. Facet musi być jak jaszczurka, żeby tak błyskawicznie i bezszelestnie wspinać się po

Saylor Steven - Rubikon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: