Klasyfikacja.doc

Klasyfikacja łąk

Istnieje szereg kryteriów podziału łąk ze względu na ich genezę, warunki siedliskowe, sposób użytkowania, położenie, cechy roślinności.

Ze względu na genezę wyróżnia się łąki:

naturalne — zbiorowiska trawiaste wykształcające się i występujące tam, gdzie ze względu na warunki ekologiczne nie występują inne zbiorowiska (zwłaszcza lasy). Należą tu hale powyżej górnej granicy lasów, łąki nadrzeczne na terenach z długotrwałymi zalewami, zbiorowiska trawiaste na terenach i w miejscach, gdzie warunki klimatyczne (mikroklimatyczne) uniemożliwiają rozwój lasów - stepy i murawy kserotermiczne;

półnaturalne — zbiorowiska trawiaste wykształcające się i utrzymujące się dzięki ekstensywnemu oddziaływaniu człowieka (użytkowaniu kośnemu i pastwiskowemu);

sztuczne — zbiorowiska trawiaste o prostej strukturze, świeżo założone, krótkotrwałe na użytkach przemiennych lub trwałe ale silnie przekształcone na skutek intensywnych zabiegów pratotechnicznych (wałowanie, podsiewanie, nawożenie).

Ze względu na czas trwania użytkowania wyróżnia się łąki:

trwałe — użytkowane trwale lub w okresach wieloletnich,

przemienne — użytkowane krótko i ujmowane w płodozmiany polowe.

Ze względu na produkcyjność i intensywność użytkowania wyróżnia się łąki:

małowartościowe,

niskoproduktywne,

intensywne.

Ze względu na położenie wyróżnia się łąki:

niżowe dolinowe,

niżowe pozadolinowe,

górskie.

Ze względów siedliskowych wyróżnia się łąki:

grądowe (grądy) — położone w miejscach suchych, zależne od opadów, optymalnie użytkowane łąkowo-pastwiskowo,

zalewne (łęgi) — położone w dolinach rzek na terasach zalewowych, cechują się zmiennymi warunkami wodnymi,

bagienne i pobagienne (bielawy i murszowiska) — położone w miejscach o wysokim poziomie wód, zwykle stagnujących.

Ze względów fitosocjologicznych wyróżnia się, na siedliskach wilgotnych:

łąki trzęślicowe (Molinion) - bogate florystycznie, budowane przez trzęślicę modrą, przytulię północną, czarcikęs łąkowy, sierpik barwierski i inne. Powstają na glebach zmiennowilgotnych, często ubogich, w warunkach sporadycznych pokosów, najwyżej raz w roku, zwykle w sierpniu lub wrześniu. Siano z tych łąk nie ma dużej wartości odżywczej i było niegdyś wykorzystywane na ściółkę dla zwierząt. Dziś wraz z zanikiem specyficznego użytkowania giną łąki i związane z nimi rzadkie gatunki - m.in. kosaciec syberyjski, mieczyk dachówkowaty, goździk pyszny, oman wierzbolistny. Łąki te podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.

łąki ostrożeniowe (Calthion palustris) - charakteryzują się udziałem ostrożenia łąkowego i warzywnego, knieci błotnej (kaczeńca), rdestu wężownika, dzięgla leśnego. Wilgotne i mokre, nawożone, tradycyjnie zagospodarowane jako łąki dwukośne. Często występują tu storczykowate, np. kukułka krwista, a niekiedy także pełnik europejski. Buduje je roślinność należąca do zbiorowiska Cirsietum rivularis.

łąki selernicowe (Cnidion dubii)- występują w dolinach dużych rzek, w warunkach zmiennej wilgotności spowodowanej wylewami i jednokrotnych, późnych pokosów. Charakteryzują się udziałem wielu rzadkich roślin - selernicy żyłkowanej, czosnku kątowego, tarczycy oszczepolistnej i innych. Podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.

łąki wyczyńcowe (Alopecurion pratensis) - pospolite łąki zalewowe, intensywnie użytkowane łąki w dolinach dużych rzek z dominacją wyczyńca łąkowego. Podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.

łąki solniskowe (Glauco-Puccinellietalia) - rzadko spotykane u nas łąki na terenach zalewanych przez wody morskie lub w miejscach wysięków wód zasolonych. Podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.

Na siedliskach świeżych:

łąki rajgrasowe (Arrhenatherion) - bogate florystycznie, kolorowe łąki w dominacją miękkolistnych traw, głównie rajgrasu wyniosłego, z udziałem m.in. takich gatunków jak dzwonek rozpierzchły, kozibród łąkowy, złocień właściwy. Tradycyjnie ekstensywnie użytkowane, jedno- lub dwukośne. Podlegają ochronie siedliskowej w obszarach Natura 2000.