drenaz_oplucnej.pdf

Technika drenażu opłucnowego

dr med. Marcin Zieliński - Ordynator Oddziału Chirurgii Klatki Piersiowej

WSS Chorób Płuc w Zakopanem

Data zamieszczenia: 04.01.2002

Wskazania do drenażu opłucnowego

Wskazaniami do drenażu opłucnowego są:

• odma opłucnowa,

• ropniak opłucnej,

• krwiak opłucnej,

• chylothorax ,

• operacje torakochirurgiczne,

• niektóre operacje kardiochirurgiczne.

Miejsce wprowadzenia drenu

• W zależności od wskazania dren wprowadza się przez:

• II przestrzeń międzyżebrową w linii środkowo-obojczykowej (w niektórych

przypadkach odmy opłucnowej),

• V-VIII przestrzeń międzyżebrową w linii pachowej środkowej (w pozostałych

przypadkach).

• W przypadku ograniczonego zbiornika powietrza lub płynu miejsce wprowadzenia drenu

wyznacza się w zależności od umiejscowienia zbiornika.

Rodzaj drenu

• Preferuje się dreny sztywne, specjalnie przeznaczone do drenażu jamy opłucnej, o średnicy

28-36 F, na przykład dreny typu Thorax firmy Sherwood lub Mallinckrodt.

• Stosuje się również dreny gumowe lub lateksowe z wyciętymi bocznymi otworami w

ścianie (w niektórych przypadkach ropniaka opłucnej stosuje się dreny Pezzera z zachowaną

główką).

Technika wprowadzania drenu

• Na 20 minut przed zabiegiem należy choremu podać domięśniowo lub podskórnie 10 mg

morfiny. Zapewnia to zmniejszenie bólu podczas wprowadzania drenu i - co jest bardzo

ważne - podczas gimnastyki oddechowej bezpośrednio po zabiegu.

• Koniecznie należy się upewnić, po której stronie ma być wprowadzony dren, mając w

zasięgu wzroku właściwy radiogram klatki piersiowej.

• Chorego układa się na wznak (w przypadku wprowadzenia drenu przez II przestrzeń

międzyżebrową) lub z lekkim uniesieniem chorego boku (w przypadku wprowadzenia drenu

w linii pachowej środkowej).

• Zabieg wykonuje się w warunkach aseptyki, najlepiej na sali operacyjnej.

• Stosuje się znieczulenie miejscowe, nasiękowe 1% lidokainą (10-20 ml): należy ostrzyknąć

skórę i tkankę podskórną oraz okostną górnego brzegu żebra, nad którym będzie leżał dren.

Igłę wprowadza się powoli ponad górnym brzegiem żebra, na przemian aspirując i

wstrzykując lidokainę. Po wprowadzeniu końca igły do jamy opłucnej, co potwierdzi

obecność zaaspirowanego powietrza lub płynu, igłę nieznacznie się wycofuje i wstrzykuje w

to miejsce, odpowiadające opłucnej ściennej, kilka mililitrów lidokainy (rys. 1). Prawidłowe

znieczulenie zapewnia prawie całkowitą bezbolesność zabiegu.

Rys. 1.

• Następnie wykonuje się nacięcie skóry o długości 1-1,5 cm. Kolejnym etapem jest

wypreparowanie na tępo, disektorem, kanału sięgającego do przestrzeni międzyżebrowej.

Kanał powinien przebiegać skośnie, co oznacza, że skórę należy naciąć niżej niż planowany

otwór w międzyżebrzu (rys. 2).

Rys. 2.

• Delikatnie preparując, wprowadza się disektor do jamy opłucnej ponad górnym brzegiem

żebra, a następnie wycofuje się go i zakłada przez środek rany pojedynczy szew materacowy,

obejmujący szeroko brzegi rany wraz z tkanką podskórną i głębiej leżącymi mięśniami.

Najlepiej zastosować szew niewchłanialny, monofilowy nr 1 lub 2. Szew ten zostanie

zawiązany podczas usuwania drenu; w tym celu pozostawia się długie końce szwu. Podczas

usuwania drenu szew ten ma szczelnie zamknąć kanał po drenie.

• Przez wypreparowany kanał wprowadza się do jamy opłucnej pęsetę anatomiczną

"wytyczającą drogę" drenu. Między rozwartymi ramionami pęsety wsuwa się do jamy

opłucnej uchwycony disektorem koniec drenu, a następnie wycofuje pęsetę i disektor (rys. 3).

Rys. 3.

• Alternatywne techniki drenażu polegają na wprowadzeniu drenów przez światło trokara

oraz zastosowaniu drenów z mandrynem. Obydwie te metody wymagają zachowania dużej

ostrożności, ponieważ ostry koniec trokara lub mandrynu może przebić płuco lub nawet

uszkodzić narządy śródpiersia. W przypadku stosowania tych metod zasadnicze znaczenie ma

wypreparowanie w opisany powyżej sposób kanału sięgającego do jamy opłucnej.

• W przypadku odmy najlepiej wprowadzić dren aż do szczytu jamy opłucnej, natomiast w

przypadku ropniaka lub krwiaka należy wprowadzać dren płycej, tak aby ostatni boczny

otwór w drenie leżał tuż ponad opłucną ścienną blisko przepony.

• Pojedynczy dren stosuje się w przypadku: odmy, ropniaka, krwiaka, chylothorax , po

pneumonektomii lub torakotomii bez uszkodzenia płuca.

• Dwa dreny stosuje się po resekcjach płucnych z zachowaniem części miąższu płuca

(lobektomia, bilobektomia, segmentektomia, resekcja nieanatomiczna), urazowych

uszkodzeniach płuca, oskrzeli i tchawicy oraz przełyku, w niektórych przypadkach odmy (gdy

płuco - mimo prawidłowego drenażu - się nie rozpręża). W takim przypadku jeden z drenów

wprowadza się do szczytu jamy opłucnej, drugi natomiast nad przeponę.

• Dren przyszywa się do skóry szwem niewchłanialnym monofilowym Nr 0 lub 1,

wytwarzając "stopkę" (rys. 4), po czym łączy się go z układem butli drenażowych za pomocą

drenu łączącego (rys. 5); ( p. także "Systemy drenażu opłucnowego", Med. Prakt., 1/95, s. 95-

104 - przyp. red. ).

Rys. 4.

Rys. 5.

• Po zabiegu wykonuje się kontrolny radiogram klatki piersiowej.

• Codziennie się mierzy objętość drenowanego płynu i odnotowuje ewentualną obecność

przecieku powietrza.

Gimnastyka oddechowa po wprowadzeniu drenu

• Gimnastyka oddechowa jest szczególnie ważna w przypadku odmy opłucnej.

• Chorego układa się kolejno na zdrowym i chorym boku oraz w pozycji na wznak i na

brzuchu, a także w pozycji Trendelenburga i w pozycji siedzącej. W ułożeniach tych pacjent

wykonuje pogłębione oddechy oraz prowokuje intensywny kaszel.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: