audiometria sprawozdanie.odt

Sprawozdanie

PODSTAWY TEORETYCZNE:

Na czym polega badanie audiometryczne?

Audiometria zajmuje się diagnostyką narządu słuchu. Podstawę pomiarów audiometrycznych stanowią dwie wielkości fizyczne - częstotliwość i natężenie dźwięku, którym odpowiadają wielkości subiektywne – wysokość i głośność dźwięku.

Polega ono na ocenie progu słyszenia i pozwala określić stopień upośledzenia słuchu,aby to stwierdzić mierzy się reakcje pacjenta na poszczególne częstotliwości i natężenia dźwięku. Wyniki tego badania przedstawia się w postaci krzywych. Krzywe audiometryczne pokazują schorzenia i wielkość ubytków słuchu. Na jego podstawie lekarz dobiera odpowiedni dla danego pacjenta aparat słuchowy. Norma słuchowa  mieści się w zakresie częstotliwości od 16 do 20 000 [Hz].

Jak działa ucho?

Ludzkie ucho to narząd odbierający fale dźwiękowe,które zostają przekształcone w drgania mechaniczne.

Ucho składa się z trzech części:

Ucho zewnętrzne to małżowina uszna, która odpowiada za zbieranie fal dźwiękowych i kierunkowania ich do przewodu słuchowego zewnętrznego kończącego się błoną bębenkową, która oddziela ucho zewnętrzne od ucha środkowego.
Ucho środkowe - podobnie jak ucho wewnętrzne - znajduje się wewnątrz kości skroniowej czaszki. Ucho środkowe jest to system jam powietrznych i składa się na nie: jama bębenkowa z trzema kosteczkami słuchowymi, jama sutkowa z komórkami powietrznymi wyrostka sutkowego i trąbka słuchowa. Kosteczki słuchowe (młoteczek, kowadełko i strzemiączko) działają na zasadzie dźwigni w przenoszeniu dźwięku ze środowiska gazowego (w uchu zewnętrznym i środkowym) do przestrzeni płynowych ucha wewnętrznego. Układ ten jest przekształceniem mechanicznym fali akustycznej i zapewnia odpowiedni sposób transferu  między powietrzem a wnętrzem ślimaka.

Komórki słuchowe są rozmieszczone wzdłuż całej długości błony postawnej

i  nakryte są błoną pokrywkową. Dzięki temu,że  połączone są z neuronami to informacja o odebranych sygnałach jest przekazywana w postaci impulsów elektrycznych do centralnego układu nerwowego. Istnieją pewne centra przekaźnikowe, w których następuje wstępna analiza sygnału i łączenie informacji z obydwu uszu. Dwa mięśnie wewnątrzuszne (napinacz błony bębenkowej i mięsień strzemiączkowy) zapewniają prawidłową ruchomość tej konstrukcji i spełniają funkcję akomodacyjną w przenoszeniu dźwięku. Trąbka słuchowa łącząca jamę bębenkową z gardłem wyrównuje ciśnienie w tejże jamie bębenkowej.

Ucho wewnętrzne składa się z błędnika i nerwu statyczno-słuchowego. Błędnik dzieli się na: błędnik kostny i jego odpowiednik, błędnik błoniasty znajdujący się wewnątrz błędnika kostnego. Przestrzeń między błędnikiem kostnym i błoniastym wypełnia ciecz zwana perilimfą, natomiast wewnątrz błędnika błoniastego znajduje się ciecz zwana endolimfą. W skład błędnika wchodzi: ślimak (nazwany tak od swej budowy w kształcie skorupki ślimaka), wewnątrz którego znajduje się aparat zmysłu słuchu (narząd Cortiego),który zamienia pobudzenia znajdujących się na nim rzęsek w impulsy nerwowe. Zniszczenie narządu Cortiego powoduje całkowitą głuchotę. Wewnątrz ślimaka jest także przedsionek i trzy kanały półkoliste w których znajduje się aparat zmysłu równowagi. Nerw statyczno-słuchowy (VIII nerw czaszkowy) składa się z części słuchowej i przedsionkowej. Droga słuchowa, czyli droga przewodzenia bodźca słuchowego w obrębie układu nerwowego, biegnie do kory płata skroniowego mózgu, a przedsionkowa do móżdżku.

CEL ĆWICZENIA:

Celem było zapoznanie się z urządzeniem do badania słuchu oraz zdiagnozowanie progu słyszalności osób biorących udział w ćwiczeniu.

PRZEBIEG ĆWICZENIA:

Osoba badana siedzi w wyciszonej kabinie, na głowie ma założone słuchawki, przez które podawany jest sygnał dźwiękowy z audiometru do przewodu słuchowego- przy badaniu przewodnictwa powietrznego. Audiometr wyposażony jest w urządzenie umożliwiające regulację dźwięku i może być sterowane ręcznie lub automatycznie z możliwością zmian częstotliwości tonów. Badany informuje wykonującego badanie o każdym usłyszanym dźwięku.

Osoby, które brały udział w badaniu znajdowały się w sali ćwiczeniowej. Osoba diagnozowana założyła słuchawki przez które podawany jest sygnał dźwiękowy z audiometru do przewodu słuchowego, a w ręku trzymała przycisk odpowiedzi. Pozostałe dwie osoby sprawdzały jej reakcję na zmianę częstotliwości (od 125 do 8000 [Hz]) i na dźwięki o narastających poziomach (-10dB, -5dB, 0dB itd). Polegało to na stopniowym podnoszeniu natężenia tonu testującego, do momentu usłyszenia przez badanego najmniejszej głośności. Oznaczenie progu słyszalności powtarzane było kilkakrotnie dla każdej częstotliwości. Tempo pomiaru było dostosowywane indywidualnie do czasu rekcji badanego. Wynik badania przekazywany został w postaci prostego wykresu na audiogramie (oś pozioma - częstotliwość [Hz], oś pionowa - poziom sygnału [dB]).

UZYSKANE WYNIKI:

OMÓWIENIE WYNIKÓW I WNIOSKI:

Osoby badane mieściły się w średniej normie prawidłowego słuchu, która wynosiła poniżej 30 [dB]. Podczas badania mogły wystąpić błędy, ponieważ próg słuchu jest wielkością biologiczną, przez co wynik jest uśredniony. Badany mógł być nieskoncentrowany, a pomieszczenie niedostatecznie wyciszone. Należy też wziąć pod uwagę,że studenci przeprowadzający pomiar nie  byli przeszkoleni w tym celu.