Kroniki Amberu [09] Rycerz Cieni.pdf

Roger Zelazny

Rycerz Cieni

Kronik Merlina tom IV

Rozdział 1

Miała na imię Julia i byłem święcie przekonany, że zginęła trzydziestego kwietnia,

kiedy to wszystko się zaczęło. Właściwie początkiem było odnalezienie jej krwawych

szczątków i zabicie podobnego do psa potwora, który ją zamordował - tak przynajmniej

myślałem. Była moją dziewczyną, i chyba to uruchomiło cały ciąg wydarzeń. Dawno temu.

Może mogłem bardziej jej zaufać. Może nie powinienem jej zabierać na spacer w

Cieniu - doprowadził do zaprzeczeń, a te odsunęły ją ode mnie. I mrocznymi ścieżkami

pchnęły do pracowni Victora Melmana, paskudnego okultysty, którego musiałem później

zlikwidować - tego samego Victora Melmana, który był marionetką w rękach Luke'a i Jasry.

Ale teraz, może... nie do końca... miałem szansę, żeby wybaczyć sobie to, co w moim

przekonaniu uczyniłem. Ponieważ, jak się okazało, jednak nie uczyniłem. Prawie.

Inaczej mówiąc, przekonałem się, że nie byłem za to odpowiedzialny w chwili, gdy to

czyniłem. To znaczy: kiedy wbiłem nóż w bok tajemniczego czarodzieja Maski, który od

pewnego czasu wyraźnie się do mnie przyczepił, odkryłem, że Maska to w rzeczywistości

Julia. Mój przyrodni brat Jurt, który z kolei usiłował mnie zabić dłużej niż ktokolwiek inny,

porwał ją i zniknęli. Działo się to zaraz po jego transformacji w rodzaj żywego Atutu.

I kiedy uciekałem z walącej się, płonącej cytadeli Twierdzy Czterech Światów,

spadające belki zmusiły mnie do odskoczenia na prawo i uwięziły w pułapce gruzów i ognia.

Obok mnie przemknęła ciemna metalowa kula; zdawała się rosnąć w locie. Uderzyła o mur i

przebiła go, pozostawiając otwór, przez który mogłem się przecisnąć. Nie zwlekałem z

wykorzystaniem tej okazji. Na zewnątrz przeskoczyłem fosę, używając logrusowych ramion,

by przewrócić część ogrodzenia i ze dwudziestu żołnierzy. Potem odwróciłem się.

- Mandorze! - zawołałem.

- Tutaj - odpowiedział jego cichy głos zza mojego lewego ramienia.

Zdążyłem zobaczyć, jak chwyta metalową kulkę; podskoczyła przed nami i opadła na

wyciągniętą dłoń.

Strzepnął popiół z czarnej kamizeli i przeczesał palcami włosy. Potem uśmiechnął się i

spojrzał na płonącą Twierdzę.

- Dotrzymałeś obietnicy danej królowej - zauważył. - I nie sądzę, żebyś miał tu jeszcze

coś do roboty. Może pójdziemy?

- Jasra została wewnątrz - odpowiedziałem. - Załatwia porachunki z Sharu.

- Myślałem, że nie jest ci już potrzebna. Pokręciłem głową.

- Nadal wie sporo rzeczy, o których ja nie mam pojęcia. A będę ich potrzebował.

Ognista kolumna wyrosła ponad Twierdzą, zatrzymała się, zawisła, wzniosła się wyżej.

- Nie zdawałem sobie sprawy... - mruknął. - Jej naprawdę zależy na opanowaniu

Fontanny. Gdybyśmy teraz ją stamtąd zabrali, Sharu zajmie to miejsce. Czy to ważne?

- Jeśli jej nie wyrwiemy, może ją zabić. Mandor wzruszył ramionami.

- Mam przeczucie, że to ona wygra. Chciałbyś się założyć?

- Może masz rację. - Obserwowałem, jak po krótkiej pauzie Fontanna wznosi się

wyżej. - To wygląda jak wytrysk ropy. Mam nadzieję, że zwycięzca potrafi go zakręcić... jeśli

będzie jakiś zwycięzca. Żadne z nich nie przetrwa tam zbyt długo. Cała cytadela się rozpada.

Parsknął śmiechem.

- Nie doceniasz mocy, jakie wykorzystują dla własnej obrony - stwierdził. - Sam wiesz,

że za pomocą magii nie tak łatwo jednemu czarodziejowi pokonać drugiego. Niemniej jednak

słusznie zwróciłeś uwagę na inercję elementów materialnych. Jeśli pozwolisz...

Kiwnąłem głową.

Szybkim gestem z dołu przerzucił metalową kulkę ponad rowem fosy, w stronę

budowli. Uderzyła o ziemię i z każdym odbiciem zdawała się rosnąć, wydając dźwięk

podobny do brzęku cymbałów, całkiem nieproporcjonalny do jej pozornej prędkości i

rozmiaru. Odgłos nabierał mocy przy kolejnych podskokach. Wreszcie kulka zniknęła w

płonącej, wibrującej ruinie, w jaką zmieniła się ta część Twierdzy. Na chwilę straciłem ją z

oczu.

Już miałem spytać, co się dzieje, kiedy zobaczyłem cień wielkiej kuli przesuwający się

za otworem, przez który wyrwałem się na zewnątrz. Płomienie przygasały - oprócz ognistej

wieży zniszczonej Fontanny. Z wnętrza dobiegł głęboki, niski grzmot. Po chwili przemknął

jeszcze większy kolisty cień, a przez podeszwy butów zacząłem wyczuwać wibracje gromu.

Ściana runęła. I zaraz potem fragment następnej. Całkiem wyraźnie widziałem teraz

wnętrze cytadeli. Poprzez kurz i dym raz jeszcze przesunął się obraz gigantycznej kuli.

Stłumiła ogień. Logrusowy wzrok nadal pozwalał mi dostrzegać linie sił płynące miedzy Jasrą

i Sharu.

Mandor wyciągnął rękę. Po chwili niewielka metalowa kulka podskakując przytoczyła

się do nas. Złapał ją.

- Wracajmy - powiedział. - Szkoda by było stracić zakończenie.

Przeszliśmy przez jeden z licznych otworów w ogrodzeniu. Fosę wypełniła dostateczna

ilość gruzu, by bezpiecznie przejść na drugą stronę. Użyłem zaklęcia bariery, żeby

formujących szyk żołnierzy nie wpuszczać na nasz teren i trzymać od nas z daleka.

Wkraczając przez wyrwę w ścianie spostrzegłem, że Jasra wznosi ramiona, odwrócona

plecami do wieży ognia. Strużki potu spływające po masce sadzy malowały jej twarz w deseń

zebry. Wyczuwałem pulsację energii przepływającej przez jej ciało. Jakieś trzy metry wyżej,

z siną twarzą i głową skręconą w bok, jakby ktoś złamał mu kark, unosił się w powietrzu

Sharu. Komuś niewykształconemu mogłoby się zdawać, że lewituje magicznie. Jednak

logrusowy wzrok ukazał mi, że starzec wisi na linii mocy: ofiara czegoś, co można by chyba

nazwać magicznym linczem.

- Brawo - rzekł Mandor, wolno i niegłośno klaskając w dłonie. - Widzisz, Merlinie?

Wygrałbym ten zakład.

- Zawsze szybciej ode mnie potrafiłeś dostrzec talent - przyznałem.

- ...I przysięgnij mi służbę - usłyszałem głos Jasry. Sharu poruszył wargami.

- I przysięgam ci służbę - wycharczał.

Wolno opuściła ręce, a linia mocy, na której zwisał Sharu, zaczęła się wydłużać. Kiedy

opadał ku spękanej posadzce cytadeli, Jasra wykonała szybki ruch lewą dłonią... Widziałem

kiedyś podobny u dyrygenta, kiedy dawał znak sekcji dętej. Z Fontanny strzeliła struga ognia,

sięgnęła starca, oblała go i spłynęła na ziemię. Efektowne, chociaż nie całkiem rozumiałem,

po co...

Sharu opadał powoli, jakby ktoś w niebie zarzucał przynętę na krokodyle. Gdy jego

stopy zbliżyły się do ziemi, zauważyłem, że wstrzymuję oddech, w odruchu współczucia

oczekując zmniejszenia ucisku szyi. To jednak nie nastąpiło. Stopy czarodzieja zagłębiły się

w posadzkę. Opadał dalej, jakby był zaklętym hologramem. Zagłębił się do kostek, potem do

kolan i dalej. Nie byłem pewien, czy jeszcze oddycha. Z warg Jasry spływała cicha litania

rozkazów, ogniste płaty co pewien czas odrywały się od Fontanny i opadały na starca.

Zanurzył się już do pasa, potem do ramion i jeszcze trochę. Kiedy widoczna była tylko głowa

z otwartymi ale zaszklonymi oczami, Jasra wykonała kolejny gest i zatrzymała go.

- Od teraz jesteś strażnikiem Fontanny - oznajmiła. - Tylko mnie posłusznym. Czy

uznajesz moją wolę? Zsiniałe wargi drgnęły.

- Tak - szepnął.

- Idź teraz i zgaś ognie - rozkazała. - Zacznij pełnić swoje obowiązki.

Zdawało mi się, że głowa kiwnęła, a równocześnie znowu zaczęła się zapadać. Po

chwili widziałem już tylko wełnisty kosmyk włosów, a sekundę później ziemia pochłonęła i

to. Linia mocy zniknęła.

Odchrząknąłem. Słysząc to Jasra opuściła ramiona i obejrzała się z lekkim uśmiechem.

- Jest żywy czy martwy? - spytałem. I dodałem: - Akademicka ciekawość.

- Nie jestem całkiem pewna - odparła. - Ale chyba po trochu jedno i drugie. Jak my

wszyscy.

- Strażnik Fontanny - mruknąłem. - Interesujące stanowisko.

- Lepsze niż wieszak - zauważyła.

- Chyba tak.

- Sądzisz, jak przypuszczam, że skoro pomogłeś mi odzyskać tu władzę, mam wobec

ciebie dług wdzięczności.

Wzruszyłem ramionami.

- Szczerze mówiąc, mam inne problemy.

- Chciałeś zakończyć wojnę - rzekła. - A ja chciałam zdobyć Twierdzę. Nadal nie

żywię ciepłych uczuć wobec Amberu, ale skłonna jestem przyznać, że wyrównaliśmy

rachunki.

- To mi wystarczy - zapewniłem ją. - W dodatku może nas łączyć poczucie lojalności

wobec pewnej osoby.

Przez chwilę obserwowała mnie spod zmrużonych powiek, wreszcie uśmiechnęła się.

- Nie martw się o Luke'a - powiedziała.

- Muszę. Ten sukinsyn Dalt... Nadal się uśmiechała.

- Wiesz o czymś, o czym ja nie wiem? - spytałem.

- O wielu rzeczach - odparła.

- Może mi powiesz?

- Wiedza jest artykułem handlowym - przypomniała.

Grunt zadrżał lekko i zakołysała się ognista wieża.

- Proponuję ci pomoc dla twojego syna, a ty chcesz mi sprzedać informację, jak się do

tego zabrać? - Nie mogłem uwierzyć.

Wy buchnęła śmiechem.

- Gdybym sądziła, że Rinaldo potrzebuje pomocy - oświadczyła - w tej chwili byłabym

u jego boku. Chyba łatwiej ci mnie nienawidzić, wierząc, że brak mi nawet macierzyńskich

cnót.

- Chwileczkę! Mówiłaś, że rachunki są wyrównane - przypomniałem.

- To nie wyklucza wzajemnej nienawiści.

- Spokojnie! Nic nie mam przeciw tobie, nie licząc tego, że przez kolejne lata

próbowałaś mnie zabić. Tak się składa, że jesteś matką kogoś, kogo lubię i szanuję. Jeśli ma

kłopoty, chciałbym mu pomóc, i wolałbym się z tobą pogodzić.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: