Basn_O_Trzech_Braciach_I_Krolewnie.pdf

Baśń o trzech braciach i królewnie (Pizdolonie)

Hr. Aleksander Fredro (1793-1876)

---

Mrok wieczorny — babcia siwa

przy kominku głową kiwa.

Nos jak haczyk, okulary,

Coś pierdoli babsztyl stary.

Snuje bajdy niestworzone,

O królewnie Pizdolonie,

O trzech braciach jak niewielu,

O matuli ich z burdelu,

Opowiada stare dzieje…

A na dworze wicher wieje.

Siądźcie społem panny, smyki,

Młodojebce, stare pryki

I nadstawcie dobrze uszy!

Choć na polu śnieżek prószy.

W domu ciepło i wygodnie…

Zostaw pan w spokoju spodnie!

Bo się wnet zawoła Mamy!…

Cyt! Uwaga! Zaczynamy!

Za morzami, za rzekami,

Za lasami, za górami,

Żył przed bardzo wielu laty,

Król potężny i bogaty,

Dobrotliwy, szczodrobliwy,

Lecz niezmiernie rozżalony,

Z racji córki, Pizdolony,

Która przecie dobra, miła

Lecz… nadmiernie się kurwiła.

A dawała bez wyboru

I rycerzom, panom dworu,

I kucharzom, i stolarzom,

Czasem nawet i malarzom!

Na leżąco, na stojaka,

W dupę, w cycki i na raka.

Czy na dworze, czy w salonie,

Czy w klozecie, czy na tronie,

W każdej chwili, w każdym czasie

Wciąż myślała o kutasie.

Próżno mówił jej król stary,

Że we wszystkim trzeba miary,

Nie wypada bowiem pannie

Tak się kurwić bezustannie.

Na nic się to wszystko zdało,

Wciąż jej chuja było mało

I na całym króla dworze

Nikt chędożyć już nie może.

Wszyscy byli rozjebani.

Nawet księża, kapelani.

Raz ją tak swędziała dupa.

Że zgwałciła i biskupa,

A gdy ten ją zerżnął marnie

— Poszła dawać pod latarnię.

Aż z burdelów w całym mieście,

Do samego króla wreszcie,

Od kurewskiej całej nacji

Przyszły kurwy w delegacji.

Ta najbardziej rozjebana,

Padłszy przed nim na kolana,

Z wielkim trudem tłumiąc łkanie

Rzecze: „Królu nasz i Panie!

Ty panując od lat wielu

Ojcem byłeś dla burdelu.

Upadają obyczaje!

Twoja córka dupy daje!

Na ulicy! bez pieniędzy!

Przez co wpycha nas do nędzy.

Nikt nas dziś już nie pierdoli,

Bo darmochę każdy woli!

A więc najjaśniejszy panie,

Sprawiedliwość niech się stanie!”

Król na łzy kurewskie czuły,

Kazał dać ze swej szkatuły

Każdej kurwie po dukacie,

Po czym zamknął się w komnacie.

W nocy zaś przywołał swego

Astrologa nadwornego,

By ten patrząc w gwiezdne szlaki

Znalazł wreszcie sposób jaki,

By królewnę można było

— Dobrowolnie, czy też siłą —

Wrócić znów do cnoty granic,

A gdy to się nie zda na nic,

Niech przynajmniej w swojej sferze

Obłapników sobie bierze.

Więc astrolog wziąwszy lupę,

Zajrzał raz królewnie w dupę,

Wielkim cyrklem pizdę zmierzył,

Po czym zamknął się w swej wieży.

Tak był w pracy pogrążony,

Taki przy tym roztargniony,

Że szukając prawd na niebie

W roztargnieniu srał pod siebie.

Kręcił, wiercił teleskopem,

Wreszcie wrócił z horoskopem

I rzekł: „Smutną wieść, niestety

objawiły mi planety,

Że królewny nic nie wstrzyma.

Na jej szał lekarstwa ni ma!

Chyba, że się znajdzie jaki,

Tęgi jebak nad jebaki,

Który ją tak zerżnie pięknie,

Że królewnie picza pęknie!

Żywym ogniem się zapali,

Na kawałki się rozwali.

Wtedy będzie pizdolona

Z czaru swego wyzwolona!

I znów stanie się prawiczką

Z malusieńską, ciasną piczką.”

Król, choć płakał ze zmartwienia,

Zamknął córkę do więzienia,

By się więcej nie puszczała.

Tam codziennie dostawała,

Prócz świetnego utrzymania,

Tysiąc świec do brandzlowania,

Wazeliny beczkę całą…

Lecz jej tego było mało.

Ciągle płacze, ciągle krzyczy:

„To za mało dla mej piczy!”

Wszystkim było ogłoszone

Że kto zbawi Pizdolonę

Ten dostanie ją za żonę

I podzieli się królestwem

by raz skończyć z tym kurestwem.

Więc zjeżdżają się jebacze,

Czarodzieje, zaklinacze,

I rycerze, królewicze,

By królewnie zerżnąć piczę!

Każdy swoich sił próbuje,

Lecz choć tęgie mieli chuje

Na nic się to wszystko zdało,

Bo królewnie wciąż za mało.

Król, gdy widział co się dzieje

Stracił całkiem już nadzieję,

Płakał, martwił się dzień cały

Aż mu jaja posiwiały

Bo już siwy był na głowie.

…A tymczasem heroldowie

Wieści dziwne rozgłaszali

Coraz dalej, dalej, dalej…

Aż dotarły hen daleko,

Gdzie za siódmą górą, rzeką,

Stała sobie mała chatka,

W niej mieszkała stara matka

Wraz z synami swymi trzema,

Którym równych w świecie nie ma.

Każdy dzielny, tęgi, zwinny,

ale każdy z nich był inny

I w tym nie ma nic dziwnego:

Każdy z ojca był innego.

Bo w młodości swojej czasie

Matka strasznie puszczała się.

Była stróżką przy burdelu

I kochanków miała wielu.

Syn najstarszy miał chuj długi

I gruby na kształt maczugi,

A po bokach jego były

jak postronki - grube żyły,

Jakieś sęki, jakieś guzy -

Jaja miał jak dwa arbuzy!

A że ciągle mu bez mała

ta ogromna pyta stała,

Chujogromem go nazwano.

Pizdoliza nosił miano

Syn następny, bo lizanie

Stawiał wyżej nad jebanie,

I nie było mistrza w świecie,

Co prześcignął go w minecie.

Cieszą matkę takie dzieci,

Lecz niestety — smuci trzeci,

Który rodu był zakałą,

Bo miał kuśkę całkiem małą,

A cieniutką na kształt glizdy

I nie palił się do pizdy.

Dobrze, gdy z matczynej woli

Raz na miesiąc popierdoli.

A że mało tak obłapia,

Bracia mieli go za gapia.

No i matka nawet czasem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: