rozdział 8(2).pdf

Kiedy opuściłam już salę jadalną i byłam w drodze do internatu, uświadomiłam

sobie, że nie wspomniałam Neferet o duchach, w żadnym razie jednak nie miałam ochoty

wracać i poruszać tego tematu. Rozmowa z nią i tak kompletnie mnie wyczerpała, i mimo

pięknego urządzenia sali jadalnej ze wspaniałym widokiem, lnianymi serwetkami i

kryształami bardzo już chciałam znaleźć się gdzie indziej. Marzyłam o tym, by rozsiąść się

wygodnie w swojej sypialni i zacząć opowiadać Stevie Rae wszystko o Lorenie, po czym

leżeć do góry brzuchem, ogladać leniwie jakieś powtórki w telewizji i nie myśleć,

przynajmniej przez te jedną noc, o swoich złych przeczuciach na temat zniknięcia Chrisa,

albo o tym, że teraz jestem grubą rybą odpowiedzialną za najważniejszą grupę w szkole.

Ach, mniejsza o to. Po prostu chciałam przez chwilę znów poczuć się sobą. Tak jak

powiedziałam Neferet, Chris pewnie siedział już w domu, zdrów i cały.

Na resztę zostawało mi dużo czasu. Jutro napiszę konspekt tego, co w niedzielę powiem

Córom Ciemności. Domyślam się, że będę też musiałam się przygotować do

przeprowadzenia obchodów Pełni Księżyca, co stanie się moim pierwszym publicznym

występem z prowadzeniem kręgu i formalnym przewodniczeniem obchodom. Znów

ścisnęło mnie w żołądku, ale udałam, że tego nie zauważam.

W połowie drogi przypomniałam też sobie, że na poniedziałek ma przygotować

wypracowanie z socjologii wampirów. Wprawdzie Neferet zwolniłaby mnie z większości

zadać z tego przedmiotu dla trzeciego formatowania, bym mogła się skupić na tekstach

przeznaczonych dla starszych słuchaczy, ale to się kłóciło z moim usiłowaniem, żyby

pozostać „normalną” (zresztą, co to w ogóle znaczy: być normalną, skoro jestem jeszcze

nastolatką i do tego adeptką w szkole wampirów?). W takim razie na pewno zabiorę się do

pisania, jak reszta klasy. Pośpiesznie więc skręciła do macierzystej klasy, gdzie

znajdowała się moja szafka, a w niej wszystkie podręczniki. Był to także pokój Neferet, ale

zostawiłam ją przecieżw sali jadalnej, gdzie wraz z innymi nauczycielami sączyła wino,

przynajmniej teraz nie żywiłam żadnch obaw, że przypadkiem posłyszę coś straszliwego.

Sala jak zwykle pozostawała otwarta. Po co zakładać jakiekolwiek zamki, skoro

każdy i tak trząsł się ze strachu prze intuicją dorosłych wampirów? W sali było ciemno, ale

wcale mi to nie przeszkadzało. Zaledwie od miesiąca byłam Naznaczona, a już widziałam

równie dobrze jak w świetle. A nawet lepiej. Jasne światło mnie razi, a blask słońca jest

nie do zniesienia.

Z pewnym wahaniem otwierałam szafkę, uświadamiając sobie, że od miesiąca nie

widziałam słońca. I nawet o tym nie myślałam. Czy to nie dziwne?

Własnie rozpamiętywałam dziwne zmiany, jakie zaszły w moim życiu, kiedy nagle

zauważyłam kartkę papieru przylepioną taśmą do wewnętrznej strony mojej szafki.

Wzbudzony jej otwarciem przeciąg spowodował, ze kartka zatrzepotała. Wygładziłam ją

ręką, a widząc, co to jest, doznałam niemal szoku.

To był wiersz. Krótki, zapisany ładną kursywą. Przeczytałam go raz i drugi,

zauważyłam, że to haiku.

Budzi się starożytna królowa

Poczwarka jeszcze nie wykluta.

Kiedy rozwiniesz skrzydła?

Pogładziłam litery. Wiedziałam kto je napisał. Istniała tylko jedna logiczna

odpowiedź. Serce mi się ścisnęło, gdy wypowiedziałam jego imię: Loren.

- Mówię poważnie, Stevie Rae. Musisz mi przyrzec, że nikomu nie powiesz o tym, co teraz

ode mnie usłyszysz. Dosłownie: nikomu. Zwłaszcza Damienowi czy Bliźniaczkom.

- Słowo, Zoey, możesz mi wierzyć. Powiedziałam, że przyrzekam. Co mam jeszcze

zrobić? Upuscić sobie krwi?

Nie odezwałam się na to.

- Zoey, naprawdę możesz mi zaufać. Obiecuję dotrzymać słowa.

Przyglądałam się uważnie swojej najlepszej przyjaciółce. Musiałam z kimś

porozmawiać, i to z kimś, kto nie był wampirem. Wejrzałam w głąb siebie, by zapytać

swojej intuicji, jak radziła mi Neferet. I zobaczyłam że Stevie Rae jest odpowiednią osobą.

To był bezpieczny wybór.

- Nie gniewaj się. Wiem, że mogę ci wierzyć. Tylko że ... Sama nie wiem. Dziwne rzeczy

się dzisiaj wydarzyły.

- Jeszcze dziwniejsze niż te, które codziennie nam się przytrafiają?

- Właśnie. Loren Blake przyszedł dzisiaj do biblioteki akurat wtedy, kiedy ja tam

przebywałam. Był pierwszą osobą, z którą rozmawiałam na temat rady starszych i moich

nowych pomysłów co do Cór Ciemności.

- Loren Blake? Ten najprzystojniejszy z wampirów, jaki kiedykolwiek istniał? Rany koguta.

Zaczekaj, muszę usiąść z wrażenia. - Stevie Rae klapnęła na łóżko.

- Ten, właśnie ten.

- Nie do wiary, że do tej pory nie pisnęłaś ani słówka na ten temat. Jak wytrzymałaś?

- Czekaj, to jeszcze nie wszystko. On ... on mnie dotknął. I to więcej niż jeden raz. Prawdę

mówiąc, spotkałam się z nim dzisiaj nie tylko ten jeden raz. Sam na sam. I wydaje mi się,

że napisał dla mnie wiersz.

- Co?!

- Aha. Najpierw sądziłam, że to wszystko było zupełnie niewinne, jakoś inaczej to

oceniałam. W bibliotece po prostu rozmawialiśmy o moich pomysłach dotyczących

najbliższej przyszłości Cór Ciemności. Nie miało to większego znaczenia. Ale potem Loren

dotknął mojego Znaku.

- Którego? - zapytała Stevie Rae. Jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdziwnienia, miałam

wrażenie, że za chwilę ciekawość ją rozsadzi.

- Tego na twarzy. Ale to było później.

- Co to znaczy: później?

- Bo kiedy skończyłam oporządzać Persefonę, nie śpieszyłam się z powrotem do

internatu. Poszłam się przejść pod zachodni mur. I tam spotkałam Lorena.

- Daj spokój, coś takiego! I co dalej?

- Chyba ze sobą flirtowaliśmy.

- Chyba?!

- Uśmiechaliśmy się do siebie, żartowaliśmy.

- No to flirtowaliście. O rany, on jest cudowny!

- Mnie to mówisz? Kiedy on się uśmiecha, zapiera mi dech w piersi. Jeszcze do tego on

dla mnie deklamował wiersz! - dodałam. - To było haiku, które pewien poeta napisał,

patrzac na swoją ukochaną nagą w blasku księżyca.

- Ty chyba żartujesz! - Stevie Rae zaczęła się wachlować rozgrzana z wrażenia. - Ale

mówiłaś żeście się dotykali.

Nabrałam haust powietrza do płuc.

- Nie wiem co o tym myśleć. Bo najpierw wszystko szło gładko. Jak już mówiłam,

śmieliśmy się i rozmawialiśmy. Potem powiedział, że przyszedł tutaj, bo szukał natchnienia

do napisania haiku...

- Niesamowicie romantyczne!

Skinęłam głową i mówiłam dalej:

- Tak. W każdym razie powiedziałam mu, ze wobec tego nie chcę mu przeszkadzać i

płoszyć natchnienia, na co on, że natchnienie przynosi mu więcej rzeczy niż tylko sama

noc. I zapytał, czybym nie chciała być jego natchnieniem.

- Ja cię kręcę!

- Tak też sobie pomyślałam.

- Oczywiście odpowiedziałaś mu, że z przyjemnością staniesz się jego natchnieniem.

- Oczywiście.

- No i.... - Stevie Rae nie mogła się doczekać dalszego ciągu.

- No i zapytał mnie, czybym mu nie pokazała swojego Znaku, tego naramionach i na

plecach.

- Nie mów!...

- Mówię.

- Rany, ja bym natychmiast zdarła z siebie koszulę, aniby się obejrzał!

Roześmiałam się.

- Nie sciągnęłam z siebie koszuli, ale zsunęłam z ramion kurtkę. Właściwie to on mi w tym

pomógł.

- Chcesz powiedzieć, że Loren Blake, poeta pierwszy wśród wampirów, najprzystojniejszy

samiec, jakiego kiedykolwiek ziemna nosiła, pomógł ci zdjąć kurtkę niczym staroświecki

dżentelmen?

- Tak, dokładnie tak to wyglądało. - Zademonstrowałam to, zsuwając kurtkę do łokcia. - A

potem nie wiem, co się ze mną stało, ale nagle przestałam być onieśmieloną nastolatką,

która nie wie, jak się zachować, tylko specjalnie dla niego zsunęłam ramiaczka topu. O,

tak. - Teraz dla Stevie Rae zsunęłam ramiączka skąpej bluzeczki, odsłaniając ramiona,

plecy i spory kawałek biustu ( ponownie gratulując sobie, ze nałożyłam porządny, czarny

biustonosz). - Wtedy dotknął mnie po raz drugi.

- Gdzie cie dotknął?

- Wodził palcem po moim Znaku na ramionach i plecach. Powiedział że wyglądam jk

starożytna królowa wampirów i zadeklamował dla mnie wiersz.

- Ja cię kręce – znów powiedziała Stevie Rae.

Klapnęłam na łóżko, jak Stevie Rae przed chwilą, i podciągnęłam ramiączka topu.

- Przez chwilę sama byłam tym oszołomiona. Kontaktowaliśmy się ze sobą to pewne.

Niewiele brakowało a by mnie pocałował. Wiem, że miał na to ochotę, naprawdę. I nagle ni

stąd ni zowąd wszystko się zmieniło. Raptem zrobił się tylko uprzejmy i oficjalny, grzecznie

mi podziękował za pokazanie Znaku, po czym odszedł.

- Specjalnie się temu nie dziwię.

- A ja się dziwię, i to cholernie się dziwię. Bo jak to, w jednej chwili patrzy mi w oczy i daje

wyraźnie do zrozumienia, ze mnie pragnie, a w następnej zachowuje się jak gdyby nigdy

nic?

- Zoey, ty jestes uczennicą, a on nauczycielem. To szkoła wampirów i mnóstwo rzeczy

wygląda inaczej niż w normalnej szkole sredniej, ale pewne rzeczy się nie zmnieniają, jak

na przykład to, że nauczyciele nie mogą zbliżać się do uczennic.

Przygryzłam wargi.

- On jest nauczycielem w niepełnym wymiarze czasu.

Stevie Rae wzniosła oczy do nieba.

- No i co z tego?

- To jeszcze nie wszystko. Właśnie znalazłam w swojej szafce jego wiersz. - Podałam jej

arkusik papieru z zapisanym wierszem haiku.

Stevie Rae gwizdnęłam przeciągle.

- Rany koguta! Ależ to romantyczne! Ja się zabiję! Ale powiedz mi, jak on dotykał twojego

Znaku?

- A jak myślisz? Palcem. Wodził palcem po konturach. - Nadal czulam jego gorący oddech

na swojej szkórze.

- Deklamował dla ciebie poezje, dotykałtwojego Znaku, napisał dla ciebie wiersz... -

Westchnęła rozmarzona. - Niczym Romeo i Julia przeżywajacy zakazaną miłość. - Nagle

wyprostowała się na łóżku, jakby otrzeźwiała. - A co z Erikiem?

- Jak to co?

- Zoey, przecież to twój chłopak.

- Oficjalnie nie jest moim chłopakiem – nieśmiało zaprotestowałam.

- O rany, Zoey, a co biedak ma zrobić, zeby stać się oficjalnym chłopakiem? Paść na

kolana? Przecież wszyscy wiedzą, że od miesiąca umawiacie się ze sobą i stanowicie

parę.

- Wiem – przyznałam żałośnie.

- Czy Loren podoba ci się bardziej niż Erik?

- Nie. Tak. Cholera, nie wiem. Loren to całkiem inna sprawa. Loren jest jakby z innej

planety. Nie sądzę, byśmy mogli się umawiać, ani nic z tych rzeczy. - Właściwie nie byłam

tego pewna, bo może coś z tych innych rzeczy jednak byłoby możliwe. Może moglibyśmy

się spotykać po kryjomu. Tylko czy ja tego chcę?

Jakby czytając w moich myślach, Stevie Rae powiedziała:

- Mogłabyś się wymknąć na spotkanie z nim.

- Śmieszne. Jemu to pewnie nawet nie przyszło do głowy. - Ale gdy to mówiłam,

przypomniałam sobie żar bijący od niego i pożądanie widoczne w jego ciemnych oczach.

- A jeśli przyszło? - Stevie Rae przyglądała mi się uważnie. - Wiesz, że różnisz się od nas.

Nikt przedtem nie został tak Naznaczony jak ty. Nikt też nie reagował na żywioły tak jak ty.

W takim razie zasady nas obowiązujące ciebie mogą nie dotyczyć.

Znów poczułam ucisk w żołądku. Od pierwszego dnia swojej bytności w Domu Nocy

starałam się ze wszystkich sił wtopić w otoczenie, być jak inni. Naprawdę chciała, by to

nowe miejsce stało się moim domem, a przyjaciele rodziną. Nie chciałam być odmieńcem,

nie chciałam też podlegać innym zasadom. Potrząsnęłam głową i odpowiedziałam z

trudnością:

- Stevie Rae, nie chcę, żeby tak było. Chcę być normalna.

- Wiem – przyznała Stevie Rae łagodnym tonem – Ale ty jesteś inna. Wszyscy to wiedzą.

A powiedz sama: czy nie chcesz się podobać Lorenowi?

Westchnęłam ciężko.

- Sama nie wiem czego chcę. Ale jednego jestem pewna: nie nie chcę, by ktokolwiek

dowiedział się o mnie i o Lorenie.

- Mam zapieczętowane usta. - Zwariowana Oklahomianka odegrała całą pantomimę z

zamykaniem ust na zamek i wyrzucaniem kluczyka za siebie. - Nikt nie wyciśnie ze mnie

ani słówka – wybełkotała półgębkiem, niby to nie mogąc otworzyć ust.

- Czekaj, coś mi się przypomniało. Przecież Afrodyta widziała, jak Loren mnie dotykał.

- To ta czarownica szła za tobą pod mur? - zapytała Stevie Rae z niedowierzaniem.

- Nie, tam nas nikt nie widział. Afrodyta weszła do centrum informacji akurat wtedy, gdy on

gładził mnie po twarzy.

- O cholera!

- Masz rację: cholera! Ale powiem ci cos jeszcze. Pamiętasz, jak opuściłam poczatek

lekcji hiszpańskiego, bo chiałam pójść do Neferet i porozmawiać z nią? Otóż do żadnej

rozmowy wtedy nie doszło. Drzwi do jej klasy były uchylone, więc usłyszałam, co tam się

działo. W srodku siedzała Afroyta.

- Małpa donosiła na ciebie?

- Nie jestem pewna. Usłyszałam tylko strzępy rozmowy.

- Domyślam się, że spanikowałaś, kiedy Neferet wyciągneła cię od nas na wspólną

kolacje.

- Jeszcze jak.

- Nic dziwnego, że wyglądałaś na chorą. Rany, teraz wszystko się układa w logiczną

całość. - Nagle zrobiła wielkie oczy. - Czy przez Afrodytę masz teraz tyły u Neferet?

- Nie. Podczas dzisiejszej rozmowy Neferet powiedziała mi, że wizje Afrodyty mogą być

fałszywe, ponieważ Nyks cofnęła swój dar. Czyli bez względu na to, co Afrodyta

opowiadała, Neferet jej nie wierzy.

- To dobrze. - Stevie Rae miała taką minę, jakby chciała skręcić Afrodycie kark.

- Wcale nie dobrze. - odpowiedziałam. - Reakcja Neferet była zbyt ostra. Dopowadziła

Afrodytę do łez. Poważnie ci mówię, Stevie Rae, Afrodyta była załamana tym, co usłyszała

od Neferet, która w dodtku nie przypominała siebie.

- Zoey, nie mogę uwierzyć, że znowu się użalasz nad Afrodytą. Powinnaś przestać.

- Stevie Rae, nie trafiasz w sedno. Tu nie chodzi o Afrodytę, tylko o Neferet. Była taka

bezwzględna. Nawet jeśli Afrodyta na mnie nagadała i przesadziła w swych opowieściach,

Neferet zareagowała nieodpowiednio. I mam niesmak z tego powodu.

- Masz niesmak z powodu Neferet?

- Tak... nie... sama nie wiem. Chodzi nie tylko o Neferet. Za wiele spadło na mnie naraz.

Chris... Loren.... Afrodyta... Neferet.... Coś mi w tym wszystkim nie gra.

Z miny Stevie Rae wywnioskowałam, że nie bardzo rozumie o co chodzi, i

przydałoby się jej jakieś porównanie z realiami Oklahomy.

- Wiesz, jak to jest tuż przed uderzeniem tornada? Kiedy niebo jest jeszcze czyste, ale już

zaczyna wiać zimny wiatr i zmienia kierunek? Wiesz, że coś się stanie, ale jeszcze nie

wiesz co. Tak właśnie teraz ja się czuję.

- Jakby nadciągała burza?

- Tak i to groźna.

- Co chcesz, żebym zrobiła?

- Żebyś ze mną wypatrywała burzy.

- Tyle to mogę zrobić.

- Dzięki.

- Ale może najpierw obejrzymy film? Damien własnie zamówił w Netfiksie Moulin Rouge .

Ma przyniesc kasete, a Bliźniaczki postarały się o uczciwe chipsy, nie żadne dietetyczne,

a do tego pełnotłusty dip. - Rzuciła okiem na zegar z Elvisem. - Pewnie już są na dole i się

złoszczą, bo każemy im czekać.

Podobało mi się u Stevie Rae, że w jednej chwili mogła wysłuchać moich zwierzeń

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: