417. Moreland Peggy - Miłość i medycyna.pdf - Romanse i inne - Domator2

PEGGY MORELAND

Miłość i medycyna

Tytuł oryginału: The Baby Doctor

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cecile dzielnie ściskała Malindę za rękę, choć tak

naprawdę miała ochotę uciec ze szpitala.

- Oddychaj, nie przyj teraz! - nakazała surowo, tłumiąc

zdenerwowanie.

Malinda opadła do tyłu, wspierając się na łokciach.

- Sama oddychaj! - sapnęła, usiłując wyrwać dłoń z

uścisku Cecile. - Ja wolę przeć.

Zgrzytnęła zębami i znów pochyliła się do przodu. Cecile

otarła pot z czoła, z braku wolnej ręki używając do tego

łokcia. Miała troje dzieci, ale żaden z jej porodów nie

przebiegał w takim tempie. Siedziała tu od dwóch godzin i nie

była pewna, jak długo jeszcze wytrzyma. Malinda była jej

najlepszą przyjaciółką i nikt, może oprócz Jacka, nie kochał

jej bardziej niż Cecile.

Gdzie właściwie podziewa się Jack Brannan? To on

powinien tu być, a nie ja, pomyślała Cecile ze złością. Otarła

przyjaciółce pot z czoła, pragnąc choćby w ten sposób ulżyć

jej w cierpieniu. Twarz Malindy ściągnęła się i

poczerwieniała.

- Nie przyj! Oddychaj! - wykrzyknęła Cecile histerycznie.

- Nienawidzę cię - warknęła Melinda.

- Proszę cię bardzo - odcięła się Cecile równie

nieuprzejmym tonem. Dopóki Melinda mówiła, nie parła,

tylko oddychała. O to właśnie chodziło. - Możesz mnie

nienawidzić, nie mam nic przeciwko temu. Chociaż właściwie

powinnaś nienawidzić Jacka. To przez niego się tu znalazłaś.

Korzystając z tego, że udało jej się odwrócić uwagę

Malindy, położyła ręce na jej brzuchu, sprawdzając siłę

skurczów. Gdzie się podziewa lekarz? myślała w popłochu.

Na litość boską, przecież ta kobieta rodzi!

Fala skurczów powoli opadła. Cecile cofnęła dłoń.

Wyczerpana Malinda znów osunęła się na poduszkę i

wpatrzyła w sufit. Naraz zaśmiała się lekko.

- Co cię tak bawi? - prychnęła Cecile z irytacją.

- Ty - uśmiechnęła się Malinda, odgarniając z czoła

wilgotne włosy. - Wyglądasz okropnie. Jesteś cała

roztrzęsiona.

Cecile wiedziała, że teraz przez kilka minut będzie spokój.

Puściła dłoń przyjaciółki i usiadła na krześle obok łóżka.

- Tak wygląda ludzka wdzięczność - wymamrotała,

wyciągając przed siebie nogi.

- Ależ jestem ci wdzięczna.

- Mhm - mruknęła Cecile, nie odrywając wzroku od

zamkniętych drzwi. Gdzie się podział cały personel tego

szpitala? Przecież powinni być tutaj, biegać dokoła łóżka i

dokonywać cudów!

- Nie krzyw się tak, Cecile, bo zrobią ci się zmarszczki.

Te słowa, zważywszy na sytuację, były zupełnie

niedorzeczne, a poza tym brzmiały tak, jakby wyszły z ust

ciotki Hattie. Cecile wbrew sobie musiała się roześmiać.

- Boże, mówisz jak twoja ciotka Hattie.

- Mogło być gorzej.

- Możliwe - mruknęła Cecile, myśląc o Agacie Prim. Jej

zdaniem ta staroświecka stara panna miała tylko jedną zaletę,

a mianowicie, to ona wychowała Malindę.

Cecile i Malinda przyjaźniły się od czasu, gdy obie miały

po dwanaście lat. Malinda i jej ciotka przeprowadziły się

wówczas w sąsiedztwo Cecile i dziewczynki, choć zupełnie

różne od siebie, szybko stały się nierozłączne. Cecile

uśmiechnęła się lekko, przypominając sobie ich pierwsze

spotkanie. Siedziała skryta między gałęziami wielkiego wiązu,

który rósł między domem jej rodziców a domem Hattie Prim.

Malinda wyszła przez tylne drzwi, ubrana w białą sukienkę z

koronkową lamówką, białe skarpetki i białe lakierki. Cecile

miała na sobie zwykły letni strój - odziedziczone po bracie

dżinsy z obciętymi nogawkami, wyciągniętą koszulkę i bose

stopy. Kontrast nie mógł być większy. Pomimo tego ich

przyjaźń, zawarta owego dnia, przetrwała dwadzieścia lat, a

od sześciu prowadziły wspólnie sklep z ubrankami dla dzieci.

Malinda była druhną na ślubie Cecile i matką chrzestną jej

trojga dzieci. Teraz nadeszła kolej Cecile, by się odwdzięczyć.

Przed półtora roku była druhną na ślubie Malindy, a dziś

asystowała przy narodzinach jej pierwszego dziecka, którego

miała również trzymać do chrztu. - Oj, oj - jęknęła Malinda i

Cecile natychmiast poderwała się z krzesła.

- Znowu skurcz? Malinda skinęła głową, mocno

przygryzając dolną wargę. Po jej policzku potoczyła się łza.

Cecile zerknęła na zegarek. Dwie minuty! Boże drogi, gdzie

ten lekarz?

- Oddychaj - powtarzała gorączkowo, odgarniając włosy z

twarzy przyjaciółki. - Otwórz oczy i skup na czymś wzrok.

Nie walcz z bólem, współpracuj z nim.

Spod powieki Malindy wymknęła się jeszcze jedna łza, ale

dziewczyna dzielnie otworzyła oczy i skupiła wzrok na

suficie. Jej oddech powoli się wyrównał.

Drzwi za plecami Cecile otworzyły się cicho. Obejrzała

się przez ramię i zobaczyła mężczyznę w zielonym fartuchu,

który podszedł do łóżka od drugiej strony i otoczył palcami

przegub Malindy.

- Jak tam nasza pacjentka? - zapytał pogodnie. Malinda

otworzyła usta, ale wydobył się z nich tylko przeciągły jęk.

- Oddychaj, Malindo, oddychaj! - upomniała ją Cecile,

obrzucając lekarza wrogim spojrzeniem. On jednak nie

zwracał na nią uwagi. Patrzył na zegarek; widziała tylko

czubek jego głowy pokryty gęstymi, jasnobrązowymi

włosami. Wyglądał na playboya. Krótko przystrzyżone włosy,

wypielęgnowane dłonie. Pod paskiem zegarka widać było

skrawek jaśniejszej skóry. Cecile ciekawa była, gdzie się tak

opalił. Może na korcie tenisowym albo na polu golfowym?

Przecież to właśnie tam lekarze spędzali wolny czas, a w

każdym razie tak brzmiała wersja oficjalna, podawana żonom.

Patrzyła ze złością, jak lekarz bada puls Malindy i notuje

coś na karcie szpitalnej. W końcu podniósł głowę i napotkał

jej wzrok. Zdaniem Cecile, poruszał się wolno jak żółw i

wziąwszy pod uwagę sytuację, wydawał się stanowczo zbyt

zrelaksowany.

Cecile przez całe życie starała się chronić Melindę, która

była od niej słabsza i delikatniejsza. W dzieciństwie

niejednokrotnie wdawała się w bójki w obronie przyjaciółki i

teraz również poczuła, że jeśli lekarz nie zrobi czegoś, by

ulżyć cierpieniu Malindy, to za chwilę da mu w szczękę.

- Czy pani należy do rodziny? - zapytał lekarz, odkładając

kartę na miejsce.

- Nie, ale...

- W takim razie będzie pani musiała wyjść z sali na czas

badania.

- Ale ja... Malinda zacisnęła palce na dłoni Cecile. Jej

twarz ściągnęła się z bólu. Cecile bez namysłu pochyliła się

nad łóżkiem i szarpnęła poły zielonego lekarskiego fartucha.

- Niech jej pan coś natychmiast da! - syknęła przez

zaciśnięte zęby. - Bo jak nie, to...

- To co? - zapytał lekarz spokojnie, choć w jego oczach

widać było narastającą złość.

- To... to... - zacięła się Cecile, szukając w myślach

najodpowiedniejszej groźby, ale Malinda pociągnęła ją za

rękę.

- Cecile, wszystko w porządku. Idź, napij się kawy. Mnie

się nic nie stanie.

- Jesteś pewna? - zapytała Cecile niechętnie.

417. Moreland Peggy - Miłość i medycyna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: