BIOS w praktyce [d. 2007].doc

BIOS w praktyce
2003-11-06

Main
Zawarte w tej grupie opcje praktycznie w każdym BIOS-ie współczesnej płyty głównej mają znaczenie jedynie informacyjne, a te, które poddają się modyfikacjom nie mają wpływu na wydajność komputera.
     
Date [mm:dd:yy]
Umożliwia ustawienie aktualnej daty
Time [hh:mm:ss]
Dotyczy aktualnego czasu (godziny:minuty:sekundy)
IDE Primary/Secondary Master/Slave
Cztery linie opisujące urządzenia podłączone do kontrolera ATA/IDE. Parametrem w każdej linii jest nazwa urządzenia podłączonego do danego kanału (pierwszego - Primary lub drugiego - Secondary) i pracującego jako urządzenie nadrzędne (master) lub podrzędne (slave). Po zaznaczeniu wybranej linii (klawiszami kursora) i wciśnięciu klawisza ENTER dla każdego urządzenia dostępne są opcje:
IDE HDD Auto-Detection
- wywołanie tej opcji spowoduje automatyczne wykrycie urządzenia podłączonego do kontrolera IDE/ATA. Najczęściej dyski czy napędy CD/DVD wykrywane są automatycznie już wcześniej - BIOS sprawdza kontroler IDE/ATA pod kątem obecności podłączonych do niego urządzeń podczas uruchamiania komputera. Nie ma więc potrzeby używania tej opcji.
IDE Kanał/Priorytet
- nazwa tej opcji zależy do tego, którą linię wybraliśmy z głównego ekranu grupy Main. Jeżeli wybraliśmy linię właściwą dla urządzenia podrzędnego (Slave) podłączonego do pierwszego kanału interfejsu IDE/ATA (Primary), opcja będzie nosić nazwę IDE Primary Slave. W ramach tej opcji dostępne są trzy parametry: None, Auto (domyślny) oraz Manual. Pierwszy spowoduje wyłączenie urządzenia podłączonego do kontrolera (nie będzie ono widoczne w BIOS-ie i w systemach operacyjnych korzystających z BIOS-u, ale może być widoczne w systemach operacyjnych samodzielnie obsługujących sprzęt). Drugi określa, że BIOS samodzielnie dokonuje oceny parametrów urządzenia i uaktywnia jego obsługę, natomiast trzeci umożliwia ręczną zmianę parametrów np. dysku twardego w zależności od wybranego trybu dostępu (patrz poniżej.)
Access Mode
- opcja określa sposób adresowania dysku twardego. Zalecanym ustawieniem jest pozostawienie domyślnego parametru Auto, dzięki czemu BIOS automatycznie określa sposób adresowania w oparciu o odczytane informacje z firmware (oprogramowania wewnętrznego) dysku. Inne parametry to:

CHS
- ustawia adresowanie typu cylinder-głowica-sektor (z ang. Cylinder-Head-Sector). Ten typ adresowania używany był w dyskach twardych o pojemności poniżej 504 MB. I należy go stosować tylko dla takich "zabytków". Dyski o większej pojemności nie mogą być adresowane tą metodą (będzie wykazywana niewłaściwa pojemność, lub urządzenie w ogóle nie będzie działać).
LBA
- oznacza Logical Block Addressing, czyli adresowanie, w którym sektory dysku są uporządkowane numerycznie, bez względu na numer cylindra, czy inne parametry mające znaczenie w metodzie CHS. Aktualnie dyski twarde są właśnie adresowane za pomocą LBA. Dla nowszych dysków nie ma znaczenia, czy wybierzemy parametr LBA, czy pozostaniemy przy parametrze Auto. Oczywiście użycie Auto jest po prostu wygodniejsze.
Large
- metoda "przejściowa" między CHS a likwidującym ograniczenia pojemności LBA. Stanowiła swego czasu "protezę" umożliwiającą korzystanie z dysków o pojemnościach większych niż 504 MB. Obecnie stanowi anachronizm i nie należy jej używać.
Capacity
- informacja o wykrytej objętości dysku (w napędach CD/DVD wartość tego parametru wynosi 0).
Cylinder, Head, Precomp, Landing Zone, Sector
- te pięć opcji ma znaczenie tylko dla bardzo starych dysków (o pojemności mniejszej niż 504 MB). Wartości tu wyświetlane są konfigurowalne tylko wtedy, gdy parametrem opcji IDE Kanał/ Priorytet będzie Manual, a tryb dostępu jest ustawiony na CHS. Jeżeli faktycznie mamy do czynienia z zabytkowym dyskiem, właściwe wartości znajdziemy na nalepce znamionowej na obudowie dysku.
     
 
Floppy
Menu zawierające opcje dotyczące stacji dyskietek.
     
Drive A / Drive B
- służą określeniu typu stacji dyskietek jaką mamy w komputerze (w praktyce: 1.44M, 3.5 in.). Opcje te są użyteczne jedynie gdy w nasze ręce trafi naprawdę archaiczne urządzenie (np. stacja dyskietek 5,25 cala o pojemności 360 kB) lub nietypowe (np. 3,5-calowe stacje dyskietek o pojemności 2,88 MB). Oczywiście jeżeli nie mamy dwóch stacji dyskietek, dla opcji Drive B ustawiamy parametr None.
Swap Floppy Drive
- opcja użyteczna (i dostępna) jeżeli komputer wyposażony jest w dwie stacje dyskietek. Parametr Enabled (włączony) powoduje, że dotychczasowa stacja oznaczona literą A: będzie stacją B:, a stacja B: stacją A:. Parametr Disabled (wyłączony) przywraca pierwotną konfigurację. Funkcja ta może nie działać w systemie Windows NT 4.0 bez zainstalowanego dodatku Service Pack 4 dla Windows NT. Nie należy jej też używać podczas instalacji Windows NT 4.0.
Boot Up Floppy Seek
- Włączenie tej opcji (Enabled) powoduje, że BIOS podczas uruchamiania komputera i przeprowadzania testów wstępnych (tzw. test POST) poszukuje stacji dyskietek i po jej znalezieniu uaktywnia ją na krótką chwilę (co objawia się zapaleniem diody kontrolnej stacji dyskietek). Opcja będąca anachronizmem z czasów, gdy komputery PC MUSIAŁY mieć stację dyskietek. Obecnie zalecanym ustawieniem, przyśpieszającym proces uruchamiania, jest Disabled (wyłączony).
Video
Opcja do zignorowania. Określa tryb graficzny, ale dotyczy to kart graficznych montowanych w komputerach w latach 80-tych zeszłego wieku.

Halt On
Opcja definiująca reakcję BIOS-u na wystąpienie określonego problemu wykrytego podczas testów wstępnych (testów POST). Dostępne są następujące parametry:
All Errors
-powoduje zatrzymanie uruchamiania komputera, gdy test POST sygnalizuje błąd. Możliwe sytuacje będące przyczyną zatrzymania procesu bootowania to: brak stacji dyskietek (mimo iż jest ona zadeklarowana w ustawieniach BIOS-u), brak klawiatury czy np. rozładowana bateria podtrzymująca pamięć układu CMOS, w którym przechowywane są ustawienia BIOS-u (w tym ostatnim przypadku najczęściej zobaczymy komunikat CMOS Checksum error), albo... atak wirusa modyfikującego zawartość BIOS-u (choć w tym przypadku najczęściej w ogóle nie dochodzi do uruchomienia się choćby testów POST).
No Errors
-przeciwieństwo wyżej opisanego parametru. BIOS będzie kontynuował procedurę uruchamiania komputera bez względu na napotkane w teście POST błędy. Oczywiście z wyłączeniem takich, które w ogóle nie umożliwiają działania komputera.
All, But Keyboard
-BIOS zatrzyma proces bootowania, jeśli napotka błędy testu POST, z wyjątkiem sytuacji, gdy do komputera nie będzie podpięta klawiatura.
All, But Diskette
-parametr analogiczny do powyższego, tym razem ignorowany jest brak stacji dyskietek (mimo iż jest ona zadeklarowana w BIOS-ie).
All, But Disk/Key
-parametr stanowiący połączenie dwóch powyższych; ignorowanymi błędami są: brak klawiatury i stacji dyskietek.
     
 
Security
Menu zawierające opcje zabezpieczające dostęp do komputera.
     
Set Password
-opcja umożliwiająca zdefiniowanie hasła dostępowego. O tym, co będzie chronione zdefiniowanym tu hasłem decyduje kolejna opcja. Ustawione wcześniej hasło usuwamy wprowadzając jako nowe hasło pusty ciąg znaków (czyli nie wpisując niczego, a tylko potwierdzając wprowadzenie hasła).
Security Option
w ramach tej opcji dostępne są dwa parametry. Setup określa, że hasłem (zdefiniowanym za pomocą powyższej opcji) będzie chroniony tylko dostęp do programu konfiguracyjnego BIOS-u, natomiast parametr System określa, że hasłem będzie chroniony dostęp do całego komputera (nie uruchomi się żaden system operacyjny, dopóki użytkownik nie wprowadzi odpowiedniego hasła).

Advanced

     
Hard Disk Boot Priority
Opcja ta umożliwia wybranie kolejności dysków, z jakich komputer będzie uruchamiany. W ramach tej opcji widoczne są dwa parametry, jeden o nazwie odpowiadającej wykrytemu przez BIOS dyskowi twardemu (najczęściej chodzi o dysk podłączony do kontrolera na płycie, do pierwszego kanału interfejsu jako master), drugi oznaczony jako Bootable Add-in Cards. Jeżeli przykładowo chcemy, by komputer był najpierw uruchamiany z dysku podłączonego do kontrolera znajdującego się na dodatkowej karcie PCI, należy zamienić kolejność parametrów i ustawić Bootable Add-in Cards jako pierwszy.
First/Second/Third Boot Device
Dość popularny zestaw opcji pozwalający zdefiniować, z jakiego urządzenia (w jakiej kolejności) BIOS będzie ładował system operacyjny. Przykładowo, jeżeli chcemy uruchomić instalator jakiegoś systemu z płyty startowej, należy dla opcji First (pierwszy) Boot Device wybrać parametr CDROM. Dość uniwersalnym ustawieniem jest wybranie jako pierwszego urządzenia stacji dyskietek (Floppy), drugiego - napędu CD/DVD (CDROM) i trzeciego - dysku twardego (Hard Disk). W takim przypadku BIOS będzie przeszukiwał najpierw stację dyskietek, gdy nie znajdzie żadnych danych startowych (lub gdy w napędzie brak dyskietki) przejdzie do sprawdzania zawartości płyty w napędzie CD i dopiero wtedy załaduje system z dysku twardego. Użytkownikom, którzy chcą natomiast maksymalnie skrócić czas bootowania zalecam wybranie jako pierwszego urządzenia dysku twardego, a pozostałe dwie opcje (Second... i Third Boot Device) ustawiamy jako Disabled. Warto dodać, że w nowych BIOS-ach, wśród urządzeń które możemy określić jako startowe, znajdują się także napędy CD/DVD czy dyski twarde podłączane do złączy USB a także karta sieciowa (opcja LAN - umożliwia bootowanie komputera zdalnie przez sieć).
Boot Other Device
Uaktywniona (ustawienie Enabled) powoduje, że komputer będzie próbował uruchomić system z innego urządzenia, gdy nie uda się wystartować z dysku twardego (jeżeli był ustawiony jako pierwsze urządzenie), jest to także przydatna funkcja, gdy np. próbujemy uruchomić komputer z macierzy RAID podłączonej do zewnętrznego kontrolera.
     
 
Advanced BIOS Features
Menu zawiera opcje dotyczące obsługi komponentów komputera przez BIOS.
     
Virus Warning
- opcja wbrew nazwie stosunkowo mało użyteczna. Ochrona "antywirusowa" sprowadza się do śledzenia przez BIOS zawartości MBR (Master Boot Record - sektor rozruchowy pierwszego dysku twardego) i blokowania wszelkich modyfikacji. Zamysł może i słuszny, ale w praktyce przy włączonej tej opcji nie można np. zainstalować systemu operacyjnego, a wirusy i tak swoje robią. Zalecane ustawienie: Disabled i zaopatrzenie się w sensowny skaner antywirusowy.

CPU L1 & L2 Cache
- jedynym słusznym ustawieniem tej opcji jest Enabled. Wyłączenie (Disabled) pamięci cache pierwszego i drugiego poziomu to najprostsza droga do gwałtownej degradacji wydajności komputera.
Hyper-Threading Technology
- opcja ze zrozumiałych względów jest obecna tylko w przypadku procesorów wyposażonych w HyperThreading. Jednak nawet jeśli mamy taki procesor, to pamiętajmy by niniejszą opcję aktywować (Enabled) jedynie, gdy korzystamy z systemu operacyjnego obsługującego HT (Windows XP Professional, Linux z jądrem 2.4.x lub nowszym)
Quick Power On Self Test
- wygodna opcja, której włączenie przyśpiesza nieco procedurę uruchamiania się komputera (testy POST). Zalecane włączenie (Enabled)
Boot Up NumLock Status
- włącza lub wyłącza klawisz NumLock podczas uruchamiania komputera. Opcję można pozostawić na ustawieniu domyślnym (On - włączony), chyba że notorycznie korzystamy z klawiatury numerycznej jako zastępnika klawiszy kursora albo gdy klawisz Home, Delete itp. są uszkodzone.
Typematic Rate Setting
- opcja użyteczna jedynie dla tych, którzy korzystają z DOS-a. Jej uaktywnienie (Enabled) pozwala dostosować szybkość pracy klawiatury (patrz poniżej).
Typematic Rate (Chars/Sec)
- pozwala ustawić szybkość powtórzeń klawisza po jego wciąnięciu i przytrzymaniu (wybierana wartość liczbowa określa liczbę znaków na sekundę).
Typematic Delay (Msec)
- określa opóźnienie, po którym - w przypadku naciśnięcia i przytrzymania klawisza klawiatury - znak będzie automatycznie powtarzany. Wartość w milisekundach.
APIC Mode
- opcja aktywująca i dezaktywująca zaawansowany kontroler przerwań (Advanced Programmable Interrupt Controller). Opcję tę można regulować tylko wtedy, gdy mamy komputer z jednym procesorem bez HyperThreadingu. W systemach wieloprocesorowych lub dla procesora z HyperThreadingiem kontroler APIC jest zawsze włączony (Enabled). Dzięki APIC możliwe jest rozwiązywanie konfliktów pomiędzy urządzeniami nawet w bardzo rozbudowanych komputerach (posiadających np. kilka kart graficznych, dźwiękowych, itp.), nowy kontroler oferuje znacznie większą liczbę przerwań i szybszą ich obsługę. Jeśli nawet nie mamy komputera z wieloma procesorami czy procesora z HT, zalecane jest włączenie tego kontrolera. Niestety jeżeli korzystamy z DOS lub Windows 9x/Me, należy wyłączyć APIC - te systemy nie obsługują nowego typu kontrolera.

MPS Version Control For OS
- opcja związana z kontrolerem APIC dotyczy jedynie konfiguracji wieloprocesorowych (lub z HyperThreadingowym procesorem). Określa wersję MPS (MultiProcessor Specification), jakiej ma używać elektronika płyty głównej. Specyfikacja MPS zawiera m.in. tabele konfiguracyjne dla obsługi magistrali PCI i podłączonych do niej urządzeń. To, którą z wersji mamy wybrać, zależy od używanego systemu operacyjnego. W przypadku Windows NT 4.0 wybieramy wartość 1.1, dla nowszych wersji okien (Windows 2000 i Windows XP; oczywiście nie Windows 9x/Me - te systemy nie obsługują konfiguracji wieloprocesorowych) 1.4. W praktyce jednak nawet Windows NT 4.0 (odpowiednio aktualizowany) obsługuje MPS 1.4 - dlatego też takie ustawienie należy wybrać.
OS Select For DRAM > 64 MB
- Opcja dotycząca specjalnego adresowania pamięci RAM powyżej 64 MB w systemie OS2. Jeżeli nie korzystamy z tego systemu wybieramy parametr Non-OS2.
HDD S.M.A.R.T. Capability
- S.M.A.R.T. to skrót od Self Monitoring Analysis and Reporting Technology, włączenie tej funkcji (zalecane - Enabled) pozwoli kontrolować stan i kondycję dysków twardych.
Small Logo (EPA) Show
- włącza lub wyłącza wyświetlanie podczas testów POST logo EPA.
     
 
Advanced Chipset Features
To menu przede wszystkim dla overclockerów. Zainteresowani podkręceniem możliwości pamięci i procesora obowiązkowo powinni tu zajrzeć.
     
DRAM Timing Selectable
- reguluje sposób konfiguracji pamięci RAM. Parametr By SPD oznacza, że BIOS będzie pobierał dane dotyczące pamięci bezpośrednio z modułówpamięci (z układu SPD - Serial Presence Data) - jest to zdecydowanie najbezpieczniejsze ustawienie, natomiast ustawienie Manual umożliwia wprowadzenie modyfikacji w czterech opisanych niżej opcjach, czyli coś dla overclockerów.
CAS Latency Time
- ustawia czas opóźnienia sygnału adresującego kolumnę komórek pamięci (CAS - Column Address Strobe). Wartość opóźnienia zależy od timingu pamięci i od możliwości samych układów. Najbardziej wydajne ustawienie to najmniejsza wartość opóźnienia, jednak może ono nie zadziałać modułów DRAM średniej jakości.
Active to Precharge Delay
- określa opóźnienie między aktywnością a resetowaniem komórek pamięci, ponownie im mniejsza wartość, tym lepiej, jednak nie zadziała to w każdym przypadku [8/7/6/5].
DRAM RAS# to CAS# Delay
- definiuje opóźnienie pomiędzy sygnałem adresującym kolumny i wiersze komórek pamięci. Mniejsza wartość oznacza większą wydajność.
DRAM RAS# Precharge
- określa czas przygotowania komórek pamięci na działanie. Wartość mniejsza oznacza lepszą wydajność, ale zbyt mały czas zaowocuje błędami i w rezultacie zawieszeniem się komputera (zjawisko powszechnie występujące na komputerach overclockerów).
System BIOS Cacheable
- powoduje przepisanie pamięci BIOS z powolnego ROM-u (Read Only Memory - pamięć tylko do odczytu) do szybkiej pamięci RAM. Zalecane oczywiście włączenie tej funkcji (Enabled). W praktyce wpływ tej funkcji jest istotny jednak tylko dla starszych systemów operacyjnych korzystających z procedur BIOS-u (DOS, Windows 3.x/9x).

Video BIOS Cacheable
- opcja ta miała znaczenie w zamierzchłych czasach królowania DOS-u. Obecnie nie ma żadnego wpływu na wydajność komputera, zalecane ustawienie: Disabled.
Memory Hole At 15M-16M
- uaktywnienie tej funkcji rezerwuje obszar pamięci na potrzeby dancych zapisanych w pamięci ROM kart ISA (dla młodszych czytelników ISA to przestarzała architektura umożliwiająca instalowanie w komputerze kart rozszerzeń, królowała w latach 80-tych i pierwszej połowie 90-tych XX wieku). Oczywiście wyłączamy (Disabled).
Delay Prior to Thermal
- funkcja właściwa tylko dla procesorów Pentium 4, posiadających mechanizm ochrony termicznej polegający na tym, że podczas przegrzania (przekroczenia określonej temperatury) procesor zwalnia pracę (w miejsce niektórych cykli roboczych wprowadzane są cykle puste, w czasie których procesor nie pracuje i chłodzi się - funkcja ta nosi nazwę throttlingu). Czas ustawiany w tej opcji określa, po ilu minutach automatyczna ochrona termiczna ma być aktywowana. Dzięki tej funkcji procesor nie jest spowalniany podczas krótkotrwałych przeciążeń, które w żadnym razie (o ile są spowodowane wymogami obliczeniowymi) nie powodują jego uszkodzenia.
AGP Aperture Size (MB)
- rezerwuje obszar pamięci dostępny magistrali PCI dla komunikacji z kartą AGP. Proponuję wybrać wartość odpowiadającą pojemności pamięci karty graficznej.
     
 
PnP/PCI Configurations
Menu zawierające opcje dotyczące konfiguracji urządzeń Plug and Play.
     
Reset Configuration Data
- uaktywnienie resetuje aktualną konfigurację urządzeń w BIOS (tzw. ESCD - Extended System Configuration Data). Resetowanie przydaje się, gdydołączenie nowej karty PCI powoduje konflikt. Zresetowanie konfiguracji wymusi na BIOS-ie skonfigurowanie wszystkich urządzeń od nowa. W praktyce bardzo rzadko się używa tej funkcji i w poprawnie działającym komputera, lepiej funkcję tę wyłączyć (Disabled).
Resources Controlled By
- określa, w jaki sposób zasoby są przyporządkowane poszczególnym urządzeniom. Oczywiście zalecane jest ustawienie Auto.
IRQ Resources
- to podmenu jest aktywne tylko w przypadku wybrania ręcznego (parametr Manual w powyższej opcji) zarządzania zasobami urządzeń. Wywołanie tego menu pozwala określić, czy przerwanie ma być dostępne urządzeniu PCI, czy zarezerwowane (czyt. zablokowane). Użyteczność tej funkcji jest obecnie żadna. Miała ona znaczenie w komputerach z magistralą ISA, gdyż urządzenia ISA wymagały niekiedy rezerwacji konkretnego przerwania.

PCI/VGA Palette Snoop
- funkcja użyteczna dla kart graficznych niezgodnych z VGA. Takich obecnie praktycznie nie ma, więc jedynym słusznym ustawieniem jest Disabled.
PCI Latency Timer (CLK)
- określa opóźnienie magistrali PCI. Optymalną wartością jest 32.
PCI SLOT 1/2/3/4/5
- pięć opcji umożliwiających ręczny przydział przerwania dla wybranego slotu magistrali PCI. Warto zwrócić uwagę, że po wybraniu danej opcji po prawej stronie ekranu zobaczymy listę urządzeń, które korzystają z danego slotu. Zalecane ustawienie dla wszystkich: Auto.
     
 
Frequency/Voltage Control
Kolejne overclockerskie menu...
     
CPU Clock Ratio
- określa mnożnik procesora. Opcja ta jest dostępna tylko wtedy, gdy mnożnik nie został zablokowany przez producenta procesora.
Spread Spectrum
- włącza i wyłącza funkcję redukowania zakłóceń elektromagnetycznych (interferencje).
CPU HOST Frequency (MHz)
- określa podstawową częstotliwość pracy magistrali FSB. Finalna częstotliwość procesora jest iloczynem tej wartości i mnożnika.
DDR:CPU Ratio
- określa stosunek częstotliwości taktowania pamięci, do magistrali procesora. Najbezpieczniej ustawić opcję Default, ale overclockerzy z pewnością wypróbują inne ustawienia.
DDR Speed (Strobe/Sec)
- opcja informacyjna, wyświetla informacje o szybkości taktowania pamięci.
AGP/PCI Speed Setting
- Określa częstotliwość pracy AGP, PCI.
AGP Frequency (MHz)
- informacja o szybkości taktowania szyny AGP.
PCI Frequency (MHz)
- informacja o szybkości taktowania magistrali AGP.
Default CPU Voltage (Volt)
- informacyjna, wyświetla domyślne napięcie zasilania procesora.
CPU Voltage (Volt)
- umożliwia zmianę napięcia zasilania procesora. Uwaga! Podwyższenie napięcia może uszkodzić procesor.
AGP Voltage (Volt)
- umożliwia zmianę napięcia zasilania szyny AGP. Opcja ryzykowna.
DDR Voltage (Volt)
- kolejna overclockerska funkcja umożliwiająca wybór napięcia zasilającego pamięci. Podwyższenie (minimalne!) celem zwiększenia wydajności ma sens jedynie wtedy, gdy dysponujemy dobrymi układami z wbudowanym chłodzeniem.

Peripherals

     
Init Display First
Opcja dotycząca tylko konfiguracji z dwoma kartami graficznymi. Pozwala wybrać, czy nadrzędną kartą będzie karta AGP, czy PCI.
     
 
OnChip IDE Device
Menu dotyczące wbudowanych w płytę kontrolerów dysków twardych.
     
IDE HDD Block Mode
- włącza transfer blokowy w dyskach twardych. Ustawienie zalecane (Enabled)
On-Chip Primary/Secondary PCI IDE
- włącza lub wyłącza pierwszy/drugi kanał kontrolera IDE/ATA. Zalecane oczywiście włączenie (Enabled).
IDE Primary/Secondary Master/Slave PIO/UDMA
- opcje określające sposób pracy trybów PIO i UDMA. Najlepszym rozwiązaniem jest pozostawienie tych opcji na domyślnym, automatycznym ustawieniu.
On-Chip Serial ATA
- określa tryb pracy wbudowanego w płytę kontrolera Serial ATA. Dostępne są następujące parametry:
Auto
- parametr domyślny, BIOS automatycznie ustawia tryb pracy kontrolera.
Disabled
- wył±cza kontroler Serial ATA
Combined Mode
- tzw. tryb "kombinowany", w którym kontrolery ATA i SATA działają jak jedno urządzenie. W tym trybie można korzystać z maksymalnie czterech dysków lub innych urządzeń (po dwa urządzenia na kanał, tak jak to jest w ATA). Dyski SATA "udają" dyski podłączone do kontrolera ATA.
Enhanced Mode
- w tym trybie kontrolery ATA i SATA pracują niezależnie; umożliwia on podłączenie największej liczby urządzeń (dysków).
Serial ATA Port0/Port1 Mode
- określa tryb pracy dysku podłączonego do kontrolera SATA. Dostępne parametry zależą od ustawionego trybu pracy samego kontrolera SATA. Przykładowo w trybie kombinowanym dysk SATA możemy ustawić jako master lub slave dla każdego z dwóch dostępnych kanałów.

Onboard Device
Menu zawierające opcje aktywujące poszczególne urządzenia wbudowane w płytę główną. Z poziomu tego menu możemy włączyć bądź wyłączyć np. kontroler USB, USB2.0, obsługę klawiatury USB, wbudowany układ dźwiękowy, kartę sieciową, kontroler FireWire i inne urządzenia, jakie mogą być wbudowane w płytę.
Onboard I/O Chip Setup
Menu zawierające opcje sterujące urządzeniami wejścia/wyjścia wbudowanymi w płytę główną.
PWRON After PWR-Fail
...