Sprawność ciała i ducha.pdf

Cena 5,50 zł

VAT 0% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 7-8 (37-38)

lipiec

2010

miesięcznik dla rodziców

Sport

prawdziwy

i jego

zaprzeczenie

S t

Każdy

chce

wygrywać

Temat numeru:

T t

Sprawność ciała

i ducha

Pielgrzymowanie

Spis treści

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie gra czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly @ loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

W DOBRYCH ZAWODACH

WYSTĄPIŁEM…

O tym, że życie jest jednak walką, chciałyby zapomnieć niektóre mamy w stylu

wychowania pod hasłem: „Ja cię ochronię”, czym czynią swoje pociechy jesz-

cze bardziej bezbronnymi i słabymi. A walka jest – pytanie tylko: „O co?

Z kim? Jak?”.

Trzeba walczyć: ze złem i Złym, własną słabością, apatią, zagrożeniami

i pokusami.

Trzeba zdobywać to, co wartościowe, dobre, prawdziwe i wieczne. Niez-

miernie ważne jednak są sposoby tej walki, by nie działa się ona według

prawa dżungli (bez zasad, bez litości, bez wyrozumiałości i bez miłości), gdy

jest niezbędna.

Nie wolno zapominać o sprawności, harcie ducha i woli, kiedy wokół panuje

kult ciała (jakby pozbawionego ducha i sumienia).

Harcerskie i sportowe zasady i ćwiczenia są dobrą szkołą tej walki, o której nawet

św. Paweł napisał: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary

ustrzegłem” (2 Tm 4, 7). Jednak dużo i pięknie o sporcie się mówi, już mniej

pięknie go uprawiając (zwłaszcza sport wyczynowy i zawodowy). Spójrzmy razem

na dobre i złe strony walki, sprawności, rywalizacji, by nasze dzieci uczestniczyły

jednak w „dobrych zawodach”.

Krystyna Sztramska

Herkules

Obudziła się nagle w samym środku nocy.

Nadstawiła uszu. W pokoju Marka nie było

słychać jego oddechu… Ta cisza ją przeraziła.

Zerwała się z łóżka, pobiegła do pokoju syna.

Blade światło niewyraźnie wydobywało nieru-

chomy kształt pod kołdrą.

– Jezus, Maria! – krzyknęła przerażona,

padając na kolana przy posłaniu Marka. Po-

trząsnęła nerwowo jego ramieniem, ale chło-

pak nawet nie drgnął. Na jego białej jak płótno

twarzy pojawiło się kilka grubych kropel potu.

Chwyciła za telefon.

– Przyjeżdżajcie szybko – ponagliła dyspo-

zytora pogotowia – mój syn… Atak serca… za-

paść… nie wiem…

Nerwowo zadzwoniła do męża. Jeśli uda

mu się zwolnić z pracy, będzie w domu za go-

dzinę. Znów spojrzała na twarz syna. Marek

wyglądał zupełnie tak jak w tamten tragiczny

dzień kilkanaście lat temu. Wtedy też nachy-

lając się nad jego ciałem po upadku, zobaczyła

jego nienaturalnie ułożoną głowę i zaciśnięte

usta. Tyle że wtedy zamiast potu ze skroni pły-

nęła mu krew. Kiedy w szpitalu Marek odzyskał

przytomność, lekarz pocieszył ją, że upadek

z huśtawki nie był taki groźny. Jednak w głowie

synka utworzył się krwiak. Pojawiły się bóle

głowy, omdlenia, a czasem taki atak. Marek nie

mógł już tak szybko biegać, jeździć na rowerze,

pływać. Zabraniała mu więc każdego wysiłku,

każdego intensywniejszego ruchu. Bała się, że

sport pogłębi jego chorobę. Ten lęk był prawie

obsesyjny. Musiała chronić Marka, choć lekarze

nakłaniali ją do zmiany jego trybu życia. Nie

wierzyła im, jakby nie rozumiała, że chłopcy

w tym wieku potrzebują więcej ruchu i świe-

żego powietrza. Ale syn zaczął się buntować.

Jakby już nie potrzebował jej opieki i troski –

nadmiernej i chorobliwej, jak mówił.

– Chcę być normalnym człowiekiem – pos-

tanowił jakiś rok temu – siłownia jest najlep-

szym miejscem dla prawdziwego mężczyzny.

To było coś jak przewrót w ich rodzinie.

Nawet mąż próbował odwieść Marka od tego

szalonego pomysłu. Ale chłopak się zawziął, nie

zwracał uwagi na prośby ani na krzyki. Po ja-

kimś czasie przestali z nim walczyć, bo rzeczy-

wiście nabierał mięśni i siły. Już mu się nie prze-

ciwstawiali, dawali nawet pieniądze na te jego

witaminki, mikroelementy, puszki ze zdrową

żywnością, wspomagacze. Razem z nim cieszyli

z jego osiągnięć. Czemu więc mieli mu w tym

przeszkadzać?

Dzwonek u drzwi oderwał ją od smutnych

refleksji. Lekarz z sanitariuszką wszedł do

mieszkania i obrzucił wzrokiem chłopca.

wiedź lekarz, rozpoczynając dokładne badanie.

– A jednak serce – mruknął pod nosem, przygo-

towując jakiś zastrzyk. – Tym razem się udało,

ale następnym razem będzie za późno. Sterydy

i siłownia w tym wieku to samobójstwo.

Spojrzała znów na Marka. W jego podkrą-

żonych oczach pojawiły się łzy.

– Jeśli nic mi nie wolno, to lepiej, żebym nie

żył – wyszeptał żałośnie.

– Do góry głowa, synu – rzekł lekarz. – Na

razie wstrzymaj się przed tydzień, a potem

wpadnij do naszego klubu. Pomogę wybrać

bezpieczną dyscyplinę i właściwe tempo ćwi-

czeń bez wspomagaczy. Ja też jestem po zawale,

a zobacz, jak wyglądam – i lekarz wyprostował

się jak dwudziestolatek.

Marek uśmiechnął się do niego z wdzięczno-

ścią. Wyciągnął ku niemu dłoń. W jego oczach

pojawiła się nagle nowa iskierka nadziei…

„Jednak nie rozumiem mężczyzn – po-

myślała – i ich potrzeby imponowania siłą.

A może to o inną siłę chodzi, choć oni znają

tylko sport, a teraz te sterydy? Ksiądz Bartek

też ma sportową sylwetkę, a ile w nim zdecy-

dowania, opanowania, jakiejś psychicznej czy

duchowej mocy… Markowi tego brakuje. Może

to z nim powinien pogadać Marek? Byłabym

spokojniejsza…”.

– Następny Herkules – powiedział, przy-

glądając się nieufnie ciału Marka zbyt mocno

wyrzeźbionemu twardymi mięśniami – pewnie

przesadził ze sterydami. Serce nie wytrzymuje

tych wielkich dawek. Czasem taki wyczyn koń-

czy się nawet śmiercią.

Spojrzała na Marka zlękniona. Właśnie

otworzył oczy. Chyba słyszał, co mówił lekarz.

Na jego twarzy pojawił się blady rumieniec.

– Ale to właśnie lekarze nakłaniali nas do

uprawiania sportu przez syna – próbowała go

bronić.

– Ale nie do pompowania ciała chemią

i znęcania się nad nim – skwitował jej wypo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: