Troisi Licia- Kroniki Świata Wynurzonego 01-Nihal z Krainy Wiatru.pdf

[…] to najmniejszy, położony na uboczu kraj Świata Wynurzo-

nego. Usytuowany jest na zachodzie, z jednej strony otacza go Saar,

Wielka Rzeka, zaś z drugiej zagraża mu Wielka Kraina. Nie da

się znaleźć punktu, z którego nie widać by było najwyższej wieży

Twierdzy, siedziby Tyrana. Rzuca ona cień, niczym ponurą groźbę,

na życie wszystkich mieszkańców okolicy. Przypomina każdemu,

że nie ma takiego miejsca, gdzie Tyran nie byłby w stanie dotrzeć.

Królestwo to jednakże jest jeszcze częściowo wolne.

Coroczne sprawozdanie Rady Czarodziejów,

fragment

Krainę Wiatru wyróżnia szczególna architektura jej miast,

wznoszących się niczym olbrzymie wieże, wysoce zorganizowanych

i w dużym stopniu samowystarczalnych. Każda część owych miej-

skich skupisk ma swoją ściśle określoną funkcję. Centrum każdej

z wież stanowi obszerna i otwarta część środkowa przeznaczona

pod uprawy. Miasto-wieża Salazar to ostatni przyczółek Krainy

Wiatru przed Puszczą, ogromnym lasem wyznaczającym granicę

z Krainą Skał […].

Anonimowe pismo z zaginionej Biblioteki miasta Enawar,

fragment

Salazar

łaskawa jesień: trawa wciąż jeszcze miała kolor żywej zie-

leni i delikatnie falowała przy murach miasta jak morze podczas

flauty.

Na samym szczycie wieży Nihal rozkoszowała się porannym

wiatrem. Taras ten stanowił najwyżej położone miejsce w całym

Salazarze: stąd można było napawać się najlepszym widokiem na

równinę rozciągającą się hen, jak okiem sięgnąć, na całe mile. To

pośród tej rozległej przestrzeni wznosiło się jej miasto, górujące

pięćdziesięcioma piętrami domów, sklepików i stajni. Jedna ol-

brzymia wieża, mierząca tysiąc dwieście łokci, mieściła w sobie

małą metropolię, w której tłoczyło się piętnaście tysięcy miesz-

kańców.

Nihal lubiła przebywać tam, na górze, sama, kiedy lekki wie-

trzyk plątał jej niezwykle długie włosy. Siadała na kamieniach ze

skrzyżowanymi nogami, z zamkniętymi oczami i z drewnianym

mieczem opartym przy boku, tak jak to czynią starzy wojownicy.

Kiedy była tam, na samym szczycie wieży, czuła, jak przepełnia

ją spokój. Mogła skoncentrować się wyłącznie na sobie samej, na

swoich najbardziej ukrytych myślach, na owej mglistej melancho-

lii, która nieraz ją ogarniała, na leniwym pomruku, który co jakiś

czas podnosił się z głębi jej duszy.

To jednak nie był jeden z tych dni. Był to dzień bitwy i Nihal

patrzyła na nizinę jak spragniony walki przywódca.

N izinę zalewały promienie słoneczne. Była to szczególnie

Było ich mniej więcej dziesięcioro, dzieciaki od dziesięciu lat

wzwyż. Sami chłopcy, tylko ona jedna dziewczyna. Wszyscy sie-

dzieli, a ona stała pośród nich. Oto wódz: wątła i smukła dziew-

czynka o żywych fioletowych oczach, miękko opadających wło-

sach z granatowym połyskiem i nieproporcjonalnych spiczastych

uszach. Wcale nie wyglądała na szczególnie silną, ale pozostali

spijali z jej ust każde słowo.

– Dzisiaj walczymy o porzucone domy. Panoszy się tam mnó-

stwo Famminów. Nic o nas nie wiedzą i nie spodziewają się nasze-

go przybycia: zaskoczymy ich i przepędzimy siłą naszych mieczy.

Chłopcy słuchali uważnie.

– Jaki jest plan? – spytał najpulchniejszy z nich.

– Zejdziemy zwartym szykiem na piętro nad sklepami, a po-

tem skrótem przez kanały konserwacyjne za murami. Zajdzie-

my ich od tyłu: jeśli nas nie usłyszą, będzie to pestka. Ja pójdę

na czele grupy, za mną – drużyna atakująca. – Kilku chłopców

przytaknęło pewnie. – Dalej łucznicy. – Trójka dzieciaków z pro-

cami w dłoniach kiwnęła głowami na znak porozumienia. – A na

końcu piechota. Jesteście gotowi?

– Tak! – Rozległ się entuzjastyczny chór.

– No to idziemy!

Nihal podniosła wysoko miecz i rzuciła się na dół przez klapę

prowadzącą z tarasu do wieży, a za nią reszta drużyny.

Chłopcy maszerowali zwarci korytarzami przebiegającymi

przez wewnętrzny krąg Salazaru, wśród rozbawionych – choć

częściej poirytowanych – spojrzeń mieszkańców miasta, którzy

doskonale znali heroiczne bitwy Nihal i jej bandy.

– Dzień dobry, generale.

Nihal odwróciła się. Głos pochodził od istoty mniej więcej jej

wzrostu, dość krępej, z twarzą całkowicie pokrytą gęstą brodą.

Gnom. Wykonał zabawny ukłon.

Nihal dała chłopcom znak, żeby się zatrzymali, i sama rów-

nież się skłoniła.

– Dzień dobry.

– Dzisiaj również w pogoni za wrogiem?

– Jak zawsze. Dzisiaj musimy przegonić z Wieży Famminów.

– Właśnie, jak zawsze… Ja jednak na twoim miejscu, w obec-

nych czasach, nie wymawiałbym tej nazwy z taką beztroską. Na-

wet dla zabawy.

– My się nie boimy! – wrzasnął jeden ze stojących dalej chłopców.

Nihal uśmiechnęła się zuchwale.

– No właśnie, nie boimy się. A poza tym, czym się martwisz?

Nikt nie lubi Famminów, a tak czy inaczej Kraina Wiatru jest

jeszcze wolna.

Gnom zachichotał i puścił do niej oczko.

– Rób, jak uważasz, generale. Miłej bitwy.

Po kolei przemierzali różne poziomy wieży, maszerując rytmicz-

nym krokiem, zwarci niczym prawdziwi żołnierze. Przechodzili

obok domów i sklepików, wśród chaosu ras i języków mieszkańców

Salazaru, zataczając kręgi po kolejnych piętrach, a słońce w regu-

larnych odstępach całowało ich przez okna otwarte na śródmiejski

ogród. Wszystkie wieże w Krainie Wiatru były bowiem wyposa-

żone w głęboki centralny szyb o dwojakiej funkcji: zapewniał on

lepsze oświetlenie przestrzeni miejskich, stanowiąc jednocześnie

niewielki obszar uprawny, mieszczący ogródki i sady.

Następnie Nihal pewnie weszła w jeden z bocznych zaułków

i otworzyła stare, pokryte pleśnią drzwi. Za nimi panował głębo-

ki mrok.

– No to jesteśmy. – Dziewczynka przybrała uroczysty wy-

raz twarzy. – Od tej chwili żadnego strachu, jak zawsze. Nasze

szczytne zadanie nie pozwala nam na wahania.

Pozostali przytaknęli poważnie, a następnie, czołgając się,

wsunęli się w chodnik.

Nic nie było widać. Nawet powietrze było gęste, stojące, prze-

sycone stęchlizną. Jednak po pewnym czasie oczy przyzwyczaiły

się do ciemności i można było dostrzec ginące w mroku schody

o wilgotnych i nierównych stopniach.

– Nikt nie będzie tędy dzisiaj przechodził? Słyszałem, że za-

chodni mur ma pęknięcia, które trzeba naprawić… – zaczął je-

den z chłopców.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: