Gazetka wrzesień 2010.doc

PRZEDSZKOLE  - TAK CZY NIE?

              Wielu rodziców staje przed dylematem, czy zapisać dziecko do przedszkola. Zawsze znajdzie się wiele argumentów, aby zostawić dziecko w domu pod opieką mamy lub taty, babci czy dziadka. Są jednak pozytywne efekty odmiennej decyzji.

              Przedszkole uczy dzieci samodzielności, współdziałania w grupie, dyscypliny, rozwija talenty, wyrabia sprawność ruchową. tu zawiera się pierwsze w życiu przyjaźnie i antypatie.

Co przedszkole daje dziecku:

• dziecko w przedszkolu bawi się, uczy i odpoczywa;
• przedszkolak nawiązuje przyjazne relacje z otaczającymi go osobami i przedmiotami;
• kształtuje własną tożsamość i umacnia swoją odrębność;
• zdobywa wiarę w siebie i we własne możliwości;
• przedszkole zapewnia dziecku warunki do uczenia się oraz odkrywania swoich możliwości i umiejętności;
• życie w grupie rówieśniczej rozwija świadomość społeczną, uczy nawiązywania nowych przyjaźni, a także dzielenia się przedmiotami i przezwyciężania trudności jakie niesie ze sobą współżycie w grupie.

Co przedszkole daje rodzicom”

• współdziałanie w wychowaniu dziecka w otoczeniu odmiennym od rodzinnego;
• opiekę nad dzieckiem w czasie nieobecności rodziców;
• poznawanie dziecka z innej perspektywy (na tle grupy rówieśniczej);
• informacje na temat praktycznych kwestii dotyczących wychowania;
• porady z zakresu postępowania z dzieckiem;
• udział rodziców w działalności wychowawczej oraz działalności przedszkola.

              Rodzice zawsze mogą zasięgnąć obiektywnej rady, czy opinii dotyczącej rozwoju ich dziecka. Nauczyciel zna dobrze swoich wychowanków. Czasami jako pierwszy odkrywa zdolności dziecko i dąży do ich rozwijania i doskonalenia. Dostrzega również deficyty w rozwoju dziecka, a wtedy wspólnie z rodzicami stara się mu pomóc w jak najlepszy sposób.

              Wszystko to będzie możliwe dzięki ścisłej współpracy środowiska przedszkolnego i rodzinnego oraz dzięki traktowaniu przedszkola jak miejsce bliskie dziecku i otwarte na jego potrzeby.

              Warto spokojnie przetrwać najtrudniejszy czas adaptacji, nawiązać życzliwy i bezpośredni kontakt z wychowawcami grup i obserwować postępy w rozwoju dziecka.

PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU

Pierwsze dni dziecka w przedszkolu są bardzo szczególne i mają duży wpływ na późniejsze zachowania dorastającego człowieka. Co robić, a czego nie robić, by ułatwić maluchowi start w samodzielność?

              Te pierwsze dni to trudny okres dla dzieci i dla rodziców. Rodzice przede wszystkim powinni być świadomi, że dziecku w przedszkolu nic złego nie grozi i nikt go tam nie chce skrzywdzić. Ponadto przedszkole jest miejscem, gdzie dziecko szybciej rozwija swoją sprawność, nabywa umiejętności, które pozwolą mu na lepszy start w kolejny etap życia, jakim jest szkoła.

              Niestety pierwsze dni dziecka w przedszkolu wiążą się z zachwianiem poczucia jego bezpieczeństwa. Jest to sytuacja bardzo trudna dla dziecka dlatego w większości przypadków reaguje ono płaczem. Nikt tak na prawdę nie lubi być przenoszony nagle z dnia na dzień w nowe, nieznane otoczenie. My dorośli mamy za sobą wiele różnych doświadczeń, a mimo to sytuacje takie są dla nas stresujące. Wyobraźmy sobie dziecko, które nigdy nie zmieniało środowiska. Nagle znajduje się w nowym otoczeniu, gdzie czuje się niepewnie to natomiast wywołuje u niego niepokój i rozdrażnienie. Nie dziwmy się, że dziecko właśnie wtedy płacze, jest to jego reakcja na trudną dla niego sytuację. Na wszystko potrzeba czasu. Nie znaczy, to, że dziecko płacze cały czas i codziennie. Są to z pewnością pierwsze dni i łzy płyną najczęściej przy rozstaniu z rodzicami. Dzieci dość szybko adaptują się w nowym środowisku, ale potrzebują wsparcia rodziców.

Co robić:

• Pozwólmy dziecku dużo wcześniej zapoznać się z rzeczami, które ma zabrać ze sobą do przedszkola (kapcie, worek, strój gimnastyczny, kocyk, poduszeczka, przytulanka ).
• Dajmy rano dziecku czas na spokojne wstanie z łóżka, nie wprowadzajmy atmosfery nerwowości.
• Utwierdzajmy nasze dziecko w przekonaniu że jest mądre, odważne, że jesteśmy z niego dumni, znajdźmy takie argumenty, które zmotywują go pozytywnie i utwierdzą w poczuciu własnej wartości.

• Przy pożegnaniu rodzic powinien być pogodny, uśmiechnięty nie powinien okazywać smutku, niepokoju (dzieci są bardzo dobrymi obserwatorami, każdy grymas, uśmiech, gest jest przez nie odpowiednio odczytany).
• Dziecko powinno wejść do sali z rodzicem za rękę nigdy w jego objęciach.
• Pożegnanie powinno być krótkie.
• Wskazane jest by dziecko przez pierwsze dni nie przebywało zbyt długo w przedszkolu. O ile to możliwe przyprowadźmy je przed śniadaniem, a odbierzmy po obiedzie, następnie systematycznie wydłużajmy czas pobytu dziecka w przedszkolu.
• Jeśli to możliwe rodzice powinni na zmianę przyprowadzać dziecko do przedszkola, raz mama raz tata.
• Rozmawiajmy z dzieckiem o pobycie w przedszkolu tak, jakby to była jego praca, doceńmy jego wysiłek i mówmy mu o tym.
• Odbierając dziecko rozmawiajmy z nauczycielem spokojnie i przyjaźnie, z pewnością zarejestruje to nasze maleństwo i szybciej poczuje się bezpieczne.

Czego nie wolno robić:

• Nie wolno rodzicowi kłamać, że „zaraz wrócę” (dziecko cały czas niespokojnie czeka), „będę w szatni” (stoi przy drzwiach i nic go więcej nie interesuje).
• Rodzic nie powinien przebywać z dzieckiem w sali, przedłuża w ten sposób adaptację własnej pociechy, jak również ze względu na inne dzieci, które też chciałyby mieć rodzica obok siebie (często wywołuje to płacz u innych dzieci – „chcę do mamy”).
• Nie wolno wracać, zaglądać do sali nawet, gdy słyszymy płacz dziecka, zapewniamy, że trwa on krótko (dziecko świadome obecności rodzica będzie płakać dłużej).
• Każdy rodzic ma wątpliwości, niepokoi go wiele rzeczy i to jest zrozumiałe, na wiele godzin jest pozbawiony kontroli nad dzieckiem, ale nie należy rozmawiać o tych wątpliwościach przy dziecku.
• Nie wolno straszyć dziecka przedszkolem „Poczekaj no, już pani w przedszkolu nauczy cię porządku!”.

• Nie wolno dzwonić do przedszkola z pytaniami o samopoczucie naszego dziecka, to zaburza rytm pracy nauczyciela, który ma nie tylko jedno dziecko pod swoją opieką.
• Nie należy ulegać maleństwu, jeżeli płacze, tupie nogami i chce zostać w domu „jeszcze tylko dziś" - to tylko próba sił. Jeżeli dziecko wymusi pozostanie w domu, rodzic przegrał, a sytuacja będzie się powtarzać.
• Nie przedłużajmy weekendowego pobytu u babci, to wydłużać będzie adaptację dziecka do przedszkola.

              Jeśli chcemy, by dziecko chodziło do przedszkola, należy być konsekwentnym i nie okazywać wobec niego wahania. Z czasem zrozumie ono, że przedszkole jest jego ,,obowiązkiem" i kiedy zaakceptuje nowy układ społeczny, pobyt w przedszkolu stanie się dla niego po prostu przyjemnością. Ręczymy, że wkrótce nie będzie chciał z niej zrezygnować nawet w weekend.

1