Navarro Julia - Krew niewinnych.pdf - EBOOKI - monwoz71

JULIA NAVARRO

KREW NIEWINNYCH

Z hiszpańskiego przełożyła MAGDALENA PŁACHTA

Mojej matce, Martinie Elii Ferndndez, in memorian, z wielką miłością. Dziękuję.

Podziękowania

Za każdą książką stoi, oprócz autora, wiele osób. Podczas długiego półtorarocznego

pisania Krwi niewinnych mogłam liczyć na wspaniałomyślność, cierpliwość i pomoc Fermina

i Aleksa oraz kilku kochanych przyjaciół, którzy wspierali mnie na duchu i byli zawsze przy

mnie. Oto oni: Fernando Escribano, Margarita Robles, Carmen Martinez Terrón, Dolores

Travesedo i Lola Pedrosa oraz moi kuzyni Juan Manuel i Mercedes.

Abraham Dar z oddaniem i cierpliwością pokazywał mi Izrael, ten dzisiejszy i

wczorajszy - Izrael pierwszych kibuców - podsuwając mi odpowiednie książki, wyszukując

potrzebną dokumentację oraz odpowiadając na wszystkie moje pytania i wątpliwości

dotyczące sytuacji Żydów we Francji za rządów Vichy czy w Berlinie w pierwszych

miesiącach drugiej wojny światowej. A, daję słowo, było tych pytań niemało.

Na podziękowanie za wsparcie i okazane mi zaufanie zasługują również: David Trias,

Nuria Tey i Riccardo Cavallero; Luciano de Cea wraz z całym działem handlowym

wydawnictwa Plaża y Janes; Alicia Marti i zawsze uśmiechnięta Leticia Rodero; Emilia Lope,

która pomogła mi przepisać rękopis, i oczywiście Justyna Rzewuska, dzięki której moje

powieści są dzisiaj czytane w ponad dwudziestu sześciu krajach. Brakuje tu miejsca, by

wyrazić całą moją wdzięczność dla wszystkich pracowników wydawnictwa Plaża i Janes, za

których sprawą moje powieści trafiają do rąk czytelników.

Mój pies Tifis, poczciwy i wierny owczarek niemiecki, towarzyszył mi na długich

spacerach pozwalających uporządkować myśli podczas pracy nad tą książką.

Wyznaję, że bez rodziny i przyjaciół nie mogłabym zrobić nic, a już na pewno napisać

powieści takiej jak ta.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Langwedocja, połowa XIII wieku

Jestem szpiegiem i boję się. Boję się Boga, w jego imieniu dopuściłem się bowiem

czynów potwornych.

Ale nie, nie obciążam Go winą za moją niedolę, bo winien jest nie On, ale ja sam i

moja pani. A w rzeczywistości winna jest ona i tylko ona, bo zawsze postępowała jak istota

wszechwładna wobec wszystkich, którzy ją otaczają. Nigdy nie odważyliśmy się jej

przeciwstawić, nawet jej mąż, mój dobry pan.

Niebawem umrę, czuję to w trzewiach. Wiem, że wybiła moja godzina, choć medyk

zapewnia, że pożyję jeszcze długo, bo moja dolegliwość nie jest śmiertelna. Ale on bada tylko

kolor tęczówki i języka oraz puszcza mi krew, by uwolnić ciało od szkodliwych fluidów, lecz

nie potrafi uśmierzyć bólu, który ciągle czuję w żołądku.

Choroba trawi jednak nie moje ciało, ale duszę, bo nie wiem, kim jestem ani który Bóg

jest prawdziwy. I służąc obu, obu zdradzam.

Piszę, by ulżyć memu umysłowi, tylko i wyłącznie po to, choć wiem, że gdyby te

stronice wpadły w ręce moich wrogów, a nawet przyjaciół, oznaczałoby to dla mnie wyrok

śmierci.

Jest zimno. Dusza mi przemarzła i pewnie dlatego nie potrafię rozgrzać kości, choć

otulam się szczelnie peleryną.

Dziś z rana brat Peire przyniósł mi gorący rosół i próbował wlać w me serce trochę

otuchy zapowiedzią zbliżającego się Bożego Narodzenia. Powiedział, że brat Ferrer chce

mnie odwiedzić, poprosiłem jednak, by przeprosił w moimimieniu inkwizytora i przełożył

wizytę na kiedy indziej. Oczy brata Ferrera przyprawiają mnie o zawroty głowy, a jego

spokojny głos - o paniczny łęk. W koszmarach sennych słyszę, jak posyła mnie do piekła, ale

nawet tam doskwiera mi ziąb.

Chyba zaczynam bredzić. Bo niby kogo obchodzi, że mi zimno?

Moja pisanina nie dziwi braci zakonnych. W końcu to moja praca. Przecież jestem

sekretarzem Świętej Inkwizycji.

Moi drudzy bracia też niczego nie podejrzewają. Wiedzą, że pani kazała mi napisać

kronikę tego, co dzieje się w tym zakątku świata. Chce, by pewnego dnia na jaw wyszły

niegodziwości łudzi, którzy mienią się przedstawicielami Boga na Ziemi.

Wznoszę oczy ku niebu i widzę twierdzę Montsegur spowitą we mgle. Jej niewyraźna

sylwetka przepełnia mnie lękiem.

Oczami wyobraźni widzę moją panią biegającą po zamku i wydającą rozkazy. Bo choć

pani Maria przemieniła się w „Doskonałą „, rozkazywanie ma we krwi. Wolę nie myśleć o

kłopotach, które by na nas ściągnęła, gdyby przyszła na świat jako mężczyzna.

Od czasu do czasu przez grube płótno namiotu dochodzi mnie donośny głos seneszala.

Najwyraźniej Hugon z Arcis wstał lewą nogą. Zresztą komu dopisuje dziś humor? Jest zimno i

śnieg zasypał dolinę i góry. Ludzie są zmęczeni, tkwimy tu już od maja i niewykluczone, że

Pierre-Roger z Mirapoix wytrzyma oblężenie jeszcze przez wiele miesięcy. Panu Mirapoix

sprzyja miejscowa ludność, która na widok seneszalowej brody gotowa jest biegać w tę i z

powrotem do fortecy, znosząc prowiant i wiadomości od rodziny i przyjaciół.

Wczoraj otrzymałem list od mojej pani Marii. Wzywa mnie na spotkanie dziś w nocy.

Być może mój niepokój wynika z tego, że muszę wypełnić jej rozkaz.

Jeden z miejscowych wieśniaków, zaopatrujący seneszala w kozi ser, zakradł się do

mojego namiotu z listem od pani Marii. Jej wskazówki są wyraźne: po zapadnięciu zmroku

mam się wymknąć z obozu i pójść do doliny. Stamtąd ktoś poprowadzi mnie jednym ze

znanych mi już sekretnych przejść wiodących do Montsegur. Gdyby dowiedział się o nich

Hugon z Arcis, zapłaciłby mi krocie za ich odkrycie, a może raczej kazałby mnie stracić za to,

że przemilczałem ich istnienie.

Popołudnie dłuży mi się w nieskończoność. Ale słyszę kroki. Kto to może być?

- Jak się masz, Julianie? Brat Pierre zmartwił mnie wiadomością o dokuczającej ci

gorączce.

Zakonnik zerwał się na równe nogi i objął wysokiego, krzepkiego mężczyznę, który

bez uprzedzenia wszedł do namiotu. Był to jego brat. Julian przez chwilę poczuł się lepiej -

jak w dzieciństwie, gdy obecność olbrzymiego brata, który jednym ruchem ręki powalał

każdego, kto się napatoczył, dawała mu poczucie bezpieczeństwa. Jednak Fernando

najczęściej rozbrajał przeciwników swym łagodnym i ufnym spojrzeniem, które przyjaciół z

kolei napełniało spokojem.

- Fernando! Skąd się tu wziąłeś? Tak się cieszę! Kiedy przyjechałeś?

- Dotarliśmy do obozu niecałą godzinę temu.

- Dotarliście?

- Ja wraz z pięcioma innymi rycerzami. Biskup Albi, Durand z Belcaire, poprosił

wielkiego mistrza o wsparcie. Nasz brat Arthur Bonard to utalentowany inżynier wojenny,

zresztą podobnie jak biskup.

- Jakiś czas temu nadciągnęły posiłki przysłane przez biskupa naszemu panu

Hugonowi z Arcis. Nie wiedziałem jednak, że biskup poprosił o pomoc również templariuszy.

Ten boży sługa lubuje się w wojnie i wymyśla machiny bojowe oraz inne urządzenia do

niszczenia przeciwnika.

- Mniemam, że nie brak mu również innych cnót... - uśmiechnął się Fernando.

- A jakże! Rozpala w żołnierzach ducha bojowego lepiej nawet niż sam pan z Arcis.

- Ho, ho, całkiem nieźle jak na biskupa - zażartował Fernando.

- Powiedz mi jedno. Czy i wy, templariusze, ścigacie bonshommes *? Krążą pogłoski,

że nie lubicie występować przeciwko chrześcijanom.

* Bonshommes (franc.) - „dobrzy ludzie” - tak nazywano katarów.

Fernando milczał przez chwilę. Potem westchnął i powiedział cicho:

- Nie wierz pogłoskom.

- To żadna odpowiedź. Czyżbyś mi nie ufał?

- Oczywiście, że ci ufam! Jesteś moim bratem! Dobrze, odpowiem ci. My,

chrześcijanie, mamy potężnych wrogów, zbyt licznych, by wykrwawiać się, walcząc między

sobą. Cóż złego uczynili bonshommesl Postępują jak prawdziwi chrześcijanie, wcielając w

życie przykazanie ubóstwa.

- Ale nie uznają świętości krzyża! Nie widzą na nim naszego Pana.

- Odrzucają krzyż jako symbol, jako narzędzie tortur, na którym zginął Chrystus.

Zresztą nie jestem teologiem, tylko prostym żołnierzem.

- I zakonnikiem.

- Służę Bogu, wypełniając rozkazy świętego Kościoła, choć nie przeszkadza mi to

myśleć. Nie lubię walczyć przeciwko chrześcijanom.

- Ani ty, ani członkowie twojego zakonu - podkreślił Julian.

- A czy ty lubisz patrzeć na kobiety i dzieci palone żywcem na stosie?

To pytanie przyprawiło Juliana o mdłości.

- Niech Bóg przyjmie ich do swego królestwa! - wykrzyknął i przeżegnał się.

- Kościół twierdzi, że ich miejsce jest w piekle - kpiąco zauważył Fernando. - Ale nie

zadręczajmy się i bądźmy realistami. Ani tobie, ani mnie nie podoba się, że umierają niewinni

ludzie. A jeśli chodzi o templariuszy... Jesteśmy wiernymi synami Kościoła, wezwano nas,

więc przyjechaliśmy. Inna sprawa, co zrobimy.

- Bogu niech będą dzięki! A więc jesteście, lecz jakby waśnie było...

- Mniej więcej.

- Jednak miej się na baczności, Fernandzie. Jest tu z nami brat Ferrer, który dopatruje

się herezji nawet w milczeniu.

- Brat Ferrer? Przyznam, że to, co o nim słyszałem, nie napawa optymizmem. Co on tu

robi?

- Przewodzi naszemu zakonowi. Obiecał wymierzyć sprawiedliwość i posłać na stos

zabójców naszych braci.

- Masz na myśli dominikanów zamordowanych w Avignonet?

- W rzeczy samej. Udali się tam w poszukiwaniu heretyków. Towarzyszyło im ośmiu

pisarzy, którzy padli ofiarą spisku. Rajmund z Alfaro, zarządca włości hrabiego Tuluzy w

Avignonet, zezwolił na ich zabójstwo.

- Nie ma na to dowodów - zaprotestował Fernando.

- Czyżbyście podawali w wątpliwość prawdę, panie? - usłyszeli za plecami.

Odwrócili się zaskoczeni. Brat Ferrer wszedł właśnie do namiotu i przypadkiem

usłyszał ostatnie słowa braci.

Fernando nie stracił zimnej krwi, mimo pełnego wyrzutu spojrzenia, jakim obrzucił go

inkwizytor.

- Mam przyjemność z...

- ...bratem Ferrerem - odparł dominikanin. - Pytałem, czy podajecie w wątpliwość

udział pana Alfaro w zabójstwie dwóch moich braci.

- Nie ma dowodów, które by jego udział potwierdzały.

- Dowodów!? - ryknął brat Ferrer. - Przyjmijcie więc do wiadomości, że Rajmund z

Alfaro zamknął moich braci w zamkowym donżonie, z dala od ludzkiego wzroku, gdzie nikt

nie mógł przyjść im z pomocą. Wiedzcie również, że zostali zamordowani pod osłoną nocy

przez oddział heretyków, którzy wyjechali właśnie stąd, z Montsegur, z tego gniazda

podłości, które Bóg zetrze na miazgę. Kościół nie wybaczy takiej zniewagi. Ludzie ci,

mieniący się dobrymi chrześcijanami, to banda morderców.

Julian wpatrywał się w inkwizytora ze zgrozą, jak sparaliżowany. Fernando również

mu się przyjrzał i uznał, że błędem byłoby szukać z nim zwady.

- Nie znam szczegółów tamtych wydarzeń. Ale skoro mówicie, że tak było,

bynajmniej w to nie wątpię.

Navarro Julia - Krew niewinnych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: