RD Jawna i tajna polityka.doc

JAWNA I TAJNA POLITYKA

(Przegląd Wszechpolski, sierpień 1902)

Skargi na tajne organizacje narodowe i wogóle na tajną pracę polityczną brzmią nie od dzisiaj. Stańczycy, jako odkrycie historjozoficzne, obnoszą zdanie jednego ze swoich mistrzów, powiedziane przed laty, że „Polskę przed rozbiorami gubiło liberum veto, po rozbiorach liberum conspiro”. Od czasu, gdy Liga Narodowa ujaw­niła aktem publicznym istnienie i charakter swojej orga­nizacji, w obozie zachowawczym i wiernopoddańczym rozległy się głośniej zarzuty dwojakiego rodzaju: z jednej strony podnosi się tajność organizacji, a więc nieodpowie­dzialność wobec społeczeństwa, z drugiej zaś zarzuca się zbyt otwarte wystawianie celów stronnictwa, które tym sposobem alarmuje wrogów i dostarcza argumentów ministrom pruskim. Nie o przekonanie złej woli chodzi nam w roztrząsaniu tych kwestyj, bo to rzecz daremna i niewykonalna, lecz o wyjaśnienie kwestji tym, co mimowoli ulegają pozornie słusznym argumentom, a przede wszystkiem o zdanie sobie samym sprawy z istoty zagadnienia.

Kwestją jawności i tajności w życiu społecznem nie możemy się tutaj zajmować; zbyt jest ona szeroka i zawiła, jeżeli traktować ją ze stanowiska psychologji zbiorowej, staje się zaś zadaniem scholastycznem ograni­czona jedynie do strony formalnej. Jeżeli chodzi o rolę i udział tajnych stowarzyszeń w akcji politycznej, w sprawie dźwignięcia narodów, które dobijają się bytu niezależnego, to w naszym wieku odegrały one na prze­strzeni całej Europy za wielką rolę, aby na załatwienie się z niemi wystarczył stary frazes Szujskiego. Tugend-bund, karbonarzy włoscy, Heterja grecka, Liga irlandzka i wiele innych stały się pierwszorzędnemi czynnikami historji, bez względu na to, czy działalność ich w szcze­gółach lub w całości była dodatnia czy ujemna. W sprawie głębokiego przeobrażenia opinij, panujących w spo­łeczeństwie, stowarzyszenia tajne do dziś dnia odgry­wają rolę pierwszorzędną, i to właśnie w krajach wolnych i demokratycznych, gdzie są one tajnemi, po­zostając jednocześnie „legalnemi”.

„Nie uwzględniając działań i wpływu tajnych związ­ków, można być może, zrozumieć historję dynastyj i rządów, ale nie historję ludów, z towarzyszącemi jej wielkiemi przeobrażeniami dziejowemi, które urzędowa historja kładzie zwyczajnie na karb jakiegoś nieokreślo­nego fermentu[1]”.

Co się nas tyczy, działalność tajna w zaborach ro­syjskim, a w części i w pruskim jest jedyną drogą, na której możemy pracować bezpośrednio dla interesu na­rodowego, i najwięksi przeciwnicy „tajności” zmuszeni są w praktyce ciągle się do niej uciekać, nawet w orga­nizowaniu akcji wiernopoddańczej, o ile ma ona posia­dać jakiś charakter wystąpień ludności polskiej, nie zaś żandarmerji i policji.

Tajność akcji politycznej obejmuje dwa pytania, bynajmniej nie identyczne i, jak zobaczymy następnie, częstokroć znajdujące się w sprzeczności: 1) kto pro­wadzić chce społeczeństwo; 2) dokąd chce prowadzić.

Bezwzględnie nie można potępić związków nawet takich, które pod obydwoma względami pozostają tajnemi; mogą one przecież dążyć do celów pożytecznych dla społeczeństwa, jakkolwiek jest zupełnie zrozumiałą rzeczą ze strony ostatniego pewne zaniepokojenie i nie­ufność względem organizacji, która ani osób ani celów odsłonić nie chce; aż nadto pozostaje powodów do po­dejrzeń, że dąży ona do celów samolubnych i wrogich społeczeństwu, do opanowania go i wyzyskiwania. O ta­kich stowarzyszeniach nie mamy jednak potrzeby mówić. Przypatrując się rozwojowi nowoczesnych społe­czeństw, dostrzegamy, że legalnie uznana władza pań­stwowa coraz więcej z władzy narodu staje się jego pełnomocnikiem i wykonawcą tych dążeń, które w opinji narodu znalazły sankcję. Jest to tendencja ogólna, jak ogólnym jest fakt powszechny demokratyzacji, chociaż zależnie od warunków znajduje się ona w rozmaitych państwach na niejednakowym stopniu rozwoju. Wszę­dzie, nawet w Anglji i w Stanach Zjednoczonych, rząd obdarzony jest pewnym zasobem kredytu moralnego, który pozwala mu utrzymywać pewne rzeczy w tajemni­cy przed narodem — dzieje się to zwłaszcza w polityce zagranicznej, gdzie tajemnica do czasu jest rzeczą ko­nieczną — ale o ogólnym charakterze polityki swojej obowiązany jest on informować opinję i od niej odbie­rać ratyfikację swoich aktów. Jakkolwiek np. tekst aljansu francusko-rosyjskiego nie został zatwierdzony przez izby, nie ulega wątpliwości, że został on zawarty za zgodą narodu francuskiego, który i przez usta izb i innemi sposobami zatwierdził ten akt swojej dyplomacji. Coraz mniej może rząd postanawiać jedynie na mocy swojej władzy i autorytetu, coraz więcej musi apelować do opinji i, przygotowując zwrot w polityce, nawet w po­lityce zagranicznej, musi pracować nad odpowiedniem przerobieniem opinji, o ile zresztą właśnie zmiana tejże nie podyktowała jemu samemu tego zwrotu.

Dawniej człowiek ambitny musiał przedewszystkiem wspiąć się na wyższy stopień hierarchji urzędniczej lub innej, pozyskać łaskę monarchy, aby zdobyć wpływ i znaczenie, dzisiaj zaś w społeczeństwach najdojrzalszych musi on wystąpić jako przedstawiciel jakiejś ży­wotnej, mniej więcej nowej myśli; jako taki osiąga on tekę ministerjalną i rozszerzone środki przeprowadzania swych idej. Chamberlain zajął np. bez porównania wyższe stanowisko, niż daje jego urząd ministra kolonij, na mocy tego, że naród uznał w nim jednego z najwy­bitniejszych i najzdolniejszych pionierów idei imperjalistycznej, związanej z całą przyszłością Anglji. Stosow­nie do warunków historycznych, spotykając na swej drodze to lub inne zagadnienie, społeczeństwo powołuje ludzi, oddanych myśli odpowiedniej, ale w dzisiejszej fazie rozwoju żaden szerszy prąd nie może powstać jedynie na mocy władzy lub autorytetu jednostki. Za­równo imperjalizm amerykański i angielski, jak prąd wszechniemiecki, o wiele przerastają te rozmiary, jakie by mogła im nadać najwyżej położona i najgenjalniejsza jednostka. Jeżeli więc znakomici mężowie stanu są ra­czej przedstawicielami nowych prądów i w służbie ich pracownikami, to któż właściwie wytwarza te istotne sprężyny dziejów, kto właściwie prowadzi społeczeń­stwo? Może być mowa o warstwach, w których biorą początki szerokie prądy społeczne i polityczne, ale w żadnym razie nie o jednostkach: wszelka idea wtedy staje się prawdziwą dźwignią rozwoju, gdy jest bez­imienną, nie związaną z tem czy owem nazwiskiem, gdy tem samem staje się dziedzictwem mas. Organem, któ­ry rozprowadza po ciele społecznem nowe idee, jest prasa: otóż większość słynnych organów europejskich stanowią jednostki publicystyczne, w których indywidu­alność piszących zaciera się niemal zupełnie. Jeżeli czytelnik pyta, kto wskazuje drogę, to nawet nie myśli o sobie, lecz o stronnictwie, przedewszystkiem zaś pyta: dokąd dąży. W tem przejściu od „kto” do „dokąd” streszcza się poniekąd cała ewolucja rządu państw no­wożytnych; wprawdzie rządy składają się z ludzi zna­nych i kontrolowanych, ale są oni tylko wykonawcami, a rzeczywiści reżyserowie stoją za kulisami historji, roz­proszeni w bezimiennej masie narodu. Cesarz Wilhelm przez usta brata swojego przyrównywał dziennikarzy amerykańskich do generałów niemieckich i w tem nienajgorzej scharakteryzował różnicę między dwoma ustro­jami politycznemi. Generał lub dygnitarz działa na mocy autorytetu, przywiązanego do urzędu, dziennikarz na mocy tego, że ludzie idą za nim. Nikt mu nie dał upo­ważnienia; jest on częstokroć prawie zawsze bezimien­nym, jest więc niejako uzurpatorem władzy. Kiedy jednak autorytet zwolniony jest od obowiązku wylegi­tymowania się, dokąd dążyć zamierza, ten drugi władca demokratyczny, upostaciowany w dziennikarza, tylko na mocy tego wpływ wywierać może.

Stronnictwu demokratyczno-narodowemu niejedno­krotnie ze strony partji wiernopoddańczej w Królestwie oraz obozu konserwatywnego w Galicji i w Poznańskiem zarzucano bezimienność jego przywódców i tajność organizacji. Widzieliśmy z powyższego jak dalece zarzut ten jest anachronicznym wobec nowoczesnej ewolucji społeczeństw wszystkich i naturalnie naszego. Racją bytu stronnictwa jest idea, jaką ono wnosi i przeprowadza, a miarą znaczenia to uznanie, które otrzymuje z postępem rozwoju swojej działalności i tych nadziei, jakie z roz­wojem tym łączy opinja. Tajność odnosi się tylko do organizacji, do osób i do szczegółów technicznych wyko­nania, nie zaś do celów i do polityki partji; ta, pragnąc zwrócić dążenia mas w kierunku, który za słuszny uznaje, tem samem wznosi się wysoko nad poziom quasi-dyplomatycznych intryg w drobnych kółkach, które w oczach przeciwników właśnie uchodzą za prawdziwą politykę.

Zarówno stronnictwo rządzące w Galicji, jak i złą­czone z niem wielu węzłami stronnictwo wiernopoddańcze w Królestwie, żądając dla siebie posłuchu w społe­czeństwie, nie uważa za konieczne informowania ogółu, dokąd jego polityka zmierza i jakie widoki wskazuje. Osobliwie w Królestwie, gdzie kultura polityczna spo­łeczeństwa stoi niezmiernie nisko, różnym „poważnym mężom” i kołom zdaje się, że skoro ich dostojne ręce wzięły ster spraw publicznych, to tem samem szeroki ogół cierpliwie i biernie czekać powinien do nieokreślo­nego czasu rezultatów ich zabiegów. Akcja wiernopoddańcza, zwana niewłaściwie ugodową, miała właśnie ten charakter: mając wszystkie rysy koteryjności, nie uwa­żała za właściwe informować ogółu o istotnych swych celach i dążeniach, lecz pociągała go chwilowo tak de­moralizującym politycznie środkiem, jakim było rozpuszczanie najniemożliwszych tendencyjnych bajek. „Cóż panowie przywozicie z Petersburga?” zapytuje w po­wieści Weyssenhoffa Dołęga. „Przywozimy... wiatr nowy”, odpowiada dyplomata z klubu myśliwskiego, hr. Szafraniec. Właściwie kierownicy tej akcji, nie dając odpo­wiedzi na najważniejsze pytanie: „dokąd?”, niezupełnie jasno mogą się wylegitymować z pytania „kto?”, bo poza widomymi figurantami, żądnymi rozgłosu i pozorów znaczenia, stoją właściwi działacze, którzy inspirują tam­tych. Pozostaje więc tylko, jako gwarancja, pewność, że należą do tego „ludzie poważni”.

W artykule „Nielegalność”[2] zwrócono uwagę, że propaganda lojalności wobec rządu rosyjskiego ma na celu między innemi rzeczami zabezpieczenie przywile­jów, jakie mieć chce wobec społeczeństwa nieliczna garstka, mająca wstęp na salony generał-gubernatora i innych dygnitarzy rosyjskich. Orędownikami życzeń narodu byliby ci, co mają znajomości z wysokiemi figurami rządowemi. Stosunki te przybierają postać wprost karykaturalną, jak to widzimy na przykładzie pomnika Szopena, wyjednanego przez śpiewaczkę opery peters­burskiej. W tych warunkach protest przeciw robocie nieodpowiedzialnych tajnych stowarzyszeń jest tyleż obroną adwokacką nieodpowiedzialnej władzy wysokich figur, co anachroniczną pretensją przeciw wymogom społeczeństwa nowożytnego.

To też, wbrew rozpowszechnionemu szeroko zda­niu, w Galicji stronnictwo rządzące, chociaż dalekie jest od pojmowania właściwej swojej roli, nie odważa się zajmować wobec kraju tego stanowiska, co odpowiednie żywioły w Królestwie, ośmielone opieką władzy rządo­wej, cenzurą i innemi środkami ochronnemi. Pojmują zachowawcy, że bądź co bądź są odpowiedzialni przed krajem za swoją politykę, ale odpowiedzialność tę trak­tują w sposób, nie napotykany w Europie. Nasza „am­basada w Wiedniu” — bo tak nazywa się Koło polskie, gdy chodzi o dogmat solidarności — pozostawia stale swoich mocodawców w niepewności zarówno co do szczegółów, jak i co do ogólnego kierunku polityki. Nawet w sferach konserwatywnych powtarza się często, że Koło wszystkie ważniejsze posiedzenia urządza poufnie i bardzo skąpo informuje opinję kraju o tem, co w istocie zamierza zrobić. Parlamenta­ryzm zaś w zasadzie polega na udziale w prawodawstwie i rządach ogółu ludności, wobec której posłowie są tylko reprezentantami, a siła ich, znaczenie i powaga zależy od stopnia spójni, łączącej ich z rzeszami wy­borców. W przeciwnym razie posłowie stają się szcze­gólnego rodzaju urzędnikami, a udział narodu w prawodawstwie fikcją, która nie wyłącza zupełnej apatji i bezmyślności tak, jak pod absolutyzmem.

Stosunek naszych stronnictw zachowawczych do zagadnień politycznych nigdy może nie ujawnił tak do­bitnie charakteru polityki „poważnych osób”, jak w pro­wadzonej energicznie do niedawna i dzisiaj jeszcze nie zaniechanej agitacji moskalofilskiej. Od samego początku nosiła ona charakter akcji zorganizowanej; wiemy dzi­siaj, że kierowały nią sfery wpływowe, acz nieliczne, w Królestwie, w połączeniu ze znanymi politykami z Ga­licji i Poznańskiego. Przypuśćmy, że w kołach tych uznano za potrzebne w interesie polityki narodowej wywołać zmianę opinji względem Rosji. W takim razie należało przede wszystkiem wyjaśnić ów cel polityczny i w imię jego można było słusznie zażądać ofiary z te­go, co sprawia, że myśl sama pojednania się z odwiecz­nym wrogiem budzi nieprzezwyciężoną odrazę. Niczego podobnego nie zrobiono: w dziennikach, służących tej robocie, nie wystąpiono nawet otwarcie, lecz sączono stale i konsekwentnie kroplami truciznę moskalofilską, wywołując bierne nastroje w czytelnikach, głównie za pomocą bajek z za kordonu. Już niezależnie nawet od celu właściwego, agitacja ta, przez swój antydemo­kratyczny charakter, była niezmiernie szkodliwa, nie dążyła bowiem do wytworzenia zdrowszych, realnych zapatrywań wśród ogółu, lecz przeciwnie, działała na jego ciemnotę polityczną, wrażliwość nerwową na pożą­dane nowiny, przeciwników zaś obrzucała niewyszukanemi potwarzami, jakoby byli na żołdzie pruskim. Wie­my, kto brał w tem udział, ale nie wiemy, dokąd właś­ciwie dążyli ci, co ciągnęli ogół na pasku rosyjskim.

Z tego samego obozu, który uważa za możliwe i pożądane prowadzić naród na oślep, jedynie na wiarę w powagę i kompetencję przewodników, padają oddawna oskarżenia względem Przeglądu Wszechpolskiego i orga­nizacji demokratyczno-narodowej, iż w celach swych i dążeniach jest tak otwartą, że nie ukrywa niebezpie­czeństwa, jakie płynie dla Prus ze wzmagania się ruchu narodowego w ich zaborze i t. d. Jak gdyby sprawy tej wagi dały się w ogóle ukryć. Nieuchronnym zresztą skutkiem demokratyzacji polityki, t. j. udziału w niej mas jest jawność w omawianiu kwestyj, mających dla narodu żywotne znaczenie, nawet w tej dziedzinie, w której tajemnica byłaby najbardziej pożądaną, a mia­nowicie w polityce zagranicznej, w dążeniach zabor­czych. Czyż ruch wszechniemiecki nie jest alarmującą groźbą względem Austrji, Szwajcarji, a nawet innych państw? Czyż nie wzbudza on tam obaw i nie każe z podejrzliwością patrzeć i na sojusze i na przyjaźnie niemieckie? Jeżeli tak, to dlaczego rząd niemiecki nie zatyka ust krzykliwym agentom pangermanizmu, którzy szerzą trwogę naokoło przed przyjaźnią niemiecką i sie­ją nieufność? Oto dlatego, że rozszerzanie ducha wszechniemieckiego jest konieczne dla samego narodu niemieckiego, o ile ten dąży w swej najbardziej świadomej części do celów właściwych. Zadanie to przekracza kompetencję i siłę rządu, o ile naród nie poprze go ca­łą mocą, a na to, aby poparł, musi sam być głęboko przejęty tą ideą i zapragnąć jej urzeczywistnienia. Wzra­stająca siła tych aspiracyj budzi zaniepokojenie tu i ów­dzie, ale któryż polityk zechce zrzec się tego, co przy­sparza siły narodowi, dlatego tylko, aby uśpić podej­rzliwość wrogów i wątpiących przyjaciół? To też rząd niemiecki, o ile tylko pozwala na to przyzwoitość dy­plomatyczna, daje do zrozumienia wszechniemcom, że idzie z nimi, chociaż zmuszony jest od czasu do czasu wypierać się zbyt już kompromitujących wynurzeń, ja­kich mówcy tego stronnictwa nie szczędzą w stosunku do Austrji.

Jeżeli istnieje na świecie rząd dostatecznie silny, aby nie potrzebował urabiać w sposób powyższy opinji w sprawach polityki zagranicznej, to jest nim chyba rząd rosyjski. Przypatrzmy się jego praktyce w chwili, gdy uwagę jego pochłaniają olbrzymie zadania azjatyckie. Książę Uchtomski, znany towarzysz podróży Mikołaja II, jeszcze jako następcy tronu, na Daleki Wschód, powier­nik cara, nadzwyczajny poseł do Chin, wydaje książkę, w której zupełnie otwarcie i stanowczo stawia za cel polityki rosyjskiej opanowanie całej Azji, nie wyłączając nawet posiadłości holenderskich na Wyspach Sundzkich. Rząd rosyjski miał naturalnie zupełną możność niedopuszczenia tej publikacji, która politykę rosyjską kom­promituje zarówno wobec potęg współzawodniczących, jak i wobec Francji, i wreszcie wobec samych Azjatów. Ale, chociaż jedno słowo z zarządu prasy wystarczało, aby dzieło to nie ukazało się wcale, rząd nietylko nie przeszkadzał, owszem, pośrednio popierał autora i jego myśli. Nasi politycy osądzić by to powinni jako wybryk żakowski. Lecz rząd rosyjski nie jest nowicjuszem w po­lityce zagranicznej. Stając przed rozległemi zadaniami, rozumie on, że musi użyć całej siły materjalnej i ducho­wej narodu; tę drugą chce on rozbudzić i wytężyć w imię wielkich celów, a więc te cele musi odsłonić. Na to, aby myśl wielka potrafiła wyżłobić w świadomości ogól­nej łożysko dość głębokie, musi ona znaleźć wytrwałych rzeczników, więcej jeszcze — musi tak przesycić atmo­sferę ogólną, aby w niej i dla niej wychować się mogło nowe pokolenie. Jakże żakowską rzeczą byłoby chcieć zrobić z tego tajemnicę!

Czy z ubolewaniem, czy z zapałem, trzeba się na to zgodzić, że wielkich rzeczy w naszych czasach doko­nać mogą tylko masy. Można je wszędzie wprawdzie na krótką metę pociągnąć chwilowem popularnem ha­słem, głośnem nazwiskiem, wreszcie zręcznie rozpowszechnionem kłamstwem, ale trwałą budowę wznieść można tylko na tem, co głęboko wryło się w uczucie i umysły szerokich warstw. Tę prawdę zrozumiało stron­nictwo demokratyczno-narodowe, które zarówno co do ducha jak i co do środków swojej akcji wprowadza me­todę działania demokratyczną. To też w zarzutach, które na siebie ściąga, znać niezadowolenie tych sfer, które uważały dotychczas politykę narodową za sprawę ciasnych koteryj, wysokich osób i względów osobistych.

---------------------------

[1] Z. Halicki — Niepodległość wewnętrzna.

[2] Patrz rozdział: „Nielegalność” – w: Przegląd Wszechpolski, kwiecień 1902.