Ćwiczenia usprawniające w poszczególnych stadiach rozwoju mowy
1.Etap melodii (0-1 roku życia)
Ćwiczenia dla rodziców:
l częste mówienie do dziecka, w stanach ożywienia dziecko powinno słyszeć głos
opiekunów,
l nazywanie otaczających dziecko przedmiotów, wykonywanych właśnie czynności czy
odczuwanych emocji – wówczas rodzice dostarczają poprawnych wzorców językowych,
l wzmacnianie wokalizacji dziecka poprzez naśladowanie wydawanych przez nie
dźwięków,
l od czwartego miesiąca życia zachęcanie dziecka do naśladowania wymawianych
samogłosek i sylab – dorosły wypowiada dźwięk, a dziecko powtarza,
l od szóstego miesiąca życia, kiedy dziecko zaczyna częściej przyjmować pozycję siedzącą,
opiekuni powinni starać się nazywać te fragmenty rzeczywistości, na które dziecko
patrzy. Chwile, kiedy interesuje się ono czymś w swoim otoczeniu, ułatwiają mu
zapamiętywanie słyszanych nazw,
l ciągłe nazywanie rzeczywistości podczas spacerów, zabaw i innych form spędzania
wolnego czasu,
l w dziesiątym miesiącu życia, gdy dziecko zaczyna dzielić uwagę z dorosłymi i sygnalizować,
na przykład wskazywać palcem, rodzice nie powinni tego ignorować, lecz opisywać
wskazywaną przez dziecko rzecz,
l dbanie o zapewnienie dziecku bodźców werbalnych możliwych do powtórzenia.
Najłatwiejsze do powtórzenia są – przed ukończeniem pierwszego roku życia – wyrazy
dźwiękonaśladowcze, np: MU, HAU, MIAU, BE, KWA, ME, KU-KU, IHA, II,SY, które jako
nazwy zwierząt szybko pojawią się w mowie prawidłowo rozwijającego się dziecka,
l śpiewanie dziecku kołysanek lub czytanie bajek szeptem – raz do jednego, raz do
drugiego ucha.
Przykłady:Codzienne prace domoweTeraz posprzątamy. To jest odkurzacz, a to szczotka. Odkurzacz jest duży i wciąga kurz, a szczotka jest mała i zamiata małe śmieci…; Teraz ugotujemy zupę. Do zupy wrzucę warzywa.To jest duża marchewka, a to mała marchewka. Marchewki są czerwone. Dotknij marchewkę. Teraz pokroję marchewkę…Dziecko nie potrafi nauczyć się prosić Cię o coś czy mówić o czymś, jeśli nie dowie się, jak to się nazywa. Pokazujmy więc związek między przedmiotem a dźwiękiem. Używajmy krótkich i prostych zdań, robiąc dość często przerwy.Oczywiście, uważajmy, żeby później z przyzwyczajenia nie powiedzieć w pracy: Biorę papier, papier jest biały i wkładam go do drukarki, gdyż szef może szybciutko zadzwonić po specjalistów z białym kaftanem. Ale warto wykorzystywać codzienność do ćwiczeń w rozwijaniu mowy dziecka, bo to proste, a działa.
1.Etap wyrazu (1-2 roku życia)
-rodzic wskazuje przedmioty i wypowiada ich nazwę. Musi uchwycić moment, kiedy
wzrok dziecka skupiony jest na nazywanej rzeczy. Na początku drugiego roku życia
powinny przeważać onomatopeje, np. hau, miau, kwa, mu, me, ii („świnka”), fu-fu
(„pociąg”), tik-tak
l rodzic zachęca dziecko do powtarzania sekwencji samogłosek, początkowo dwóch,
następnie trzech itd. (A, O, U, A, AOE),
l podaje dziecku nazwy samogłosek wraz z obrazem graficznym – każda samogłoska
powinna zostać zapisana drukowanym pismem, bez ozdobników, na osobnym kartoniku
(5 x 5 cm),
l zwraca uwagę na tempo mówienia do dziecka, zwłaszcza wtedy, gdy wprowadza
nowe słowa (tempo powinno być wolniejsze od spontanicznej mowy opiekunów),
l pamięta o tym, że wypowiadanym do dziecka zdaniom musi towarzyszyć wyrazista
mimika oraz – w niektórych wypadkach – czytelny gest (np. wyciąganie ręki podczas
wypowiadania daj lub charakterystyczne rozłożenie rąk przy mówieniu nie ma),
l wspomaganie rozwoju języka poprzez wspólne czytanie bajek. To czytanie
tekstów drukowanych powinno być wspierane opowiadaniem treści ilustracji językiem
dostosowanym do możliwości dziecka. Podczas oglądania obrazków rodzic wskazuje
palcem dziecka wybrane fragmenty przedstawionej rzeczywistości i wypowiada nazwy.
Zachęca dziecko do powtarzania. Kieruje do niego także pytania: Kto to? lub Gdzie jest
kot? Pokaż. Zasłaniając ręką niektóre przedmioty lub postacie, podaje formy dopełniacza,
mówi na przykład: To auto. O, nie ma auta. To miś. Nie ma misia.
Proponowane ćwiczenia stymulujące rozwój mowy:
· Ćwiczenia oddechowe
o zdmuchiwanie zapalonej świeczki
o dmuchanie baniek
o dmuchanie na wiatraczek
o dmuchanie na piórka itp.
· Ćwiczenia warg i języka
o buziaczki: prześlij mamie buziaczka
o kląskanie: jedzie konik
o oblizywanie warg językiem przy otwartej buzi: kotek wypił mleczko i teraz się umyje
o parskanie: jak robi konik, który stoi w stajni?
· Ćwiczenia podniebienia miękkiego
o chrapanie – udawanie, że miś śpi: duży miś głośno chrapie, mały miś cicho chrapie
· Ćwiczenia rozwijające słownik
o zabawy z częściami ciałaWskazuj i nazywaj poszczególne części ciała – dziecka i swoje: twój nos, mój nos, twoje ucho, moje ucho, twoja ręka, moja ręka. A później: gdzie masz nos? co to jest? (pokazując na część ciała) czyje to ucho?
o zabawy z misiem: gdzie miś ma oczko, ucho, nogę itp.
o nazywanie czynności i przedmiotów.W życiu codziennym pamiętaj, by jak najczęściej nazywać to, co robisz, np. przygotowuję ci mleczko, sprzątamy klocki, chodź na kolację, to jest telefon.
o wyrażanie uczuć, np. przez rysunki: ten misio jest zadowolony, ten misio jest smutny, ten misio się śmieje, a ten misio jest złyo zabawy ortofoniczne, czyli naśladowanie odgłosów: • zwierząt: jak robi kurka? – kokoko, jak robi kotek? – miau, a jak robi krówka?…• przyrody – wieje wiatr, szumią drzewa, kapie woda (kap – kap)• otaczającego nas świata – jedzie karetka (ioioio), pan stuka młotkiem (puk, puk, puk), lala się śmieje itp.
3.Etap zdania (2-3 roku życia)
Ćwiczenia dla rodzica:
Rodzic:
l pokazuje dziecku obrazek przedmiotu (na obrazku powinny być przedstawione rzeczy,
z którymi dziecko często się styka, które widuje w swoim otoczeniu), prosi o podanie
nazwy, a następnie odwraca obrazek lub zasłania go ręką i pyta: czego nie ma?, ćwicząc
z dzieckiem poprawną formę dopełniacza,
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską
w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego
l czytając z dzieckiem książeczki, wskazuje na znajdujące się na ilustracjach
przedmioty i podaje ich nazwy. Tak samo nazywa czynności oraz cechy przedmiotów,
zwłaszcza takie jak wielkość, kolor i cechy osób (np. wesoły, smutny, zły),
l prosi dziecko o podanie nazw przedmiotów, osób, czynności przedstawionych na obrazkach
w książeczkach. Pytania powinny być stopniowo coraz bardziej skomplikowane, od pytania
kto? lub co to jest? co stoi na stoliku?, co trzyma w rączkach Kasia?
l podczas czytania książeczek prosi dziecko o nadawanie imion postaciom i posługiwanie
się konsekwentnie tymi imionami. Jest to doskonałe ćwiczenie pamięci oraz zdolności
oznaczania i kategoryzowania,
l proponuje dziecku gry językowe. Mogą one mieć formę zagadek. Ponieważ jednak
zagadki rymowane są dla dzieci trudne, początkowo należy układać proste zagadki
nierymowane, np. Co to jest? Ma cztery koła i trąbi na ulicy (tata jeździ nim do pracy);
Ma jedno uszko lub dwa, pijesz w nim soczek lub herbatkę? (Początkowo dla ułatwienia
rozwiązania dziecko jako odpowiedź może wybrać jeden z trzech obrazków).
4.Etap swoistej mowy dziecięcej (4-7 roku życia)
Ćwiczenia dla dzieci w czwartym roku życia:
l w czasie czytania książeczek (oglądania obrazków) często zadaje dziecku pytanie:
dlaczego? Wskazuje na widoczne związki między sytuacjami, zdarzeniami i emocjami lub
zachowaniami bohaterów. Nazywa te związki, a następnie sprawdza rozumienie poprzez
stawianie pytania: dlaczego? czy z jakiego powodu?
l układa z dzieckiem historyjki obrazkowe zadając pytania do każdego obrazka
ukazując przyczynę i skutek,
l aranżuje zabawę tematyczną, w czasie której wyznacza dziecku różne role, na przykład
kupującego i sprzedającego, lekarza i pacjenta, nauczyciela i ucznia. Należy zwrócić
uwagę na to, aby zadaniem dziecka było nie tylko odpowiadanie na pytania, ale
również zadawanie ich. Takie zabawy mogą odbywać się za pomocą różnych figurek,
pacynek.
l stara się wyczerpująco odpowiadać na pytania dziecka. Zwraca szczególną uwagę
na pytanie dlaczego?, wyjaśniając dziecku relacje miedzy zdarzeniami, zjawiskami itp.
Odpowiedzi udzielane przez dorosłego muszą być dostosowane do poziomu poznawczego
i językowego dziecka. Ważenie żeby pytania, które zadaje dziecko, zadać również jemu,
l w czasie czytania bajek i opowiadań dorosły musi – zadając pytania – stale
sprawdzać poziom rozumienia tekstu. Należy pytać o bohaterów i o związane z nimi
wydarzenia, np. co robi Magda? Kto rozbił szklankę?, co Filip kupił?, co potem robił Kacper?,
oraz sprawdzenie związków przyczynowo-skutkowych, np. dlaczego Marta poszła do pana
doktora?, dlaczego Adaś nie mógł grać w piłkę?
l stawia przed dzieckiem trzy przedmioty, daje dziecku piłeczkę i mówi piłeczka jest na szafie,
piłeczka jest pod stołem. Zadaniem dziecka jest umieścić zabawkę we wskazanym przez
rodzica miejscu. Następnie umieszczając piłeczkę (lub inną rzecz) kolejno na wybranym
przedmiocie lub pod nim pyta: gdzie jest piłeczka? (stosując zasadę odwrócenia ról),
zachęcamy dziecko, aby to ono umieszczało piłeczkę w wybranym przez siebie miejscu
i zadało pytanie gdzie jest.
l stopniowo wprowadza kolejne przyimki na, do, z (ze), dla, pod, w dalszej kolejności: o,
od, przed, za, nad, oraz czasowy po.
Ćwiczenia dla dzieci w piątym i szóstym roku życia:
rozkłada przed dzieckiem historyjkę obrazkową (początkowo trójelementową, następie
zwiększa poziom trudności). Prosi dziecko o ułożenie obrazków (z zachowaniem
kierunku od lewej do prawej) oraz o stworzenie opowiadania na podstawie obrazków.
Ważne jest, aby dziecko starało się uchwycić oraz językowo wyrazić związki przyczynowoskutkowe
oraz czasowe, a nie jedynie treść poszczególnych obrazków,
l zachęca dziecko do bawienia się rymami. Aby uchwycić zabawę, można rymować
pseudowyrazy (układać wierszyki w „języku biedronek”, pszczółek, pluszowych zabawek
itp.),
l organizuje zabawę tematyczną, w czasie której dziecko używa konwencjonalnych
formuł językowych. Ważne jest, aby aranżować sytuacje społeczne – na przykład
spotkanie z rówieśnikiem, panią w przedszkolu, siostrą zakonną. Za każdym razem
dziecko powinno użyć właściwych dla sytuacji i rozmówcy zwrotów, na przykład przy
witaniu się i pożegnaniu,
l kontynuuje naukę czytania – dziecko pięcioletnie, które zaczęło naukę czytania sylabami
w wieku lat trzech, czyta już proste teksty, zna wszystkie wzory otwartych i zamkniętych
sylab. W tym wieku dzieci ciągle jeszcze – zamiast bajek lub czytanek drukowanych
w książkach – wolą teksty o sobie. Zadaniem prowadzącego ćwiczenia jest zatem
przygotowywanie takich tekstów, dbanie o ich właściwy poziom językowy i graficzny
(duże, drukowane litery, czcionka bez ozdobników – na przykład Arial, odpowiednie
odstępy między linijkami),
l wykonane wcześniej ćwiczenia myślenia przez analogię oraz kategoryzacji pomagają
dzieciom odczytywać wszystkie rodzaje druku. Ćwiczenia rozpoznawania małych,
dużych, pisanych, drukowanych liter można rozpocząć dopiero ze sprawnie czytającym
luckaz06