Jones J V - Ksiega slow 01- Uczen.pdf - Jones J.V - ssaaggaa

J V Jones

Uczeń

Księga słów 01

(The Baker ’ s Box)

Przełożył Michał Jakuszewski

Tę książkę poświęcam , z wyrazami miłości ,

pamięci mego ojca

Williama Jonesa

Serdecznie dziękuję

Betsy Mitchell , Wayne D . Changowi

i wszystkim ludziom z Warner Aspect Books

Prolog

– Wykonałem twój rozkaz, panie.

W ostatniej sekundzie Lusk zauważył błysk długiego noża i

zrozumiał, co to oznacza.

Baralis otworzył jego ciało potężnym, lecz zręcznym cięciem, od

gardła aż po pachwinę. Zadrżał, gdy zwłoki runęły na podłogę z głuchym

łoskotem. Uniósł do twarzy rękę, gdyż poczuł, że pokrywa ją lepka ciecz:

krew Łuska. Powodowany nieokiełznaną chęcią dotknął palcem warg, by

poczuć jej smak, jakże dobrze mu znany: miedziany, słony i jeszcze

ciepły.

Odwróciwszy się od martwego już ciała, zauważył, że jego szaty

splamiła krew zabitego. Nie spryskała ich bezładnie, lecz utworzyła na

szarym tle szkarłatny łuk. Półksiężyc. Na obliczu Baralisa pojawił się

uśmiech. To był korzystny omen. Półksiężyc oznaczał początek czegoś

nowego, narodziny, nowe sposobności – to właśnie, czym miał się

zajmować dziś w nocy.

W tej chwili jednak musiał jeszcze zadbać o kilka drobiazgów. Po

pierwsze powinien się przebrać. Nie wypadało udawać się na spotkanie z

ukochaną w zbryzganych krwią szatach. Musiał też zrobić coś ze

zwłokami. Lusk był wiernym sługą, lecz niestety miał pewną drobną

wadę: język nazbyt skłonny do niedyskrecji. Nie mógł pozwolić, by

człowiek z upodobaniem do trzepania jęzorem po pijanemu zagroził jego

starannie przygotowanym planom.

Wciągając ciało na wytarty dywan, poczuł w dłoniach znajomy,

przeszywający ból. Przyjął wcześniej niewielką dawkę środka

przeciwbólowego, by łatwiej posługiwać się długim nożem, lecz

lekarstwo szybko przestało działać, co ostatnio zdarzało się aż nazbyt

często, a nie chciał łykać go więcej w obawie, że wpłynie to na jego

skuteczność działania.

Raz jeszcze uderzył długim nożem, zdumiewając się jego ostrością

oraz faktem, że choć nigdy nie był mistrzem w podobnych spraw ach,

gdy trzymał w dłoni rękojeść tej broni, władał nią z niejaką finezją.

Wykonawszy kilka cięć, owinął oderżnięte fragmenty twarzy Łuska w

lnianą szmatę, która szybko przesiąknęła krwią. Było to bardzo

nieprzyjemne. Nie przepadał za mokrą robotą, ale był w stanie się

przemóc. Podszedł do kominka i cisnął zawiniątko w ogień.

W oddali rozległo się bicie zegara. Baralis naliczył osiem uderzeń.

Czas się umyć i przebrać. Każe temu wyrośniętemu przygłupowi

Crope’owi zabrać rano resztę ciała Łuska. On z pewnością nic nie

wygada.

Po niespełna godzinie Baralis opuścił cicho swe komnaty. Cel jego

wędrówki znajdował się na górze, lecz droga wiodła najpierw w dół.

Najważniejsza była dyskrecja. Nie mógł narażać się na to, że zatrzyma go

nadgorliwy strażnik, czy jakiś durny szlachcic wda się z nim w rozmowę.

Dotarł do drugiej kondygnacji piwnic. Świeca, którą trzymał w ręku,

nie była mu zazwyczaj potrzebna, ale dzisiejsza noc była szczególna. Nie

podejmie żadnego ryzyka, nie będzie kusił losu.

Zakradł się do najdalej położonej części niższego piętra piwnic.

Wilgoć dawała się we znaki stawom jego palców. Dłoń mu drżała, lecz

powodem tego nie był jedynie ból. Świeca zamigotała. Na ręce skapnął

mu gorący płynny wosk. Palcami targnął krótki, ostry skurcz. Baralis

wypuścił świecę, która zgasła. Otoczyła go ciemność. Wysyczał

przekleństwo. Nie miał krzemienia, którym mógłby skrzesać ogień, a

dłoń dygotała mu gwałtownie. Tej nocy nie mógł ryzykować

zaczerpnięcia światła. Będzie musiał poradzić sobie po ciemku.

Dotarł po omacku do przeciwległej ściany, używając rąk, tak jak

owad czułków. Pomacał ostrożnie mur, w poszukiwaniu szczeliny w

kamieniu. Znalazłszy, wsunął w nią delikatnie koniuszki palców. Odsunął

się na bok, gdy ściana się cofnęła. Wszedł w wyłom. Kiedy już znalazł

się w środku, powtórzył tę samą procedurę, dotykając ścian korytarza.

Fragment muru wrócił na miejsce. Mógł wreszcie ruszyć w górę.

Uśmiechnął się. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Brak

światła stanowił jedynie drobne utrudnienie. Ostatecznie, cóż znaczyła

odrobina ciemności wobec tego, co miało się wydarzyć?

Odnajdywał drogę przez labirynt ze zdumiewającą łatwością. Nie

widział otworów ani klatek schodowych, wyczuwał jednak ich bliskość i

wiedział, które powinien wybrać. Uwielbiał to podmokłe podbrzusze

zamku. Niektórzy słyszeli o jego istnieniu, lecz tylko nieliczni potrafili

się tu dostać. Jeszcze mniej było takich, którzy umieli je wykorzystać do

czegoś więcej niż zaskoczenia dorodnej garderobianej na nocniku. Dzięki

tej sieci korytarzy Baralis mógł się poruszać po zamku niepostrzeżenie i

trafiać do wielu pokoi, należących zarówno do nisko, jak i wysoko

urodzonych. Nie wolno nie doceniać nisko urodzonych, pomyślał.

Niektóre z najcenniejszych informacji zdobył, podsłuchując plotkującą od

niechcenia mleczarkę czy piwnicznego: kto spiskuje przeciw komu, kto

śpi tam, gdzie nie powinien, a kto ma stanowczo za dużo złota.

Dziś jednak nie obchodzili go nisko urodzeni. Miał zdobyć dostęp do

pokoju najwyżej postawionej mieszkanki zamku. Do komnaty królowej.

Posuwał się powoli w górę, masując dłoń, by wygnać z niej zimno.

Był podenerwowany, lecz przecież tylko głupiec zachowałby w takiej

sytuacji spokój. Dziś miał po raz pierwszy zakraść się do tego

pomieszczenia. Spędził wiele godzin na obserwacji królowej, jej

nawyków, jej kobiecych rytmów, rejestrując każdy szczegół, każdy

niuans. W ostatnim okresie jednak jego chłodną ciekawość wzbogaciła

ekscytująca niecierpliwość.

Podszedł do przejścia i zajrzał do środka, by się upewnić, że zasnęła.

Leżała na łożu, całkiem ubrana. Oczy miała zamknięte. Poczuł

przemykające przez jego ciało drżenie podekscytowania. Wypiła

doprawione narkotykiem wino. Lusk wykonał zadanie. Zachowując

maksymalną ostrożność, wszedł do komnaty. Postanowił zostawić szparę

w ścianie, na wypadek, gdyby był zmuszony do szybkiej ucieczki. Ruszył

natychmiast ku drzwiom komnaty i zasunął rygiel. Dzisiejszej nocy nikt

poza nim tutaj nie wejdzie.

Zbliżył się do łoża. Królowa, zazwyczaj wyniosła i dumna, wyglądała

na zupełnie bezbronną. Rzecz jasna, taka właśnie była. Potrząsnął jej

ramieniem, najpierw lekko, potem mocniej. Nie odzyskała przytomności.

Spojrzał na dzban wina. Był pusty, podobnie jak złoty puchar królowej.

Na jego czole pojawiła się zmarszczka niepokoju. Królowa nie wypiłaby

chyba sama całego dzbana? Z pewnością towarzyszyła jej któraś z dam

dworu. Nie przejął się tym zbytnio. Pechowa dziewczyna spędzi całą noc

pogrążona w niezwykle głębokim śnie, a rano będzie się jej kręciło w

głowie. Niemniej było to potknięcie, a on nie lubił potknięć. Zapisał sobie

w pamięci, żeby rano to sprawdzić.

Przez kilka minut przyglądał się spokojnie królowej. Podczas snu

wyglądała ładniej. Jej czoło było gładsze, a zarys aroganckich ust

łagodniejszy. Wsunął pod nią dłonie, przetoczył ją na brzuch i przystąpił

do rozwiązywania sukni. Zajęło to trochę czasu, gdyż dłonie miał

zesztywniałe, a węzły były skomplikowane, nie mógł jednak ryzykować

przecięcia sznurówek. To wzbudziłoby jej podejrzenia.

Wreszcie udało mu się rozluźnić supły. Obrócił królową na plecy.

Jones J V - Ksiega slow 01- Uczen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: