Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl
14.Długookresowa krzywa kosztu przeciętnego.
Długookresowa krzywa przeciętnego kosztu całkowitego (LAC) wykreśla się jako dolną granicę łączącą wiele możliwych krzywych krótkookresowych. Inaczej: jest to styczna z krótkookresowymi krzywymi przeciętnych kosztów całkowitych, które występują w jednostkach produkcyjnych zaprojektowanych na różne wielkości produkcji.
LAC wyznaczana jest przez istniejące technologie i ceny czynników produkcji. Dzieli poziomy kosztów na osiągalne (leżące powyżej krzywej) i nieosiągalne (leżą poniżej krzywej).
Założenie modelu: długi okres.
Definicje: TC- koszt całkowity wyprodukowania wielkości produkcji Q AC- koszt przeciętny (AC=TC/Q) MC- koszt krańcowy (MC=delTC/delQ)- przyrost kosztu całk. (Wynikający ze wzrostu produkcji o jednostkę) LMC- długookresowa krzywa kosztu krańcowego LAC- -II- przeciętnego
OPIS: w długim okresie wszytskie nakłady są zmienne, może nawet zmieniać się wielkość zakładu produkcyjnego. Mniejsze jednostki produkcyjne, o niższym poziomie wyposażenia będą miały wysokie koszty przeciętne, których minimum przypadać będzie na najmniejszą produkcję. Przekroczenie jednak pewnej wielkości jednostki produkcyjnej pokazuje,że koszty przeciętne znowu będą wzrastać. Zatem istnieje optymalna wielkość przedsiębiorstwa, która przy danej technologii zapewnia najniższe koszty. Na rysunku jest to jednostka o krzywej AC3.
Zakład o koszcie przeciętnym AC3 zapewnia produkcję ilości q0 po najniższym możliwym koszcie (dostępnym przy danej technologii). Krzywa długookresowa przeciętnego kosztu całkowitego wykreślana jest jako dolna granica łącząca minima wielu kolejnych krzywych krótkookresowych dla różnej wielkości zakładów produkcyjnych.
OPTIMUM: LMC=LAC=AC=MC
Uwagi: 1.Krzywa LAC jest granicą: poniżej leżą nieosiągalne poziomy kosztów, powyżej leżą osiągalne 2.Od 0 do q0 firma ma malejące długookresowe przeciętne koszty całkowite (odzwierciedlają one rosnące długookresowe przychody z nakładów), a od q0 są one rosnące (co odpowiada malejącym długookr.przychodom) 3.Każdy punkt LAC reprezentuje najniższy koszt możliwych do osiągnięcia przy danej wielkości produkcji. 4 q0 jest najniższym osiągalnym kosztem dla wszystkich wielkości zakładów produkcyjnych. 5.Długookresowa krzywa kosztów jest wykorzystywana do wyboru wielkości jednostki produkcyjnej.
15.Optymalny dobór nakładów przez firmę (sposoby określania optimum).
Optymalny wybór nakładów- firmy optymalnie wybierają nakłady, gdy dobierają takie kombinacje, gdy dla każdego poziomu produkcji minimalizują koszty na jednostkę. Zasada najniższego kosztu- krańcowy produkt na jedną jednostkę wartości każdego nakładu musi być równy: MPL/PL=MPK/PK
Sposoby osiągania optimum:
1. Analiza na podstawie izokwant i izokoszty (analiza ta pozwala określić maksymalną produkcję przy stałych kosztach.
Warunek równowagi: MRTSLK=PL/PK
Uzasadnienie: firma poszukuje najbardziej korzystnej dla siebie kombinacji nakładów analizując położenie izokoszty względem mapy izokwant. Kombinacja pracy i kapitału odpowiadająca punktowi A, choć wyczerpuje wszytskie środki nie jest efektywną, gdyż ten sam poziom produkcji można osiągnąć przy zaangażowaniu mniejszych ilość środków finansowych. Podobnie dla punktu B. Na podstawie analizy izokwanty widać, że inne kombinacje K,L mogą dać lepsze efekty. Najkorzystniejszą kombinacje K,L wyznacza punkt E – punkt styczności izokoszty z najwyżej położoną izokwantą. Spełniony jest zatem warunek równowagi, a optimum jest zgodne z zasadą najniższego kosztu (bo MRTSLK=PL/PK=MPLMPK).
2.Analiza na podstawie izokoszt i jednej izokwanty (analiza ta pozwala zminimalizować koszty przy danej produkcji).
Uzasadnienie: przy kombinacji czynników określanej przez punkt A nachylenie izokwanty I0 jest większe od nachylenia krzywej izokosztów: MRTSLK>PL/PK – opłaca się zastępować kapitał pracą. Podobnie dla punktu B, gdzie MRTSLK<PL/PK, opłaca się zatem zastępować pracę kapitałem. Zmiany kombinacji czynników produkcji będą przesuwać firmę wzdłuż izokwanty, aż do osiągnięcia punktu E, gdzie izokwanta styczna jest do najniższej izokoszty i spełniony jest warunek równowagi: MRTSLK=PL/PK, a optimum zgodne jest z zasadą najniższego kosztu.
16.Próg rentowności i próg przerwania produkcji.
Próg rentowności- wielkość produkcji, przy której następuje zrównanie kosztu całkowitego z całkowitym utargiem ze sprzedaży produkcji i kosztu przeciętnego z ceną. Od tej wielkości produkcja zaczyna przynosić zysk, a przestaje go przynosić po przekroczeniu następnej wielkości zrównania z kosztem.
Wyznaczanie progu rentowności:
1.Z krzywych AR i AC
Warunek: AC=AR
Uzasadnienie: na wykres utargu przeciętnego AR nanosimy wykres krzywej kosztu krańcowego AC. Krzywe te przecinają się w dwóch punktach B1,B2 dla których zachodzi warunek AR=AC. Dla produkcji mniejszej niż q1 przedsiębiorstwo nie pokrywa kosztów produkcji, ponosi straty a jego produkcja jest nieopłacalna. W punkcie B1 następuje zrównanie AC z AR, od tego punktu produkcja zaczyna być opłacalna, przedsiębiorstwo zaczyna przynosić zyski. Punkt B1 jest zatem pierwszym progiem rentowności.
Drugim progiem rentowności jest punkt B2, gdzie AC przecina AR. Na prawo od tego punktu, dla produkcji większej od q2 przedsiębiorstwo znów nie pokrywa swoich kosztów produkcji, produkcja przestaje być rentowna, przynosi straty. Przedział opłacalnej produkcji znajduje się zatem między q1 a q2.
Próg przerwania produkcji- wielkość produkcji, przy której utarg całkowity zrównuje się ze zmiennymi kosztami produkcji, a cena z przeciętnym kosztem zmiennym. Dalsza obniżka ceny spowodowałaby niemożliwość pokrycia kosztów zmiennych i konieczność przerwania produkcji.
2.Wyznaczanie progu przerwania produkcji z krzywych MR,AVC
Warunek: MR=AVC
Uzasadnienie: przy wyjściowej cenie p1 przedsiębiorstwo osiąga równowagę produkując ilość równą q1. Przy tej cenie osiąga zysk ekonomiczny. Na skutek zmiany popytu cena spada do p2, zmusza firmę do ograniczenia produkcji do q2, która zrównuje MC z MR. Przy tej cenie firma nie ma już zysku ekonomicznego, jedynie normalny (bo AC=MR=AR=p2). Następuje jednak dalszy spadek ceny do p3, co zmusza firmę do ograniczenia produkcji do q3, gdzie MC=MR. Firma ponosi straty, cena jednak pokrywa przeciętny koszt zmienny AVC. Pokrywanie kosztów zmiennych produkcji pozwala firmie na kontynuowanie produkcji. Dzięki temu firma utrzymuje się na rynku i może przeczekać trudny okres. Punkt zrównania się ceny (utargu krańcowego MR) z przeciętnym kosztem zmiennym jest punktem przerwania produkcji (MR=AVC)- dalsze obniżanie ceny spowodowałoby konieczność jej przerwania z uwagi na zmniejszanie się kapitału obrotowego.
17.Krótkokresowa równowaga firmy w warunkach doskonałej konkurencji.
Doskonała konkurencja- struktura rynku, w której żadna pojedyncza firmy nie ma władzy rynkowej, gdyż jest ich tak wiele, że każda musi akceptować cenę ukształtowaną przez popyt i podaż.
Założenia modelu: a)jednorodny produkt u wszystkich sprzedawców b)duża liczba sprzedawców i nabywców, ich udział w rynku jest tak mały, że nie mogą wpływać na cenę przez zmianę swej podaży lub popytu c)wszystkie zasoby w pełni mobilne (swoboda wejścia i wyjścia, przejścia z jednego zastosowania na inne) d)doskonała wiedza o rynku (dot.wszystkich uczestników) e)sprzedający dążą do maksymalizacji zysku, a kupujący dążą do maksymalizacji użyteczności
Krótkookresowa równowaga firmy w konkurencji doskonałej- jest to sytuacja, w której przy co najmniej jednym czynniku stałym ukształtowano taką wielkość produkcji, że żadna jej zmiana nie może zwiększyć osiąganego zysku ani zmniejszyć straty.
Analiza na podstawie wielkości przeciętnych i krańcowych:
Warunek równowagi: MC=MR
Uzasadnienie: nachylenie TC równa się MC, a nachylenie TR równa się MR, z warunku TR-TC=max wynika warunek MC=MR. Produkcja opłaca się na odcinku położonym między progami rentowności B1 i B2, gdzie AC<AR=MR=p. na tym przedziale początkowo MC jest mniejsze od MR, potem przecina MR w punkcie E, następnie jest od niego większe. Dopóki MC<MR zwiększenie produkcji zwiększa zysk, kiedy MC>MR zwiększenie produkcji zmniejsza zysk. Zatem punktem, w którym maksymalizowany jest zysk i osiągana równowaga jest punkt E dla wielkości produkcji qE i ceny pE, gdzie MC=MR. W ekonomicznie rozumianym koszcie mieści się to, co można, uznać za zysk normalny (obszar zakropkowany). Nadwyżka ponad tę kwotę stanowi zysk ekonomiczny(obszar zakreskowany). Występowanie zysku ekonomicznego lub strat zależy od położenia krzywej AC. Jeśli AC<AR firma osiąga zysk ekonomiczny AC>AR firma ponosi straty AC=AR mamy do czynienia z zyskiem normalnym
18.Długookresowa równowaga firmy w warunkach doskonałej konkurencji.
Długookresowa równowaga firmy w doskonałej konkurencji- jest to taka sytuacja, w której wielkość produkcji maksymalizuje zysk normalny (a jednocześnie zysk ekonomiczny jest równy zero) i niemożliwa jest poprawa sytuacji.
Warunek równowagi: p=LMC=LAC=MC=AC=MR
Uzasadnienie: gdyby cena była wyższa od p1, firma osiągnęłaby zysk ekonomiczny, co zachęcałoby inne firmy do wejścia na rynek. Ich wejście przesuwa krzywą podaży w prawo i powoduje konieczność obniżenia cen w celu osiągnięcia równowagi. Firmy dostosowują wielkość produkcji do nowej ceny (obniżają ją). Gdy produkcja staje się nieopłacalna (nasycenie rynku –brak zysków) firmy zaczynają wychodzić z rynku co daje skutek odwrotny. Proces dostosowań kończy się kiedy nie istnieją ani zyski ekonomiczne ani straty (nie ma bodźca do wejścia/wyjścia z rynku ani do zmiany ceny). W długim okresie istnienie zysków ekonomicznych i strat jest niemożliwe. Ponieważ cena jest taka sama dla wszystkich firm to minimum LAC musi być takie samo dla wszystkich. Zysk ekon.>0 nowe firmy wchodzą na rynek; SS przesuwa się w prawo, nowy punkt równowagi; p spada, więc q też spada; firmy uciekają z rynku(zysk ekon.<0); p rośnie, więc q rośnie; zysk ekon.>0, sytuacja się powtarza.
19.Krótkookresowa równowaga monopolu.
Monopol- jest to sytuacja, w której cały rynek danego wyrobu kontrolowany jest przez jednego producenta-sprzedawcę.
Założenia monpolu: a)produkowany jest wyrób nie mający bliskich substytutów b)istnieje wyłączność produkcji i sprzedaży c)producent ma doskonałą wiedzę o rynku- o krzywej popytu i jej elastyczności d)odbiorcy nie są w stanie wpłynąć na cenę e)celem producenta jest max zysków
Krótkookresowa równowaga monopolu- jest to sytuacja, w której monopol ustalił cenę i wielkość produkcji tak, że max swój zysk (lub min straty) i żadna ich zmiana nie może już poprawić sytuacji (zwiększyć zysk lub zmniejszyć straty)- przy co najmniej jednym czynniku stałym.
1)Analiza na podstawie utargu całkowitego i kosztu całkowitego
Warunek równowagi: MR=MC
Uzasadnienie: równowaga jest osiągana w punkcie, gdzie różnica między utargiem, a kosztami całkowitymi jest największa: TR-TC=max. Punkt ten znajduje się kreśląc styczne do obu krzywych tak, by były do siebie równoległe(aaIIbb). Jest to punkt, w którym krańcowy koszt równy jest krańcowemu utargowi, zatem warunkiem równowagi jest: MC=MR. Przecięcie punktów styczności z osią pionową wyznaczy wielkość produkcji, a z osią poziomą- cenę. E(qE,pE). Tłumaczy to prosta zależność –dopóki MC<MR wzrost produkcji zwiększa zyski, a gdy MC>MR wzrost produkcji zmniejsza zysk.
2.Analiza na podstawie wielkości przeciętnych.
Uzasadnienie: bardziej czytelna wydaje się analiza na podstawie wielkości przeciętnych. Równowaga jest osiągana podobnie jak poprzednio w punkcie E, gdzie MC=MR. Przecięcie krzywej MC z krzywą MR wyznaczy wielkość produkcji qE, a cenę monopolista ustali na przecięciu osi pionowej i krzywej popytu DD=AR. Podobnie jak w modelu konkurencji doskonałej punkt równowagi uzasadnia się tak: dopóki MC<MR to opłaca się zwiększać produkcję, bo to zwiększa zysk(od q=0 do qE); gdy MC>MR zwiększenie produkcji zmniejsza zysk (od q=qE).
Zyski i straty –występowanie zysków lub strat w tym modelu zależy od położenia krzywej kosztów przeciętnych AC. (AC1- zysk ekonomiczny, AC2- zysk normalny, AC3- ponosi straty.
20.Strata społeczna generowana przez monopol.
Założenia: produkt wytwarzany przy stałych kosztach krańcowych i przeciętnych.
Równowagę monopolu wyznacza punkt E, w którym MR=MC. Produkcja monopolu wynosi qM przy pM. Na konkurencyjnym rynku cena odpowiadająca E wynosiłaby pC oraz qC, gdyż przy niej spełniany jest warunek równowagi p=MR=MC=AC. Produkcja w warunkach monopolu jest mniejsza niż w dosk.konk. co wskazuje na złą alokację zasobów.
Ograniczenie produkcji z qC do qM zwolni część zasobów, które nie zostaną zużyte do produkcji przez mono. Ogólną ich wartość przedstawia pole qMECqC. Przeniesienie tych zasobów do innej produkcji oznacza jej zwiększenie. nie oznacza to jednak efektywnego rozwiązania, gdyż powstanie względna nadprodukcja innych dóbr. Dla konsumenta ograniczenia produkcji przez monopol, przy wyższej cenie oznacza utratę części nadwyżki konsumenta. Rozmiar tej straty określa pole pMBCEpC. Część tej straty to zysk mono.= polu pMBepC- przejęcie części nadwyżki przez firmę. Trójkąt BCE natomiast nie jest przejmowany przez nikogo i stanowi stratę, mierzącą szkody alokacyjne spowodowane przez monopol.
21.Różnicowanie cen przez monopol.
Założenia: oddzielenie poszczególnych części rynku od siebie tak, aby dobra nie mogły być odsprzedawane, możliwość wyodrębnienia poszczególnych grup nabywców przy możliwie niskim koszcie tej operacji, zróżnicowanie cenowe elastyczności popytu na dane dobro u różnych grup odbiorców.
Różnicowanie cen występuje wtedy gdy monopolista sprzedaje to samo jednorodne dobro po różnych cenach, różnym grupom odbiorców. Możliwość taka wynika z ujemnie nachylonej krzywej popytu monopolu, która wskazuje, że niektórzy odbiorcy są skłonni zapłacić wyższą cenę, aby mieć dany wyrób.
Są trzy stopnie różnicowania cen:
1)doskonałe- 1 stopnia
Dla uproszczenia przyjęto, że każdy nabywca kupuje po 1 jednostce dobra. Dla każdego ustalona jest również najwyższa cena, którą jest skłonny zapłacić. (Obrazem tego są pionowe słupki)
Monopolista zna max sumę, którą każdy nabywca zapłaci za każdą ilość dobra. Dążąc do max zysku, ustala dla każdego najwyższą cenę, jaką jest on skłonny zapłacić. Ponieważ każdy kupujący płaci swoją najwyższą cenę, krzywa popytu staje się jednocześnie krzywą utargu krańcowego. Normalny monopol max zysk, wytwarzając q1 produkcji i sprzedając po cenie pN. Zrównywałby przy tym MR z MC. Jak widać DD stała się równa MR. Monopolista max zysk zrównuje MR z MC i ustala produkcję na q0. Trójkąt pNDZ obrazuje dodatkowy zysk monopolu. Doskonale różnicujący monopolista zrównuje MR z MC i z ceną, co oznacza że produkuje on tyle samo, co doskonale konkurencyjny przemysł.
2)2 stopnia- polega na pobieraniu różnych cen od nabywców w zależności od spełnienia przez nich pewnych kryteriów.
Przy cenie p3 konsumenci zakupiliby q3. Monopolista może ustalić ,że każdy odbiorca za ilość do q1 płaci p1, od q1 do q2 p2 itd. Przy cenie p3 utarg całkowity odpowiadałby 0p3Eq3. Stosując różnicowanie cen, monopolista zwiększałby utarg i zysk o zakreskowany obszar. Zabierałby zatem część nadwyżki kons...
stary_hipis