Cel ustawy: ustawa ta reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej, w szczególności produkcji przemysłowej i rolnej, budownictwie, handlu i usługach, w interesie publicznym przedsiębiorców oraz klientów. Ustawa odnosi się wyłącznie do konkurencji w działalności gospodarczej, jej celem jest nie tylko zwalczanie ale i zapobieganie nieuczciwej konkurencji i dlatego samo zagrożenie naruszenia interesu przedsiębiorcy uzasadnia roszczenie o zaniechanie niedozwolonych działań.
Konkurencja jest to dążenie wielu niezależnych przedsiębiorców (podmiotów gospodarczych), na wspólnym im rynku, do osiągnięcia takiego samego celu gospodarczego, w szczególności prowadzenia interesów z dostawcami i odbiorcami. W gospodarce wielorynkowej konkurencja spełnia szereg funkcji np.:
1)sterowanie produkcją i przepływem towarów.
2)rozdzielanie środków pomiędzy przedsiębiorstwa i gałęzie przemysłu.
3)pobudzanie-polepszanie , jest to podnoszenie jakości.
Czyny podmiotów, które swoim zachowaniem zakłócają pełnienie tych funkcji, które nie przestrzegają ustalonych reguł konkurencji, nazywa się czynami nieuczciwej konkurencji. Czynem takim jest też działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Czynami nieuczciwej konkurencji w szczególności są:
1)wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa.
2)fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów lub usług.
3)wprowadzające w błąd oznaczenie towarów i usług.
4)naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa.
5)nakłanianie do rozwiązania lub nie wykonania umowy.
6)naśladownictwo produktów.
7)pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie.
8)utrudnianie dostępu do rynku.
9)nieuczciwa lub zakazana reklama.
UTRUDNIANIE DOSTĘPU DO RYNKU ma miejsce wtedy gdy przedsiębiorca podejmuje działania, które uniemożliwiają innym przedsiębiorcom konfrontację produkowanych przez nich towarów. W efekcie czego swoboda wejścia na rynek i oferowania na nim towarów lub usług jest ograniczona. Na gruncie tej ustawy nie każde utrudnianie dostępu do rynku jest czynem nie uczciwej konkurencji, za takie będą uznawane działania, które są sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami oraz zagrażają lub naruszają interes innego przedsiębiorcy lub klienta, a równocześnie skutkują utrudnianiem dostępu do rynku i polegają w szczególności na: dumpingu, bojkocie oraz dyskryminacji.
-Dumping jest to utrudnianie dostępu do rynku przez sprzedaż towarów lub usług poniżej kosztów ich wytworzenia lub ich odsprzedaż poniżej kosztów zakupu, w celu eliminacji konkurencji. Nie są nieuczciwe przypadki sprzedaży poniżej kosztów własnych, które służą jedynie rozwojowi przedsiębiorstwa, np.: sprzedaż promocyjna, wyprzedaż.
-Bojkot jest to utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku w drodze nakłaniania osób trzecich do odmowy sprzedaży innym przedsiębiorcom albo niedokonywania zakupów od innych przedsiębiorców. W bojkocie biorą udział zawsze trzy strony: bojkotujący (ten kto namawia do odmowy ), adresat działań bojkotującego (odmawiający), którego działalność przynosi skutek pożądany przez bojkotującego, bojkotowany. Bojkotującym może być pojedynczy podmiot lub ich grupa (kartel). Nie każde działanie - nakłanianie do odmowy sprzedaży lub kupna jest bojkotem. Aby uznać dane działanie za bojkot muszą być spełnione następujące przesłanki: bojkotujący musi być zdolny do wywierania wpływu na decyzję adresata, zwykła zachęta nie wystarczy; adresat nakłaniania musi być zdolny do samodzielnego podejmowania decyzji. Za bojkot nie można uznać działalności organizacji społecznych (konsumenckich) niezależnych od przedsiębiorców przejawiających się w publikowaniu badań jakościowych towarów i usług. -Dyskryminacja jest to utrudnianie dostępu do rynku polegające na rzeczowo nieuzasadnionym zróżnicowaniu w traktowaniu niektórych klientów, może ono polegać na: odmowie zawarcia umowy, zerwaniu istniejącej umowy, zróżnicowaniu w zakresie cen, np.: udzielanie rabatów.
NIEUCZCIWA LUB ZAKAZANA REKLAMA
Reklama w szerokim ujęciu to wszelkie starania zmierzające do upowszechnienia określonych informacji o ludziach, firmach, przedsiębiorstwa lub rzeczach, podejmowane w celu ich popularyzacji, wzbudzenia zainteresowania nimi. Natomiast w wąskim ujęciu pojęcie reklamy odnosi się jedynie do sfery gospodarczej i obejmuje wszelkie działania, aby przy użyciu prawdziwych informacji na temat określonych towarów i usług zwrócić na nie uwagę potencjalnych odbiorców, a jeśli to możliwe jako stałych klientów.
Rodzaje reklam stanowiące czyn nieuczciwej konkurencji:
1) Reklama sprzeczna z prawem, dobrymi obyczajami i uchybiająca godności człowieka. Zakaz reklamy sprzecznej z prawem obejmuje ustanowiony przez normy prawne całkowity lub częściowy zakaz reklamy produktów i usług. Bezwzględny zakaz reklamy dotyczy napojów alkoholowych i wynika z ustawy z 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Względny zakaz reklamy dotyczy wyrobów tytoniowych, zakazana jest reklama w TV, radiu, prasie młodzieżowej, natomiast inne formy reklamy są dozwolone. Reklamą sprzeczną z dobrymi obyczajami i uchybiającą godności człowieka jest reklama sprzeczna z ogólnie przyjętymi w Polsce zasadami moralności, chodzi o wszystkie przypadki używania w reklamie wyrazów, znaków, rysunków uznanych za obraźliwe i nieprzyzwoite poniżające godność człowieka, wykorzystywanie symboli religijnych w sposób naruszający uczucia religijne osób wierzących.
2) Reklama wprowadzająca w błąd. Mamy z nią do czynienia gdy powstałe na jej podstawie wyobrażenia nie są zgodne ze stanem rzeczywistym, decydujące znaczenie mają wyobrażenia adresatów reklamy, a nie opinie reklamujących. Do wprowadzenia w błąd dochodzi gdy reklama zawiera fałszywe informacje;
wprowadzanie w błąd może być rezultatem pominięcia w reklamie informacji o istotnym znaczeniu dla klienta, wprowadzanie w błąd może wystąpić też w przypadku używania w reklamie obiektywnie prawdziwych informacji jeżeli wywołują one u odbiorców mylne wyobrażenia.
3) Reklama nierzeczowa. Są to wszystkie wypowiedzi reklamowe, w których zachęca się odbiorców do nabywania towarów i usług, odwołując się do okoliczności nieistotnych z punktu widzenia cech towarów i usług. Przepis zakazuje apelowania do uczuć klienta przez wywołanie lęku, wykorzystywanie przesądów i łatwowierność dzieci.
4) Reklama ukryta . Są to przypadki wprowadzenia w istotę reklamy informacji, które są rozumiane przez widza, czytelnika, słuchacza za prezentację towaru i usługi bez poinformowania że chodzi o reklamę. Reklama towaru czy usługi powinna być zatem rozpoznawalna. Bardzo trudny w ocenie jest przypadek zwany „product placement” (jest to pokazywanie pozornie przypadkowo np.: w filmach zdjęć określonego produktu). Taki przypadek może być uznany za czyn nieuczciwej reklamy tylko wtedy pokazanie w mediach określonego produktu było zamierzone, celowe i odpłatne.
5) Reklama uciążliwa. Jest to reklama, która stanowi szczególnie duże obciążenie dla adresata. Jej cechą jest ingerencja w sferę prywatności, a w szczególności przez uciążliwe dla klientów nagabywanie np.: w miejscach publicznych, przesyłanie na koszt klienta nie zamawianych towarów lub nadużywanie technicznych środków przekazu informacji.
Odpowiedzialność za czyny nieuczciwej konkurencji: z powództwem skierowanym przeciwko osobie reklamującej może wystąpić:
1) przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony.
2) organizacje przedsiębiorcze i organizacje konsumenckie.
Odpowiedzialność za czyny nieuczciwej konkurencji może być:
a) cywilna - przedsiębiorca może żądać: zaniechania niedozwolonych działań; usunięcia skutków niedozwolonych działań ( dążenie do przywrócenia stanu pierwotnego); złożenia jednorazowego lub wielokrotnego oświadczenia o odpowiedniej treści i formie (chodzi tu o przekazanie odbiorcą informacji korygującą błędną opinię o przedsiębiorcy i jego produktach); naprawienia wyrządzonej szkody (roszczenie odszkodowawcze); wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści. W/w roszczenia ulegają przedawnieniu w okresie 3 lat.
b) karna - podlega jej nie tylko sprawca ale i współsprawca, podżegacz i pomocnik. Ustawa przewiduje trzy rodzaje kar: pozbawienie wolności, ograniczenie wolności, kara grzywny. Karalność przestępstwa ustaje jeżeli od chwili popełnienia przestępstwa upłynęło 5 lat.
FUNDACJA
Fundacja jest to instytucja, której podstawą jest majątek przeznaczony przez fundatora (założyciela) na określony cel. Cel fundacji to np. ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społ.,
Fundacje może stanowić osoba fizyczna, niezależnie od obywatelstwa i miejsca zamieszkania, a także osoba prawna. Ustanowienie fundacji wymaga złożenia oświadczenia woli w formie aktu notarialnego, założyciel może powołać fundację za życia, bądź po swojej śmierci i wówczas ustanawia ją w testamencie. W oświadczeniu woli o ustanowieniu fundacji fundator powinien wskazać cel fundacji oraz składniki majątkowe przeznaczone na jego realizację. Składnikami majątkowymi mogą być: pieniądze, papiery wartościowe, oddane na własność fundacji na własność nieruchomości lub rzeczy ruchome.
Fundacja działa na podstawie ustawy o fundacjach oraz na podstawie statutu. Fundator ustala statut fundacji określając jej nazwę, siedzibę, cel, majątek, strukturę organizacyjną, itp. Jeżeli fundator ustalił fundację w testamencie, a nie ustalił jej statutu to może wyznaczyć osobę, która ustali statut fundacji. Jeżeli fundator nie upoważnił do tej czynności żadnej osoby, stosuje się przepisy K.C. - „o polecenia”. Fundacja uzyskuje osobowość prawną po wpisaniu do rejestru fundacji, rejestr fundacji prowadzi sąd rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy. Rejestr jest jawny i dostępny dla osób trzecich.
Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w rozmiarach służących realizacji jej celów. Po wpisaniu fundacji do rejestru sąd zawiadamia właściwego ministra ze względu na przedmiot działalności fundacji, działalnością fundacji kieruje zarząd, który reprezentuje fundacje na zewnątrz. Statut fundacji może przewidywać możliwość tworzenia obok zarządu różnego rodzaju rad np.: r. programowa, r. naukowa, itp.. właściwy minister może wystąpić do sadu z wnioskiem o uchylenie uchwały zarządu fundacji oraz wstrzymanie jej wykonania do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez sąd. Warunkiem skuteczności takiego wniosku jest wskazanie rażącej sprzeczności uchwały ze statutem lub przepisami prawa. Fundacja ulega rozwiązaniu w sposób wskazany w statucie np.: w razie osiągnięcia celu, w przypadku wyczerpania się środków finansowych, itp. .
SPÓŁKI
Polskie prawo zna 5 rodzajów spółek:
n spółka cywilna
n spółka jawna
n spółka komandytowa
n spółka z o.o.
n spółka akcyjna
W/wym spółki można podzielić według różnych kryteriów:
I podział- ze względów formalnych:
a) spółki prawa cywilnego - normowane są przepisami k.c. (spółka cywilna)
b) spółki prawa
handlowego - regulowane są przepisami k.k. (spółka jawna, komandytowa, z o.o., akcyjna)
II podział- ze względów merytorycznych:
a) spółki osobowe (spółka cywilna, jawna, komandytowa)
b)spółki kapitałowe (spółka z o.o., akcyjna)
Podział ten opiera się na kryterium głównego substytutu, którym w spółkach osobowych są sami wspólnicy, natomiast w spółkach kapitałowych majątek spółki.
Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej - nie są osobami prawnymi, można powiedzieć że nie stanowią odrębnych od samych wspólników podmiotów prawa, za zobowiązania zaciągnięte w związku z prowadzeniem spółki wspólnicy odpowiadają osobiście (tzn. całym swoim majątkiem) i solidarnie, co pozwala wierzycielowi żądać, według jego wyboru, całości lub części świadczenia od wszystkich wspólników łącznie, od kilku z nich, a dopiero zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek ze wspólników zwalnia pozostałych. W spółkach tych regułą jest że wspólnicy osobiście prowadzą sprawy spółki co stanowi ich prawo i jednocześnie obowiązek.
Z kolei spółki kapitałowe są odrębnymi od wspólników podmiotami prawa, są osobami prawnymi. Wspólnicy nie odpowiadają za zobowiązania spółki, odpowiada za nie sama spółka całym swoim majątkiem. Ryzyko gospodarcze wspólników ogranicza się do wniesionego udziału. W spółkach kapitałowych działają wyspecjalizowane organy zajmujące się prowadzeniem spraw spółki i ich reprezentowaniem.
Do spółek handlowych odnoszą się utrzymane w mocy przepisy kodeksu handlowego o firmie, rejestrze handlowym i prokurze.
Firma jest nazwą pod którą spółka handlowa prowadzi przedsiębiorstwa. Firma handlowa występuje pod firmą w obronie cywilnej może pozywać i być pozwaną. Obowiązuje zasada prawdziwości firmy, zgodnie z którą firma musi być odbiciem rzeczywistych stosunków prawnych, np. firma spółki jawnej zawiera bądź nazwiska wszystkich wspólników, bądź nazwiska i przynajmniej pierwsze litery imion wspólników, z dodatkiem wskazującym na spółkę. W firmie spółki komandytowej mogą być umieszczone imiona i nazwiska tylko wspólników odpowiadających bez ograniczeń, nie można w niej umieszczać nazwisk komandytariuszy. Firma spółki akcyjnej i z o.o. jest jednocześnie nazwą tych osób prawnych. Firmę wpisuje się do rejestru handlowego, jest on prowadzony dla wyznaczonego obszaru przez sądy gospodarcze. Rejestr handlowy wraz ze złożonymi dokumentami jest jawny, tzn. każdy ma prawo przeglądać rejestr oraz żądać odpisów i wyciągów z rejestru.
Spółki handlowe mogą udzielać szczególnego rodzaju pełnomocnictwa zwanego prokurą. Prokura to szczególnego rodzaju pełnomocnictwo. Upoważnia do wykonywania czynności związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Prokury nie można ograniczyć ze skutkiem prawnym wobec osób trzecich, co oznacza że wszystkie czynności prokurenta związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa wywołują skutki dla spółki. Wyraźnego upoważnienia wymaga się dla prokurenta jedynie do zbycia lub wydzierżawienia przedsiębiorstwa, ustanowienia na nim ograniczonego prawa rzeczowego. Prokury udziela się na piśmie. Udzielenie i wygaśnięcie prokury powinno być zgłoszone do rejestru.
Spółka Cywilna
Jest uregulowana przepisami K.C. od art. 860 do 875. Spółka cywilna jest umową na podstawie której wspólnicy - co najmniej dwie osoby lub prawne, zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego a w szczególności przez wniesienie wkładu. Kodeks wymaga aby umowa spółki została zawarta na piśmie. Jednakże wymóg ten został wprowadzony jedynie dla celów dowodowych co oznacza, że fakt zawarcia umowy nie może być bez zgody stron dochodzonym w postępowaniu sądowym poprzez zeznania stron lub świadków. Spółka cywilna nie jest osobą prawną. Jest spółką osobową. Oznacza to, że podmiotami praw i obowiązków w stosunkach w których występuje spółka są wspólnicy. Jest to tzw. Współwłasność łączna. Majątek wspólny wspólników stanowi majątek odrębny. Jednak jest to majątek wspólników a nie samej spółki. Ponieważ spółka nie jest osobą prawną za zobowiązania spółki, tzn. dotyczące majątku wspólnego wspólnicy odpowiadają osobiście całym swoim majątkiem i solidarnie. Każdy wspólnik jest zobowiązany i uprawniony do prowadzenia spraw spółki. Każdy wspólnik bez uprzedniej uchwały wspólników może prowadzić sprawy, które nie przekraczają zakresem zwykłych czynności spółki. Wspólnicy są uprawnieni do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczą w stratach spółki bez względu na rodzaj i wielkość wkładu, chyba że umowa stanowi inaczej.
Rozwiązanie spółki cywilnej
1 Wypowiedzenie umowy spółki- powoduje rozwiązanie w przypadku spółek dwuosobowych.
2 Upływ czasu na jaki spółka była utworzona
3 W skutek osiągnięcia zamierzonego celu gospodarczego
4 Uchwała wspólników
5 Śmierć wspólnika
Spółka Jawna
Jest to spółka, która prowadzi we wspólnym imieniu przedsiębiorstwo zarobkowe w większym rozmiarze, a nie jest inną spółką prawa handlowego. Spółka jawna jest typową spółką osobową. Nie posiada osobowości prawnej. Jej konstrukcja jest bardzo zbliżona do spółki cywilnej. Podstawowym kryterium odróżniającym spółkę jawną od cywilnej jest fakt prowadzenia przedsiębiorstwa w większym rozmiarze. Brak jest jednak przepisów określających jakie przedsiębiorstwo jest przedsiębiorstwem o większym rozmiarze. Stąd należy przyjąć, że sami wspólnicy decydują czy prowadzone przez nich przedsiębiorstwo będzie w większym rozmiarze. Umowa spółki jawnej dla celów dowodowych powinna być zawarta na piśmie. Wpis spółki do rejestru handlowego jest obowiązkowy. Spółka jawna może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwaną. Majątek spółki tworzą prawa i rzeczy wniesione do spółki a także nabyte w czasie jej istnienia. Każdy wspólnik w równym stopniu uczestniczy w zyskach i stratach spółki o ile umowa nie stanowi inaczej. Wspólnicy spółki jawnej mają obowiązek powstrzymać się od działalności sprzecznej z interesami spółki. W przypadku naruszenia tego obowiązku zobowiązani są oddać spółce korzyści jakie osiągnęli i zapłacić odszkodowanie za szkodę poniesioną za spółkę.
Rozwiązanie spółki jawnej:
1 Przyczyny przewidziane w statucie (np. upływ czasu na jaki umowę zawarto)
2 Zgoda wszystkich wspólników
3 Ogłoszenie upadłości spółki
4 Wypowiedzenie umowy
(4 i 5 - w przypadku spółek dwuosobowych)
Spółka Komandytowa
...
stary_hipis