Lindsey Johanna - Bunt Serca.pdf - Lindsey Johanna - ssaaggaa

Rozdział 1

Anglia, 1818

- Boisz się, kwiatuszku?

Roslynn Chadwick odwróciła się od okna powozu, przez które nie widzącym spojrzeniem wpatrywała

się w przydrożny krajobraz. Czy się bała? Sama na świecie, bez opiekuna i bliskiej rodziny, zmierzała

ku niepewnej przyszłości, zostawiając za sobą wszystko, co znajome i drogie sercu. Bała się? Była

przerażona!

Dopóki mogła, skrywała jednak przed pokojówką swój lęk. Biedna Nettie też nie czuła się zbyt

pewnie, zwłaszcza od wczorajszego ranka, kiedy to przekroczyły granicę angielską. Jak zwykle

próbowała maskować niepokój zrzędzeniem, choć jeszcze niedawno wydawała się pełna otuchy. Nie

straciła humoru nawet wtedy, gdy powóz wjechał na pogardzane przez nią niziny. Rodowita Szkotka,

Nettie MacDonald, nigdy w swym czterdziestodwuletnim życiu nie przypuszczała, że będzie zmuszona

opuścić ukochane góry. Co dopiero mówić o podróży do Anglii! Ale Roslynn nie mogła przecież

zostawić swojej drogiej Nettie na pastwę losu. To było wykluczone.

Uśmiechnęła się teraz z wysiłkiem, próbując podnieść na duchu zmartwioną pokojówkę. Na krótką

chwilę jej piwne oczy rozbłysły nieco złośliwą uciechą.

- Och, Nettie, a czegóż to miałabym się bać? Wymknęłyśmy się w środku nocy, nikt nas nie widział

Geordie będzie nas szukał w Aberdeen i Edynburgu. Ani mu do głowy nie przyjdzie, że uciekłyśmy do

Londynu.

Ano, pewnie tak. Nettie uśmiechnęła się z satysfakcją, na chwilę zapominając o strachu i niechęci do

wszystkiego co angielskie; przeważyła znacznie głębsza niechęć do Geordiego Camerona. - Mam

nadzieję, że ten piekielnik udławi się swoją złością, kiedy zobaczy, jak pokrzyżowałaś jego niecne

plany. Wcale mi się nie podobało, kiedy pan Duncan, niech spoczywa w pokoju, kazał ci obiecać, że

będziesz posłuszna jego woli, ale on wiedział, co dla ciebie najlepsze. I wcale się nie martwię, że nie

zapomniałaś tak mówić, jak cię nauczyła ta przemądrzała belferka, co to ją sprowadził dla ciebie pan

Duncan. Teraz już nie zapomnisz, zwłaszcza tutaj, między Anglikami. - Ostatnie zdanie Nettie

wypowiedziała tonem najgłębszej przygany.

Roslynn się roześmiała. Nie mogła sobie odmówić uciechy podroczenia się ze służącą.

- Wystarczy, że przypomnę sobie, jak należy poprawnie mówić, kiedy spotkam pierwszego Anglika.

Ale teraz pozwól, że nie będę się zastanawiała nad każdym słowem.

- I tak zapominasz się tylko wtedy, gdy jesteś zmartwiona albo zła. Nie myśl, że tego nie zauważyłam.

Istotnie, nic nie mogło ujść czujnej uwagi panny MacDonald. A już Roslynn znała niemal jak siebie

samą. Czasem zdawało jej się, że nawet lepiej. Wiedziała, że jeśli Roslynn ostatnio zapomina się jakby

częściej i mówi szkockim dialektem, przejętym od dziadka i samej Nettie to właśnie dlatego, ze jest

zmartwiona. I nie bez powodu. Oczywiście nie aż tak zmartwiona, by całkiem zapomnieć reguł

poprawnej wymowy angielskiej.

Mam nadzieję, że nasze bagaże dotarły na miejsce, bo inaczej będziemy się miały z pyszna westchnęła

Roslynn.

Opuściły dom, zabierając tylko po jednej zmianie odzieży, by dodatkowo zamącić w głowie kuzynowi

Geordiemu. Ktoś mógł mu przecież donieść o ich wyjeździe.

- To już najmniejsze twoje zmartwienie, kochaneczko. I powiem ci, że dobrym pomysłem było

sprowadzenie do Cameron Hall londyńskiej krawcowej, żeby ci poszyła te wszystkie śliczne sukienki.

Kiedy dojedziemy, nie będziesz musiała biegać po sklepach. Pan Duncan, niech mu ziemia lekką

będzie, pomyślał o wszystkim, nawet wysłał przodem nasze kufry, jeden po drugim, tak że Geordie

niczego nie mógł podejrzewać.

Sama ucieczka z Cameron Hall była zdaniem Nettie pysznym figlem. Wykradły się z domu w środku

nocy i wierzchem pojechały do pobliskiego miasteczka — w bryczesach, z podwiniętymi do pasa

spódnicami, tak że w słabym świetle księżyca wyglądały jak mężczyźni. Prawdę mówiąc, także

Roslynn jedynie tę część swego szalonego przedsięwzięcia uważała za zabawną. W mieście czekał na

nie umówiony powóz z woźnicą. Wyruszyły dopiero po kilku godzinach, kiedy nabrały pewności, że

nikt ich nie ściga. Wszystkie te zabiegi miały na celu wyprowadzenie w pole Geordiego Camerona i

zdaniem dziadka Roslynn były niezbędne.

Tak daleko posuniętą ostrożność Roslynn początkowo uważała za przesadę, lecz zmieniła zdanie,

ujrzawszy wyraz twarzy Geordiego w chwili otwarcia testamentu. Mimo wszystko Geordie był

wnukiem najmłodszego brata Duncana Camerona i jego jedynym żyjącym męskim krewnym. Miał

prawo się spodziewać, że jakąś część swego ogromnego majątku choćby i niewielką Duncan zostawi

właśnie jemu. Tymczasem dziadek wszystko zapisał Roslynn, swojej jedynej wnuczce: Cameron Hall,

młyny, udziały w niezliczonych spółkach wszystko. Kiedy notariusz odczytał testament, Geordie

wpadł w dziki gniew. Z najwyższym trudem zapanował nad swoją furią.

- Nie powinien być zaskoczony — stwierdziła Nettie, gdy Geordie wysłuchawszy ostatniej woli

dziadka, opuścił Cameron Hall. - Wiedział, że pan Duncan go nienawidził, że winił go za śmierć

twojej matki. Nie bez powodu był dla ciebie taki miły. Domyślał się, że pan Duncan tobie zostawi

swój majątek. I dlatego, kochaneczko, musimy się śpieszyć.

O tym, że nie ma czasu do stracenia, Roslynn upewniła się w chwilę po otwarciu testamentu. Po raz

kolejny Geordie poprosił ją o rękę, a ona po raz kolejny mu odmówiła. W nocy razem z Nettie uciekły.

Roslynn nie miała nawet czasu opłakać dziadka ani pożałować złożonej mu obietnicy. Lecz prawdę

mówiąc, w jej sercu żałoba gościła już od dwóch miesięcy, odkąd stało się jasne, że żywot Duncana

dobiega kresu. Jedyną pociechą była świadomość, że śmierć oznaczała dla starca wybawienie od

cierpień długotrwałej choroby. Duncan niedomagał od siedmiu lat. Lekarze dawno już machnęli nań

ręką, on jednak ze szkockim uporem czepiał się życia, choć cierpiał przy tym straszliwie. Teraz jego

boi znalazł ukojenie i Roslynn nie mogła o tym nie pamiętać, nie zmniejszało to wszakże jej smutku i

tęsknoty za staruszkiem, który przez tyle lat zastępował jej rodziców i którego szczerze kochała.

Nie chcę, żebyś obchodziła po mnie żałobę po wiedział jej na tydzień przed śmiercią. Nie chcę i

zakazuję. Poświęciłaś mi zbyt wiele czasu... straciłaś najlepsze lata swojej młodości i nie pozwolę,

żebyś z mojego powodu zmarnowała jeszcze choćby jeden dzień. To także masz mi obiecać.

Tak więc złożyła kolejną obietnicę. Bo jakże mogła odmówić człowiekowi, który wychowywał ją,

tyranizował i wielbił od dnia, kiedy do Cameron Hall wróciła jego córka z sześcioletnią Roslynn na

ręku. A zresztą, co znaczyła jeszcze jedna obietnica, skoro już wcześniej złożyła przyrzeczenie, które

miało zadecydować o jej losie. Tak czy inaczej, na żałobę nie było czasu i niejako bez jej udziału woli

dziadka stało się zadość.

Nettie zachmurzyła się, widząc, że Roslynn w milczeniu wpatruje się w sunące za oknem przydrożne

drzewa. Domyśliła się, że dziewczyna wspomina Duncana Camerona — ,,dziadzia", jak nazywała go z

dziecięcą poufałością, odkąd razem z matką zamieszkały w Cameron Hall. Duncan udawał, że się

złości, ale kochał to chochlikowate stworzenie, które tak niespodziewanie pojawiło się w jego życiu.

Wszystkie psoty i figle Roslynn, która uwielbiała drażnić krewkiego Szkota, tylko wzmagały jego

zachwyt nad temperamentem wnuczki. Nettie także boleśnie przeżyła śmierć Duncana, ale jej zdaniem

teraz należało myśleć o przyszłości.

- Nareszcie - powiedziała. - Dojeżdżamy do gospody.

Roslynn wychyliła się z przedniego siedzenia, aby spojrzeć w kierunku jazdy. Wpadające przez okno

promienie słońca rozpaliły jej włosy wszystkimi barwami zachodu. Takie piękne rudozłote loki Nettie

widziała tylko u matki Roslynn, Janet. Sama Nettie miała włosy czarne jak węgiel, a oczy

ciemnozielone niczym woda w górskim jeziorze ocienionym starymi dębami. Oczy Roslynn, tak jak

oczy jej matki, były szarozielone, o niezwykłym odcieniu, i nakrapiane wyraźnymi złotymi cętkami.

Jakże ta dziewczyna przypominała młodą Janet Cameron! W jej wyglądzie nie było nic z ojca, tego

Anglika, który uprowadził Janet z rodzinnego domu, naprzód skradłszy jej serce. Zginął potem w

wypadku, mimowolnie ściągając na żonę smutek i cierpienie. Śmierć męża okazała się wstrząsem

ponad siły Janet; przeżyła go zaledwie o rok. Dzięki Bogu, Roslynn miała jeszcze dziadka. Pogodziła

się z nową sytuacją, przebolała swoje sieroctwo, zwłaszcza że stary Szkot świata poza nią nie widział.

Nettie otrząsnęła się z zadumy. Nie pora myśleć o zmarłych, kiedy przyszłość wydaje się jednym

wielkim znakiem zapytania.

Powóz zatrzymał się na dziedzińcu wiejskiej gospody.

- Miejmy nadzieję, że dostaniemy miększe łóżka niż wczoraj - odezwała się Roslynn. - Jedyny powód,

dla którego spieszno mi do Londynu, to pewność, że u Frances czekają na nas wygodne łóżka.

- To znaczy, że nie cieszysz się na myśl o spotkaniu z najlepszą przyjaciółką? Po tylu latach?

Roslynn, jakby zdziwiona, spojrzała na Nettie z wyrzutem.

- Oczywiście, że się cieszę, jakżeby inaczej Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę Frances. Ale w

obecnej sytuacji obowiązki towarzyskie muszą zejść na drugi plan. To znaczy... skąd wezmę czas na

wizyty u Frances? Do licha, wszystko to wina Geordiego. Na wspomnienie kuzyna Roslynn gniewnie

ściągnęła brwi. Gdyby nie on...

- Nie składałabyś żadnych obietnic, nie musiałybyśmy spać w tej gospodzie i nie byłoby powodów do

biado1enia, prawda ?

Roslynn uśmiechnęła się.

- A kto tu biadoli? Kto płakał w nocy i narzekał, że musi spać w łóżku za twardym nawet dla pluskiew,

a co dopiero dla zmęczonego człowieka?

Nettie zignorowała przytyk, prychnęła tylko wyniośle, a kiedy woźnica otworzył drzwi, wypchnęła

Roslynn z powozu. Dziewczyna zachichotała, widocznie rozbawił ją wyraz twarzy pokojówki. Nettie

ponownie sapnęła przez nos, tym razem adresując przyganę do samej siebie. “Nie jesteś taka stara,

żeby nie móc znieść kilku nocy niewygód, Nettie" pomyślała. Ale patrząc za Roslynn, energicznym

krokiem zmierzającą ku wejściu do gospody, poczuła się bardzo staro. ,,Dzisiaj nie powiem ani

słówka, choćby łóżka były z żywego kamienia postanowiła. Inaczej ta dziewczyna nigdy nie da mi

spokoju". Zaraz jednak uśmiechnęła się i pokręciła głową. ,,Biedna Roslynn. A niech tam sobie ze

mnie pożar-ruje. Może wtedy nie będzie tyle myślała o niepewnej przyszłości. A więc, Nettie, nawet

jeśli mają tu łóżka mięciutkie niczym puch, powiesz, że ci twardo jak na bruku. Tak dawno nie

słyszałaś śmiechu swojej małej dziewczynki, nie widziałaś figlarnych ogników- w jej oczach".

Roslynn weszła do gospody, ledwie rzuciwszy okiem na szesnastoletniego wyrostka, który stojąc na

krześle zapalał lampę nad drzwiami. Susząc gardłowy śmieszek, tak rożny od znanych sobie

przejawów wesołości, chło-pak obejrzał się przez ramię i niewiele brakowało, a spadłby z krzesła.

Widok Roslynn zrobił na nim doprawdy wstrząsające wrażenie. W czerwonawym blasku

zachodzącego słońca jej postać zdawała się płonąc ognistą poświatą, zbliżała się, aż wzrok chłopca

spoczął na kształtnej twarzy nieznajomej, prześliznął się po niej od wysoko osadzonych kości

policzkowych, przez mały. prosty nosek i pełne, zmysłowe usta, aż po drobny, choć mocno

zarysowany podbródek. Piękna pani minęła go, a on trwał w bezruchu ze wzrokiem wlepionym we

drzwi gospody, aż groźne ,,hmm!" wyrwało go z pełnego zachwytu osłupienia. Odwrócił się i

zaczerwienił, napotkawszy surowe spojrzenie pokojówki.

Nettie zlitowała się nad jego młodym wiekiem i tylko dlatego młokos uniknął besztania, które stawało

się udziałem większości mężczyzn, zbyt natarczywie przyglądających się jej Roslynn. Bo lady

Chadwick miała niezwykłą moc przyciągania męskich spojrzeń. Nikt, czy to zgrzybiały starzec, czy

goło wąs w rodzaju tego tu smarkacza, nie był w stanie oprzeć się jej urokowi. I taka dziewczyna miała

niebawem znaleźć się sama w Londynie...

Rozdział 2

- Pytasz, jak się nazywa jego krawiec? - z wyraźną drwiną w głosie rzekł czcigodny William Fairfax.

Otóż przyjmij do wiadomości, że krawiec nie ma tu nic do rzeczy, jeśli istotnie chcesz się doń

upodobnić, weź się do boksowania. Słyszałem, ze on zabawia się w Len sposób od dobrych dziesięciu

lat.

Rozległ się odgłos uderzenia ciężkie] skórzanej rękawicy o ludzkie ciało i młody przyjaciel Williama

wzdrygnął się gwałtownie. Nie zamknął jednak oczu jak przed kilkoma minutami, kiedy z nosa

jednego z walczących pociekła strużka krwi. Teraz cała twarz boksera umazana była krwią, płynącą

nie tylko z nosa, ale i ze spuchniętych warg i rozbitego łuku brwiowego.

- Co z tobą, Cully? Fairtax uśmiechnął się, widząc, że twarz przyjaciela nabrała zielonkawej barwy.

Źle się bawisz? Wyobraź sobie, że jego przeciwnik także. Roześmiał się, rad z dowcipu. Gdyby na

ring wyszedł Knighton, byłoby się o co zakładać. To on trenował sir Anthony'ego. Oczywiście

Knighton od dziesięciu lat nie walczy, ale z drugiej strony Malory już się trochę zasapał, więc szanse

byłyby wyrównane.

Tymczasem sir Anthony Malory odstąpił od przeciwnika i opuścił ręce. Następnie zwrócił się do

właściciela sali, który stał w grupie dżentelmenów otaczających ring.

- To się robi nudne, Knighton. Mówiłem ci, że on jeszcze nie nadaje się do walki. Nie wydobrzał po

poprzednim sparingu.

John Knighton wzruszył ramionami i z uśmiechem spojrzał na szlachetnie urodzonego miłośnika

pięściarstwa, którego uważał za swego przyjaciela.

- Co zrobić, milordzie. Nie było innych chętnych do rei walki. Może gdyby dla odmiany pozwolił pan

komuś ze sobą wygrać, łatwiej byłoby panu znaleźć partnera do sparingu.

Wśród otaczających ring rozległy się głośne śmiechy. W szyscy wiedzieli, że Malory od dziesięciu lat

nie przegrał ani jednej walki, a nawet nie pozwolił nikomu się pobić w kiikurundowym sparingu. Był

silny wspaniale umięśniony i niezmiennie w doskonalej formie, ale sławę niezwyciężonego

zawdzięczał przede wszystkim swoim pięściarskim umiejętnościom. Trenerzy i organizatorzy walk

bokserskich, tacy jak Knighton, daliby wszystko za możność wystawienia Malory'ego na zawodowym

ringu. Ale dla sir Anthony'ego boks był tylko sposobem na utrzymanie dobrej kondycji fizycznej,

niejako równoważącym skutki hulaszczego trybu życia. Trzy razy w tygodniu odwiedzał salę

treningową Knightona, podobnie jak co ranek odbywał konną przejażdżkę po parku wyłącznie dla

przyjemności.

Spośród dżentelmenów zgromadzonych w sali mniej więcej połowę stanowili podobni do sir

Anthony'ego pięściarze amatorzy. Inni, jak choćby czcigodny Fairfax, występowali jedynie w roli

widzów, a czasem, przy okazji ciekawszych pojedynków, zabawiali się obstawianiem wyników.

Malory'emu jak zwykle towarzyszyła grupa przyjaciół; uwielbiali patrzeć, jak zmiata z ringu partnerów

sparingowych, nieopatrznie wystawionych przez Knightona. Oczywiście żaden z owych

dżentelmenów nie był na tyle nierozważny, aby samemu spróbować szczęścia z tak groźnym

przeciwnikiem.

Do Anthony'ego podszedł z uśmiechem lord Am-herst. Mniej więcej tego samego wzrostu, choć

szczuplejszy i jasnowłosy — podczas gdy Malory był zdecydowanym brunetem — uchodził za

lekkoducha

i kawalarza. Z Anthonym łączyły go wspólne - by tak rzec zainteresowania, wśród których na

pierwszym miejscu należałoby wymienić kobiety, na drugim hazard, a na trzecim... kobiety.

- Malory, jeśli zależy ci na przeciwniku, który naprawdę walczy z sercem, musisz uwieść żonę

jakiegoś młodego amatora zdrowego trybu życia. Tylko żeby był twojego wzrostu i wagi.

- Przy moim pechu, George - odparł Anthony - pewnie by się okazało, że pan rogacz woli się strzelać,

a to żadna przyjemność.

Przesadnie zdawkowy ton odpowiedzi przyjaciela rozbawił George'a Amhersta. Bo jeśli nie wszyscy

wiedzieli, że Anthony jest mistrzem ringu, to jego sława niezrównanego strzelca dla nikogo nie była

tajemnicą. Stając do pojedynku, miał zwyczaj nonszalancko pytać swoich przeciwników, w jaką część

ciała życzą sobie odnieść honorową ranę, co odbierało nieszczęśnikom resztki odwagi.

George nie słyszał, żeby Anthony zabił kogoś w pojedynku. Pewnie dlatego, że jeśli już się bił, to

niemal zawsze chodziło o kobietę, a jego zdaniem żadna kobieta nie była warta ludzkiego życia —

oczywiście

z wyjątkiem dam należących do rodziny Malorych. Anthony był piekielnie drażliwy na punkcie

honoru rodziny. Zdeklarowany wróg stanu małżeńskiego, miał jednak trzech starszych braci oraz całą

gromadkę bratanic

i bratanków, których darzył szczerym stryjowskim uczuciem.

- Szukasz przeciwnika, Tony? Czemu od razu nie posłałeś po mnie? Wiesz, że zawsze jestem do

twojej dyspozycji.

George odwrócił się pośpiesznie. Nie wierzył własnym uszom, bo oto usłyszał głos człowieka, którego

nie widział od ponad dziesięciu lat. I nie mylił się: w drzwiach klubu stał James Malory we własnej

osobie. Naturalnie postarzał się nieco, ale wyglądał równie niebezpiecznie jak przed dziesięciu laty,

kiedy to cieszył się opinią największego awanturnika w Londynie. Wysoki, jasnowłosy i nadal

przystojny, nie robił wrażenia skruszonego grzesznika.

Na twarzy George'a odmalowało się szczere zdumienie. Coś podobnego! Spojrzał na przyjaciela,

ciekaw, jak ten przyjął niespodziewane zjawienie się brata. Kiedyś James i Anthony pozostawali w

bliskiej zażyłości, czemu sprzyjała niewielka różnica wieku między nimi - ledwie rok - i podobne

zamiłowania, choć z tej dwójki James byl niewątpliwie bardziej zwariowany — tak przynajmniej

uważano przed laty. Ale potem James zniknął i z po wodów znanych tylko rodzinie Malorych bracia

najwyraźniej się go wyrzekli. Także Anthony nigdy nie wymawiał jego imienia. George od lat

przyjaźnił się z Anthonym, a nawet uważał się za jego powiernika,

a mimo to nie dowiedział się, czym James zasłużył sobie na wykluczenie z rodziny.

Lecz oto ku zaskoczeniu George'a na twarzy An-thony'ego nie pojawił się najlżejszy ślad

jakiejkolwiek emocji. Było to tym dziwniejsze, że sir Malory nie grzeszył powściągliwością. Nikt z

obecnych nie zwrócił uwagi na blask, jakim przelotnie zapłonęły jego niebieskie oczy. Ich wyraz

należałoby jednak odczytać jako manifestację radości, nie gniewu.

Mimo to pierwsze słowa Anthony'ego zabrzmiały tak, jakby skierowane były do najgorszego wroga:

- James, co ty, do diabła, robisz jeszcze w Londynie? Miałeś wypłynąć dziś rano!

W odpowiedzi James tylko wzruszył ramionami.

- Zmiana planów - oznajmił ze znudzoną miną. - A wszystko za sprawą oślego uporu Jeremy'ego. Po

spotkaniu z rodziną ten chłopak zrobił się doprawdy nieznośny. Głowę daję, że brał u Regan lekcje

manipulowania ludźmi, bo jakimś sposobem zdołał mnie namówić, żebym pozwolił mu zostać tutaj do

końca nauki. Nie mam pojęcia, jak on tego dokonał.

Wyraz konfuzji na twarzy brata, przechytrzonego przez siedemnastoletniego wyrostka, rozbawił

Anthony'ego. Wybuchnąłby śmiechem, gdyby z ust Jamesa nie padło imię ,,Regan", którego dźwięk

zawsze doprowadzał go do furii, podobnie zresztą jak starszych braci, Jasona i Edwarda. James

doskonale o tym wiedział i zamiast ,,Reggie" jak wszyscy w rodzinie nazywali Reginę Eden mówił

,,Regan". A jak daleko Anthony sięgał pamięcią, James zawsze robił wszystko na opak, po swojemu i

do diabła z konsekwencjami!

James zbliżył się do ringu, po drodze niedbałym gestem zsunąwszy płaszcz z ramion. Pod spodem miał

koszulę z szerokimi rękawami, którą nosił na pokładzie “Maiden Annę". Wyglądało na to, że istotnie

zamierza stanąć do walki z bratem, toteż Anthony powstrzymał się od czynienia uwag na temat

nazywania siostrzenicy znienawidzonym mianem ,,Regan", co prawdopodobnie zakończyłoby się

kłótnią i zmieniło przyjacielski sparing w ostry pojedynek.

Czy to znaczy, że ty także zostajesz? - zapytał. James podał płaszcz George'owi i wyciągnął dłonie ku

Knightonowi, który najwyraźniej zadowolony z rozwoju wydarzeń, założył mu rękawice.

- Tylko dopóki nie urządzę tu mojego młodego obwiesia. Tak myślę. Chociaż Connie uważa, że

jedynie po to mieliśmy zamieszkać na wyspach, żeby stworzyć dom dla Jeremy'ego.

Tym razem Anthony nie zdołał powstrzymać się od śmiechu.

Dwa stare wilki morskie w roli mamuśki. Na Boga, chciałbym to zobaczyć.

- Nie ma się z czego śmiać - spokojnie odrzekł James, nie zmieszany kpiącym spojrzeniem brata. - Co

lato sam występujesz w roli mamuśki i nikt ci tego nie wypomina.

- Tatuśka - poprawił Anthony. - Czy raczej starszego brata, a to zupełnie co innego. Dziwię się, że nie

Lindsey Johanna - Bunt Serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: