Kodeks Karny 2010.pdf

INFOR

Page 1 of 58

Dziennik Ustaw Rok 1997 Nr 88 poz. 553

wersja obowiązująca od 19.04.2010 do 07.06.2010

(Tekst opracowany przez INFOR)

USTAWA

z dnia 6 czerwca 1997 r.

Kodeks karny

(Dz.U. z 1997 r., Nr 88, poz. 553, zm.: Dz.U. z 1997 r., Nr 128, poz. 840; Dz.U. z 1999 r., Nr 64, poz. 729;

Dz.U. z 1999 r., Nr 83, poz. 931; Dz.U. z 2000 r., Nr 48, poz. 548; Dz.U. z 2000 r., Nr 93, poz. 1027; Dz.U. z

2000 r., Nr 116, poz. 1216; Dz.U. z 2001 r., Nr 98, poz. 1071; Dz.U. z 2003 r., Nr 111, poz. 1061; Dz.U. z

2003 r., Nr 179, poz. 1750; Dz.U. z 2003 r., Nr 199, poz. 1935; Dz.U. z 2003 r., Nr 228, poz. 2255; Dz.U. z

2004 r., Nr 25, poz. 219; Dz.U. z 2004 r., Nr 69, poz. 626; Dz.U. z 2004 r., Nr 93, poz. 889; Dz.U. z 2004 r., Nr

243, poz. 2426; Dz.U. z 2005 r., Nr 86, poz. 732; Dz.U. z 2005 r., Nr 90, poz. 757; Dz.U. z 2005 r., Nr 132,

poz. 1109; Dz.U. z 2005 r., Nr 163, poz. 1363; Dz.U. z 2005 r., Nr 178, poz. 1479; Dz.U. z 2005 r., Nr 180,

poz. 1493; Dz.U. z 2006 r., Nr 218, poz. 1592; Dz.U. z 2006 r., Nr 226, poz. 1648; Dz.U. z 2007 r., Nr 89, poz.

589; Dz.U. z 2007 r., Nr 123, poz. 850; Dz.U. z 2007 r., Nr 124, poz. 859; Dz.U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1378;

Dz.U. z 2008 r., Nr 122, poz. 782; Dz.U. z 2008 r., Nr 171, poz. 1056; Dz.U. z 2008 r., Nr 173, poz. 1080;

Dz.U. z 2008 r., Nr 214, poz. 1344; Dz.U. z 2009 r., Nr 62, poz. 504; Dz.U. z 2009 r., Nr 166, poz. 1317; Dz.U.

z 2009 r., Nr 168, poz. 1323; Dz.U. z 2009 r., Nr 190, poz. 1474; Dz.U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540; Dz.U. z

2010 r., Nr 7, poz. 46)

CZĘŚĆ OGÓLNA

Rozdział l

Zasady odpowiedzialności karnej

Art. 1. [Odpowiedzialność karna] § 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn

zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeŜeli nie moŜna mu przypisać winy w

czasie czynu.

Art. 2. [Przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie] Odpowiedzialności karnej za

przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciąŜył prawny, szczególny

obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.

Art. 3. [Zasady humanitaryzmu] Kary oraz inne środki przewidziane w tym kodeksie stosuje się z

uwzględnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.

Art. 4. [Właściwość przepisów] § 1. JeŜeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niŜ w czasie

popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakŜe naleŜy stosować ustawę obowiązującą

poprzednio, jeŜeli jest względniejsza dla sprawcy.

§ 2. JeŜeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem zagroŜony jest karą, której górna granica jest

niŜsza od kary orzeczonej, wymierzoną karę obniŜa się do górnej granicy ustawowego zagroŜenia

przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie.

§ 3. JeŜeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest juŜ zagroŜony karą pozbawienia wolności,

wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu zamienia się na grzywnę albo karę

ograniczenia wolności, przyjmując Ŝe jeden miesiąc pozbawienia wolności równa się 60 stawkom dziennym

grzywny albo 2 miesiącom ograniczenia wolności.

§ 4. JeŜeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest juŜ zabroniony pod groźbą kary, skazanie

ulega zatarciu z mocy prawa.

Art. 5. [Zakres terytorialny] Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn

zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak równieŜ na polskim statku wodnym lub powietrznym,

chyba Ŝe umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

Art. 6. [Czas i miejsce czynu zabronionego] § 1. Czyn zabroniony uwaŜa się za popełniony w czasie,

w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.

§ 2. Czyn zabroniony uwaŜa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał

działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub

według zamiaru sprawcy miał nastąpić.

Art. 7. [Przestępstwo] § 1. Przestępstwo jest zbrodnią albo występkiem.

§ 2. Zbrodnią jest czyn zabroniony zagroŜony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3

albo karą surowszą.

cdweb:/taweb-cgi/taweb.exe?x=d&o=d&i=36&d=IB&v=IB&q=(GP2010033010002...

2010-04-01

INFOR

Page 2 of 58

§ 3. Występkiem jest czyn zabroniony zagroŜony grzywną powyŜej 30 stawek dziennych, karą

ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc.

Art. 8. [Zbrodnia] Zbrodnię moŜna popełnić tylko umyślnie; występek moŜna popełnić takŜe

nieumyślnie, jeŜeli ustawa tak stanowi.

Art. 9. [Rodzaje czynów zabronionych] § 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeŜeli sprawca

ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując moŜliwość jego popełnienia, na to się

godzi.

§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeŜeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia,

popełnia go jednak na skutek niezachowania ostroŜności wymaganej w danych okolicznościach, mimo Ŝe

moŜliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

§ 3. Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzaleŜnia od określonego następstwa

czynu zabronionego, jeŜeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć.

Art. 10. [Zasady odpowiedzialności] § 1. Na zasadach określonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto

popełnia czyn zabroniony po ukończeniu 17 lat.

§ 2. Nieletni, który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego określonego w art. 134, art.

148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3, art. 197 § 3, art. 252 § 1 lub

2 oraz w art. 280, moŜe odpowiadać na zasadach określonych w tym kodeksie, jeŜeli okoliczności sprawy

oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają, a w szczególności,

jeŜeli poprzednio stosowane środki wychowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne.

§ 3. W wypadku określonym w § 2 orzeczona kara nie moŜe przekroczyć dwóch trzecich górnej granicy

ustawowego zagroŜenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestępstwo; sąd moŜe zastosować takŜe

nadzwyczajne złagodzenie kary.

§ 4. W stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat

18, sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich,

jeŜeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym

przemawiają.

Art. 11. [Kumulatywna kwalifikacja czynu] § 1. Ten sam czyn moŜe stanowić tylko jedno

przestępstwo.

§ 2. JeŜeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd

skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę

najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie

wszystkich zbiegających się przepisów.

Art. 12. [Wielość zachowań] Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w

wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uwaŜa się za jeden czyn zabroniony; jeŜeli przedmiotem zamachu jest

dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest toŜsamość

pokrzywdzonego.

Rozdział II

Formy popełnienia przestępstwa

Art. 13. [Usiłowanie] § 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego

swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

§ 2. Usiłowanie zachodzi takŜe wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, Ŝe dokonanie jest niemoŜliwe

ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na

uŜycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego.

Art. 14. [Granice kary za usiłowanie] § 1. Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagroŜenia

przewidzianego dla danego przestępstwa.

§ 2. W wypadku określonym w art. 13 § 2 sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a

nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 15. [Zwolnienie od odpowiedzialności za usiłowanie] § 1. Nie podlega karze za usiłowanie, kto

dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

§ 2. Sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie

starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.

Art. 16. [Przygotowanie] § 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia

czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego

cdweb:/taweb-cgi/taweb.exe?x=d&o=d&i=36&d=IB&v=IB&q=(GP2010033010002...

2010-04-01

INFOR

Page 3 of 58

bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymŜe celu wchodzi w porozumienie z inną osobą,

uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.

§ 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.

Art. 17. [Zwolnienie od odpowiedzialności za przygotowanie] § 1. Nie podlega karze za

przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstąpił, w szczególności zniszczył przygotowane środki lub

zapobiegł skorzystaniu z nich w przyszłości; w razie wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia

czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do zapobieŜenia

dokonaniu.

§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje się art. 15 § 1.

Art. 18. [Sprawstwo i podŜeganie] § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn

zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale takŜe ten, kto kieruje wykonaniem czynu

zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzaleŜnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie

takiego czynu.

§ 2. Odpowiada za podŜeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do

tego.

§ 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim

zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając

rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo takŜe ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi

niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego

popełnienie.

Art. 19. [Granice kary za podŜeganie lub pomocnictwo] § 1. Sąd wymierza karę za podŜeganie lub

pomocnictwo w granicach zagroŜenia przewidzianego za sprawstwo.

§ 2. Wymierzając karę za pomocnictwo sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 20. [Odpowiedzialność współdziałających] KaŜdy ze współdziałających w popełnieniu czynu

zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezaleŜnie od odpowiedzialności

pozostałych współdziałających.

Art. 21. [Okoliczności osobiste] § 1. Okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo

zaostrzające odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

§ 2. JeŜeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociaŜby tylko na wyŜszą karalność,

stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten

czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociaŜby go nie dotyczyła.

§ 3. Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona w § 2, sąd moŜe zastosować

nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 22. [Usiłowanie dokonania czynu zabronionego] § 1. JeŜeli czynu zabronionego tylko usiłowano

dokonać, podmiot określony w art. 18 § 2 i 3 odpowiada jak za usiłowanie.

§ 2. JeŜeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonać, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 23. [Zwolnienie od odpowiedzialności współdziałającego] § 1. Nie podlega karze

współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego.

§ 2. Sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego, który

dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.

Art. 24. [Nakłanianie do popełnienia czynu zabronionego] Odpowiada jak za podŜeganie, kto w celu

skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego; w

tym wypadku nie stosuje się art. 22 i 23.

Rozdział III

Wyłączenie odpowiedzialności karnej

Art. 25. [Obrona konieczna] § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera

bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej, w szczególności gdy sprawca zastosował sposób

obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie

kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 3. Sąd odstępuje od wymierzenia kary, jeŜeli przekroczenie granic obrony koniecznej było wynikiem

strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu.

cdweb:/taweb-cgi/taweb.exe?x=d&o=d&i=36&d=IB&v=IB&q=(GP2010033010002...

2010-04-01

INFOR

Page 4 of 58

Art. 26. [Stan wyŜszej konieczności] § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia

bezpośredniego niebezpieczeństwa groŜącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeŜeli

niebezpieczeństwa nie moŜna inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niŜszą od dobra

ratowanego.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa takŜe ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach

określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyŜszej od dobra ratowanego.

§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyŜszej konieczności, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeŜeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić

nawet z naraŜeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.

§ 5. Przepisy § 1–3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy z ciąŜących na sprawcy obowiązków tylko

jeden moŜe być spełniony.

Art. 27. [Eksperyment poznawczy] § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu przeprowadzenia

eksperymentu poznawczego, medycznego, technicznego lub ekonomicznego, jeŜeli spodziewana korzyść ma

istotne znaczenie poznawcze, medyczne lub gospodarcze, a oczekiwanie jej osiągnięcia, celowość oraz

sposób przeprowadzenia eksperymentu są zasadne w świetle aktualnego stanu wiedzy.

§ 2. Eksperyment jest niedopuszczalny bez zgody uczestnika, na którym jest przeprowadzany, naleŜycie

poinformowanego o spodziewanych korzyściach i groŜących mu ujemnych skutkach oraz

prawdopodobieństwie ich powstania, jak równieŜ o moŜliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie na

kaŜdym jego etapie.

§ 3. Zasady i warunki dopuszczalności eksperymentu medycznego określa ustawa.

Art. 28. [Błąd co do okoliczności] § 1. Nie popełnia umyślnie czynu zabronionego, kto pozostaje w

błędzie co do okoliczności stanowiącej jego znamię.

§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzialność sprawca, który

dopuszcza się czynu w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, Ŝe zachodzi okoliczność stanowiąca

znamię czynu zabronionego, od której taka łagodniejsza odpowiedzialność zaleŜy.

Art. 29. [Usprawiedliwione błędne przekonanie] Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu

zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, Ŝe zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność

albo winę; jeŜeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie

kary.

Art. 30. [Usprawiedliwiona nieświadomość] Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu

zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności; jeŜeli błąd sprawcy jest

nieusprawiedliwiony, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 31. [Niepoczytalność] § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto, z powodu choroby psychicznej,

upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w czasie czynu

rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.

§ 2. JeŜeli w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania

postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd moŜe zastosować nadzwyczajne złagodzenie

kary.

§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia

powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.

Rozdział IV

Kary

Art. 32. [Rodzaje kar] Karami są:

1) grzywna,

2) ograniczenie wolności,

3) pozbawienie wolności,

4) 25 lat pozbawienia wolności,

5) doŜywotnie pozbawienie wolności.

Art. 33. [Grzywna] § 1. Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz

wysokość jednej stawki; jeŜeli ustawa nie stanowi inaczej, najniŜsza liczba stawek wynosi 10, zaś najwyŜsza

360.

cdweb:/taweb-cgi/taweb.exe?x=d&o=d&i=36&d=IB&v=IB&q=(GP2010033010002...

2010-04-01

INFOR

Page 5 of 58

§ 2. Sąd moŜe wymierzyć grzywnę takŜe obok kary pozbawienia wolności wymienionej w art. 32 pkt 3,

jeŜeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową

osiągnął.

§ 3. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne,

stosunki majątkowe i moŜliwości zarobkowe; stawka dzienna nie moŜe być niŜsza od 10 złotych, ani teŜ

przekraczać 2000 złotych.

Art. 34. [Ograniczenie wolności] § 1. JeŜeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia wolności

trwa najkrócej miesiąc, najdłuŜej 12 miesięcy; wymierza się ją w miesiącach.

§ 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności skazany:

1) nie moŜe bez zgody sądu zmieniać miejsca stałego pobytu,

2) jest obowiązany do wykonywania pracy wskazanej przez sąd,

3) ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary.

Art. 35. [Praca na cele społeczne] § 1. Obowiązek określony w art. 34 § 2 pkt 2 polega na

wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez sąd w odpowiednim

zakładzie pracy, placówce słuŜby zdrowia, opieki społecznej, organizacji lub instytucji niosącej pomoc

charytatywną lub na rzecz społeczności lokalnej, w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym.

§ 2. W stosunku do osoby zatrudnionej sąd, zamiast obowiązku określonego w § 1, moŜe orzec

potrącenie od 10 do 25% wynagrodzenia za pracę na rzecz Skarbu Państwa albo na cel społeczny wskazany

przez sąd; w okresie odbywania kary skazany nie moŜe rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy.

§ 3. Miejsce, czas, rodzaj lub sposób wykonywania obowiązku pracy, o którym mowa w § 1, sąd określa

po wysłuchaniu skazanego.

Art. 36. [Dozór kuratora] § 1. Wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd moŜe oddać skazanego

pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do

której działalności naleŜy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym.

§ 2. Wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd moŜe orzec wobec skazanego obowiązki wymienione

w art. 72 § 1 pkt 2, 3 lub 5 oraz § 2.

§ 3. Przepis art. 74 stosuje się odpowiednio.

Art. 37. [Granice kary pozbawienia wolności] Kara pozbawienia wolności wymieniona w art. 32 pkt 3

trwa najkrócej miesiąc, najdłuŜej 15 lat; wymierza się ją w miesiącach i latach.

Art. 38. [ObniŜenie albo nadzwyczajne obostrzenie kary] § 1. JeŜeli ustawa przewiduje obniŜenie

albo nadzwyczajne obostrzenie górnej granicy ustawowego zagroŜenia, w wypadku alternatywnego

zagroŜenia karami wymienionymi w art. 32 pkt 1–3 obniŜenie albo obostrzenie odnosi się do kaŜdej z tych

kar.

§ 2. Kara nadzwyczajnie obostrzona nie moŜe przekroczyć 540 stawek dziennych grzywny, 18 miesięcy

ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności.

§ 3. JeŜeli ustawa przewiduje obniŜenie górnej granicy ustawowego zagroŜenia, kara wymierzona za

przestępstwo zagroŜone karą doŜywotniego pozbawienia wolności nie moŜe przekroczyć 25 lat pozbawienia

wolności, a za przestępstwo zagroŜone karą 25 lat pozbawienia wolności nie moŜe przekroczyć 15 lat

pozbawienia wolności.

Rozdział V

Środki karne

Art. 39. [Środki karne] Środkami karnymi są:

1) pozbawienie praw publicznych,

2) zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia

określonej działalności gospodarczej,

2a) zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub z

opieką nad nimi,

2b) obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz

kontaktowania się z określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody

sądu,

2c) zakaz wstępu na imprezę masową,

2d) zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych,

cdweb:/taweb-cgi/taweb.exe?x=d&o=d&i=36&d=IB&v=IB&q=(GP2010033010002...

2010-04-01

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: