Przygotowanie motoryczne piłkarzy do wysiłku startowego.pdf

(1182 KB) Pobierz
208486257 UNPDF
49
W ostatnich dziesięcioleciach nastąpiły olbrzymie zmiany w grze w piłkę nożną.
Zwiększyło się tempo gry, zmieniły się: styl gry, technika i taktyka, a także prze-
pisy. Do tych zmian musiał dostosować się trening piłkarski, poważne zmiany
nastąpiły w jego teorii i metodyce. Przygotowanie motoryczne piłkarzy do okresu
startowego obejmuje dziś inny zakres, inne środki i metody.
Jan Chmura, Paweł Chmura, Jerzy Ciastoń
Przygotowanie motoryczne
piłkarzy
do wysiłku startowego
Wstęp
Na początku lat 50-tych ubiegłego
stulecia najlepsi piłkarze pokonywali
w czasie meczu dystans 2,5-3,5 km,
np: Garrincha , Di Stefano , natomiast
na początku XXI wieku 12 do 14 km,
np. David Beckham – 11,8, Michael
Owen – 12,3, Deco – 13,0 km. Ten jeden
przykład pokazuje, jakie zmiany nastą-
piły w grze i jak wzrosły wymagania
w stosunku do piłkarzy.
Podstawą skutecznego działania pił-
karza w czasie gry w piłkę nożną są
umiejętności piłkarskie . Z kolei wyso-
kie dyspozycje motoryczne: wytrzyma-
łościowe, szybkościowe, siłowe i koor-
dynacyjne warunkują wyższy poziom
umiejętności piłkarskich. Stąd też jest
zrozumiałe, dlaczego tak wielką uwagę
przywiązuje się w treningu do przy-
gotowania motorycznego . Należy je
odnosić do wymagań, jakie stawia mecz
piłkarski, a także do wymagań sezonu
startowego.
Zarówno w jednym jak i drugim
przypadku chodzi o wykształcenie takich
dyspozycji psychomotorycznych, które
zapewnią piłkarzowi skuteczne wypeł-
nianie powierzonych mu zadań.
„Sport Wyczynowy” 2008, nr 10-12/526-528
208486257.002.png
50
Jan Chmura, Paweł Chmura, Jerzy Ciastoń
Tradycyjna koncepcja
przygotowania motorycznego
piłkarzy
Tradycyjne przygotowanie motoryczne
piłkarza opiera się na usprawnianiu – w
pierwszej kolejności – mechanizmów
tlenowych organizmu, a następnie beztle-
nowych. Podstawę piramidy treningowej
stanowi aktywność angażująca procesy
tlenowe. Dopiero na bazie wytrzymałości
tlenowej kształtowane są pozostałe zdolno-
ści motoryczne: wytrzymałość beztlenowa,
szybkość, siła dynamiczna (ryc. 1).
Za taką koncepcją przygotowania
motorycznego przemawiają: czas trwania
meczu wynoszący 90 minut (w przypadku
dogrywki, np. w meczach pucharowych,
120 minut), przebiegnięty dystans (12-14
km) i liczba rozgrywanych meczów w
sezonie (w ligach zachodnich – Anglia,
Hiszpania – 60-65 spotkań).
Za wyborem takiej koncepcji przema-
wia również proil aktywności rucho-
wej piłkarza w trakcie gry meczowej .
Większość akcji wykonywanych przez
piłkarzy opiera się na wysiłkach o ma-
łej lub średniej intensywności. Badania
Bangsbo (1) wykazują, że piłkarze ligi
duńskiej 17% czasu gry spędzają w po-
zycji stojącej, 40% poświęcają na marsz,
35% na bieg z małą prędkością, 8% na
bieg z wysoką prędkością. Sprinty sta-
nowiły zaledwie 0,6% czasu gry, czyli
około 30 sekund. Cometti (4) natomiast
dowodzi, że piłkarze ligi francuskiej
większość akcji wykonują z małą (40%)
i średnią (20%) intensywnością. Wysiłki
eksplozywne (krótkie i szybkie) stanowią
tylko 5% ogólnego czasu gry. Pozostałe
35% czasu gry to odpoczynek. Przed-
stawione dane jednoznacznie wskazują,
że przygotowanie motoryczne piłkarzy
powinno kształtować u nich zdolność
do wysiłków wytrzymałościowych .
Wytrzymałość u piłkarzy budowa-
no metodą ciągłą , czas biegu o sta-
łej intensywności wynosił 30-45 do
90 minut. Długotrwały bieg ciągły na
dystansie kilku, kilkunastu kilometrów
nie pozwala jednak na rozwinięcie
wysokiej intensywności wysiłku, pro-
wadzi natomiast do szybko narastającej
monotonii. Nie ma on nic wspólnego ze
zmienną intensywnością, jaka cechuje
piłkarski wysiłek meczowy. U zawod-
ników o wyraźnych predyspozycjach
szybkościowych powodować może ich
obniżenie.
Wniosek: w treningu wytrzymałości
tlenowej piłkarzy należy ograniczać
długotrwałe obciążenia o stałej inten-
sywności.
SYSTEM
BEZ-
TLENOWY
NIE-
MLECZANOWY
SYSTEM
BEZTLENOWY
MLECZANOWY
SYSTEM TLENOWY
Ryc. 1. Tradycyjna koncepcja przygotowania mo-
torycznego piłkarza do wysiłku meczowego.
208486257.003.png
 
Przygotowanie motoryczne piłkarzy do wysiłku startowego
51
Modyikacja
tradycyjnej koncepcji
przygotowania motorycznego
piłkarzy
Kształtowanie wytrzymałości tle-
nowej za pomocą metody zmiennej
wprowadza do treningu piłkarzy nową
jakość. Zaproponowane przez Chmurę
(2) obciążenia o przerywanym i zmien-
nym charakterze, nazywane przez trene-
rów „cegiełkami”, pozwalają na zmianę
zarówno czasu trwania obciążenia, inten-
sywności wysiłku. jak i czasu aktywnej
przerwy wypoczynkowej (w formie
marszu lub truchtu).
Po zakończeniu każdego obciążenia
o małej intensywności w czasie prze-
rwy stosujemy trucht, natomiast po
obciążeniu z wysoką intensywnością
15-25-sekundowy marsz, po którym
przechodzimy do truchtu. W przypadku,
gdy w wyznaczonym czasie aktywnej
przerwy wypoczynkowo-regeneracyjnej
częstość skurczów serca nie spadnie
do 120 ud./min, nie powinno się roz-
poczynać następnego obciążenia bie-
gowego.
Taka reakcja układu krążenia może
wynikać ze zbyt krótkiej przerwy wy-
poczynkowej lub głębokiego zmęczenia
ustroju. Parametr ten można kontrolo-
wać za pomocą nowej generacji sport-
testerów .
Wprowadzenie dużej zmienności
obciążeń w kształtowaniu wytrzymałości
bardzo wyraźnie przybliża ją do specyi-
ki wysiłku meczowego zgodnie z zasadą
w treningu jak w grze ”.
Warto kierować się przy tym jesz-
cze jedną zasadą: poświęć tyle czasu,
ile jest to konieczne, a zarazem tak
mało, jak to jest tylko możliwe . Co
oznacza osiągnięcie maksimum efek-
tów przy względnie niskim nakładzie
czasu .
Przykładowy program obciążeń
treningowych dostosowany do typu
motorycznego zawodnika ( wytrzyma-
łościowego i szybkościowego ) przedsta-
wiono na ryc. 2 i 3. Na każdej rycinie
zaproponowano 4 różne programy, które
skonstruowano według zasady: im bliżej
do okresu startowego, tym krótszy
czas trwania obciążenia, większa in-
tensywność wysiłku i krótszy czas ak-
tywnego wypoczynku . Zasadę tę można
stosować tylko w stosunku do zawodnika
w pełni zregenerowanego po ostatniej
jednostce treningowej. Kształtowanie
wytrzymałości tlenowej w okresie przy-
gotowawczym (zimowym) zaczynamy
od pierwszego programu – o małej in-
tensywności (ryc. 2 i 3). Trening tlenowy
można prowadzić codziennie w ramach
rozruchu porannego podczas zgrupowa-
nia lub zajęć przedpołudniowych. Do
realizacji następnego programu można
przejść tylko wtedy, gdy nastąpi pełna
adaptacja organizmu do stosowanego
obciążenia.
W ostatnim, czwartym, programie
(ryc. 2 i 3) naprzemiennie pojawia się ob-
ciążenie z intensywnością progową . Jest
to najwyższa intensywność obciążenia,
przy którym utrzymuje się równowaga
pomiędzy wytwarzaniem a utylizacją
kwasu mlekowego (ryc. 4). Próg prze-
mian beztlenowych (PPB) odpowiada
stężeniu mleczanu w wysokości 4 mmol/l
krwi. Wartość tego stężenia najczęściej
osiągana jest przy częstości skurczów
52
Jan Chmura, Paweł Chmura, Jerzy Ciastoń
Ryc. 2. Przykładowy program obciążeń treningowych w kształtowaniu wytrzymałości tlenowej w me-
zocyklu przygotowania ogólnego u piłkarza typu wytrzymałościowego.
serca 155 do 175 ud./min, a w odniesie-
niu do prędkości biegu – od 3,6 do 4,4
m/s. Żeby obciążenie było właściwe,
należy uwzględnić predyspozycje moto-
ryczne i aktualny poziom wytrzymałości
tlenowej oraz stan wytrenowania piłka-
rza. Każdy zawodnik musi mieć oznaczo-
ne obciążenie progowe. Zaproponowane
programy obciążeń treningowych można
określić jako specyficzne interwały
podprogowe , zwłaszcza programy 1, 2
i 3 (ryc. 2 i 3).
208486257.004.png
Przygotowanie motoryczne piłkarzy do wysiłku startowego
53
Ryc. 3. Przykładowy program obciążeń treningowych w kształtowaniu wytrzymałości tlenowej w me-
zocyklu przygotowania ogólnego u piłkarza typu szybkościowego.
Reasumując , jak ilustruje rycina 4,
do momentu osiągnięcia intensywności
progowej (PPB) kształtujemy wytrzyma-
łość tlenową, a po jego przekroczeniu
wytrzymałość beztlenową ( wytrzy-
małość szybkościową ).
Brak informacji o intensywności
progowej wysiłku piłkarza bardzo czę-
sto prowadzi do przeciążenia lub niedo-
ciążenia jego organizmu.
Większość polskich trenerów nie
posługuje się obciążeniem progowym
208486257.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin