Kirył Bułyczow - Kocioł.pdf - książki - macboguc

Autor: KIR BUŁ YCZOW

Tytuł: Kocioł

Z "NF" 4

Kiedyś w Wieriowkinie nie było przemysłu cięż kiego. Jeż eli nie brać pod uwagę warsztató w

mechanicznych numer 1, ulokowanych w murowanym baraku, w któ rym przed rewolucją

znajdowała się parowa kuźnia Innokientjewa.

W 1976 roku w procesie uprzemysławiania okręgu tulskiego warsztaty otrzymały status

zakładu przemysłowego i znaczne środki na rozszerzenie i modernizację produkcji. Za środki

te obok baraku wzniesiono trzypiętrowy budynek administracyjny; powstał też kwietnik z

nasturcjami.

Od pierwszych chwil istnienia fabryka przynosiła straty. Zamó wienia zdobywano w całym

okręgu, wysyłano emisariuszy nawet do Republiki Kałmuckiej. A już pierwsze chwile

pierestrojki spowodowały, ż e kryzys w zakładzie nabrał cech dramatu.

Fabryka zdecydowała się na odważ ne kroki. Zwolniono jednego stróża i sprzą taczkę. Nie

uratowało to sytuacji. Nadal nie było z czego wypłacić pensji pracownikom.

Ó smego lutego ubiegłego roku do gabinetu dyrektora fabryki Nikołaja Pantelejmonowicza

wszedł taki szybki, zręczny, niewysoki facecik z obliczem w odcieniu zieleni, w czarnym i

nowiutkim, ale wymiętym garniturze, w nasuniętym na uszy kapeluszu i wysokich butach na

wysokim ró wnież obcasie.

Człowiek ó w usiadł na krześle przy dyrektorskim biurku, kapelusza nie zdjął i od razu

chwycił byka za rogi:

- Potrzebujecie zamó wienia? Gwarantuję zapłatę.

- Proszę bez ż artó w - odezwał się Nikołaj Pantelejmonowicz, człowiek ocięż ały w ruchach, ze

skłonnością do tycia. Nie znał się na ż artach i dlatego nie lubił ich, podejrzewają c otoczenie,

ż e zamierza z niego zakpić.

- Ja nigdy nie ż artuję - zapewnił dyrektora ż wawy klient. Jego palce nieprzyjemnie poruszały

się po blacie biurka, jakby dwa wielkie pają ki szykowały się, ż eby skoczyć na dyrektora.

- Czego pan chce? - Dyrektor starał się nie patrzeć na ręce klienta.

- Kocioł. Naszej firmie potrzebny jest duż y kocioł.

- Jaką firmę pan reprezentuje? - zapytał dyrektor.

Ach, jak ten klient mu się nie podobał!

Ż wawy położ ył na biurku teczkę, dotą d spoczywają cą na jego kolanach, wyjął z niej płaską

pomarańczową paczkę. A z niej wyjął plik dokumentó w, złą czonych zagranicznym klipsem.

Dyrektor zaczął kartkować dokumentację, nic podejrzanego w niej nie widział, ale

jednocześnie nie dowierzał tym papierom.

Przenió sł wzrok na klienta. Nie, to nie Rosjanin i nawet nie Ż yd. Najprawdopodobniej

przyjechał z Północnego Kaukazu. Jeszcze gorzej.

- Proszę się nie niepokoić - odpowiedział na myśli dyrektora ż wawy. - Pochodzimy z

Wołogdy, ludzie spokojni, na Kaukazie nie byliśmy nawet na urlopie.

Dyrektor odsunął paczkę dokumentó w.

- To nie nasz profil - oświadczył. - Nie damy rady.

- Dlaczego? - W oku ż wawego błysnęły czerwone ogniki.

- Z materiałem stoimy kiepsko - powiedział Nikołaj Pantelejmonowicz. - Płynność kadr... I

sporo zamó wień. Nie damy rady. - Jednocześnie pomyślał: "Jakby go przepędzić z gabinetu?

Pod jakim pretekstem? Zachowuje się uprzejmie, ma sprawę..."

- Łż esz, Kola. - Klient zaczął mó wić bezczelnym tonem, jak stary, ale niedobry znajomy. -

Nie masz, Kola, ż adnych zamó wień. A nasze zamó wienie cię uratuje. W innym przypadku jak

zdobędziesz pienią dze na wypłaty? Z własnej kieszeni dasz?

- Jeden kocioł nie uratuje zakładu.

- Zrozum, ćwoku - ż wawy pochylił się nad biurkiem, pachniało od niego spalenizną - zrozum,

bęcwale, ż e nasz kocioł to tylko począ tek współpracy. Jeśli wszystko pó jdzie dobrze,

gwarantuję ci zamó wienie na trzysta kotłó w. Trzysta.

Dyrektor wzdrygnął się. Czuł, ż e przybysz nie kłamie i z tego powodu zrobiło mu się

strasznie.

Najlepiej by było go przepędzić, ale sytuacja ekonomiczna zakładu nie pozwalała.

Dyrektor patrzył na dokumenty. Formularze w porzą dku, litery wypukłe. Wszędzie napis:

"Trust I.N.F.Erno Spółka z o. o.". Adresu nie było, tylko numer faksu i adres poczty

elektronicznej.

- Co to znaczy "I.N.F.Erno"? - zapytał Nikołaj Pantelejmonowicz.

Ż wawy uśmiechnął się kpią co. Uśmiech był wstrętny, nieszczery, nóż wbity w plecy, a nie

uśmiech.

- Jak za duż o będziesz wiedział, to do nas trafisz - oświadczył.

W tym momencie dyrektor skojarzył z jakiego resortu przybył ż artowniś. A gdy skojarzył -

uspokoił się. Zawsze to lepiej mieć do czynienia z poważ nym partnerem.

- Musimy pomyśleć - powiedział z ulgą . A w duchu dodał: "Towarzyszu inspektorze".

- Myśl. A pó ki będziesz myślał, my twoje zamó wienie przeniesiemy do Aleksina. U nas raz

dwa. Nasza firma ma taką reputację, ż e każ dy chce zaspokoić nasze żądania.

- Do Aleksina - prychnął dyrektor. - Oni nawet kubka nie są w stanie wyklepać.

- Zmusimy ich - warknął żwawy. - Myśl do jutra. Sprawdzaj.

Odwró cił się i wyszedł z gabinetu, nie poż egnawszy się nawet. Poła jego marynarki z tyłu

poruszyła się i zaczęła sterczeć. Jakby ż wawy miał tam ogon, któ rym wymachiwał z

niecierpliwości.

Dyrektor wykręcił numer wojewó dztwa i zaczął sprawdzać, co to za "I.N.F.Erno", gdzie ma

siedzibę, jak stoją z finansami. I tak dalej.

Dowiedział się niewiele, ale i w tym nie było niczego złego czy podejrzanego. Dokumenty w

porzą dku, rachunek w banku jest, i zawartość poważ na, a to, ż e firma utajniona, to się zdarza.

W sumie - gdziekolwiek się dyrektor zwró cił, radzono mu: decyduj sam. Skoro dostałeś,

bracie, od władz swobodę działania - wycią gaj przedsiębiorstwo z przerębli.

Zgoda niosła z sobą niebezpieczeństwo. Fabryka nie miała doświadczenia w wykonywaniu

duż ych kotłó w. Ale sytuacja jej była krytyczna. A tymczasem słuchy o zamó wieniu rozpełzły

się po zakładzie. Kadra kierownicza ustawiła się szeregiem w dyrektorskim korytarzu.

Robotnicy stali pod bramą cichej hali produkcyjnej.

Dyrektor nic nikomu nie powiedział. Przeszedł między szeregami kadry i wsiadł do

samochodu.

W nocy dyrektorowi przyśniły się dwa sny.

W pierwszym pojawiła się nieboszczka mama. "Kola, gołą beczku" - mó wiła, pochylają c się

nad dyrektorem jak nad małym chłopcem. "Nie zgadzaj się. Lepiej siedzieć z wycią gniętą

ręką pod kościołem, niż służ yć wrogowi rodu ludzkiego. Sam diabeł cię odwiedził! Odmó w

mu!"

Potem w sennych majakach pojawił się jego wuj Sawielij, znany w swoim czasie bydlak i

donosiciel.

"Koluszka!" - krzyczał. "Nie zgadzaj się. Ucierpimy na tym!"

"Kto my?" - spytał dyrektor wuja.

Wuj był straszliwie chudy, miał na twarzy ślady oparzeń i pobicia. "Pomyśl, a staniesz po

mojej stronie. W jednym szeregu".

Potem pojawił się uśmiechnięty kpią co zielony pysk ż wawego klienta.

"Przedstawienie skończone" - oświadczył pysk. "Nie masz prawa stawiać interesu prywatnego

ponad społecznym".

W tym momencie dyrektor obudził się - głowa trzeszczała, jakby w ogó le nie spał.

- Co ci jest? - zapytała ż ona.

- Odczep się.

- Są siadka powiedziała mi, ż e masz duż e zamó wienie państwowe.

- Ha, gdyby to było państwowe!

- Cieszysz się?

- Wierzysz w diabła, Masza? Co? W diabła, w tamten świat?

- Przeż egnaj się, bo jeszcze biedy napytasz! Przecież my jesteśmy niewierzą cy!

- A jak myślisz, moja mama gdzie po śmierci mogła trafić?

- Twoja mama była dobrym człowiekiem. Na pewno jest w raju.

- A wujek Sawielij?

- No, ten to z pewnością w piekle.

- To dlaczego oboje są zgodnie przeciwko zamó wieniu?

- Czekaj, czy ty nie masz aby gorą czki?

Dyrektor nie wdawał się w wyjaśnienia, wstał, ubrał się i pośpieszył do wrzą cej z podniecenia

fabryki.

Gdy o dziesią tej w gabinecie pojawił się ż wawy, cały zarzą d fabryki podsłuchiwał pod

drzwiami.

Dyrektor był sam. Zamierzał zadać klientowi pytania, któ re zadaje się tylko sam na sam.

Klient to rozumiał. Nawet nie pytał - zdecydował dyrektor czy nie. Zaczął rozmowę z innej

strony:

- Pańska mama jest źle poinformowana. Jest manipulowana. Znajduje się daleko od nas,

realió w nie zna i znać nie moż e.

- A wuj? - szepnął dyrektor.

- Przecież pan wie, jaka z niego była szuja. - Ż wawy zdjął kapelusz. - Gorą co tu u pana.

Pod kapeluszem miał kędzierzawe włosy, jak Puszkin na portretach. Wystawały z nich

niewielkie matowe roż ki.

"Nawet się nie maskuje" - z rozdraż nieniem pomyślał dyrektor. "Bezczelny".

Z ukosa zerknął na drzwi. Drż ały i trzeszczały pod naporem podsłuchują cych.

- Dokumenty są w porzą dku - powiedział diabeł. - Mamy doświadczenie.

- Ale dlaczego mó j wujek oponuje?

- Dlatego, ż e mamy w tej chwili straszliwy niedobó r kotłó w. Wszystko się dekapitalizuje,

psuje. Kotły są przepełnione do maksimum, ale i tak jesteśmy w stanie jednocześnie obsłuż yć

nie więcej niż siedem-osiem procent klienteli. A oni całe tygodnie siedzą w zimnie, czekają

na swoją kolej. I boją się, ż e dla wszystkich wystarczy kotłó w. Tak więc perspektywy twó j

zakład ma wspaniałe.

W tym momencie drzwi runęły i do gabinetu wpadła księgowość, dział głó wnego technologa,

planiści - same zainteresowane osoby.

Dyrektor rzucił przestraszone spojrzenie na diabła, ale ten już siedział w kapeluszu i puścił do

dyrektora oko, jak konspirator do konspiratora.

- Dobrze, ż eście wpadli, towarzysze. - Dyrektor usiłował się uśmiechnąć. - Proszę siadać.

Zacznijmy rozmowy w sytuacji samowystarczalności gospodarczej. Aktualnie nasz klient

przedstawi warunki co do wyrobu. Będziemy zastanawiać się razem.

Zastanawiali się, przyglą dali dokumentacji technicznej. Według projektu pierwszy kocioł

miał sięgać dwunastu metró w średnicy, tam w "I.N.F.Erno" wszystkie kotły mają

standardowe wymiary. Ale wysokość miała być niewielka. Półtora metra. Dziwny kocioł.

- Po co wam takie? - zainteresował się głó wny technolog.

- Ż eby głowy wystawały - uprzejmie odpowiedział ż wawy.

- Grzesznikó w gotujecie, czy co? - Technolog zaśmiał się ze swego ż artu.

- Właśnie - roześmiał się w odpowiedzi ż wawy. - Głębsze nie mogą być, bo się potopią .

Dyrektor popatrzył na swoich współpracownikó w, ale nikt poza nim się nie wystraszył. Jedni

się uśmiechali, inni, ci bez poczucia humoru, czekali, kiedy rozmowa nabierze znowu cech

rzeczowej dyskusji.

- A jak poradzicie sobie z transportem? - zapytał dyrektor. - Dwanaście metró w. Spawane.

- Damy sobie radę. - Ż wawy nie miał wą tpliwości.

Potem wszyscy mó wili już na temat.

Głó wny technolog proponował, ż eby do kotła zamontować elektroniczne regulatory

temperatury i poziomu wody, ale klient odmó wił, powiedział, ż e oni tam wszystko robią po

staremu i palą drewnem.

Księgowa wyliczyła, ile z opłat wejdzie do funduszu premiowego, i stwierdziła, ż e za mało.

Ż wawy obiecał, ż e porozmawia z szefostwem. Kierownik jedynego w fabryce wydziału

oświadczył, ż e trzeba będzie wynieść urzą dzenia. Zaopatrzeniowiec podzielił się myślą , ż e

blachy takiej grubości nie dostanie na kredyt. I w ogó le nie dostanie.

Minęł y dwa tygodnie. Zaopatrzeniowcy zdobyli trochę ż elaznej walcó wki, urzą dzenia z hali

zostały wyniesione, kowale już wyginali arkusze, spawacze sprawdzali swoje palniki -

wszystko szło jak należ y. I wtedy znowu przyjechał ż wawy, zajrzał do hali, zaczął poganiać

robotnikó w, wyjaśniać im, jakie to odpowiedzialne zadanie przed nimi stoi.

- Słuchaj-no, dowó dco - powiedział, zagłuszają c hałas w hali potęż ny chłop, Sidorczuk. - Czy

to prawda, co baby powiadają , ż e jesteś diabłem i twoja firma to nie ż adne "I.N.F.Erno" tylko

inferno, czyli piekło?

W hali zapanowała cisza.

Okazało się, ż e wszyscy o tym myśleli, radzili się ż on, a wielu miało prorocze sny, ale ze sobą

nie rozmawiali.

- Nie wszystko ci jedno, Sidorczuk? - Żwawy wzruszył ramionami. - Ratujesz ojczystą

fabrykę, pracujesz uczciwie. Czy nie wszystko ci jedno, do czego jest wykorzystywana

produkcja?

- Nie, nie wszystko mi jedno. Ja pracuję w celach humanistycznych.

Podniosła się wrzawa. Aż przybiegł dyrektor.

Umó wiono się, ż e problem będzie rozwią zany w trybie głasnosti, na ogó lnym zebraniu

kolektywu pracowniczego.

Najpierw wyszedł przed zebranych sam klient. Zdjął kapelusz, ż eby wszyscy zobaczyli jego

rogi, i dobitnie powiedział:

- Nie mamy czego ukrywać! Jesteśmy tu sami swoi!

- Nie jesteśmy ci swoi! - krzyknął ktoś z hali.

- Ty, Pieczkin, dzisiaj jeszcze jesteś swó j, a jutro będziesz mó j - warknął żwawy.

Pieczkin zamilkł, więcej nie przerywał.

- Muszę rozwiać nieporozumienie. - Ż wawy wachlował się kapeluszem. - Przez długie lata i

stulecia przedstawiciele rzą dzą cego Kościoła wylewali na mnie i moich współpracownikó w

całe wiadra oszczerstw. Rysowano nasze karykatury, straszono nami dzieci. Naszą szlachetną

misję ukazywano w niekorzystnym świetle...

- Do rzeczy! - przerwał Sidorczuk.

- Zmierzam ku temu. Kim jesteśmy?

- Diabli - powiedziała jakaś kobieta.

- Niech będzie, ż e diabli - zgodził się rogaty. - Cią gniemy dalej dzieło, jakim w waszym

świecie zajmują się organa sprawiedliwości. Jesteśmy sanitariuszami ludzkości. Przez całe

wieki mamy do czynienia z najgorszymi przedstawicielami ludzkiej cywilizacji, karzemy ich,

reedukujemy, staramy się przemodelować ich skostniałe dusze w prawdziwe, czyste i

szlachetne.

- Czy to znaczy, ż e u was też są jakieś terminy? - zdziwił się Sidorczuk.

- Oczywiście! Wszak wiecznie w kotle się nie siedzi!

- A ile?

- Różnie. Bywa, ż e długo - odpowiedział ż wawy. - Niedawno przekazaliśmy do czyśćca

Piłata. Dwa tysią ce lat odsiedział. A zdarza się - ż wawy zaczął mó wić głośniej, ż eby

przekrzyczeć hałas w hali - ż e i pół roku wystarczy.

- Nazywajmy rzeczy po imieniu! - wrzasnął Alik Chrienow z Wydziału Kontroli Technicznej.

- Stosujecie okrutne tortury!

- Tylko kiedy się należą. I, przy okazji, nie my decydujemy, kogo dostajemy do reedukacji, a

kto idzie do czyśćca. Dają nam kontyngent odgó rnie. My mamy tylko pracować. A do tego

konieczne są normalne warunki. Ż eby nie siedziało w kotle po sto osó b, na przykład.

Surowość musi być rozumna.

Czart usiadł, a po nim zaczęli przemawiać inni.

Wstał Sidorczuk. Sidorczuk wiele zrozumiał.

- Wą tpiłem. Ale teraz mam jasność. Wykonują c zamó wienie, występujemy przecież nie

przeciwko porzą dnym ludziom, ale przeciwko słusznie ukaranym. To znaczy, ż e pomagamy

w krzewieniu porzą dku i dyscypliny.

Ż ona Sidorczuka klaskała najgłośniej. Sidorczukowie planowali zakup nowego telewizora.

- Pomyślmy też o honorze ojczystego zakładu - wtrą cił się do dyskusji dyrektor. - Dziś

miałem telefon. Gratulowano mi, ż e nasze przedsiębiorstwo wychodzi z dołka. Nie dla siebie

wszak się staramy, lecz dla narodu.

Dyrektor marzył o przeprowadzce do wojewó dztwa. Aby dalej od diabłó w i maminego

widma. Ale przeprowadzić się moż na z porzą dnego zakładu, inaczej na dobrą posadę nie ma

co liczyć.

Wyszła przed ludzi Sieńkina. Sieńkina wiedziała, ż e w komitecie rejonowym niezależ nego

zwią zku zawodowego rozpatrywany jest problem przechodniego sztandaru dla jej zakładu.

- Przeanalizowałam dane z całego rejonu - powiedziała. - Wśró d pracownikó w naszej fabryki

gwałtownie zmniejszyło się pijaństwo i rękoczyny. Wczoraj zwró ciła się do mnie

nauczycielka Kuczkariewa ze szkoły numer trzy. Prosiła, ż ebyśmy umoż liwili

przyprowadzenie do zakładu dzieci na wycieczkę. Ona ma w klasie wielu psotnikó w i nawet

chuliganó w. Ma nadzieję, ż e taka wycieczka będzie sprzyjała wzmocnieniu dyscypliny. W

zwią zku z tym jest prośba do naszego klienta. Czy nie moglibyście być obecni podczas

wycieczki? Niech się dzieci przekonają . Bez kapelusza, rzecz jasna.

- Ogon też mam pokazać? - Żwawy się uśmiechnął.

- Jeśli się da. - Sieńkina nagle zawstydziła się, w sali rozległy się męskie śmiechy. - Jeśli

moż na, nie zdejmują c spodni... Bo będą dziewczynki.

- Przyjdę boso - obiecał ż wawy.

- Tak więc kończę tym optymistycznym akcentem, towarzysze! - krzyknęł a Sieńkina. -

Weszliśmy na wyż szy moralno-abstynencki poziom i postaramy się go stale podnosić.

Alik Chrienow z WKT wygłosił ż yczenie, ż eby pracownicy "I.N.F.Erno" pamiętali o

zasadach wysokiego humanizmu.

- Ty lepiej pilnuj jakości - przerwał mu ż wawy - ż eby szwy nie puszczały, humanisto jeden.

Na samym końcu ciocia Szura, sprzą taczka, postarała się i wprowadziła negatywną nutkę do

powszechnej radości:

Kirył Bułyczow - Kocioł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: