Promieniowanie nadfioletowe (UV) jest niewidzialnym pr elektromagnetycznym o dł fali od 100-400nm.

W widmie pr elektromagnetycznego jest umiejscowienie miedzy obszarem fioletu widma widzialnego a tzw miękkimi pr rentgenowskimi.

Podział UV:

-obszar A o dł fali od 400 do 315nm

-obszar B o dł fali od 315 do 280nm

-obszar C o dł fali od 280 do 200nm

Pr UV rozchodzi się w postaci kwantów energii i zależy od dł fali. Im krótsza fala, tym ma większą częstotliwość i większą energię, a tym samym większe działanie biologiczne i chemiczne.

Pr UV wykazuje ograniczoną zdolność przenikania w głąb tkanek.

Reakcjami fotochemicznymi nazywa się reakcje chemiczne zachodzące pod wpływem światła.

Działanie pr UV na ustrój wywołuje:

-powstanie w skórze rumienia fotochemicznego

-tworzenie pigmentu

-wytwarzanie wit D

-działanie bakteriobójcze

Rumień fotochemiczny – jest to odczyn skóry na działanie promieni UV wyrażający się jej zaczerwienieniem w wyniku rozszerzenia naczyń krwionośnych. Największy odczyn wywołuje pr o dł fali 297nm oraz 250nm.

Intensywność rumienia fotochemicznego zależy od wielu czynników:

-dł fali pr UV

-intensywności emisji źródła promieniowania

-czasu napromieniowania

-odległości skóry od źródła promieniowania ponieważ natężenie promieniowania jest odwrotnie proporcjonalne do kwadratu tej odległości

-wrażliwości skóry, która zależy głównie od grubości naskórka a także okolicy ciała

-wrażliwości osobniczej zależnej od karnacji skóry, wieku

Tworzenie pigmentu

W następstwie napromieniowania skóry UV dochodzi do jej brunatnego przebarwienia zwanego pigmentacją. Zależy ona od gromadzenia się barwnika (melaniny) w warstwie podstawnej naskórka. Pigmentacja skóry zwana opalenizną zależy od dawki UV, dł fali, karnacji skóry i od nagromadzenia pigmentu w skórze. Najkorzystniejsza dł fali – od 290 do 330 nm. Pigment powstaje w komórkach zwanych melanoblastami w naskórku ze związku zwanego promelaniną lub propigmentem. Jest to bezbarwny aminokwas – tyrozyna. W wyniku utleniania tyrozyny przez enzym zwany tyrozynazą powstaje bezbarwny związek nazwany DOPA, który zostaje uaktywniony w obecności enzymu dopaoksytazy i jonów miedzi i powstaje melanina.

Przeciwwskazania:
-nowotwory złośliwe

-czynna gruźlica płuc

-choroby skóry przebiegające ze wzmożonym odczynem na promienie nadfioletowe

-stany zwiększonej wrażliwości na światło

-choroby przebiegające z gorączką

Wskazania:

-choroby gardła i nosa

-przewlekłe nieżyty oskrzeli

-dychawica oskrzelowa

-krzywica

-nerwoból nerwu kulszowego

-gościec tk miękkich

-choroba zwyrodnieniowa dużych stawów

-trądzik pospolity

-czyraczność

-stany zapalne tk miękkich

-łysienie płacikowe

-owrzodzenia troficzne

-trudno gojące się rany

-łuszczyca

-utrudniony zrost kości

ELEKTROLECZNICTWO to dział lecznictwa fizykalnego, w którym wykorzystuje się do celów leczniczych prąd stały oraz prądy impulsowe małej i średniej częstotliwości.

Elektroterapia składa się z:

1.prąd stały

-galwanizacja

-jontoforeza lub jonoforeza

-kąpiele elektryczno-wodne

2.prądy małej częstotliwości

-elektrostymulacja

-prąd faradyczny

-prąd impulsowy Traberta

-prąd małej częstotliwości w leczeniu porażeń kurczowych

-prądy diadynamiczne (DD) zwane prądami Bernarda

3.prądy średniej częstotliwości

-prądy interferencyjne tzw prądy Nemeca

-prądy sterointerferencyjne

Prąd stały to taki prąd elektryczny, który w czasie przepływu nie zmienia kierunku ani wartości natężenia. Prąd stały stosowany do zabiegów leczniczych nazywa się prądem galwanicznym i wytwarzany jest przez aparaty tzw elektrostymulatory.

Wpływ prądu stałego na org człowieka.

W zabiegach elektro. istotne znaczenie ma opór skóry a szczególnie opór warstwy rogowej naskórka. Prąd przepływa drogami o najmniejszym oporze tzn wzdłuż naczyń krwionośnych, limfatycznych i nerwów.

Przepływowi przez tk prądu towarzyszą zjawiska:
-zj elektrochemiczne

-zj elektrokinetyczne

-zj elektrochemiczne

-reakcja nerwów i mięśni na prą stały

-odczyn ze strony naczyń krwionośnych

Galwanizacja jest zabiegiem elektroleczniczym, w którym wykorzystuje się prą stały.

Metodyka galwanizacji.

Do zabiegu stosuje się elektrody płaskie oraz elektrody o specjalnym kształcie. Elektrody płaskie wykonane są z folii cynowej lub silikonu, są prostokątne lub kwadratowe o różnych wymiarach. Elektrody specjalne mają wymiary i kształty przystosowane do wyk galwanizacji okolicy gałek ocznych, uszu, elektrody dyskowe, wałeczkowate oraz tzw elektroda Bergoniego zwana półmaską. Stosuje się ją w porażeniu nerwu twarzowego.

Należy pomiędzy skórą a elektrodą umieścić tzw podkład. Są to warstwy gazy lub flaneli zwilżone roztworem chlorku sodu, grubości od 1 do 2 cm. Odpowiednio grube podkłady chronią skórę przed uszkadzającym wpływem związków chemicznych powstających w wyniku reakcji zachodzących na elektrodach. Przepływ prądu pomiędzy elektrodami jest uzależniony:
-od rozmiaru elektrod

-ich wzajemnego ułożenia

-przewodnictwa różnych tkanek znajdujących się między elektrodami

-odległości miedzy elektrodami

Galwanizacja labilna – jedna z elektrod jest mocowana na stałe, druga zaś zmienia położenie

Galwanizacja stabilna – obie elektrody nie zmieniają swojego położenia

Wyróżnia się następujące dawki natężenia prądu stałego:

-dawka słaba od 0,01 do 0,1 mA na cm2 pow elektrody

-dawka średnia do 0,3 mA na cm2 pow elektrody

-dawka mocna do 0,5 mA na cm2 pow elektrody