Duma_i_pieniadze (Ted Regan, Correen).pdf

DIANA PALMER

DUMA I PIENIĄDZE

tłumaczył Piotr Grzegorzewski

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wysoki siwy mężczyzna stał w pewnej odległości od innych żałobników, wpatrując

się z nienawiścią w szczupłą postać w czerni u boku jego siostry. To ta kobieta jest

odpowiedzialna za śmierć jego kuzyna Barry'ego. Nie tylko wpędziła go w alkoholizm, ale

jeszcze pozwoliła mu usiąść za kierownicą, kiedy był pijany, co stało się przyczyną jego

śmierci. A teraz stoi tutaj, bogatsza o cztery miliony, i nawet jedna łza nie spłynęła jej z oczu.

Sprawiała wrażenie całkowicie obojętnej i Ted Regan wiedział, że taka w istocie była,

przynajmniej wobec swojego męża.

Jego siostra Sandy zauważyła to lodowate spojrzenie i podeszła do niego.

- Przestań się na nią gapić. Jak możesz być tak nieczuły? - wyszeptała gniewnie.

Sandy miała ciemne włosy i była od niego piętnaście lat młodsza. On natomiast miał

już czterdzieści lat i przedwcześnie posiwiałe włosy. Łączyły ich jednak takie same błękitne

oczy i podobne charaktery.

- To ja jestem nieczuły? - zapytał z kpiącym uśmieszkiem, po czym włożył w usta

papierosa.

- Obiecałeś, że rzucisz palenie - przypomniała mu.

- Palę tylko wtedy, kiedy jestem zdenerwowany. I tylko na dworze. Nie bój się, nic ci

nie grozi.

- Nie chodzi mi o moje zdrowie, ale o twoje. Zobaczysz, papierosy wpędzą cię w

końcu do grobu.

Uśmiechnął się i dotknął przelotnie jej twarzy.

- Postaram się nie palić w ogóle. Może tym razem mi się uda - powiedział cierpko.

Popatrzył chłodnym wzrokiem na wdowę. - Niezły z niej numer, co? Nie widziałem na jej

twarzy ani jednej łzy. Zupełnie jakby dwa lata małżeństwa nic dla niej nie znaczyły.

- Nikt z zewnątrz nie wie, jak naprawdę układa się czyjś związek - zaprotestowała

Sandy.

- Pewnie masz rację - przyznał. - Dlatego nigdy nie tęskniłem do żeniaczki. Chociaż

podejrzewam, że niektórym szczęśliwcom to się udaje.

- Tutaj, w Jacobsville, przykładem takiego udanego związku są Ballengerowie -

zauważyła. - Są nierozłączni. Zazdroszczę im tego.

Ted nie podjął wątku. Zaciągnął się papierosem, po czym odszukał wzrokiem kobietę

w kapeluszu z woalką. Stała teraz przy czarnej limuzynie.

- Co to za pomysł z tą woalką? - zapytał cierpko. - Czyżby się bała, że matka

Barry'ego zacznie się zastanawiać, czemu jej synowa nie opłakuje swojego męża?

- Jesteś cyniczny i okrutny - stwierdziła Sandy. - Nic dziwnego, że nigdy się nie

ożeniłeś. Ludzie mówią, że w całym południowym Teksasie nie znajdzie się kobieta na tyle

odważna, żeby cię usidlić.

- W całym południowym Teksasie nie ma kobiety, którą bym zechciał - odparł.

- A najmniej ze wszystkich Coreen Tarleton - dodała Sandy, ponieważ sposób, w jaki

patrzył na jej najlepszą przyjaciółkę, wiele mówił.

- Jest młodsza nawet od ciebie - powiedział szorstko. - Sama pomyśl: ona ma

dwadzieścia cztery lata, a ja czterdzieści. Nawet gdybym był zainteresowany, jest dla mnie za

młoda. A nie jestem - dodał, patrząc na nią znacząco.

- Ona nie jest taka, jak myślisz.

- Cieszę się, że jesteś lojalna wobec swoich przyjaciół, ale nie wmówisz mi, że ta

wesoła wdówka jest pogrążona w rozpaczy.

- Nigdy jej nie lubiłeś.

- Po prostu od samego początku wiedziałem, że niezłe z niej ziółko.

Sandy nic na to nie odpowiedziała. Wiedziała, że Ted jest zakochany w Coreen po

uszy, wmówił sobie jednak, że jest dla niej za stary. Miał czterdzieści lat, ale wyglądał

najwyżej na dwadzieścia kilka, a drogi ciemny garnitur, który miał na sobie, tylko to wrażenie

potęgował.

Był typem pracującego milionera. Rzadko siedział przy biurku. Był szczupły, silny i

przystojny jak gwiazdor filmowy. Mógł przebierać do woli w kandydatkach na żonę. Jednak

od kiedy Coreen wyszła za mąż, kobiety go nie interesowały.

- Pojedziesz z nami, prawda? - zapytała Sandy. - Po lunchu zostanie odczytany

testament.

- Tak jej się spieszy?

- To pomysł matki Barry'ego, nie Coreen - odparła Sandy gniewnie.

- Wcale mnie to nie dziwi - zauważył, próbując odszukać wzrokiem drobną, elegancko

ubraną matkę Barry'ego. - Tina zapewne nie może się doczekać, żeby puścić Coreen z

torbami.

- Faktycznie, wydaje się wrogo do niej nastawiona - przyznała Sandy.

Ted zgasił niedopałek obcasem wyczyszczonego do połysku buta.

- Nic dziwnego, w końcu Coreen zabiła jej syna.

- Ted!

Spojrzenie jego błękitnych oczu było tak ostre, że mogłoby przeciąć diament.

- Nigdy go nie kochała - powiedział. - Wyszła za niego za mąż tylko dlatego, że po

śmierci ojca nie miała grosza przy duszy. A potem zamieniła jego życie w piekło. Myślisz, że

nie wiem? Wypłakiwał się na moim ramieniu.

- Niby jak? W ciągu całego ich małżeństwa byłeś u nich zaledwie raz - odparła. -

Odmówiłeś nawet zostania drużbą na ich ślubie.

Odwrócił wzrok.

- Spotykaliśmy się w Victorii - wyjaśnił. - A poza tym często do mnie dzwonił. Wiem,

jak wyglądało jego małżeństwo z Coreen. To przez nią zaczął pić.

- Coreen jest moją przyjaciółką - odrzekła. - Nawet jeśli to prawda, dla mnie to jest

bez znaczenia. Przyjaciele wiele sobie wybaczają.

Wzruszył ramionami.

- Nic mi o tym nie wiadomo. Nie mam przyjaciół.

Sandy doskonale o tym wiedziała. Ted nikomu nie ufał na tyle, by się z kimkolwiek

zaprzyjaźnić.

- Mógłbyś przynajmniej złożyć jej kondolencje - zauważyła.

- Czemu miałbym okazywać jej współczucie, skoro śmierć męża nic dla niej nie

znaczy? Poza tym nie lubię robić czegoś tylko dla zachowania pozorów.

Sandy westchnęła ciężko i wróciła do Coreen.

Droga z cmentarza do zbudowanej z czerwonych cegieł rezydencji Tarletonów była

krótka. Coreen przez cały czas milczała. Dopiero tuż przed dotarciem na miejsce spojrzała na

Sandy i zapytała:

- Ted powiedział ci coś o mnie, prawda? - Jej twarz była bardzo blada w obramowaniu

krótkich, prostych czarnych włosów, a spojrzenie niebieskich oczu pełne rozpaczy.

Sandy skrzywiła się.

- Tak - przyznała niechętnie.

- Nie musisz przede mną ukrywać, jakie jest nastawienie Teda do mnie - powiedziała

Coreen. - Znam go od czasu, kiedy zostałyśmy przyjaciółkami, pamiętasz?

- Tak, pamiętam.

- Nigdy mnie nie lubił. - Coreen nie wspomniała, skąd o tym wie, ani że to przez niego

poślubiła mężczyznę, do którego nic nie czuła.

- Ted nie chce się wiązać. Woli fruwać z kwiatka na kwiatek.

- Ucieczka waszej matki musiała być dla niego naprawdę dużym ciosem. - Coreen

doskonale znała historię rodziny Reganów.

- Tak. To go zraziło do kobiet. Z tego powodu jest samotny przez większą część

swojego życia. - Westchnęła. - Przez jakiś czas miałam nadzieję, że uda mu się z tobą

związać. Potem jednak wyszłaś za mąż. Nie mógł ci tego wybaczyć. Wciąż nie może.

Dziwne, prawda?

Wyraz twarzy Coreen nie zdradzał, o czym myśli. Do perfekcji opanowała sztukę

skrywania emocji. Barry potrafił wykorzystać nawet najmniejsze oznaki jej słabości.

Tylko raz pozwoliła sobie na szczerość wobec niego. Byli zaledwie kilka tygodni po

ślubie, kiedy przyznała się do uczucia, jakie żywiła do Teda. Dopiero później uświadomiła

sobie, że nie powinna była tego robić. I szybko zrozumiała, że ten błąd będzie ją dużo

kosztował. Tej nocy Barry upił się i ją pobił. To ją nauczyło chować bardzo głęboko wszelkie

uczucia.

- Wygląda na to, że niedługo będzie po wszystkim - zauważyła Sandy.

- Naprawdę? - zdziwiła się Coreen. Jej długie, zadbane paznokcie zacisnęły się na

czarnej torebce.

- Dlaczego Tina nalegała, żeby tak szybko odczytano testament? - zapytała

niespodziewanie jej przyjaciółka.

- Jest święcie przekonana, że Barry zapisał jej wszystko, łącznie z domem -

wyszeptała Coreen. - Wiesz, że była przeciwna naszemu małżeństwu. Jeśli na mocy

testamentu zostanie jedyną spadkobierczynią, wyrzuci mnie na bruk, jeszcze zanim zapadnie

zmrok. Założę się, że dostanie wszystko. To byłoby bardzo podobne do Barry'ego. W czasie

trwania naszego małżeństwa dostawałam od niego na życie sto dolarów tygodniowo i musiało

mi to wystarczyć na wszystko, w tym na utrzymanie i zakupy.

Sandy przyjrzała jej się baczniej. Nagle dotarło do niej, że sukienka, którą Coreen ma

na sobie, już dawno wyszła z mody.

- Mam tylko te ubrania, które kupiłam przed zamążpójściem - wyjaśniła Coreen,

unikając wzroku przyjaciółki.

Sandy uświadomiła sobie, że Tina Tarleton z kolei jest ubrana w sukienkę, która

musiała kosztować fortunę, i że odjechała sprzed cmentarza nowiutkim lincolnem.

- Ale dlaczego? Dlaczego Barry tak cię traktował?

Coreen uśmiechnęła się smutno.

- Miał swoje powody - odpowiedziała wymijająco. - Nie zależy mi na pieniądzach -

dodała cicho. - Umiem pisać na maszynie i skończyłam kurs socjologii. Jakoś sobie poradzę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: