Medeiros Teresa - Cisza.pdf - Cisza - krejzi-bicz

TERESA MEDEIROS

Przełożyła

Maciejka Mazan

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa

Tytuł oryginału

CHARMINC; PRINCK

opwighi <- 1999 hy Teresa Me.tein

Redakcja

Kr>stynu Borowiecka

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Dla Irwyna Applebauma za niezachwianą wia

rę w pisarki i nieustanne upodobanie dla lite

ratury kobiecej.

Dla pań: Meriweather, Silvey, Truitt, War

ren, Brown, Sharon. Wadę Holder, panny Almy

Ferguson, panów Fieldem, Johnsona, Jenta,

pani Brendy Watson, pani Pat Mickel, pana

Darrisa Snodgrassa, pana Teda Parrisha, pan

ny Mary Hart Finley, pani Amandy White,

pana Roberta Adkinsa, pani Lisy DiPasąuale,

pani Becky Griffin, pana Davida Schuermera.

pani Patricii Ramsden, Melissy Bregenz.er

i wszystkich nauczycieli, którzy potrafią za

szczepić swoim uczniom zamiłowanie do nauki

i czytania, a zwłaszcza dla pana Ernie go Da-

visa, który niegdyś dal mi troję zamiast dwójki,

ponieważ, obiecałam, że nigdy więcej nie będę

się zajmować trygonometrią, i który wypowie

dział nieśmiertelne słowa: ,,Złe ksiciżki nie

istnieją. Niektóre są tylko lepsze od innych".

Opracowanie grafic/ne okładki

Sławomir Skrvśkicwic/

For the Poiish translation

Cop_\rigbt f; 2001 h_\ Wydawnictwo Da Capo

For the Poiish edilion

ISBN 83-7157-443 6

Dla Michaela. Bóg obdarował mnie w tym

życiu wieloma błogosławieństwami, ale nigdy

tak szczodrze jak w dniu, w którym mnie po

kochałeś.

Druk i oprawa: Drukarnia Wydawnicza

im. W. L. Anczyca S.A., Kraków. Zam. 81/01

Con

Prolog

Anglia, 1347 r.

Lady Willow z Bedlington czekała na tę chwilę przez

całe życie. Mocno ściskała dłoń papy i przestępowała

z jednej nóżki na drugą, tak przejęta, że nie była pewna,

czy się nie zmoczy.

Wreszcie, po sześciu latach marzeń i modlitw, miała

dostać zupełnie własną, prawdziwą mamusię.

Zerknęła ukradkiem na papę. Był przystojny jak sam król

Edward; stał na dziedzińcu ich zamku, wysoki i smukły,

ubrany w tunikę i spiętą pasem szkarłatną opończę. Opończa

była wytarta, a pochwa miecza odrapana, ale przed chwilą,

zanim rozległy się fanfary, obwieszczające przybycie panny

młodej, Willow wdrapała się mu na kolana i starannie

uczesała jego rudozłotą brodę.

- Papo... - wyszeptała, gdy czekali, aż powóz z orszakiem

rycerzy wtoczy się na wzgórze.

- Tak, księżniczko? - spytał, pochylając się ku niej.

- Będziesz kochał lady Blanche tak jak mamusię?

- Żadnej kobiety nie pokocham tak, jak miłowałem

twoją mamę.

Ścisnęła jego dłoń, poruszona słodko-gorzkim wyrazem

TI:RI:SA

MEDEIROS

CISZA

jego twarzy. Odpowiedział mrugnięciem, które miało być

żartobliwe.

- Ale król będzie zadowolony, jeśli pojmę za żonę

szlachetną wdowę, lady Blanche. Jej małżonek zginął w tej

samej bitwie, w której okaleczono mi rękę. Ona potrzebuje

dobrze urodzonego męża, ja szczodrego posagu, który da

jej król. - Machnął ręką. - Pomyśl, jak cudownie będzie

znowu cieszyć się łaskami króla. Już nigdy nie będzie ci

burczeć w brzuszku. Na naszych stołach co wieczór znajdzie

się świeża dziczyzna. Nie będziemy musieli wyprzedawać

skarbów twojej matki. Dochody z lasów Blanche wystarczą,

by nasza szkatuła znów się wypełniła!

Willow udała, że się cieszy, choć lasy ani szkatuła wcale

jej nie obchodziły. Miała tylko nadzieję, że lady Blanche

tęskni za córeczką tak samo. jak ona tęskniła za mamusią.

Już nie będzie musiała się nudzić samiutka w zamku, jak

wtedy, gdy papa wyjeżdżał na całe miesiące, by zalecać się

do lady Blanche.

Ta tęsknota za matką była jedyną tajemnicą, jaką miała

przed ojcem. Właściwie była zadowolona, że jest ukochaną

córeczką papy. Lubiła cerować jego zniszczone stroje.

Lubiła go ganić, kiedy wychodził na śnieżycę bez opończy,

a kiedy wracał, całowała go w zlodowaciałą brodę. Lubiła,

kiedy nazywał ją księżniczką i burzył jej ciemne loki. Nie

przeszkadzało jej skromne jadło, jeśli tylko mogła zasypiać

w jego ramionach, gdy czytał jej przypowieści z ręcznie

spisanej Biblii, niegdyś należącej do mamy. Tylko tej księgi

papa nie zgodził się sprzedać.

Ale dopiero gdy siadała przed kominkiem, a zamkowe

psy układały się przy niej, przychodziło jej do głowy, że

bardzo chciałaby mieć mamę, która głaskałaby ją po głowie

i usypiała kołysanką.

Znowu pociągnęła ojca za rękę.

- Czy lady Blanche mnie pokocha?

- Oczywiście, maleńka. Jak mogłaby nie pokochać mojej

małej księżniczki?

Ale tym razem nie spojrzał na nią. Ścisnął jej rączkę tak,

że prawie zabolało.

Zaniepokojona Willow wygładziła wolną ręką wełnianą

spódniczkę. Sama uszyła sobie kaftanik z resztek ma

teriału z sukni matki. Pracowała przy płomyku świeczki

tak długo, aż oczy zaczynały ją piec, a pokłute palce

krwawiły. Miała nadzieję, że nowa mamusia doceni jej

kunszt; wokół dekoltu wyhaftowała nawet różyczki. Choć

wiatr wiejący z doliny pachniał już śniegiem, wolała

dygotać z zimna, niż ukryć swoje dzieło pod wytartą

peleryną.

Uniosła dumnie głowę, na przekór wszystkiemu. Papa

miał oczywiście rację. Czy można jej nie kochać?

Ale gdy wspaniały biały powóz wtoczył się z turkotem

na zwodzony most, a wraz z nim pojawił się zastęp zbrojnych

rycerzy, panika ścisnęła jej serce. A jeśli lady Blanche nie

zachwyci się jej sukienką? Jeśli nie zachwyci się nią?

Powóz zatrzymał się na dziedzińcu. Willow stała z otwartą

buzią, chłonąc w zdumieniu widok wspaniałych zasłon

z haftowanego adamaszku oraz złoconych kół. Sześć śnież

nobiałych rumaków stukało kopytami i potrząsało grzywami

splecionymi w warkoczyki. Dzwoneczki przy uprzęży dźwię

czały ostro i tryumfalnie.

Papa pochylił się ku niej.

- Lady Blanche ma dla ciebie cudowną niespodziankę.

Drzwi powozu otworzyły się ze skrzypnięciem. Willow

wstrzymała oddech; z zachwytem patrzyła na wdzięczny

ruch odsłoniętej kostki, mignięcie rękawa, obszytego sobo-

Medeiros Teresa - Cisza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: