Pewność wiary.pdf

Pewność wiary

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz2.html

A. Co to jest wiara?

Podstawowym dla nas pytaniem, jest pytanie: co to jest wiara? Istnieje wiele

różnych poglądów, wiele różnych określeń bliskich prawdy, nie oddających

jednak istoty rzeczy. Aby zrozumieć, czym jest wiara, trzeba sięgnąć do

Ewangelii i przypatrzeć się ludziom, którzy spotkali się z Chrystusem, do

których Chrystus kierował słowa: ,,Idź w pokoju, twoja wiara cię uzdrowiła''.

Każda z tych osób przychodziła do Chrystusa z głębokim przekonaniem i

ufnością, iż znajdzie u Niego rozwiązanie swojego problemu. Nasze spotkanie

przez wiarę z Chrystusem musi być podobne do spotkania z Nim

niewidomego, kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne, ojca,

którego córka chorowała i zmarła. Przychodzili oni do Chrystusa, żyjącego

wśród nich, zupełnie bezsilni, wiedząc, że nikt, oprócz Niego, nie może im

pomóc. On był ich ostatnią nadzieją. Dlatego wołali: ,,Jezusie, synu Dawida,

ulituj się nade mną''. Odpowiedź Chrystusa brzmiała wtedy zawsze: ,,Twoja

wiara cię uzdrowiła''.

Dziś odsłania się naszym oczom tragiczna prawda, że wielu spośród

chrześcijan pojmuje wiarę podobnie jak ateiści. Wiara jest dla nich pewnym

sądem intelektualnym, pewnym stwierdzeniem o istnieniu Boga. Taka wiara

nie jest wiarą w znaczeniu ewangelicznym. Nie ma ona żadnego wpływu na

życie człowieka. Praktyki religijne wypełniają oni na wszelki wypadek [bo nie

wiadomo jak tam jest po śmierci], ale postępują tak, jakby Bóg nie miał nic do

powiedzenia w ich życiu, jak gdyby sami musieli rozwiązywać wszystkie swoje

problemy, jak gdyby Boga wcale nie było. Dlaczego tak jest? Gdzie szukać

przyczyn tej niby-wiary?

1 z 10

2008-09-01 18:45

Pewność wiary

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz2.html

Wielu spośród tych, którzy uważają, iż wierzą w Chrystusa, zapomina o

najważniejszym, że przedmiotem wiary jest pewność. Jeśli ktoś zaczyna

wątpić, to schodzi z płaszczyzny wiary. Katolicka nauka o wierze wyraźnie

stwierdza, że wiara z istoty swej łączy się z pewnością. Rozumienie leżące u

podstaw aktu wiary można by przedstawić za pomocą następującego

sylogizmu: Bóg powiedział tak: Ľmoże się mylić, ani tez nikogo wprowadzać w

błąd, czyli nie może kłamać. Jeżeli wiem, że to Bóg powiedział, to moja

postawa wobec niego może się wyrażać tylko w wierze nie dopuszczającej

żadnej wątpliwości. Gdybym dopuścił wątpliwość, odrzuciłbym autorytet Boga.

Wątpienie jest znieważeniem Boga, zakłada ono bowiem, iż nie wiemy, czy

Bóg dotrzyma słowa. Już samo przypuszczenie, że Bóg nie jest wiarygodny

jest zniewagą Boga.

Oczywiście, mogą być wątpliwości innego rodzaju, pojawiające się na

przedpolu wiary: czy to Bóg powiedział? czy tak to powiedział? czy tak należy

rozumieć jego słowa? Ale jeżeli ja wiem, że to Bóg do mnie mówi, że to są

jego słowa, to wtedy nie mam innej możliwości, jak tylko wierzyć lub nie

wierzyć. Nie ma miejsca na wątpienie.

Tymczasem w praktyce bardzo często wątpimy. Powątpiewanie to nie dotyczy

prawd wiary zawartych w formule wyznania wiary {CREDO} [zazwyczaj nie

neguje się ich], wątpliwości pojawiają się w momencie, gdy trzeba

odpowiedzieć na pytanie: czy wierzysz w to, że Bóg naprawdę cię miłuje, że

tak cię umiłował, że Syna Swojego wydał za ciebie na śmierć krzyżową, że

gotów jest w każdej chwili odpuścić ci grzech?

I tu dochodzimy do sedna sprawy. Głównym problemem wiary jest uwierzyć w

miłość Boga. Do kryzysu wiary dochodzi zwykle na tym tle. Skoro Bóg jest

dobry, skoro Bóg mnie miłuje, to dlaczego dopuszcza takie doświadczenia,

takie cierpienia, takie nieszczęścia - i wiara załamuje się.

Uwierzyć w miłość Boga, być pewnym tej miłości względem siebie, głosić tę

wiarę - to jest zasadnicze zadanie chrześcijanina. Uwierzyć w miłość Boga do

wszystkich ludzi, w miłość Boga do mnie, miłość, która sprawiła, że Syna

Swego Jedynego wydał na śmierć krzyżową. Nie można na to wydarzenie

patrzeć tylko, jak na fakt historyczny, wstrząsający z pewnością, ale zaistniały

2 z 10

2008-09-01 18:45

Pewność wiary

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz2.html

w dalekiej przeszłości i zupełnie mnie nie dotyczący. Ta bowiem śmierć była

ofiarą złożoną Bogu za wszystkich ludzi i za mnie także. Teolodzy mówią, że

Bóg tak dalece umiłował człowieka, ze byłby gotów umrzeć dla każdego

człowieka z osobna, gdyby tak trzeba było uczynić dla naszego zbawienia. Ta

jednak śmierć objęła nas wszystkich a jej skutkiem jest odpuszczenie

grzechów.

Dopóki człowiek nie stanie w obliczu tak wielkiej miłości Boga, dopóki nie

uwierzy, że Bóg unicestwił wszystkie jego grzechy, dopóty nie dotrze do istoty

chrześcijaństwa. Trzeba bowiem poważnie potraktować istotę odpuszczenia

grzechów, także moich grzechów.

B. Brak wiary w odpuszczenie grzechów

Tu trzeba stwierdzić, że na stylu naszego katolickiego życia zaciążyło

nieporozumienie związane z sakramentem pokuty. Powszechną jest

świadomość, że odpuszczenie grzechów uzyskuje się jedynie podczas

spowiedzi [dopóki się nie wyspowiadam, dopóty żyję w grzechu]. Teoretycznie

można spowiadać się codziennie, praktycznie wielu spowiada się raz na kilka

miesięcy, a nawet tylko raz w roku. A co między spowiedziami? Życie w

grzechu. Przywykliśmy do tego, jak gdyby był to normalny stan życia

chrześcijańskiego. Spowiedź, komunię traktujemy jako coś nadzwyczajnego,

świątecznego. Stan łaski, który uzyskujemy po spowiedzi, jest dla nas czymś

podobnym bańce mydlanej, czymś, co w każdej chwili może przestać istnieć.

Dlatego najlepiej zaraz po spowiedzi iść do komunii i to jak najszybciej, by w

drodze od konfesjonału do balasek nie zgrzeszyć. I jesteśmy zadowoleni,

bośmy i wyspowiadani i Ľponiedziałku normalne życie, to znaczy, w grzechu

ciężkim.

Kiedyś, jeszcze u początków oazy Dzieci Bożych, porównałem takie życie do

życia żab, które żyją w błocie, w cuchnącej wodzie i tylko od czasu do czasu

wychylają się, by zaczerpnąć powietrza, i znów w błoto, tam, gdzie czują się

dobrze. Ten model życia: spowiedź, komunia święta, narzuca wychowanie

chrześcijańskie. Powszechnym zjawiskiem jest tez nie rozróżnianie wagi

ciężaru grzechu, traktowanie wszystkich grzechów jednakowo [zapomniał

pacierza, pokłócił się z żoną - zgrzeszył; czeka na okazję do spowiedzi.]

3 z 10

2008-09-01 18:45

Pewność wiary

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz2.html

Innym zjawiskiem jest zadręczanie się wielu ludzi już po spowiedzi. Czy

wszystko powiedziałem? Czy czegoś nie przekręciłem? A może należało to

inaczej powiedzieć?. Niekiedy po spowiedzi są bardziej niespokojni, niż przed.

I wszystko wskutek tego, że nie wierzą w odpuszczenie grzechów.

Przypatrzmy się konsekwencjom tej niewiary. Jeśli chrześcijanin wciąż jest

świadomy, że żyje w grzechu, to czyż w jego życiu może objawić się radość,

pokój, moc? Czy może on dawać świadectwo, czy może wołać: ,,Słuchajcie

ludzie! Przyszedł Chrystus Zbawiciel, odpuścił wam grzechy, wszystkie

problemy są do rozwiązania!Cieszcie się razem ze mną'' Przeciętnemu

chrześcijaninowi naszych czasów daleko od takiej postawy. Nie pozwala mu

na to świadomość grzechu. Chciałby ten ciężar zrzucić z siebie, zaczyna

usprawiedliwiać się przed sobą, przed Panem Bogiem, tłumaczy sobie, że

wszyscy talk robią, że księża przesadzają, że to wcale nie jest grzech. Chcąc

uzyskać spokój działa wbrew sumieniu. Systematyczne zagłuszanie sumienia

powoduje, że nie staje się wrażliwy na grzech, neguje istnienie grzechu w

ogóle.

C. Duchowe oddychanie [żal doskonały

Negacja grzechu jest dziś znakiem czasu. A Pan Bóg wciąż nas poucza,

przypomina nam odwieczne prawdy biblijne. Dziś - jak sądzę - chce się

posłużyć braćmi z innych kościołów chrześcijańskich, którzy przychodzą do

nas z żywym świadectwem wiary w odpuszczenie grzechów, aby nam

przypomnieć to, co było i jest w tradycji Kościoła katolickiego. Przecież

wszystkich nas uczono, iż odpuszczenie grzechów uzyskuje się wzbudzając

tzw. żal doskonały. Uczono nas, aby wzbudzić ten żal zaraz po grzechu, by

nie czekać do spowiedzi. Bracia z ruchu Agape [znanego w Polsce jako Ruch

Nowego Życia] nazywają tę praktykę duchowym oddychaniem, my - żalem za

grzechy - istota rzeczy jest ta sama: po popełnieniu grzechu zwracam się w

wierze do Boga, w uznaniu, że On mnie miłuje, że zmarł na mnie na krzyżu,

że chce mi darować grzechy i że ja tego Boga zasmuciłem swoim grzechem.

Żal doskonały przynosi nam natychmiastowe odpuszczenie grzechów - BEZ

SPOWIEDZI !

4 z 10

2008-09-01 18:45

Pewność wiary

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz2.html

Czy po żalu doskonałym za grzechy, a miałem na sumieniu grzechy ciężkie,

mogę przystąpić do Komunii św. bez spowiedzi, jeśli są zewnętrzne

przeszkody w przystąpieniu do sakramentu pokuty? Np. jest jakaś uroczysta

wspólnotowa msza św. i powinienem przystąpić do Komunii św., a w

konfesjonale nie ma księdza, albo jest wielu penitentów i nie zdążę się

wyspowiadać, czy wtedy mogę przystąpić do Komunii św.? Teologia moralna

uczy, że można w takim wypadku przystąpić do Komunii bez spowiedzi, ale

potem trzeba pójść do spowiedzi i te grzechy jeszcze raz wyznać, CHOĆ SĄ

JUŻ ODPUSZCZONE(!). Chodzi bowiem nie o to, aby ,,poprawić''

odpuszczenie grzechów, lecz o to, że muszę pojednać się z Kościołem, ze

wspólnotą. Jest sprawą niesłychanie ważną to, że gdy w duchu głębokiej

wiary rozwiążemy problem grzechu, to nasze życie chrześcijańskie może być

pełne radości, pokoju, może być siłą naszego świadectwa.

Co zatem należy uczynić przedmiotem wiary? To, że odpuszczenie grzechów

od chwili zbawczej śmierci Chrystusa na krzyżu jest rzeczywistością, która

trwa, istnieje niezależnie od nas. Dlatego właśnie odpuszczenie grzechów jest

sakramentem. Sakramenty bowiem są znakiem tej rzeczywistości tak pewnej i

nieodwracalnej, że mogą być w każdej chwili, za pomocą znaku uobecnienia,

jakby zaaplikowane, zastosowane wobec konkretnego człowieka. Oczywiście i

człowiek musi spełnić określone warunki. Pan Bóg chce, aby przyjął on

ofiarowane mu zbawienie w sposób wolny.

D. Magiczne pojmowanie sakramentu spowiedzi

Często spotykamy się z magicznym sposobem pojmowania sakramentów, z

przypisywaniem im samym jakiejś mocy, w oderwaniu od zbawczego dzieła

Chrystusa, jak gdyby zbawienie było faktem stwarzanym przez sakramenty.

Tymczasem sakramenty same z siebie nie mają takiej mocy, albowiem mocą

jest Chrystus i Jego dzieło zbawienia. W celu lepszego zrozumienia istoty

sakramentu możemy posłużyć się takim porównaniem. Do korzystania z

energii elektrycznej potrzebne jest gniazdko i wtyczka. Jednakże gniazdko

samo z siebie nie dostarcza nam energii elektrycznej. Źródło tej energii

znajduje się w elektrowni. Energia pochodzi z tego źródła, a nie z gniazdka.

Wtyczka musi być podłączona do źródła tej energii, które znajduje się w

5 z 10

2008-09-01 18:45

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: