King William - Kosmiczny Wilk 01 - Kosmiczny Wilk.pdf - King William - staszekka

William King

Kosmiczny Wilk

Tłumaczył Marcin Roszkowski

Oto świat Czterdziestego Pierwszego Tysiąclecia. Od ponad stu wieków

Imperator zasiada na Złotym Tronie Ziemi. Dzięki swej boskiej woli włada

ludzkością. Dzięki sile swoich niezwyciężonych zastępów włada milionami

planet, jest gnijącym ciałem, utrzymywanym przy życiu dzięki mocy

artefaktów pochodzących z Mrocznych Wieków Technologii. Jest Władcą

Śmierci. Każdego dnia tysiące obywateli Imperium oddaje swe dusze w

ofierze, by On mógł żyć wiecznie.

Zatrzymany między życiem i śmiercią, Imperator stoi wiecznie na straży

ludzkości. Liczne floty okrętów kosmicznych przemierzają zamieszkane

przez demoniczne istoty otchłanie Pustki, jedynej bramy między odległymi

gwiazdami. Ich drogę oświetla Astronomican, psychiczna manifestacja

woli Imperatora. Potężne armie na niezliczonej liczbie światów wznoszą

broń w jego imieniu. Jego najwierniejszymi żołnierzami są Adeptus

Astartes, Kosmiczni Marines, bioinżynieryjnie modyfikowani nadludzie.

Wspierają ich liczne legiony Gwardii Imperialnej, niezliczone regimenty i

garnizony na planetach, wiecznie czujni śledczy Inkwizycji oraz Tech-

Kapłani z Adeptus Mechanicus. Lecz jest ich wciąż zbyt mało, by

zlikwidować stale obecne zagrożenie ze strony obcych ras, heretyków,

mutantów... i jeszcze gorszych istot. Zycie w tych czasach to zagubienie

pośród miliardów ludzi. To życie w najokrutniejszym i najkrwawszym

systemie politycznym, jaki kiedykolwiek istniał. Posłuchajcie opowieści o

tych czasach. Zapomnijcie o potędze technologii i nauki, gdyż tak wiele ich

sekretów zostało na zawsze zapomnianych.

Zapomnijcie o obietnicach lepszego życia i rozwoju, gdyż w mrocznej

przyszłości istnieje jedynie wojna. Pokój zniknął z tego świata. Jest tylko

wieczna rzeź i wojna, którym towarzyszy rechot żądnych krwi bogów.

Prolog

Szturm na Hesperydę

Wszędzie wokół budynki płonęły, ale Ragnar nadal parł do przodu,

niestrudzenie przedzierając się przez bitewny zamęt, raz po raz

wykrzykując rozkazy swoim podkomendnym.

– Bracie Hrolf! Wystrzelcie natychmiast dwa pociski burzące w

umocnienia przed nami! Reszta, przygotować się do szturmu. Macie

zaatakować, kiedy tylko drzwi zostaną wysadzone w powietrze!

Jego podwładni przyjęli rozkazy, a szum ich odpowiedzi wypełnił

słuchawkę interkomu. Ragnar ruszył biegiem, oddalając się od zawalonej

bramy, za gruzami której chronił się do tej pory. Dzięki temu przybliżył

się o kolejne dwadzieścia metrów do celu. Promienie wrogich laserów

zaczęły przecinać powietrze wokół niego, topiąc gruzy, jednak nawet

biegnąc w zbroi energetycznej, Ragnar poruszał się zbyt szybko, aby

można było go trafić. W końcu heretycy byli tylko ludźmi... Jednym

susem dopadł do kupy gruzów i przycupnął za nią.

Ogłuszający huk ognia ciężkiej artylerii wypełnił powietrze. Gdzieś z

oddali Ragnar wychwycił skowyt silników, kiedy Thunderhawki zaczęły

obniżać pułap lotu. Ponad nim przetoczył się ryk, kiedy maszyny weszły w

atmosferę z dolnej orbity okołoplanetarnej. Spojrzawszy w górę, Ragnar

dostrzegł błyski ich silników przebijające zasłonę chmur, a po chwili same

maszyny ukazały się w pełnej krasie. Z wyrzutni rakiet uczepionych ich

skrzydeł odrywały się kolejne wiązki pocisków i pozostawiając za sobą

smugi dymu, popędziły w stronę pozycji zajmowanych przez heretyków. Z

precyzją płynącą z wiekowego doświadczenia Ragnar sprawdził swoją

broń, pniem zaczerpnął tchu, zaczął odmawiać modlitwę do Imperatora i

czekał.

Doskonale zdawał sobie sprawę ze wszystkiego, co się wokół niego

działo. Rytm uderzeń jego głównego serca był równy i stały. Zadrapania i

lekkie obrażenia, jakie odniósł od wybuchu szrapnela, zamykały się i

goiły, podobnie jak bruzda, która otworzyła się na jego czole po uderzeniu

małego odłamka. Jego zmysły były znacznie bardziej wyostrzone niż

ludzkie, o czym Ragnar doskonale wiedział. Nadal pamiętał tę różnicę,

wszak urodził się jako zwykły człowiek. Teraz dzięki nim miał

zapewniony stały dopływ informacji z pola bitwy. Z łatwością wyczuwał

uspokajający i dający poczucie pewności zapach swoich braci: mieszaninę

woni utwardzanych ceramików, olejków, ciał zrodzonych na Fenrisie oraz

tych delikatnych znaczników, które podpowiadały mu, że jego towarzysze,

podobnie jak i on, nie są ludźmi. Wraz z nimi docierały do jego nosa

zapachy gniewu, bólu i trzymanego w ryzach żelaznej woli strachu.

Ragnar sprawdził swój pancerz, aby upewnić się, że jego szczelność nie

została naruszona. Tu i ówdzie można było dostrzec bruzdy po odłamkach,

zwłaszcza w miejscu, gdzie szrapnel uderzył w utwardzaną, ceramiczną

płytę. W dwóch kolejnych miejscach farba pokrywająca zbroję odprysnęła,

był to niezawodny znak, że wrogie lasery zdołały go trafić. Także

naramiennik nosił ślady po trafieniu pociskiem z pistoletu rakietowego,

jednak i to nie zdołało uszkodzić pancerza. Serwomotory, które zasilały

zbroję energetyczną, pracowały z wydajnością sięgającą 75%,

oszczędzając energię poprzez wyłączanie niepotrzebnych w tej chwili

systemów. Wbudowane czujniki informowały z kolei o tym, że w

powietrzu znajdują się śladowe ilości gazów bojowych i neurotoksyn,

których heretycy użyli w trakcie swego niespodziewanego ataku na siły

lojalistów, kiedy rozpoczęła się rebelia.

Dzięki niech będą Russowi, że nie ma się czym tak naprawdę martwić

– pomyślał Ragnar. Praktycznie nie potrzebował w tej chwili zdolności do

wchłaniania trucizn, którą charakteryzowało się jego ciało. Ragnar miał

już okazję zetknąć się z takimi środkami, które wywoływały potworne

bóle głowy, niekontrolowane skurcze mięśni i oszołomienie, kiedy jego

ciało dostosowywało się do ich obecności. Te jednak, które teraz unosiły

się w powietrzu, nie miały takiej siły. Sytuacja przedstawiała się całkiem

dobrze. Prawdę powiedziawszy, Ragnar cieszył się, że wreszcie znalazł się

w ogniu walki. Po miesiącu spędzonym na medytacji w swojej celi w

fortecy Zakonu, Kle, oraz tygodniu na pokładzie krążownika gwiezdnego,

który transportował ich na tę mizerną wojenkę, wreszcie miał okazję, aby

rozprostować kości i walczyć. Nie było się zresztą czemu dziwić. Walka

stanowiła sens jego życia, cel, dla którego go stworzono i trenowano.

Ostatecznie należał do kapituły Kosmicznych Wilków, elitarnej jednostki

Kosmicznych Marines. Czego mógłby więcej żądać od życia? W dłoni

dzierżył karabin rakietowy z magazynkiem pełnym amunicji, a przed sobą

miał wrogów Imperium. Dla Kosmicznego Wilka nie było większej

rozkoszy niż walka i możliwość zakończenia heretyckich żywotów tych,

którzy ośmielili się zdradzić Imperatora.

Gruzowisko za jego plecami zatrzęsło się niespodziewanie. Ktoś musiał

trafić w nie ciężkim pociskiem, być może był to granat lub seria z

ciężkiego karabinu rakietowego. Ragnar nie przejął się tym zbytnio, z

doświadczenia wiedząc, że beton wzmacniany stalowymi prętami

wytrzyma takie uderzenie. Zamiast rozmyślać o otaczających go ruinach,

skoncentrował się na odczytach z chronometru, które wyświetlane były

przez przyrządy optyczne jego hełmu. Minęła już minuta i cztery sekundy,

odkąd wydał rozkaz bratu Hrolfowi. Dotarcie na pozycję, z której będą

mogli prowadzić skuteczny ostrzał, zajmie im zapewne dwie minuty, plus

dziesięć sekund na zgranie koordynat i odpalenie pocisków. To dawało aż

nadto czasu reszcie oddziału, aby mogli się przegrupować i przygotować

do ataku. Kiedy to nastąpi, heretycy nie będą mieli żadnych szans na

skuteczną obronę, chyba że chowają w zanadrzu jakąś broń, której jeszcze

nie użyli.

Wrogi dowódca musiał dość do takiego samego wniosku, Bowiem

Ragnar usłyszał zupełnie nowy odgłos. Z oddali z narastającym terkotem

zbliżał się jakiś pojazd. Bez wątpienia musiał należeć do buntowników,

ponieważ siły pancerne wierne Imperatorowi jeszcze nie wylądowały na

planecie. Na jej powierzchni operowały na razie Kosmiczne Wilki,

stanowiące szpice sil lojalistów. Było zatem za wcześnie, aby czołgi

Imperium mogły pojawić się w pobliżu. Logicznym wnioskiem było

zatem, że jakikolwiek wehikuł nadjeżdżał w ich stronę, nie należał do

sojuszników. Wywołanie przez interkom potwierdziło przypuszczenia

Ragnara.

– + Oddział Ragnar. Wrogi czołg klasy Predator zbliża się do waszych

pozycji. Potrzebujecie wsparcia? Bez odbioru. +

Ragnar zastanawiał się przez chwilę. W obecnej sytuacji wsparcie

Thunderhawka było zapewne potrzebne gdzieś indziej, gdzie trwał szturm

na znacznie lepiej ufortyfikowanych heretyków. Bracia potrzebowali tam

wsparcia bardziej niż on i jego podwładni. Jeden czołg nie stanowił aż tak

poważnego zagrożenia, aby wzywać pomoc.

– + Tu Ragnar. Odpowiedź negatywna. Sami damy sobie radę z

Predatorem. Bez odbioru. +

– + Wiadomość otrzymana i zrozumiana. Niech Imperator czuwa nad

wami. Bez odbioru+

Ragnar myślał. Wyraźnie słyszał nadjeżdżający czołg, a w nozdrza

gryzł go odór spalin. Miażdżony gruz trzaskał pod masywnymi

gąsienicami, kiedy pojazd pokonywał kolejne metry. Oddział brata Hrolfa

uzbrojony w broń ciężką mógł go zniszczyć bez trudu, ale to oznaczałoby

odwołanie ostrzału bunkra i kolejne przemieszczenie drużyny wsparcia.

Ragnar nie sądził, żeby to było konieczne. Bez wątpienia był w stanie

samodzielnie poradzić sobie z jednym czołgiem.

King William - Kosmiczny Wilk 01 - Kosmiczny Wilk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: