Toma mi Mano Rozdział 10.pdf

Zar ę czyny i wielka niespodzianka

„ Jak mam rozpozna ć swoj ą Drug ą Po ł ow ę ?

Nie boj ą c si ę ryzyka. Ryzyka pora ż ki, odrzucenia, rozczarowa ń .

Nigdy nie wolno nam rezygnowa ć z poszukiwania Mi ł o ś ci. Ten, kto

przestaje szuka ć , przegrywa ż ycie.”

Paulo Coelho Brida

Edward nigdy nie zastanawiał się nad tym, jak bardzo los nienawidzi go za to, że

był szczęśliwy i wiodło mu się w czasach dzieciństwa. Jednak jedno było pewne,

szczęście wymalowane na jego twarzy, przez ostatnie trzy długie lata było fikcją.

Iluzja zadowolenia, jaką wokół siebie tworzył mogła zmylić nie jednego

dziennikarza, lecz nie jego siostrę i nie przyjaciela. Oni wiedzieli o nim wszystko,

nie spodziewał się nawet jak wiele…

Bella nie chciała powiedzieć prawdy o sobie Edwardowi, przynajmniej jeszcze nie

teraz. Alice była jednak uparta, chociaż sama nie znała całej historii.

- Alice no możesz mu powiedzieć! - dziewczyna krzyknęła i rozpłakała się głośno -

sama nie wiesz, co się ze mną działo przez ostatnie lata, a chcesz półprawdę

przekazać swojemu bratu - Bella szlochała jak dziecko - ja go nie pamiętam -

powiedziała ciszej - nie wiem, kim jest tak naprawdę Edward Cullen.

- Nie wiesz, kim jest? - Zapytała zdziwiona Alice pocieszając lekko przyjaciółkę,

otulając ją ramieniem.

- To znaczy - jąknęła Bella - wiem jak wygląda, bo widziałam go kilka razy w

telewizji i wiem, jaki jest - zaśmiała się cicho - przynajmniej w mediach opisują go,

jako typowego lowelasa, co film to inna partnerka, co film to inna panienka -

dziewczyna spojrzała przyjaciółce w oczy - czy myślisz, że sławny aktor zechce

porozmawiać z dawną znajomą, w dodatku kaleką i oszpeconą - Bella starała się

zachować twarz, jednak już po chwili schowała ją w dłoniach i zaczęła szlochać.

- On naprawdę nie jest tym, za jakiego uważają go dziennikarze - powiedziała

nieco rozbawiona Alice - Edward od lat spotyka się z Rosalie Hale, która jest

śliczną super modelką - powiedziała lekko rozmarzona dziewczyna - przyjaźni się z

Jasperem Whitlockiem i tęskni za dawnymi przyjaciółmi.

- On zapewne w ogóle już nas nie pamięta - zaśmiał się Emmett - minęły przecież

trzy lata, a on zaczął nowe życie.

Komentarz Emmetta rozzłościł chochlikowatą dziewczynę, która uśmiechnęła się

łobuzersko układając w swojej małej, podstępnej główce plan zemsty na

przyjacielu. Chciała, aby było jak dawniej, gdy razem z Bellą robiły braciom

psikusy, które mieli zapamiętać na całe życie.

- Pamięta was - zaprzeczyła w końcu dziewczyna - każdego dnia zastanawia się, co

się z wami stało, gdzie się podziewacie, a wy chcecie teraz ukryć przed nim fakt, że

wróciliście do Forks?

- Powiemy mu jutro - obiecała Bella - spójrz na mnie Alice - wskazała dłonią swoją

zapłakaną sukienkę i rozmazany makijaż, tworzący czarne, ślady na jej twarzy. -

Czy naprawdę uważasz, że Edward powinien widzieć mnie w tym stanie? -

Odpowiedź na pytanie, które zadała Bella było tak oczywiste, jak to, że następnego

ranka wstanie słońce - Po trzech latach rozłąki mam stanąć przed nim w zalanej

łzami sukience i z czarnymi obwódkami wokół oczu? - Bella nie mogła

powstrzymać się od śmiechu, kiedy wyobraziła sobie obraz nędzy i rozpaczy, jakim

wówczas była - czy sądzisz, że byłby zadowolony z tego, że widzi mnie w takim

stanie?

Alice zastanawiała się chwilę nad słowami Belli i stwierdziła, ze dziewczyna ma

rację. Postanowiła zorganizować następnego dnia wystawną kolację w swoim

domu, kolację, na którą zaprosi dwie “małe” niespodzianki. Wiedziała, że cała

rodzina ucieszy się z ich powrotu, ale i cała rodzina będzie w głębokim szoku, gdy

zobaczy, w jakim stanie jest Bella.

- Dobrze - powiedziała, zatem głośno - pod warunkiem, że gdy Emmett będzie

robił nam kawę i skoczy po ciasteczka - uśmiechnęła się do niego wymownie, a on

uderzył otwartą dłonią w czoło - ty opowiedz mi wszystko, co działo się z tobą w

ostatnim czasie.

Emmett patrzył na przyjaciółkę i przez moment zastanawiał się, czy powinien

zostawić ją samą z Bellą. Bał się, że siostra mogła czuć się źle w towarzystwie

Alice, która momentami mogła być porównywana do małego, lecz groźnego

huraganu. W końcu postanowił jednak, że zostawi dziewczyny same i pozwoli im

porozmawiać. Dał jednak znać siostrze, że wystarczy jeden telefon, a wróci się

nawet, jeśli, będzie już przy samym sklepie.

Bella patrzyła w szczęśliwe oczy przyjaciółki, przekonała się tym samym, że

przyjaciele nawet, jeśli będą znać najgorszą prawdę, chcą wiedzieć, co się z nią

działo. Pomyślała również, że Edward będzie chciał tego tak samo, jak Alice.

Czuła się dziwnie, bo w głębi jej umysłu znajdował się portret młodego Cullena,

ale za żadne skarby nie mogła go zobaczyć, nie widziała nic, prócz niesamowitych,

zielonych oczu, które przywodziły jej na myśl szmaragd, lub świeżo wyrośniętą po

zimie trawę, taką zieloną i rześką. Wiedziała, że ten kolor zmienia swoje nasilenie

w zależności od światła i uczuć, jakie w danej chwili panują w umyśle ich

właściciela. Tylko tyle wiedziała o Edwardzie, więcej nic nie pamiętała, a jednak

chciała poznać go od nowa.

- Opowiedz mi Bello - ponagliła ją Alice, gdy Emmett wyszedł już z salonu i

ładował swój ciężki tyłek do mercedesa stojącego na podjeździe - dlaczego nie

odzywałaś się do nas przez ostatnie lata?

- To skomplikowane - westchnęła dziewczyna - opowiem ci jednak wszystko od

początku… - Bella zaczęła opowiadać jej swoją historię - Alice to były najgorsze

trzy lata mojego życia. Nie pamiętam dokładnie, dokąd jechałam wówczas z

Emmem i mamą, ale pamiętam, że tego dnia Phil miał kupić mi psa, bo czułam się

samotna w Phoenix - powiedziała głosem wypranym z emocji - popędzałam wraz z

Emmettem mamę, aby jak najszybciej znaleźć się w domu - westchnęła głośno

dziewczyna - ale wiesz jak prowadziła Renee, więc nic nie dało się wskórać -

dziewczyna zamknęła oczy i spod jej zaciśniętych powiek wyleciało kilka słonych,

błyszczących kropli - … w pewnym momencie w naszą stronę zaczął jechać jakiś

duży, chyba ciężarowy samochód, to wszystko stało się w przeciągu kilku sekund -

załkała - od tamtej chwili jedyne, co pamiętałam to zalana krwią twarz mamy i

krzyk Emmetta, który próbował wyrwać się zza zapiętych pasów, by nam pomóc -

mówiła trzęsącym się głosem - a później? Obudziłam się w szpitalnej sali, nade

mną stał jakiś wąsaty, lekko posiwiały mężczyzna i wmawiał mi, że jest moim

ojcem - wzruszyła ramionami - dopiero, gdy Emmett i Phil pojawili się w

drzwiach, przestałam płakać, przestałam się bać - powiedziała płacząc - Emmett

przytulił mnie i powiedział, że cieszy się z mojego powrotu - westchnęła ciężko

czując coraz bardziej nawarstwiającą się w jej gardle gulę - powiedział, że mama

nie żyje - załkała - rozumiesz Ally? Moja mama, moja kochana Renee opuściła nas

trzy lata temu, a ja nawet nie mogłam być na jej pogrzebie.

- Jak to nie byłaś na pogrzebie? - Zapytała zdenerwowana Alice.

- Widzisz - powiedziała spokojnie jej przyjaciółka - bo ja obudziłam się w tym

szpitalu, ale był już inny rok - zaśmiała się histerycznie dziewczyna - przez rok

leżałam w śpiączce - dziewczyna znów ciężko westchnęła czując jak każdy

centymetr jej ciała przeszywają bolesne wspomnienia - w dodatku obudziłam się

nie pamiętając swojej przeszłości, jedynie ostatni dzień mojego normalnego życia

utkwił mi w pamięci - znów zaśmiała się histerycznie - jakby parszywy los chciał

ze mnie jeszcze bardziej zadrwić pozostawiając w mojej głowie te najbardziej

bolesne wspomnienia.

Dziewczyna opowiadała przyjaciółce jeszcze przez długi czas o ostatnich dwóch

latach, które pamiętała. O śmierci Phila, kolejnym wypadku w którym omal nie

straciła również brata, o bliznach, które pokrywają niemal całe powierzchnie ich

ciał. O wątpliwym szczęści, które spotkało ją w nieszczęściu.

- Tak właśnie wyglądało moje życie Alice - powiedziała szlochając w ramionach

najlepszej przyjaciółki, jaką kiedykolwiek w życiu miała.

Przez ten czas, gdy Bella opowiadała Alice o swoim życiu, Edward wybierał

pierścionek zaręczynowy dla Rosalie. Miał zamiar oświadczyć się jej przy najbliżej

nadarzającej się okazji. Wiedział, że Alice pomoże mu przygotować ten wielki

dzień, ale nie był pewien, czy to właśnie powinien zrobić.

Był przekonany, że Bella już nie wróci, nie stanie przed nim i nie powie, ze

tęskniła. Myślał, że nigdy więcej nie usłyszy jej głosu, ani nie zobaczy płynnej

czekolady jej roziskrzonych tęczówek. Postanowił więc popełnić największy błąd

w swoim życiu, chociaż w danej chwili nie wiedział jeszcze jak bardzo myli się co

do Belli i jak bardzo zmieni się jego życie w momencie oświadczyn.

- Czy ten panu odpowiada? - zapytał starszawy jubiler, któremu okulary

przysłaniały niemal cała, górną połowę twarzy.

Edward nie bardzo mógł się skupić na kupnie błyskotki, którą jego narzeczona

miała nosić przez najbliższy rok na palcu. Zastanawiał się przez cały czas, czy

dobrze postępuje chcąc oświadczyć się dziewczynie, której nigdy nie kochał.

Uznawszy jednak swoje postępowanie za słuszne, poprosił jubilera o zapakowanie

pierścionka, z wielkim brylantem w kształcie kwadratu do małego, czerwonego

pudełeczka. Nie chciał jednak, by to pudełko miało kształt serca, czułby się

wówczas tak, jakby podarował Rosalie obietnicę bez pokrycia. Nie mógł przecież

podarować dziewczynie swojego serca, gdyż ono od zawsze należało do Isabelli

Swan, dziewczyny, która więzi je w złotej klatce i nie chce wypuścić, chociaż jego

właściciel umiera z tęsknoty.

Wychodząc ze sklepu jubilerskiego rzucił jeszcze ciche “dowidzenia” i ruszył w

stronę samochodu. Oczywiście po drodze dostrzegł kilka migających w oddali

fleszy i tym samym nabrał pewności, że musi oświadczyć się Rosalie jak

najszybciej, gdyż w jutrzejszej gazecie może pojawić się jego zdjęcie i podejrzenia

dziennikarzy.

Miał oczywiście opcję podarowania jej pierścionka zaręczynowego, który od

pokoleń przechodził drogę z matki na syna i na jego wybrankę i znów, ale nie

chciał obdarowywać jej czymś tak ważnym. Pierścionek rodu Cullenów miał

trafiać zawsze do dziewczyny, która skradła potomkowi płci męskiej serce, a Ross

nie była nią.

Samolot Rosalie po długich godzinach męczącego lotu, właśnie podchodził do

lądowania na lotnisku w Port Angeles. Dziewczyna była przekonana, że Edward

będzie czekał na nią w hali przylotów i już za kilkanaście minut go zobaczy.

Nie myliła się. Gdy postawiła swoją, obutą w pantofelek z wysoką szpilką stopę,

dostrzegła w oddali miedzianą czuprynę, która powoli, systematycznie przesuwała

się w jej stronę. Wiedziała, że to nikt inny, jak jej chłopak. Cieszyła się, że go

widzi, bo w pewnym sensie kochała go, ale nie uczuciem, które obdarowuje się

ukochanego, a przyjaciela.

Właśnie tym dla siebie byli, przyjaciółmi, którzy z racji swej samotności

postanowili być razem. Nie łączyła ich wielka, szaleńcza miłość, lecz uczucie

bezpieczeństwa, zaufanie i pewnego rodzaju przyzwyczajenie. W ich związku nie

było jednak typowej rutyny, byli swego rodzaju wyjątkową parą.

- Eddy - zawołała dziewczyna, gdy chłopak stanął przed nią. Rozłożyła ramiona

wypuszczając tym samym walizki, które z hukiem upadły na ziemię - tak się

stęskniłam.

- Ja za tobą również tęskniłem Ross - zaśmiał się chłopak, czując, że mówił

prawdę.

Edward uświadomił sobie jednak, że nie może od tak, paść przed Rosalie na kolana

na środku hali przylotów. Lotnisko w Port Angeles nie byłoby szczytem jej marzeń,

ani fajnym miejscem oświadczyn. Schował więc głębiej, w swoją zapinaną na

suwak kieszeń, małe czerwone pudełeczko i schwycił w dłonie walizki Rosalie.

Nie śmiał jednak nazywać jej ukochaną, bo nie kochał tej ślicznej, wysokiej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: