TARCZE, CZAKRY, SŁOWNIK.doc

TARCZE, CZAKRY, SŁOWNIK

Ćwiczenia czakr

Istnieje wiele ćwiczeń służących pobudzaniu i oczyszczaniu czakr. Te przedstawione poniżej cechują się prostotą i jednocześnie dużą skutecznością.

1. Medytacja z oddechem

Jedną z najprostszych technik pobudzania czakr jest pełny jogowski oddech (lub zwyczajny głęboki oddech) połączony z wyobrażaniem sobie, że wdychamy i wydychamy powietrze przez czakrę i że rozświetla się ona czystym światłem (lub przypisanym jej kolorem) za każdym wdechem.

2. Medytacje na kolejnych czakrach wg Sherwooda

Dla każdej czakry zacznij od oddechu przez czakrę i wizualizowania sobie kuli energii w kolorze odpowiadającej kolorowi czakry w miejscu, gdzie czakra się znajduje. Następnie postaraj się przenieść swoją świadomość do tej kuli energii, stać się nią i skupić się na obrazach i uczuciach związanych z daną czakrą. Dla czakry podstawy (czerwień) będą to obrazy związane z ziemią, naturą, rytmami przyrody i zakorzenieniem. Dla czakry seksualnej (pomarańcz) będą to odczucia magii i zachwytu oraz związane z kreacją. Dla czakry splotu (żółty) skupiamy się na empatii, wierze w siebie i zadowoleniu. Dla czakry serca (zieleń) skupiamy się na miłości i promieniowaniu nią. Dla czakry gardła (błękit) koncentrujemy się na uczuciu triumfu, możliwości decydowania o sobie, odwadze, wolności i radości płynącej z siły. Dla czakry trzeciego oka (indygo) medytujemy nad świadomością i jaźnią.

3. Proste ćwiczenie oczyszczające

Wyobraź sobie w medytacji, ze cale twoje ciało przepełnia świetlista energia. Skoncentruj się na pierwszej czakrze, niech się rozświetli tą energią. Poczuj, jak czerwona energia rozświetla najpierw okolice tej czakry, a potem rozlewa się po całym ciele, dociera wszędzie i przepełnia każdą część ciała tym właśnie rodzajem energii.

Praktykuj to na każdej kolejnej czakrze (podczas tej samej medytacji). Zakończ powracając do wizualizacji białej, świetlistej energii, która rozpływa się po całym ciele i wyrównuje w nim energie wszystkich czakramów.

4. Otwieranie czakr (za R. Bruce'em)

Wznieś energie od swoich stop do czakry postawy. Użyj swoich wyobrażonych, mentalnych rąk, by ją otworzyć - możesz to uczynić "rozdzierając" ją tymi rękoma lub otwierając w inny sposób. Następnie wepchnij do niej energię Powtórz 7 razy.

Kontynuuj dla kolejnych czakr, powtarzając dla nich 3 razy i za każdym razem pamiętając o tym, aby przejść przez wszystkie czakry, które są "po drodze".

Podczas całego ćwiczenia mięśnie powinny być zupełnie rozluźnione.

Po zakończeniu ćwiczenia poczuj, jak twoje mentalne ręce zamykają wszystkie czakry i kierują energię łagodnie w dół. Nie wolno lekceważyć tego etapu, gdyż jego zaniedbanie może prowadzić do tego, ze będziemy "krwawi©ć energią" z nie zamkniętych czakr, co może prowadzić do wycieńczenia.

5. Mantrowanie na czakramach.

Zacznij od wejścia w medytacje. Zwróć uwagę na pierwszą czakrę, aż poczujesz w niej mrowienie. Wykonaj do niej wdech i bez zatrzymania oddechu wydech. Na wydechu śpiewaj z tej czakry OM. Śpiewane dźwięki muszą wywoływać rezonans w czakrze, współbrzmiące wibracje. Śpiewaj OM trzy razy dla każdej czakry, podnosząc go o jeden ton za każdym razem, gdy przechodzisz do wyższej czakry, zaczynając od G dla pierwszej czakry (przejdź przez siedem kolejnych tonów gamy).

Gdy skończysz, posiedź jeszcze pięć minut w milczeniu, skupiając się na odczuciach ciała i wyjdź z medytacji.

Jest to silnie pobudzające ćwiczenie, nie należy go stosować przed snem.

6. Medytacja o cechach związanych z czakrami.

Medytacja ta polega na koncentracji na czakrze i jednoczesnym medytowaniu nad jakąś odpowiadająca jej cechą. Można to połączyć z oddechem przez czakrę. Oto przypisane czakrom cechy:

Czakra podstawy: niewinność, bezpieczeństwo
Druga czakra: przyjemność, niezależność
Czakra splotu słonecznego: dostatek, przebaczenie, szacunek
Czakra gardła: wolność, spontaniczność
Trzecie oko: mądrość, cierpliwość, sprawiedliwość
Czakra korony: piękno, szczęście

Tarcze

Podstawowym sposobem stworzenia tarczy jest wyobrażanie sobie wokół siebie świetlistego, regularnego kształtu (kuli, sześcianu, walca, piramidy itp.) wraz ze skupieniem się na woli, by ta tarcza odbijała/pochłaniała(neutralizowała) wszystko, co przychodzi z zewnątrz, a nie jest dobre dla tworzącego ją (przepuszczając jednocześnie to, co dobre). Czasem jest to wzmacniane wizualizacją symboli, takich jak okrąg ognia, znaki "x" lub innych, na brzegu tarczy. "Ściany" tarczy mogą też być energetyzowane słowami mocy intonowanymi albo wibrowanymi przy ich tworzeniu.

Tarcza, która pochłania energię, jest najczęściej tarczą zaprogramowaną na "wylanie" zebranej negatywnej energii do ziemi. Ziemia neutralizuje to, co się w niej znajdzie, tak samo, jak neutralizuje prąd elektryczny. Jej powierzchnia może też być odbijająca jak lustro - zawracające wszystkie negatywne energie w stronę, z której przyszły.

Moc tarczy zależy od energii w nią włożonej i czasu jej budowania - tarcza nie jest operacją jednorazową, wizualizacja jest regularnie powtarzana i w miarę tych powtórzeń tarcza staje się mocniejsza.

Ważne jest, żeby nie traktować tej praktyki w sposób negatywny, czyli skupiając się na strachu przed „atakiem”. Słowo „tarcza” jest trochę niezręczne, choć się przyjęło - kojarzy się z walką i odbijaniem ciosów, podczas gdy chroniąc się w ten sposób rzadko mamy do czynienia ze świadomym, wrogim ciosem, chronimy się przede wszystkim przed nie żywiącym do nas świadomej wrogości „brudem”. Źle jest budując tarczę wczuwać się w jakąkolwiek walkę, bo wtedy taką walkę do siebie przyciągamy. Obiektem skupienia powinno być bezpieczeństwo; skupiamy się nie na tym, że coś do nas nie dotrze, tylko na tym, że jesteśmy chronieni. Właściwym stanem umysłu jest nie strach, a poczucie przytulnego bezpieczeństwa pod świetlistym kloszem. Budowaniem tarczy ze skupieniem się na walce można sobie czasem bardziej zaszkodzić niż pomóc.

Dokładna procedura budowania tarczy wygląda w zarysie następująco:

1. Wprowadzenie umysłu w stan świadomości magicznej. Osiąga się to przez relaks, skupienie się na oddechu, skierowanie myśli na świadomość energii.

2. Wizualizacja światła otaczającego ciało ze wszystkich stron - tarcza musi być „domknięta”, częstym błędem jest bezwiedne skupianie się tylko na przodzie ciała (szczególnie, gdy dokonuje się wizualizacji leżąc na plecach).

3. Utrzymując wizualizację skupiamy się na myśli, że to światło nas chroni, że będzie nas otaczać, gdziekolwiek będziemy i cokolwiek będziemy robić i że przez to światło nie przejdzie nic, co jest dla nas szkodliwe, natomiast to, co dla nas korzystne, przechodząc przez światło jeszcze bardziej się wzmocni. Wizualizacja i skupienie się na roli i właściwościach tarczy powinny być utrzymywane tak długo, aż intuicyjnie wyczujemy, że tarcza jest „nasycona”.

Tarczom można nadawać różną teksturę, kształty, różne “dodatki” wedle fantazji i tego, co daje nam poczucie komfortu i bezpieczeństwa.

Czas też powiedzieć coś o energii kształtów i świętej geometrii. Tarcza może być wizualizowana w różnych kształtach. Te kształty mają swoje dodatkowe właściwości, poza swoją ochronną rolą.

Kanty są miejcami wypływu energii, zaś gładkie, kuliste powierzchnie - ich zatrzymania. Dlatego głowa człowieka jest kulą, ponieważ mózg człowieka nie może sobie pozwolić na utratę energii - ona się dokonuje przez kończyny. Dlatego, jeśli chcesz uczynić jakiś kształt bardziej ?powstrzymującym" i magazynującym", zaokrąglij jego kanty.

Kula jest kształtem doskonałym, pozbawionym kantów, całkowicie ciągłym. Znaczenie kantów jest dwojakie - z jednej strony kant jest czymś, co zaburza boską ciągłość i daje znać o ograniczeniu materii, z drugiej strony jest tym, co porządkuje materię. Ludzkie ciało, ogień, woda, powietrze nie mają kantów. Im bardziej coś jest ujęte w formę, ograniczone i ograniczające, tym bardziej jest kanciaste. Nie należy tego rozumieć w negatywnym sensie; formy ograniczające są bardzo potrzebne dla ukierunkowania energii. Dlatego kula, będąc boskim kształtem, jest całkowicie neutralna. Zachowuje większość energii we własnym wnętrzu, przetacza się po wszystkim, z trudem wchodząc w interakcje z innymi kształtami. Kula jest jednocześnie izolacją i objęciem wszystkiego w sobie. Kule są dobrymi ?nośnikami" energii, ponieważ nie tracą jej po drodze lub tracą jej minimalne ilości.

Czworościan foremny jako najbardziej skupiona ze wszystkich brył - w sensie użycia minimalnej ilości ścian pozwalających na stworzenie domkniętej, złożonej z płaskich ścian, trójwymiarowej bryły - jest kształtem silnie ukierunkowanym, ściągającym, hamującym, narzucającym optymalność wykorzystania energii, ale także ograniczającym i hamującym uczucia i narażającym na nadmiar utraty energii poprzez zbyt ostre kąty. Nie stosuje się go nazbyt często.

Sześcian to kształt silnie związany z żywiołem ziemi poprzez bycie skonstruowanym z ośmiu kwadratów - liczba cztery, jako liczba żywiołów, symbolizuje świat materialny. Jest to kształt silnie uziemiający, pozwalający na stabilność i silne zakorzenienie, uporządkowanie, ale także utrudniający kontakt z wyższymi, lżejszymi energiami.

Ośmiościan złożony z dwóch złożonych podstawami piramid jest związany z żywiołem powietrza. Ma formę ?bąka", z wyraźną osią, wokół której może się obracać. Jest to bardzo dynamiczny kształt, pozwalający na znaczne przyśpieszenie obiegu energii, ale osoby źle radzące sobie z szybkością i chaosem nie powinny go stosować.

Stożek to forma bardzo agresywna. Jest to kolec. Jego czubek ma właściwości bardzo precyzyjnego i silnego wyrzucania z siebie energii. Zwykle jest to potrzebne jedynie w bojowych zastosowaniach magii, stożek jest też formą silnie wyczerpującą, z jednej strony bardzo stabilną, a jednak po przewróceniu bardzo niestabilną i mającą ograniczony zakres ?manewru", w odróżnieniu od kuli. Naturalnym ruchem wewnętrz stożka jest wznosząca się i zagęszczająca się ku jego czubkowi spirala.

Dwunastościan foremny, którego ścianami jest dwanaście foremnych pięciokątów to bardzo złożony kształt, ale też bardzo interesujący. Zawiera w sobie wiele innych brył, złożonych w różnych proporcjach i jest odbiciem Kosmosu, a przez zbliżony do kuli kształt ma silne właściwości zachowywania energii oraz ochrony, poprzez wpisany w każdą ze ścian pentagram. Ten kształt pobudza także silnie zmysły, włączając w to te ?pozazmysłowe". Jeśli czyjeś umiejętności wizualizacji pozwalają na zbudowanie wokół siebie takiej konstrukcji, jest ona jedną z bardziej wskazanych.

Walec łączy ze sobą stabilność sześcianu i doskonałość koła. Jest to kolumna - symbolika kolumny jest aż nadto znana: wsparcie i piękno. Jest to statyczny kształt, dobrze zachowujący energię, aczkolwiek nie blokujący jej i pomagający w utrzymaniu skupienia. Walec, którego jedna lub dwie podstawy są zlane ze stożkami, to niezwykle interesująca forma, o której właściwościach i zastosowaniach da się wywnioskować z tego, co zostało powiedziane.

Dwudziestościan złożony z dwudziestu równoramiennych trójkątów silnie pobudza kontakt z wyższymi energiami i moc ognia, wznoszącego się ku górze. ?Rozlanie się" wewnątrz tej bryły może być drogą do mistycznych przeżyć poczucia energii bóstwa.

Istnieją też bardziej skomplikowane, acz regularne kształty, wśród nich gwiaździste lub składające się z brył podstawowych, na przykład pięciu sześcianów zlanych ze sobą tak, że tworzą regularną gwiazdę, jednak takie rzeczy wykraczają poza zakres niniejszej pracy, podobnie jak opis brył pominiętych, a mało skomplikowanych. Medytacja nad kształtami albo lektura materiałów szkół kultywujących tradycje pitagorejskie, a także studia nad znaczeniem liczb są wskazane dla tych, których ten temat szczególnie zainteresował - a mocą kształtów mozna uczynić naprawdę wiele przy małym wysiłku własnym, ponieważ zastosowanie kształtu jest fraktalnym podłączeniem się do jednego ze schematów przenikających cały wszechświat i skorzystaniem z ?inercji wszechświata" nadającej energii określony przepływ w obrębie takiego schematu, zamiast wydatkowania własnej energii na konstrukcję tego przepływu. Natomiast materiał jest w tej mierze bardzo obszerny, regularnych brył jest wiele, a nieregularne, wymagające dużej ostrożności w stosowaniu i będące często celowymi zaburzeniami i deformacjami przepływu energii, są jeszcze ciekawsze, a ich zastosowanie nierzadko zasługują na określenie mrocznych.

Słownik

Wiele słów ma specjalne znaczenie, nieznane dla większości osób. Poniżej prezentuje mały słownik definicji magicznych.

Akasha: czasem podawana za piąty żywioł, Akasha jest w rzeczywistości wszechobecną mocą duchową przenikającą wszechświat. Jest to siła z której zostały stworzone żywioły.

Czarostwo: sztuka i wiedza czarownicy lub czarownika. Najczęściej chodzi tu o magię, w której używa się mocy osobistej w połączeniu z mocą ziemi. Z definicji czarostwo nie jest religią. Jednakże wielu członków stowarzyszenia Wicca używa zamiennie słów "magia" i " religia".

Czarownica/czarownik: w dawniejszym znaczeniu w Europie: osoba praktykująca przedchrześcijańską magię naturalną, ogólnie: osoba zajmująca się czarostwem. Znaczenie tego słowa zostało celowo zmienione i zaczeło oznaczać niebezpieczne, zwariowane, obrzydliwe istoty o nadnaturalnych właściwościach, które uprawiają niszczącą, szkodliwą magię i były zagrożeniem dla chrześcijaństwa. Takie przedstawienie osób zajmujących się magią było politycznym posunięciem organizacji religijnych, które dzięki temu wzmocniły m.in. swoją wladzę i finanse. Chociaż takie właśnie negatywne znaczenie jest wciąż akceptowane przez osoby nie związane z magią, opisuje ono także osoby praktykujące niegroźną, pełną miłości magię naturalną.

Diwinacja: magiczna sztuka odkrywania nieznanego poprzez interpretację chotycznych wzorów czy symboli za pomocą takich magicznych narzędzi, jak chmury, karty tarota, płomienie czy dym. Diwinacja (albo wróżenie) działa przy pomocy podświadomości, usypiając i odciągając jednocześnie umysł świadomy poprzez odpowiedni rytuał oraz poprzez obserwację i manipulowanie narzędziami. Diwinacja nie jest konieczna dla tych, którzy łatwo komunikują się ze swoją podświadomością, chociaż każdy może ją praktykować.

Energia: ogólny termin określający niezmierzalną (choć istniejącą) moc posiadaną przez wszystkie przedmioty i istoty pochodzenia naturalnego, łącznie z naszym własnym ciałem. Energia bierze swój początek z pierwiatka boskiego. Jest ona paliwem dla wszystkich form magii.

Magia: poruszenie naturalnych energii (takich jak moc osobista) w celu osiągnięcia pożądanej zmiany. Magia polega na pobudzaniu i rozbudowywaniu tych energii, nakierowywaniu ich na określoną potrzebę (poprzez wizualizację) i uwalnianiu, aby potrzeba adepta została zrealizowana. Magia to naturalny (nie nadnaturalny) proces, chociaż niewiele z jej istoty rozumiemy.

Magia naturalna: praktyka posługiwania się mocą osobistą w połączeniu z mocą ziemi w celu spowodowania pożądanej zmiany. Magia ta jest pozytywnym, pełnym szeroko rozumianej miłości procesem zmieniania siebie i swojego świata.

Magiczny głos: głos, którego używamy do wymawiania zaklęć. Jest on pewny, mocny, wolny od wahania czy niepewności. W niektórych przypadkach magiczny głos może być także zdecydowanym, głośnym szeptem.

Moc osobista: energia utrzymująca nasze ciała przy życiu. Po raz pierwszy wchłaniamy ją jeszcze w łonie matki, a potem, wraz z jedzeniem, z promieniami słońca, wody i innych źródeł naturalnych. Moc osobistą uwalniamy chodząc, ćwicząc, uprawiając seks, myślac, odczuwając emocje oraz praktykując magię.

Moc ziemi: energia ta istnieje wewnątrz kamieni, ziół, płomieni, wiatrów, strumieni i innych naturalnych przedmiotów. W magii moc ziemi łączona jest z mocą osobistą.

Naładować: napełnić przedmiot mocą osobistą. Naładowywanie to czynność magiczna.

Pentagram: pięcioramienna gwiazda, zawsze rysowana czubkiem do góry. Pentagram ma bardzo bogatą symbolikę: może oznaczać pięć zmysłów, żywioły wraz z Akashą, dłoń, ludzkie ciało, żywioł ziemi, pieniądze i wiele innych. Używa się go w magii, zazwyczaj w celu ochrony, od przynajmniej dwóch tysięcy lat. Z powodu niedoinformowania albo celowego szerzenia nieprawdziwych wiadomości pentagram bywa uważany za symbol satanistów. Nigdy nie miał on tej wymowy poza umysłami tych, którzy mniej lub bardziej świadomie przeinaczają jego znaczenie.

Pentakl: narzędzie magii, pięcioramienna gwiazda wpisana w okrąg.

Podświadomość: podświadoma i nieświadoma część naszego umysłu, w której przyjmowane są impulsy metapsychiczne. Podświadomość pracuje podczas snu, marzeń sennych, medytacji i wróżenia.

Potrzeba: cel rytuału lub zaklęcia; to, co w życiu sdepta jest złe i niekorzystne. Potrzebą może być miłość, zdrowie, szczęście, spokój, pozbycie się szkodliwych nałogów i myśli oraz każda inna zmiana nie sprzyjającej okoliczności.

Projekcja astralna: akt odseparowania świadomości od ciała psychicznego i poruszania niezgodnie z własną wolą.

Ręka przyjmująca: przeciwna do ręki rzucającej. Przez nią pochłaniamy energie z zewnątrz.

Ręka rzucająca: sprawniejsza ręka, zazwyczaj ta, którą piszemy. Poprzez rękę rzucającą wysyłamy moc osobistą z ciała do określonego celu.

Rytuał: ceremonia. Specyficzny układ ruchów, manipulacja przedmiotami i/albo procesami wewnętrznymi zaprojektowana w celu osiągnięcia określonych rezultatów. W religii rytuał jest skierowany ku połączeniu z pierwiastkiem boskim. W magii rytuał to seria prostych zachowań i czynności, które pozwalają magowi wysłać energię ukierunkowaną na zrealizowanie potrzeby.

Swiadomy umysł: analityczna, będąca pod kontrolą społeczną, materialistycznie myśląca część naszego umysłu.

Wizualizacja: proces formowania obrazów mentalnych. Magiczna wizualizacja polega na formowaniu podczas rytuału wyobrażeń potrzeby maga. Wizualizacji używa się także do przesłania mocy osobistej i innych form energii podczas odprawiania magicznych obrzędów. Wizualizacja jest funkcją świadomego umysłu.

Zaklęcia: rytuał magiczny posługujący się zazwycza słowami mówionymi.

Żywioły: ziemia, powietrze, ogień i woda. Są to cztery energie naszej planety. Wszystko, co tylko istnieje, zawiera jedną albo więcej tych energii. Zywioły obecne są w formie czystej i w innych przedmiotach. Można się posługiwać ich energią za pmocą magii. Cztery żywioły powstały z Akashy - pierwotnej, uniwersalnej siły.