Stephen King Czarny Lud.pdf

Stephen King

Czarny Lud

(The Boogeyman)

PrzełoŜył: MICHAŁ WROCZYŃSKI

- Przyszedłem do pana, poniewaŜ chcę coś panu

opowiedzieć - odezwał się męŜczyzna

spoczywający na leŜance w gabinecie doktora

Harpera.

Człowiek ten nazywał się Lester Billings i

pochodził z Waterbury w Connecticut. Historia

choroby, którą wręczyła lekarzowi siostra

Vickers, informowała, Ŝe pacjent miał

dwadzieścia osiem lat, pracował w firmie

przemysłowej w Nowym Jorku, był rozwiedziony

i miał troje dzieci. Wszystkie nie Ŝyły.

- Nie mogłem pójść do księdza, bo nie jestem

katolikiem. Nie mogłem pójść do prawnika, bo

nie zrobiłem nic, w czym prawnik mógłby mi

pomóc. Ja, panie doktorze, zabiłem swoje dzieci.

Po kolei. Wszystkie.

Doktor Harper włączył magnetofon.

Billings leŜał na kanapce nieruchomo i sztywno,

jakby połknął kij od szczotki. LeŜanka była

trochę za krótka i stopy pacjenta wystawały poza

mebel. Przedstawiał sobą obraz człowieka, który

cierpliwie znosi nieuniknione upokorzenie. Ręce

złoŜył na piersiach w pozie nieboszczyka. Twarz

miał spokojną, ale pełną czułości. Patrzył w

nieskazitelnie biały sufit, zupełnie jakby

obserwował jakieś zmieniające się tam obrazy.

- Czy chodzi o to, Ŝe pan naprawdę je zabił, czy

teŜ...

- Nie. - Zniecierpliwione machnięcie ręką. - Ale

jestem za to odpowiedzialny. Denny'ego w

sześćdziesiątym siódmym. Shril w

siedemdziesiątym pierwszym. Andy'ego w tym

roku. Chcę panu o tym opowiedzieć.

Doktor Harper milczał. Pomyślał sobie, Ŝe

Billings wygląda staro i nędznie. Włosy miał

przerzedzone, cerę ziemistą. Oczy zdradzały

wszelkie nieszczęsne sekrety whisky.

- Nie rozumie pan, Ŝe zostały zamordowane?

Tylko Ŝe nikt w to nie wierzy. Gdyby dano mi

wiarę, wszystko byłoby w porządku.

- Dlaczego?

- PoniewaŜ...

Billings urwał i gwałtownie wsparł się na

łokciach, rzucając bystre spojrzenie w drugi

koniec pokoju.

- Co to jest? - warknął.

Oczy zwęziły mu się tak, Ŝe tworzyły tylko

ciemne szparki.

- Gdzie?

- Tamte drzwi.

- Szafa - wyjaśnił doktor Harper. - Chowam w

niej płaszcz i kalosze.

- Proszę ją otworzyć. Chcę zobaczyć co jest w

środku.

Doktor Harper bez słowa wstał, przeszedł przez

gabinet i otworzył szafę. Na jednym z czterech

czy pięciu wieszaków wisiał ciemny płaszcz

przeciwdeszczowy. NiŜej widać było parę

lśniących śniegowców. W jednej z nich ostroŜnie

wetknięto numer Timesa. Poza tym szafa była

pusta.

- W porządku? - zapytał lekarz.

- W porządku.

Billings opadł na plecy i przybrał poprzednią

pozycję.

Doktor Harper wrócił na krzesło i popatrzył na

pacjenta.

- A więc twierdzi pan, Ŝe gdyby udowodniono

panu, Ŝe zamordował pan troje swoich dzieci,

skończyłyby się problemy? Dlaczego?

- Trafiłbym do więzienia - wyjaśnił bez chwili

wachania Billings. - Dostałbym doŜywocie. A w

więzieniu do kaŜdej celi moŜna zaglądać. Do

kaŜdej.

Uśmiechnął się w przestrzeń.

- W jaki sposób zamordował pan swoje dzieci?

- Proszę mnie nie naciskać.

Billings odwrócił się w jego stronę i popatrzył

Ŝałośnie.

- Niech pan się nie obawia. Wszystko panu

opowiem. Nie jestem taki jak reszta pańskich

cudaków, którzy stąpają dumnie, udając, Ŝe są

Napoleonem, albo tłumaczą, Ŝe brali heroinę, bo

mamusia ich nie kochała. Wiem, Ŝe pan mi nie

wierzy. Ale nie dbam o to. To bez znaczenia.

Wystarczy mi, jeśli wszystko opowiem.

- W porządku. - Doktor Harper wyjął fajkę.

- Z Ritą oŜeniłem się w tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątym piątym roku. Miałem wówczas

dwadzieścia jeden lat, a ona osiemnaście. Była w

ciąŜy. Z Dennym. - Skrzywił się. - Musiałem

przerwać naukę i iść do pracy. Ale niewiele mnie

to obeszło. Kochałem ich. Byliśmy szczęśliwi.

Rita ponownie zaszła w ciąŜe zaraz po

urodzeniu Denny'ego i w grudniu

sześćdziesiątego szóstego na świat przyszła Shril.

Andy urodził się latem sześćdziesiątego

dziewiątego, ale wtedy Denny juŜ nie Ŝył.

Andy'ego nie planowaliśmy. Rita się pomyliła.

Sama mi to powiedziała. Mówiła, Ŝe te wszystkie

środki antykoncepcyjne nie zawsze skutkują. ale

ja myślę, Ŝe to nie był przypadek. Dzieci wiąŜą

męŜczyźnie ręce, sam pan o tym najlepiej wie. A

kobiety to bardzo lubią; zwłaszcza jeśli

męŜczyzna jest od nich mądrzejszy. Nie sądzi

pan, Ŝe jest w tym odrobina prawdy?

Harper dyplomatycznie chrząknął.

- Tak czy owak, niewaŜne. Kochałem ich -

ciągnął mściwie Billings, jakby darzył dzieci

uczuciem na przekór swojej Ŝonie.

- Kto zabił pańskie dzieci? - zapytał Harper.

- Czarny lud - odrzekł szybko Lester Billings. -

Wszystkie zabił Czarny lud. Po prostu wyłaził z

szafy i zabijał. - Odwrócił się na bok i

wytrzeszczył zęby. - Myśli pan, Ŝe zwariowałem.

Ma pan to wypisane na twarzy. Ale mnie to nic a

nic nie obchodzi. Chcę jedynie o wszystkim panu

opowiedzieć i umrzeć.

- Słucham.

- Zaczęło się, kiedy Denny miał dwa latka, a Shril

była jeszcze niemowlęciem. Zaczął płakać, gdy

Rita połoŜyła go do łóŜka. Rozumie pan,

mieliśmy w domu dwie sypialnie. Shril spała w

kołysce wstawionej do naszego pokoju. W

pierwszej chwili myślałem, Ŝe dzieciak płacze

dlatego, Ŝe nie pozwoliliśmy mu zabrać do łóŜka

butelki. Rita powiedziała, Ŝebym nie robił z tego

problemu i dał mu spokój. Ale w taki właśnie

sposób rozpuszcza się dzieci. Psuje się je, bo się

im na wszystko pozwala. A później taki złamie

rodzicom serce albo zmajstruje jakiejś

dziewczynie bachora, albo weźmie się za

narkotyki. MoŜe teŜ zostać pedziem. Czy

wyobraŜa pan sobie, Ŝe pewnego dnia dowiaduje

się pan, Ŝe pański dzieciak, pański syn, jest

pedziem?

W kaŜdym razie, kiedy nieustannie wszczynał

takie awantury, zacząłem osobiście kłaść go spać.

Jak nie przestawał się mazać, to dostawał klapsa.

Kiedyś Rita oświadczyła mi, Ŝe Denny ciągle

powtarza słowo "światło". No cóŜ, nie wiem, czy

męŜczyzna potrafi zrozumieć, co mówią tak małe

dzieci. MoŜe tylko matka.

Rita chciała zostawiać mu zapaloną lampkę

nocną. Wie pan taki kinkiet z rysunkami myszki

Micky, psa Huckleberry'ego czy z czymś innym.

Nie pozwoliłem. Jeśli dziecko od małego boi się

ciemności, będzie się bało równieŜ wtedy, gdy

dorośnie.

No dobrze. Denny umarł pierwszego lata po

narodzinach Shril. PołoŜyłem go do łóŜka, a on

natychmiast zaczął ryczeć. Tym razem

usłyszałem co powiedział. Wskazał szafę i rzekł:

"Czarny Lud, tatusiu, Czarny Lud".

Zgasiłem światło i wróciłem do naszego pokoju.

Zapytałem Ritę, dlaczego uczy dziecko takich

dziwnych wyrazów. Kusiło mnie nawet, Ŝeby jej

przyłoŜyć, ale opanowałem się. Oświadczyła, Ŝe

niczego takiego go nie uczyła. Nazwałem ją

kłamczuchą.

Widzi pan, to było dla mnie bardzo cięŜkie lato.

Udało mi się zdobyć tylko robotę w magazynach,

gdzie ładowałem na cięŜarówki skrzynki z pepsi-

colą. Czułem się zmordowany jak koń. Na

dodatek Shril bez przerwy budziła się w nocy i

płakała, a Rita wstawała, wyciągała ją z kołyski i

wąchała pieluchy. Mówię panu, czasami miałem

ochotę wyrzucić obie przez okno. Chryste

Nazareński, dzieci potrafią nieraz człowieka

doprowadzić do szału. Człowiek mógłby ich

nawet zabić.

CóŜ, mała obudziła mnie o czwartej nad ranem,

zgodnie z własnym harmonogramem. Pół śpiąc,

nie otwierając nawet oczu, poczłapałem do

łazienki, a później Rita poprosiła, Ŝebym

sprawdził, czy Danny dobrze śpi. Powiedziałem,

Ŝeby zrobiła to sama, i wróciłem do łóŜka.

Zasypiałem juŜ, kiedy zaczęła krzyczeć.

Wyskoczyłem z pościeli i pobiegłem do pokoju

Denny'ego. LeŜał na plecach i nie Ŝył. Był biały

jak mąka, z wyjątkiem tych miejsc, gdzie... gdzie

opadła krew... Na łydkach, na tyle głowy, na... na

pośladkach. Miał otwarte oczy. Widzi pan, one

były najgorsze. Szeroko otwarte i szkliste jak

oczy w głowie łosia, która wisi nad kominkiem.

Jak na zdjęciach z Wietnamu pokazujące martwe

dzieci Ŝółtków. Ale amerykańskie dziecko nie

powinno tak wyglądać. Martwe i leŜące na

plecach. Na noc wkładaliśmy mu gumowe majtki

z pieluchą, poniewaŜ przez kilka ostatnich

tygodni moczył się przez sen. Okropne. Jak ja

tego dzieciaka kochałem.

Billings powoli potrząsnął głową i znów przesłał

lekarzowi sztuczny, wystraszony uśmiech.

- Rita miała zadartą wysoko głowę i krzyczała.

Chciała wyciągnąć Denny'ego z łóŜka i tulić w

ramionach, ale jej nie pozwoliłem. Policja bardzo

nie lubi, kiedy niszczy się ślady. Wiedziałem...

- Wiedział pan, Ŝe to był Czarny Lud? - spytał

cicho Harper.

- Och, nie! Wtedy jeszcze nie. Ale zauwaŜyłem

jedno. Nie przywiązywałem do tego znaczenia,

lecz ten drobny szczegół utkwił mi mocno w

pamięci.

- Jaki szczegół?

- Drzwi od szafy były uchylone. Odrobinę.

Zaledwie szpara. Ale wiedziałem, Ŝe przecieŜ je

dokładnie zamknąłem. Rozumie pan, w środku

były plastikowe worki na ubrania. Dzieciak

zacznie się nimi bawić i kaput. Uduszenie. Sam

pan najlepiej wie, prawda?

- Wiem. Co było dalej?

Billings wzruszył ramionami.

- Pochowaliśmy go.

Popatrzył Ŝałośnie na ręce, które rzucały ziemię

na trzy małe trumienki.

- Czy wszczęto dochodzenie?

- Pewnie. - Oczy Billingsa szyderczo rozbłysły. -

Pojawił się jakiś wsiowy konował ze

stetoskopem, czarną walizką pełną pastylek od

kaszlu dla dzieci, a w zanadrzu miał dyplom

weterynarza. Uduszenie się poduszką; tak to

określił! Słyszał pan kiedyś takie gówno?

Dzieciak miał trzy lata!

- Do uduszenia się poduszką najczęściej wśród

dzieci w pierwszym roku Ŝycia - odparł ostroŜnie

Harper. - Niemniej diagnozy takie wstawia się do

aktu zgonu do lat pięciu, Ŝeby lepiej...

- Opowiadasz pan głupoty! - wykrzyknął

rozeźlony Billings.

Harper bez słowa ponownie zapalił fajkę.

- W miesiąc po pogrzebie przenieśliśmy Shril do

dawnego pokoju Denny'ego. Rita za nic w

świecie nie chciała się na to zgodzić, ale w końcu

ostatnie słowo naleŜało do mnie. Uczyniłem to z

cięŜkim sercem; proszę mi wierzyć. Jezu, jak ja

bardzo chciałem Ŝeby Shril spała z nami. Ale

człowiek nie moŜe być nadopiekuńczy. W ten

sposób wyrządza się tylko dziecku krzywdę.

Kiedy byłem mały, matka zabierała mnie na plaŜę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: