Stephen King Truskawkowa wiosna.pdf

STEPHEN KING

TRUSKAWKOWA WIOSNA

Springheel Jack...

Te dwa słowa ujrzałem tego ranka w gazecie i, mój Bo Ŝ e, jak Ŝ e one

cofn ę ły mnie w przeszło ść . Wszystko działo si ę osiem lat temu; prawie

dokładnie, co do dnia. Wtedy wła ś nie ujrzałem siebie w ogólnokrajowej

sieci telewizyjnej - w Raporcie Waltera Cronkite'a. Wprawdzie moja twarz

mign ę ła tam tylko przez chwil ę w tle, za plecami reportera, ale wszyscy

znajomi natychmiast mnie zauwa Ŝ yli. Otrzymywałem telefony z innych

miast i z innych stanów. Mój tata domagał si ę ode mnie analizy i oceny

sytuacji, był bardzo rubaszny, serdeczny - taki do rany przyłó Ŝ . Matka

chciała tylko, Ŝ ebym wrócił do domu. Ale ja nie chciałem wraca ć do

domu. Byłem oczarowany.

Oczarowany t ą mroczn ą , spowit ą mgł ą truskawkow ą wiosn ą i

wisz ą cym nad wszystkim cieniem gwałtownej ś mierci, która jej

towarzyszyła w czasie tamtych nocy sprzed o ś miu lat. Cie ń Springheel

Jacka...

W Nowej Anglii nazywano to truskawkow ą wiosn ą . Nikt nie wie

dlaczego; ot, po prostu okre ś lenie u Ŝ ywane przez starców. Twierdz ą oni,

Ŝ e co ś takiego zdarza si ę co osiem lub co dziesi ęć lat. Wypadki, jakie

miały miejsce w New Sharon Teachers' College tamtej konkretnie

truskawkowej wiosny... te Ŝ mogłyby tworzy ć cykl, ale poniewa Ŝ nikt nie

przeprowadzał nad tym gł ę bszych studiów, nigdy tego tak nie nazwali.

W New Sharon truskawkowa wiosna zacz ę ła si ę szesnastego marca

tysi ą c dziewi ęć set sze ść dziesi ą tego ósmego roku. Tego wła ś nie dnia

nast ą pił przełom w najostrzejszej od dwudziestu lat zimie. Padał deszcz,

a powietrze przesycał zapach odległego o trzydzie ś ci kilometrów morza.

Ś nieg, którego napadało na wysoko ść prawie dziewi ęć dziesi ę ciu

centymetrów, zacz ą ł gwałtownie topnie ć i cały kampus ton ą ł w grz ą skim

błocku. Rze ź by ze ś niegu - pozostało ść zimowego karnawału - które

przez dwa miesi ą ce trwały nietkni ę te w minusowych temperaturach,

przekrzywiały si ę i przygarbiały. Ulepiona przed budynkiem bractwa Tep

karykatura Lyndona Johnsona płakała rzewnymi łzami odwil Ŝ y. Goł ą b

widniej ą cy przed Prashner Hall stracił wszystkie pióra i miejscami wida ć

ju Ŝ było jego Ŝ ałosny, wykonany ze sklejki szkielet.

W nocy nadeszła mgła i spowiła nieprzeniknion ą biał ą opo ń cz ą i cisz ą

w ą skie alejki college'u oraz wszystkie drogi dojazdowe. Okalaj ą ce

promenad ę sosny sterczały niczym wyci ą gni ę te do liczenia palce, a

mleczny opar, jak dym z papierosów, snuł si ę leniwie pod niewielkim

mostkiem, otulaj ą c armaty pochodz ą ce jeszcze z czasów wojny

domowej. Mgła odbierała pejza Ŝ owi spoisto ść , wszystko wydawało si ę

obce i magiczne. Kto ś , kto niebacznie opu ś cił dudni ą ce muzyk ą z szafy

graj ą cej, jaskrawo o ś wietlone, zgiełkliwe wn ę trze klubu Grinder,

spodziewaj ą c si ę widoku wypełnionego gwiazdami zimowego nieba,

trafiał nagle w pogr ąŜ ony w ogłuszaj ą cej ciszy ś wiat dryfuj ą cej, białej

mgły; w cisz ę , któr ą m ą cił jedynie d ź wi ę k jego własnych kroków i plusk

wody kapi ą cej ze staro ś wieckich rynien. Człowiek niemal spodziewał si ę

napotka ć id ą cego ś piesznie Golluma, Frodo, Sama albo odwróciwszy si ę

skonstatowa ć , Ŝ e Grinder znikn ą ł, a jego miejsce zaj ę ła mglista

panorama wrzosowisk, cisów, druidzkich kr ę gów lub pryskaj ą cych

iskrami zaczarowanych pier ś cieni.

Tego roku szafa graj ą ca odtwarzała Love is Blue. Bez przerwy

dochodziły tony Hey, Jude. D ź wi ę ki Scarborough Fair.

Tamtego wieczoru, dziesi ęć po jedenastej, student pierwszego roku,

John Dancey, wracaj ą c do akademika, zacz ą ł w tej mgle wrzeszcze ć .

Cisn ą ł na ziemi ę ksi ąŜ ki i darł si ę , wpatrzony w rozrzucone szeroko nogi

le Ŝą cej na ś niegu w mrocznym naro Ŝ niku na parkingu przylegaj ą cym do

Animal Sciences martwej dziewczyny, która miała gardło rozer Ŝ ni ę te od

ucha do ucha. Jej rozwarte oczy zdawały si ę ciska ć skry rado ś ci, jakby

zrobiła najlepszy dowcip w Ŝ yciu - Dancey, student pedagogiki, lepszy w

nauce ni Ŝ w g ę bie, wrzeszczał, wrzeszczał i wrzeszczał.

Ranek wstał pos ę pny i pochmurny, a my szli ś my na sale wykładowe z

cisn ą cymi si ę na usta pytaniami: Kto? Dlaczego? Jak my ś lisz, czy go

złapi ą ? I ostatnie, budz ą ce najwi ę kszy dreszcz emocji: Znałe ś j ą ? Znała ś

j ą ?

Tak, chodziłem z ni ą na plastyk ę .

Tak, w zeszłym semestrze mój kumpel umawiał si ę z ni ą na randki.

Tak, kiedy ś w Grinder poprosiła mnie o ogie ń . Siedziała przy s ą siednim

stoliku.

Tak

Tak, ja...

Tak... tak... och, tak, ja...

Znali ś my j ą wszyscy. Nazywała si ę Gale Cerman (wymawiało si ę Kerr-

man) i studiowała na wydziale plastycznym. Nosiła okr ą głe, druciane

okulary i miała ś wietn ą figur ę . Była powszechnie lubiana, ale kole Ŝ anki z

pokoju jej nie znosiły. Niewiele udzielała si ę towarzysko, chocia Ŝ

nale Ŝ ała do najbardziej adorowanych dziewcz ą t w kampusie. Była

okropna, ale miła. Była niebywale Ŝ ywa, ale rzadko zabierała głos i

prawie nigdy si ę nie u ś miechała. Była w ci ąŜ y i chorowała na białaczk ę .

Była lesbijk ą , któr ą zamordował jej chłopak. Siedemnastego marca była

truskawkowa wiosna i wszyscy znali ś my Gale Cerman.

W kampusie pojawiło si ę pół tuzina samochodów policji stanowej;

wi ę kszo ść zaparkowała przed Judith Franklin Hall, gdzie mieszkała

Cerman. Kiedy o dziesi ą tej rano przechodziłem tamt ę dy w drodze na

zaj ę cia, kazano mi si ę wylegitymowa ć . Głupi nie byłem. Pokazałem im

dokument i nie robiłem Ŝ adnych uwag.

- Czy nosisz przy sobie nó Ŝ ? - zapytał chytrze policjant.

- Czy chodzi o Gale Cerman? - próbowałem si ę dowiedzie ć , gdy ju Ŝ

o ś wiadczyłem, Ŝ e najniebezpieczniejsz ą rzecz ą , jak ą ze sob ą nosz ę , s ą

klucze przypi ę te do zasuszonej króliczej łapki.

- Dlaczego pytasz? - nasro Ŝ ył si ę .

Na zaj ę cia spó ź niłem si ę pi ęć minut.

Panowała truskawkowa wiosna i tej nocy nikt ju Ŝ nie chodził samotnie

po terenie na poły akademickiego, na poły magicznego kampusu.

Ponownie pojawiła si ę mgła pachn ą ca morzem, cicha i otchłanna.

Mniej wi ę cej o dziewi ą tej wieczorem wpadł do pokoju kolega, z którym

mieszkałem. Od siódmej wyt ęŜ ałem mózgownic ę , mozol ą c si ę nad

esejem o Miltonie.

- Złapali go - o ś wiadczył. - Słyszałem to w Grinder.

- Od kogo?

- Nie wiem. Od jakiego ś chłopaka. Zrobił to jej narzeczony. Nazywa si ę

Carl Amalara.

Rozparłem si ę na krze ś le. Poczułem ulg ę , a jednocze ś nie byłem

troch ę rozczarowany. Takie nazwisko nie budzi w ą tpliwo ś ci. Musiała to

by ć prawda. Najzwyklejsze, odra Ŝ aj ą ce, n ę dzne morderstwo z

nami ę tno ś ci.

- W porz ą dku - powiedziałem. - I bardzo dobrze.

Wybiegł z pokoju, Ŝ eby dalej rozgłasza ć wie ść . Jeszcze raz

przeczytałem swój esej o Miltonie i nie mog ą c doj ść do tego, co chciałem

powiedzie ć , podarłem go, po czym zacz ą łem pisa ć od pocz ą tku.

O wszystkim doniosła poranna prasa. Zamie ś ciła a Ŝ nieprzyzwoicie

wyra ź ne zdj ę cie Amalary - zapewne ze ś wiadectwa uko ń czenia szkoły

ś redniej - pokazuj ą ce raczej sm ę tnie wygl ą daj ą cego chłopaka o

oliwkowej cerze, ciemnych oczach i z dziobami na nosie. Amalara nie

przyznał si ę jeszcze do winy, ale wszystkie okoliczno ś ci wskazywały na

niego. On i Gale Cerman przez ostatni miesi ą c bardzo si ę kłócili, a

tydzie ń przed morderstwem zerwali ze sob ą . Jego kolega z pokoju

powiedział, Ŝ e ostatnio Amalara był „przybity”. W kuferku pod jego

łó Ŝ kiem policja znalazła kupiony u L.L. Beansa nó Ŝ my ś liwski o

osiemnastocentymetrowej klindze i ewidentnie poci ę t ą no Ŝ yczkami

fotografi ę jego narzeczonej.

Obok zdj ę cia Amalary widniała te Ŝ podobizna Gale Cerman. Obok

blondynki o raczej mysim wygl ą dzie i w okularach dostrzec mo Ŝ na było

troch ę rozmazanego psa oraz flaminga z rozpostartymi skrzydłami. Na

twarzy Gale Cerman go ś cił pełen zakłopotania u ś miech. Mru Ŝ yła oczy i

r ę k ę trzymała na łbie psa. A wi ę c to prawda. To musiała by ć prawda.

Nast ę pnej nocy znów wyst ą piła mgła, która słała si ę jak bluszcz,

spowijaj ą c ś wiat w nieprzytomnej ciszy. Wyszedłem tego wieczoru na

spacer. Bolała mnie głowa i miałem ochot ę zaczerpn ąć nieco ś wie Ŝ ego

powietrza. Pachniało wiosn ą ; która z wolna usuwała ze swej drogi

niech ę tnie ust ę puj ą cy ś nieg, zostawiaj ą c za sob ą pozbawione Ŝ ycia łaty

zeszłorocznej trawy, nagie i niczym nie zakryte jak głowa wiekowej babci.

Dla mnie był to jeden z najczarowniejszych wieczorów, jakie

pami ę tam. Ludzie, których mijałem pod otoczonymi halo latarniami, byli

mrucz ą cymi cieniami i sprawiali wra Ŝ enie spleconych ramionami,

patrz ą cych sobie w oczy kochanków. Ś nieg topił si ę i odpływał, topił si ę i

odpływał, ka Ŝ dy podmuch wiatru osuszał ś wiat, a mroczne morze zimy

odpływało w niepami ęć .

Spacerowałem prawie do północy, do chwili, kiedy byłem ju Ŝ

przemoczony do suchej nitki, a w alejkach zaroiło si ę od cieni, w kr ę tych

przej ś ciach usłyszałem wiele tłumionych mgł ą kroków. Kto powie, Ŝ e

jednym z tych cieni nie był człowiek, czy stwór, nazwany Springheel

Jack? Na pewno nie ja, poniewa Ŝ min ą łem wiele cieni, ale we mgle nie

rozró Ŝ niałem twarzy.

Nast ę pnego dnia obudził mnie dochodz ą cy z korytarza zgiełk.

Wylazłem zobaczy ć , co si ę dzieje. Dło ń mi doprowadziłem do jakiego

takiego stanu fryzur ę i przeci ą gn ą łem włochat ą g ą sienic ą , w któr ą

podst ę pnie zamienił si ę mój j ę zyk, po suchym jak pieprz podniebieniu.

- Wyko ń czył nast ę pn ą - powiedział kto ś z pobladł ą z wra Ŝ enia twarz ą . -

Musz ą go wypu ś ci ć .

- Kogo?

- Amalar ę ! - wykrzykn ą ł inny rozradowany głos. - Kiedy to si ę stało, on

siedział w wi ę zieniu.

- Stało si ę co? - dopytywałem si ę cierpliwie.

Wiedziałem, Ŝ e wcze ś niej czy pó ź niej dowiem si ę wszystkiego. Tego

byłem pewien.

- Dzi ś w nocy zabił nast ę pn ą . Teraz ci ą gle jej szukaj ą .

- Kogo szukaj ą ?

Przede mn ą znów zamajaczyła ta blada twarz.

- Nie kogo. Czego. Jej głowy. Ktokolwiek zabił t ę dziewczyn ę , zabrał ze

sob ą jej głow ę .

New Sharon nie jest du Ŝą uczelni ą , a w tamtych latach była jeszcze

mniejsz ą - instytucja okre ś lana przez dziennikarzy mianem „uczelni

ś rodowiskowej”. I rzeczywi ś cie stanowili ś my niewielk ą społeczno ść : w

ka Ŝ dym razie wtedy. Wszyscy si ę znali; gorzej lub lepiej, ale si ę znali.

Gale Cerman była dziewczyn ą , której ka Ŝ dy kiwał głow ą na powitanie,

my ś l ą c sobie, Ŝ e przecie Ŝ gdzie ś ju Ŝ j ą wcze ś niej spotkał.

Ann Bray znali wszyscy. Rok wcze ś niej, w paradzie podczas konkursu

na Miss Nowej Anglii, szła zaraz za zdobywczyni ą tytułu i wymachiwała

lask ą w takt melodii Hey, Look Over Me. Rozum równie Ŝ posiadała nie od

parady; do chwili ś mierci była redaktorem uczelnianej gazety

(tygodnika), nale Ŝ ała do studenckiego koła dramatycznego i pełniła

funkcj ę przewodnicz ą cej filii Narodowego ś e ń skiego Koła Studenckiego

w New Sharon. Na fali entuzjazmu, jaki ogarnia ka Ŝ dego studenta

pierwszego roku, wymy ś liłem now ą kolumn ę do prowadzonej przez ni ą

gazety i próbowałem si ę z Ann Bray umówi ć na randk ę - w obu

przypadkach poniosłem sromotn ą pora Ŝ k ę .

A teraz była martwa... gorzej ni Ŝ martwa.

Na popołudniowe wykłady chadzałem jak ka Ŝ dy inny. Witaj ą c si ę

mówiłem „cze ść ” z nieco mniejszym zapałem ni Ŝ zwykle; zupełnie

jakbym bał si ę przygl ą da ć twarzom znajomych. Oni zreszt ą zachowywali

si ę podobnie w stosunku do mnie. Mi ę dzy nami trafiła si ę czarna owca,

czarna jak Ŝ wir alejek krzy Ŝ uj ą cych si ę z deptakiem, jak wyrwa mi ę dzy

stuletnimi d ę bami rosn ą cymi na tylnym dziedzi ń cu gimnazjum. Czarna

jak masywne cielska armat z czasów wojny domowej ogl ą dane w

oparach półprzezroczystej mgły. Patrzyli ś my sobie w oczy, próbuj ą c

odnale źć wzajemnie w nich t ę ciemno ść .

Tym razem policja nikogo nie aresztowała. W mgliste noce

osiemnastego, dziewi ę tnastego i dwudziestego marca niebieskie

radiowozy nieustannie patrolowały teren kampusu. Ich czołowe

reflektory co chwila kłuły mroczne zak ą tki i zaułki. Administracja uczelni

wprowadziła od dwudziestej pierwszej godzin ę policyjn ą . Parki

obłapiaj ą cych si ę ryzykantów, których chwytano w krzakach na północ

od Tate Alumni Building, zabierano na posterunek policji w New Sharon i

bezlito ś nie maglowano przez trzy godziny.

Dwudziestego miał miejsce histeryczny, fałszywy alarm, kiedy na

parkingu, w miejscu gdzie znaleziono zwłoki Gale Cerman, natkni ę to si ę

na nieprzytomnego chłopaka. Przygłupi gliniarz z kampusu, nie badaj ą c

nawet pulsu, załadował ciało na tylne siedzenie radiowozu, rozło Ŝ ył sobie

przed nosem map ę i ruszył do najbli Ŝ szego szpitala. Na terenie

opustoszałego terenu uniwersytetu syrena samochodu zawodziła jak

walne zgromadzenie banshee.

W połowie drogi zwłoki usiadły i spytały głucho: „Gdzie, do diabła,

jestem?” Gliniarz wrzasn ą ł i zjechał z szosy. Zwłoki okazały si ę by ć

studentem, który nazywał si ę Donald Morris i przez ostatnie dwa dni

przechodził ci ęŜ k ą gryp ę ... Czy panowała wtedy grypa azjatycka? Nie

pami ę tam. Tak czy owak, zemdlał po drodze do Grinder, dok ą d wybrał

si ę na zup ę i tosty.

Dni ci ą gle były ciepłe, cho ć pochmurne. Ludzie gromadzili si ę w

niewielkich grupach, które przejawiały zdumiewaj ą c ą tendencj ę do

błyskawicznego rozpadania si ę i formowania ponownie w innych ju Ŝ

konfiguracjach. Je ś li człowiek zbyt długo ogl ą dał te same twarze,

przychodziły mu do głowy głupie my ś li o ich wła ś cicielach. A plotki po

kampusie rozchodzi ć si ę zacz ę ły wr ę cz z szybko ś ci ą ś wiatła.

Powszechnie lubiany profesor historii widziany był na niewielkim

mostku, gdy ś miał si ę i płakał; Gale Cerman zostawiła tajemnicz ą ,

składaj ą c ą si ę z dwóch słów wiadomo ść wypisan ą jej własn ą krwi ą na

asfalcie parkingu przy Animal Sciences; oba morderstwa tak naprawd ę

miały podło Ŝ e polityczne i dokonało ich odgał ę zienie SDS; Ŝ eby

zaprotestowa ć przeciw wojnie. Wszystko to było bardzo zabawne. SDS w

New Sharon liczyło siedmiu członków; jedno wi ę ksze odgał ę zienie

mogłoby doprowadzi ć do bankructwa cał ą organizacj ę . Ten fakt,

spowodował jeszcze bardziej złowieszcz ą teori ę wysnuwan ą przez

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: