Jones Gail - Sorry, przepraszam (PERN).pdf - ►►eBook - lenka607

G AIL J ONES

Sorry,

przepraszam

przełożyła Agnieszka Andrzejewska

Tytuł oryginału: Sorry

ISBN 978-83-7495-716-8

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA

Warszawa 2010

Dla Veroniki Brady

CZĘŚĆ PIERWSZA

ANTYGONUS: (...) zeszłej nocy widziałem twą matkę:

ten sen odróżnić się nie dał od jawy.

Podeszła do mnie, chyląc skroń to w jedną,

To w drugą stronę. Nie widziałem nigdy

Pani tak pięknej i tak pełnej smutku.

W. Szekspir, Zimowa opowieść

(Akt III Scena III, przeł. S. Barańczak)

Pssst. Szept - najcichszy nośnik oddechu.

Tę historię można opowiedzieć tylko szeptem.

Gdy świadomość czegoś jest nieznośna, pojawia się wstyd, smutek, milczenie. Gardło

mam zniekształcone od wszystkiego tego, co w sobie kryję. Moje serce to cierpki, niedojrzały

owoc. Myślę, że to wina kagańca czasu, który zdeformował mi usta, odebrał głos, zniechęcił

do mówienia. Najpierw był tylko ten jeden obraz: jej sukienka, w tym szczególnym odcieniu

błękitu hortensji, zbryzgana purpurą krwi mego ojca. Gdy Mary podniosła się z podłogi,

wydawała się odrealniona, a jednak tak wyrazista i och! wręcz pobudzona tą krwią.

Pamiętam, że przywarłam do niej kurczowo, że byłyśmy czujne i świadome. Uwagę

miałyśmy tak napiętą, jakby w domu znajdował się wąż.

- Nie mów im - szepnęła. Tylko tyle: Nie mów im.

Wpatrywała się w moją twarz, plamkę rozmytą w ciemności. Potem obie płakałyśmy;

jej łzy mnie obmyły. A gdy dla pocieszenia wzięłyśmy się pod ręce, połączone sekretnym

porozumieniem i milczącą lojalnością, splamione ciało mego ojca złączyło nas jak siostry. Na

zewnątrz, przed drzwiami, drapał i skomlał nasz pies, domagając się wpuszczenia. Mary i ja

nie zwracałyśmy na niego uwagi. W tamtej chwili skala i powaga sytuacji były wyłącznie

ludzkie.

Jak pozbierać, w spokoju i z godnością, wszystko, co się rozsypało? Jak ożywić

zmarłych, jakby byli mimo wszystko ludźmi, nie symbolami czy zadaniami, z którymi muszę

się zmierzyć, nie chwiejnymi marionetkowymi wycinankami dopasowanymi do moich

celów?

Gdy się urodziłam, dwa lata po ślubie rodziców, mama miała lat trzydzieści osiem,

ojciec trzydzieści sześć. Żadne z nich nie spodziewało się, że będą jeszcze mieli dziecko;

przeciwnie, oboje byli przyzwyczajeni do samotności i zdążyli przywyknąć do odosobnienia,

na które ich związek nie okazał się lekarstwem. Ja byłam pomyłką, nieco kłopotliwą

przeszkodą, i znałam stan melancholii od najwcześniejszych lat. Oboje traktowali mnie jak

starą maleńką, co było do przewidzenia, wprowadzili reżim zachowania, upierali się przy

karach i obowiązkach, przemawiali do mnie surowym, pedagogicznym tonem. Żadne nie

uważało za konieczne wyrażać uczucia ani potwierdzać gestami łączących nas więzi. W

efekcie byłam dzieckiem niepewnym siebie, błagającym o uwagę, zabiegającym o ich

aprobatę, ale też upartym i stanowczym, bo wiedziałam, że to ich zniecierpliwi i zirytuje. W

tej walce ponosiliśmy same straty. Gdyby nie aborygeńskie kobiety, które mnie wychowały,

nigdy bym nie wiedziała, jak to jest leżeć przy piersi, dotykać czyjejś skóry, czuć pulsowanie

tętna u nasady szyi, słuchać, w intymnej i słodkiej bliskości, jak oddech wypełnia i opuszcza

śpiące ciało.

Urodziłam się w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym. Część mojego dzieciństwa

przypadła na czas wojny. Mój ojciec służył w młodości jako kapitan podczas pierwszej wojny

światowej. Głęboko w plecach utkwiły mu fragmenty szrapnela, dlatego utykał. Nie mógł się

pogodzić ze zwolnieniem z wojska - do kalectwa dołączył wstyd - a gdy nadeszła kolejna

wojna, poczuł się podwójnie upokorzony, bo odmówiono mu powołania. Zrobił się uparty i

złośliwy, ale także zdeterminowany, by udowodnić swoją męskość. Gdy nadszedł rok tysiąc

dziewięćset dwudziesty ósmy, miał już znużone spojrzenie człowieka rozczarowanego

życiem. Moją matkę poślubił, jak sądzę, w ramach jakiejś ukrytej, wręcz niemożliwej do

opisania rekompensaty. To na pewno nie była miłość; miłość jest widoczna, miłość to

namacalna czułość. A u niego była to asekuracja przed stratą, rodzaj transakcji.

Gdy rodzice się poznali, ojciec był na ostatnim roku antropologii w Cambridge, matka

pracowała - wówczas jeszcze tak to nazywano - jako dama do towarzystwa. Mój ojciec,

Nicholas Keene, miał dość dużo pieniędzy; jego ojciec był właścicielem czterech sklepów z

galanterią męską w Londynie, których prowadzenie powierzył synowi. Z pewnością były one

gwarancją stałego dochodu. Jednak widok manekinów na wystawie napełniał Nicholasa

przerażeniem. Nie potrafiłby nikomu wyjaśnić, dlaczego czuł się oszukany przez życie, jakie

oferował mu ojciec, i dlaczego, gdy spoglądał na wystawy sklepów, które miał pewnego dnia

odziedziczyć, odczuwał dreszcz śmiertelnej trwogi. Ubrania wiszące na sztucznych ciałach

przypominały mu o wojnie. Znowu widział przed sobą upiorną rzeź z tysiąc dziewięćset

osiemnastego, tragiczny los unurzanych w błocie martwych ludzi, których ciała śmierć

zabarwiła na kolor khaki. To, że sam ku swemu zaskoczeniu przeżył, sprawiało, że czuł się

wybrańcem, szczęściarzem, człowiekiem wyjątkowym, cudownie ocalonym, nawet mimo

tego, że szrapnel rozerwał mu plecy. Nie mógłby stać za ladą i zajmować się ubraniami

przypominającymi kształty człowieka, patrzeć na zwisające luźno z wieszaków rękawy, na

Jones Gail - Sorry, przepraszam (PERN).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: