Liebert Jerzy.pdf

Jerzy Liebert

Serce

Serce Twe jest jak klatka mała i różowa,

W której paluszkach perła i słowik się

chowa.

Uczę się ciebie człowieku.

Od perły serce płonie, staje się

przejrzyste-

Słowik przez nie spogląda, jak przez

szkiełko czyste,

Uczę się ciebie człowieku.

Powoli się uczę, powoli

Od tego uczenia trudnego

Raduje się serce i boli

I widząc na różowo świat, niebo i ludzi,

Przelewa drżącą perłę w gardziołku i

studzi.

O świcie nadzieją zakwita,

Pod wieczór niczemu nie wierzy,

Czy wątpi, czy ufa-jednako-

Do ciebie, człowieku należy.

Lecz jedna perła rodzi, pereł coraz więcej,

Coraz ciaśniej jest w sercu, i coraz goręcej,

Uczę się ciebie i uczę

I wciąż cię jeszcze nie umiem

Ale twe ranne wesele,

Twą troskę wieczorną rozumiem.

Więc słowik z trwogi woła, że świat się

zapalił,

Lecz głos mu się w gardziołku perli i

krysztali,

I języczek jak kropla spada rubinowa

Od pragnienia na poły blada i różowa.

I słowik, tonąc w perłach gorącego trunku,

Główką, boleśnie zgiętą, przyzywa

ratunku.

Do matki

Pod twoim wzrokiem, Matko, jak pod

wielkim cieniem,

Za który oddam chłody całej flory świata.

Wyrasta moja miłość i w ciebie się

wplata,

Jak drzewo w głębie ziemi idące

korzeniem.

Jeziora górskie

Pośród skał twardych, złomów z granitu,

W dolinach górskie jeziora śpią,

W spowitych sennie ciszą i mgłą

Śnieg się przegląda ze szczytu.

Pierś moja się podnosi wraz z twoim

westchnieniem,

A z twoim niepokojem sen z powiek mych

wzlata -

Tak oto, co dni wzięły oddają nam lata.

Znów na dźwięk twego głosu staję

zamyślony.

W oprawie mocnej, w pierścieniu z głazów

Świecą ich sine, przejrzyste dna,

Potok nad nimi jak struna łka

Szmery miłosnych wyrazów.

Jak zgiełk cichnę, jak wieczór w twe oczy

zapadam

Przed samym sobą w tobie szukając

obrony,

Znowu dłonią najdroższy zarys twarzy

badam,

A pod palcami smutek, znajdując

rzeźbiony,

Już o nic się nie pytam, nic nie

odpowiadam...

Dzień wstaje z wolna, patrzy w zadumie,

Zanurza place różowe w toń,

Później ze wstydu podnosi dłoń,

Że pieścić lepiej nie umie.

Natchnienie bolesne

Jasny szpaler

Wśród złych moich uczynków, jak wśród

traw ospałych,

Płynie Twój strumień, Panie

Porusza moje ziemie, otwiera moje skały,

Twarde, znieruchomiałe.

Już mi cię nikt nie odbierze

Ni winorośli pnącze

Które na cichym parterze

Rozwarte okna plącze

Pozwól za tym strumieniem i miodu, i

mleka

Ludziom wejść na nie.

O człowieka, o miłość człowieka

Modlę się, Panie.

Ani złocisty parów

Ani grabowa altana

Co się kołysze czaru pełna

I zadumana

Pasterka

Nikt mi cię nie odbierze

Nie może nikt

Bo gdzieżby odnaleźć

Ślad twych ścieżek

Gęstwiny przeszukać

Ptaki niby dzwoneczki cieszą się kolędą

Chrystus się nam narodził i nowe dni

będą

Do stajni betlejemskiej aż od brzegów

Wisły

Z ptakami smukłe sarny dziwować się

przyszły.

Swą złotą od lata ręką

Zsyłasz mi ciężkie płody

Owoce miłowania

Jak na pogańskie gody

Wiewiórka zęby szczerzy i w niebo się

patrzy

Jak dwa gołębie płyną na Błękitnej tarczy.

I kwiaty, choć to zima, czas mroźny i

cichy,

Niosą mirrę, kadzidło i złote kielichy.

Już mi tam żadne słowa

Nie będą nad twoje słodsze

Cieplej się moja głowa

O inne palce nie otrze

Choć nie wiem jak cię miłować

Jak pożądanie przeżyć

Jesteś tak dziwny jak w jasny dzień

Ledwie wstający półksiężyc

I pawie przyfrunęły z krajów

cudzoziemskich,

By swe pióra przyrównać do skrzydeł

anielskich

A mały Chrystus smutny w drzwi patrzy i

czeka

By pośród witających zobaczyć

człowieka...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: