Oczekiwanie na pierwszy poród – zwłaszcza w ostatnich tygodniach ciąży – wiąże się z lękiem przed nieznanym. Ponieważ nigdy wcześniej nie rodziłyśmy, słuchamy z zapartym tchem relacji mam, koleżanek i znajomych. Jedyne, czego jesteśmy po wysłuchaniu tych historii pewne, to tego, że każdy poród jest inny. Nie do końca to prawda. Wydawanie na świat dziecka oznacza przejście przez każdą kobietę tej samej drogi. Opisujemy trzy etapy porodu, zachowanie twojego ciała, reakcje dziecka, abyś uzbrojona w tę wiedzę mogła spokojniej przeżywać to, co cię czeka.
Początek wielkiego finału rozpoczyna się dość niewinnie. Zwiastują go pojawiające się w pewnych odstępach czasowych skurcze przypominające bóle miesiączkowe. Tak naprawdę to skurcze błony mięśniowej trzonu macicy, które pociągają za sobą wygładzenie i rozwieranie szyjki macicy. Warto ten początkowy okres przeczekać w domu, przygotować się do szpitala czy zadzwonić do męża. Bywa bowiem, że skurcze po pewnym czasie ustępuję (może się tak dziać także ze względu na stres i silny lęk kobiety), a akcja porodowa ponownie zaczyna się po około dobie. Do szpitala należy się wybrać bezwarunkowo, kiedy skurcze robią się regularne, silne i pojawiają się co 7-10 minut lub gdy odeszły wody płodowe.
Kobiety rodzące, mówiąc o bólu porodowym, zazwyczaj wskazują na bóle kręgosłupa w jego odcinku lędźwiowym, rozciąganie nad spojeniem łonowym czy skurcze górnej części ud. Najtrudniejszy okazuje się moment, kiedy szyjka osiąga 7 centymetrów rozwarcia. Mówi się wtedy o kryzysie. Często zdarza się, że rodząca jest u kresu sił, prosi wtedy o znieczulenie, cesarskie cięcie lub zgoła wybiera się do domu, bo ma już wszystkiego dość. Jeśli takie zachowanie zdarzy się tobie, oznacza to, że najtrudniejsze już minęło.
W tym pierwszym okresie organizm może chcieć również sam się oczyścić. Poród zwiastują czasem biegunka czy wymioty, a już w trakcie skurczów pęka pęcherz płodowy i odchodzą wody (czasem ma to miejsce przed akcją skurczową).
Szyjka macicy rozwiera się zazwyczaj od kilku do kilkunastu godzin. Trudno tu wskazać jakiś jeden, odpowiedzialny za długość porodu, czynnik. Z reguły czas ten dłuższy jest u pierworódek. Skraca się, gdy kobieta jest w czasie porodu aktywna, wykonuje ćwiczenia, potrafi oddychać przeponą.
Co dzieje się z dzieckiem?
Twój maluch przygotowuje się do drogi – przytula główkę do klatki piersiowej, a nóżki do tułowia. Podróż przez kanał rodny przebywa, przesuwając się ruchem śrubowym. Może się denerwować i niespokojnie ruszać, dlatego ważne, aby mama umiała zachować spokój. Spróbuj mówić łagodnie do dziecka i głaskać je przez brzuch. Najtrudniejszy jest moment, kiedy dziecko próbuje pokonać cieśń macicy – zwłaszcza wtedy warto się ruszać, to ułatwia dziecku dopasowanie główki do tego trudnego odcinka. Stopniowo też usuwane są wody płodowe z płuc malucha.
Ten etap trwa krócej – od kilku minut do godziny/dwóch. Parcie nie jest bolesne, nie można go też powstrzymać, bo jest odruchem. Zazwyczaj kobieta dostaje wtedy nowych sił, czuje, że chwila spotkania się zbliża. Sam moment wydawania dziecka na świat może się wiązać z nacięciem krocza. Położna lub lekarka specjalnymi nożyczkami nacina krocze, zabezpieczając przed pęknięciami, które mogłyby się długo i boleśnie goić.
Odruch parcia to jakby sygnał od dziecka, że chce przywitać się z mamą. Jego główka bowiem drażni zakończenia nerwowe odpowiedzialne za ten odruch. W czasie skurczu partego dziecko przesuwa się też w dół, natomiast pomiędzy skurczami odrobinę się cofa. Ten etap kończy się pierwszym krzykiem dziecka…
Trwa kilkanaście minut i zazwyczaj – za sprawą malucha – mama w ogóle go nie zauważa. W tym czasie ponownie zaczyna się akcja skurczowa i rodzi się łożysko. Lekarz musi sprawdzić, czy urodziło się całe. Jeśli uzna, że zaczęło się już rozkładać, będzie zobowiązany wykonać czyszczenie macicy.
Leży na brzuszku mamy lub po raz pierwszy jest karmione piersią. Jeśli dziecko płacze, mów do niego. Kiedy rozpoznaje znajomy głos matki, uspokaja się. W tym czasie jednak najczęściej w polskich szpitalach dziecko jest osuszane, ważone i mierzone, ocenia się podstawowe odruchy i ocenia w skali Apgar. Warto tu jednak walczyć o swoje i domagać się pozostawienia dziecka przy matce jak najdłużej.
Nirra665