Viktor Schauberger.pdf

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Urodził się 30 czerwca 1885 roku w Holzschlag w Austrii. Wychowany w

rodzinie drwala dość szybko oswoił się z otaczającą go przyrodą i od

młodych lat począł zgłębiać jej tajemnice. Obserwacje, jakie czynił w

dzieciństwie zaważyły na całym późniejszym życiu Austriaka. Jego

ulubionym zajęciem były badania strumieni górskich i próba ustalenia

prawideł, które związane były ruchem wody.

By kontynuować swoją pasję postanowił rozpocząć studia na

wydziale leśnym, ale sytuacja materialna rodziny spowodowała, że

przerwał studia i przyjął oferowaną mu w 1919 roku posadę

nadleśniczego w dobrach księcia Adolfa Schaumburg Lippego.

Decyzja ta nie przeszkodziła mu jednak w badaniu zagadnień

hydrologii. Codzienne obcowanie z naturą przyczyniło się do rozwoju

kilku śmiałych i kontrowersyjnych jak na owe czasy koncepcji. Swoimi spostrzeżeniami

zaskakiwał znanych profesorów, łamiąc nierzadko ustalone prawa fizyki. Słynął z ciekawych

rozwiązań związanych z gospodarką wodną i leśną. Jego konstrukcje pozwalały m.in. na

spławianie z wysokich gór, drzew ściętych przez drwali. Metoda ta była na tyle tania, że

zaczęły napływać coraz to nowe zlecenia. Jednak Viktor Schauberger nie zamierzał

poprzestać na zarabianiu pieniędzy. Wiedział, że zjawiska, których badania się podjął nie są

znane w konwencjonalnych środowiskach naukowych i wymagają wytłumaczenia. Wierzył,

że energia (implozja) wody i powietrza pozwoli na konstruowanie maszyn, które m.in.

pozwolą na budowę tańszych środków transportu.

W 1934 roku jego prace zainteresowały nazistów, którzy rozpoczęli już poszukiwania ludzi,

których prace pomogłyby w realizacji ekspansyjnych dążeń. Prawdopodobnie

spowodowane to było pojawieniem się rok wcześniej książki, którą Schauberger wydał we

Wiedniu. Sam Hitler zapoznał się z koncepcjami Schaubergera i zaproponował mu pieniądze

na kontynuacje jego badań. W 1938 rozpoczęto prace nad nowym rodzajem energii, która

służyłaby do skonstruowania niekonwencjonalnych statków powietrznych. Świadkowie tych

badań mówią o zbudowaniu modeli, które wzbijały się ponad dachy budynków

znajdujących się w obrębie centrum badawczego.

Nie wiadomo dokładnie, komu do lat czterdziestych bezpośrednio podlegał

Schauberger i jego pracownicy. Jednak w 1943 roku Himmler postanowił wziąć całą ekipę

badawczą pod swoje skrzydła. Dano Schaubergerowi wybór praca dla SS lub śmierć.

Austriak zgodził się na współpracę, która miała odbywać się pod szyldem Entwicklungsstelle

IV. E-IV była specjalną grupą badawczą, która zajmowała się supertajnymi projektami SS.

Warto wspomnieć, że grupa ta pracowała m.in. nad tajemniczymi dyskami Vril – Haunebu

oraz napędem Thule. Schauberger najprawdopodobniej nie widział nawet o pracach nad

takimi projektami. Wszystko co robiło Entwicklungsstelle IV jest utajnione do dziś. Ludzie, którzy

pracowali dla tej jednostki SS, najczęściej znikli po upadku III Rzeszy.

Prace nad latającymi statkami (pod patronatem SS) rozpoczął Schauberger w

miejscowości Rosenhugel. Ośrodek ten uległ jednak zniszczeniu w czasie nalotu i całość

prac przeniesiono do Leonstein koło austriackiego miasta Lintz . Do pomocy przy konstrukcji

latających obiektów przydzielono więźniów pobliskiego obozu koncentracyjnego.

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Viktor Schauberger.doc

Strona 1/1

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Nie wiadomo dokładnie co udało się stworzyć Schaubergerowi. Faktem jest jednak, że

Amerykanie oraz Rosjanie bardzo żywo interesowali się tymi pracami. Wiadomo również o

przechwyceniu przez wojska alianckie jednego z tzw. bączków Schaubergera, które wnosiły

się w powietrze wydzielając przy tym poświatę wokół siebie. Był to tylko prototyp, ale pod

koniec wojny podjęto decyzję o budowie obiektów pełno-wymiarowych, a więc

najprawdopodobniej takich, które mogłyby posiadać załogę (podobnie jak w przypadku

dysków Haunebu). Mimo, że Niemcy nie zdążyli z budową takich konstrukcji, Schauberger

twierdził, że pod koniec wojny udało mu się rozwiązać wszystkie problemy i był gotowy do

stworzenia pełno wymiarowych statków latających. Po wojnie współpracował z kilkoma

firmami oraz naukowcami, m.in. z firmą Swarowski w Tyrolu oraz Rosenbergiem w Salzburgu.

Osoba Viktora Schaubergera jest tak samo tajemnicza jak prace, które prowadził w

okresie swojego życia. Ciekawym jest m.in. fakt, że pomimo tak ogromnego zainteresowania

osobą i pracami Schaubergera, nie był on internowany po wojnie. Może miało na to wpływ

jego austriackie obywatelstwo? Dopiero kilkanaście lat później (w 1958 roku) wraz z synem

Walterem wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie miał jakoby podzielić się swoją wiedzą.

Ale i tu trudno o potwierdzenie. Amerykanie do dziś bowiem nie skonstruowali obiektu, który

wykorzystywałby energię i rozwiązania proponowane przez Schaubergera. Do dziś również

uczeni nie są w stanie w pełni wyjaśnić zasad związanych z Schaubergerowską implozją.

Wiadomo jedynie, że głównym punktem jego badań było wykorzystanie tworzącej się w

specjalnie skonstruowanych lejach wodnych, energii antygrawitacyjnej.

Viktor Schauberger zmarł w kilka dni po powrocie ze Stanów Zjednoczonych. Może

jednak przekazał swoją wiedzę Amerykanom i stał się zbędnym świadkiem? Przecież żył

swobodnie do roku 1958?

Poniżej prezentuję nieliczne zdjęcia samego Viktora Schaubergera, jednego z tzw.

bączków oraz współczesne próby interpretacji odkrytej przez Austriaka energii.

Po raz kolejny przybliżam temat niemieckich prac nad tzw. V-7, gdyż sprawy związane z

tym projektem (Chronos), prace nad antygrawitacją oraz nowe prototypy

aerodynamicznych modeli, wrzuca się do jednego worka z UFO. Powoduje to narodzenie się

wielu błędnych koncepcji i kierunków, które w żaden sposób nie przyczyniają się do

rzetelnego wyjaśnienia zagadnienia.

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Viktor Schauberger.doc

Strona 2/2

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Niemieckie badania związane z budową dyskoidalnych obiektów latających, które

rozpoczęto już w latach dwudziestych, poszły w dwóch kierunkach:

- konwencjonalnym

- niekonwencjonalnym

Projekty konwencjonalne, mające na celu budowę nowych, aerodynamicznych

konstrukcji lotniczych rozpoczęto w latach dwudziestych. Ich wynikiem były modele małych

samolotów o zwartej, zaokrąglonej budowie. Konstrukcje tego typu nie znalazły jednak

poparcia kół ministerialnych z powodu braku decydujących osiągnięć i postępu

parametrów związanych z prędkością oraz zasięgiem. Niemcy prawdopodobnie stworzyli

również koncepcje zastosowania w tych prototypach silników odrzutowych, a w przyszłości

być może i atomowych. Na planach jednak się skończyło. Konstrukcjami tego typu

interesowali się Amerykanie, którzy zbudowali własne projekty oparte na planach

niemieckich w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Pomimo stosowania nowych

silników odrzutowych zmiany te nie przyniosły spodziewanych efektów.

Omówione krotko prace nad prototypami konwencjonalnymi nie są absolutnie

powiązane z projektem Chronos ani tajemniczymi V-7. Być może doświadczenia z prac nad

projektami konwencjonalnymi przeniesiono i wykorzystano w projekcie Chronos, ale nie

należy tych badań ze sobą wiązać. Niemieckie latające spodki (urządzenia z projektu

Chronos) nie są też również omawianym w jednym z artykułów, Foo Fighters. Te ostatnie

wykazują raczej podobieństwo do skonstruowanych przez Victora Schaubergera bączków.

Prawdziwość temu domniemaniu może dodać fakt, iż lotnicy alianccy podczas obserwacji

Foo Fighters nie dostrzegli kabin pilotów (jak miałoby to miejsce w projektach

konwencjonalnych). Sposób poruszania się tych obiektów wyklucza również wykorzystanie

konwencjonalnego systemu napędu. Wielkość zaobserwowanych pojazdów również

mogłaby nasuwać na myśl pojazdy przypominające te, które skonstruował Schauberger.

Drugi kierunek, niekonwencjonalny, wzbudza ogromne zainteresowanie poprzez swoją

tajemniczość wynikającą z braku naukowego wyjaśnienia problemu. Kontrolę nad

tajemniczym projektem Chronos objął sam Heinrich Himmler. Nie ma w tym nic dziwnego,

gdyż był on głównym mistykiem Rzeszy. Źródła tego projektu zaś, miały nawiązywać do

przekazów sanskryckich, czyli fundamentalnej wiedzy zaginionego ludu - protoplastów rasy

aryjskiej.

Urządzenia dysku, stworzonego w ramach projektu nazwano podobnie jak nazwy

tajemnych towarzystw niemieckich Thule oraz Vril. To dodaje całej sprawie tajemniczości.

Projekt budowy latającego spodka opierał się na badaniach nad antygrawitacją i

elektrograwitacją, a więc dziedzinami, których podstawy dopiero tworzono... To jest

wiadomość sensacyjna i najbardziej chyba tajemnicza w całej sprawie. Co ciekawsze

pojazdy te zwane Haunebu latały (!) Perspektywy były niesamowite. Prototypy te miały

osiągać prędkość rzędu kilku Machów (ok. 6000 km/h).

Niektórzy badacze twierdzą, że kompleks Riese w Górach Sowich budowano nie (jak

twierdził Speer ) w celu umiejscowienia tam kwatery Hitlera, ale by otworzyć nowoczesne

laboratorium do prac nad Haunebu. Mimo, iż jest to koncepcja nad wyraz sensacyjna, wiele

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Viktor Schauberger.doc

Strona 3/3

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

czynników mogłoby wskazywać, iż tak było w istocie. Po pierwsze ochrona obiektu składała

się z kilku pierścieni specjalnej grupy Waffen-SS (a jak wiadomo SS miała pełną kontrolę nad

projektem Chronos). Można oczywiście uznać, iż Niemcom zależało na zachowaniu

tajemnicy przy budowie kwatery Hitlera, ale po co furherowi nowa kwatera w momencie

ponoszonych klęsk na wszystkich frontach. I to w dodatku oddaloną od serca Rzeszy na

Wschód, skąd ciągnęły azjatyckie hordy. Informacja o budowie nowej kwatery Hitlera

byłaby doskonałym parawanem dla ukrycia prawdziwego celu prowadzonych prac. Po

drugie wybór miejsca również był nieprzypadkowy. Dolny Śląsk znajdował się bowiem poza

zasięgiem alianckich bombowców. Zresztą jest mało prawdopodobne by skierowano

eskadry do nalotu na jedną z kwater Hitlera, co stanowić mogło doskonałą przykrywkę do

prowadzonych badań. Jeśli dodamy do tego fragmenty innych informacji dotyczących

budowy innych obiektów w okolicach Gór Sowich ten fantastyczny obraz może okazać się

prawdą. Znaleźli się bowiem świadkowie, będący robotnikami pracującymi przy budowie

Riese, którzy twierdzą jakoby z obiektem w Górach Sowich wiązały się badania z

elektrograwitacją. Potwierdzeniem tego faktu mogą być informacje o zaobserwowanym

promieniowaniu, dziwnych zjawiskach np. zmiany napięcia, gaśnięcie silników.

Biorąc pod uwagę niechęć polskich władz do jakichkolwiek prób oficjalnej penetracji

kompleksu Riese można wysnuć wniosek, iż posiadają one informacje dotyczące tego

obiektu. Brak zainteresowania można tłumaczyć obawami przed otwarciem puszki Pandory.

Jeśli bowiem w kompleksie Riese nie prowadzono prac nad projektem Chronos to podziemia

te zawierają inne tajemnice, których ujawnienie mogłoby przynieść zbyt wiele szkód. Są

przecież przypuszczenia, iż produkowano tam broń chemiczną lub biologiczną.

To luźne spostrzeżenia. Temat jest wciąż otwarty i miejmy nadzieję, iż doczeka się

rzeczowego wyjaśnienia. Zainteresowanych tematem odsyłam do książki Igora

Witkowskiego Supertajne bronie Hitlera cz.3 . Poniżej przedstawiam plany i zdjęcia, które

dadzą wyobrażenie poruszanej problematyki.

Projekt konwencjonalny samolotu

o dyskokształtnej budowie

Konstrukcja amerykańska

SchaubergeraFoo

Fighters?

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Viktor Schauberger.doc

Strona 4/4

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Konstrukcja amerykańska

Następna Konstrukcja amerykańska

Z powodu licznych zapytań na temat niemieckich obiektów latających określanych jako:

Vril; Haunebu; V-7, postanowiliśmy wyjaśnić całą sprawę publicznie. Mamy tu do czynienia

przede wszystkim z zjawiskiem socjologicznym zwanym Flugscheiben . Prawdopodobnie o

tym samolocie testowanym w pierwszych miesiącach 1945 wspominał w swej publikacji

Rudolf Lusar . Sprawa ta ma swój początek w artykule Der Spiegla z 1950 r w formie

sprawozdania nijakiego kapitana Rudolpha Schrievera dotyczącego dyskokształtnej

konstrukcji Hebermohlta, Miethego , Bellonzo . Oraz publikacji Rudolfa Lusara z 1957r "Tajne

bronie drugiej Wojny Światowej" . Te dwie mało znaczące i nie poparte dowodami wzmianki,

posłużyły jako inspiracja do wydania w 1968 r przez Renato Vesco książki "Intercept - But

Don't Shoot" , w której to owe obiekty określa jako feuerball i kugelbliz . Żadna z tych osób nie

używa sformowania co do tych obiektów jako Vril lub Haunebu . Jest bardzo

prawdopodobne, że kugelblitz to samolot o sferycznym skrzydle próbowany na początku

1945 ( dwa prototypy ). Jednocześnie wiadomo, że niemieccy modelarze już przed wojną

konstruowali dyskokształtne konstrukcje ze zmiennym szczęściem. Pierwszy raz publicznie

dyskokształtny model zaprezentował Arthur Sack z Lipska na "Pierwszych państwowych

zawodach latających modeli ze silnikiem spalinowym" zorganizowanych 27-28 lipca 1938 w

Lipsku. Modele te były zainspirowane konstrukcjami pierwszych pionowzlotów tzw. autożyro i

były określane mianem wentylatorowców . Większość z tych obiektów nie miała większej

średnicy niż kilka metrów i była wykonany z lekkiego oklejonego szkieletu. Podczas wojny

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

G:\Adam Nauka\SS\Aneta\Viktor Schauberger.doc

Strona 5/5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: