15
Integracjo = scalenie, łączenie nowej całości
Proces międzynarodowy w trakcie, którego poszczególne państwa tworzą wspólnie mechanizm i instytucje wyposażone w prerogatywy, które wcześniej były zastrzeżone dla kompetencji wyłącznej państw.
Integracja gospodarcza:
· scalenie gospodarcze w jeden organizm
· ustanowienie wspólnej polityki, która zastępuje politykę narodową państwa
Integracja Europ ma charakter częściowy, nie obejmuje swym zakresem wszystkich kompetencji państw członkowskich.
Przesłanki integracji:
1) wola polityki państw do integrowania się
2) komplementarność gospodarek, która jest rozumiana jako równomierny poziom rozwoju gospodarczego
3) sprzyjające położenie geograficzne – bliskość geograficzna
4) jednolity ustrój polityczno – gospodarczy
5) prowadzenie sprzyjającej polityki handlowej, która polega na udzielaniu ulg celnych innym państwom
Integracja negatywny – usuwanie handlu między krajami czł, zakłada zapewnienie swobody przepływu osób, towarów, usług, kapitału, pracowników. Swobody tworzą podstawowe filary, na których opiera się UE.
Integracja pozytywna – wiąże się z wysokim stopniem harmonizacji, koordynacji polityki krajowej. Wiąże się to z przekazaniem części kompetencji przez państwa czł na rzecz instytucji o charakterze ponadnarodowym oznacza zmianę systemu podejmowania decyzji i wiąże się z pojęciem suwerenności. Powstaje problem czy państwo przekazując kompetencje nie traci suwerenności.
3 aspekty integracji w ramach UE:
· polityczny
· ekonomiczny
· militarny
Podstawowa płaszczyzna to gospodarka.
Nauki ekonomiczne wyróżniają 4 stopnie integracji:
1) strefa wolnego handlu – dwa lub więcej państw znoszą między sobą cła wew. ( cła przywozowe, wywozowe ); terytoria tych państw tworzą dla określonych towarów i usług jeden obszar gospodarczy. Cła zew. funkcjonują, gdy państwa tworzące swh handlują z państwami trzecimi.
2) Unia celna – państwa tworzące tę unię znoszą między sobą cła wew., ustanawiają wspólną taryfę celną w handlu z państwami trzecimi; w ramach WE wspólną taryfę celną reguluje Wspólnotowy Kodeks Celny – jest on wydawany regularnie na podstawie art.26 TWE w formie rozporządzenia RE
3) Wspólny rynek – stanowi wprowadzenie swobodnego przepływu towarów, usług, siły roboczej, kapitału pomiędzy integrującymi się krajami. Państwa tworzące wr znoszą między sobą cła wew., ustanawiają wspólną zew. taryfę celną i gwarantują mobilność czynników produkcji czyli pracy, kapitału. Wr zakłada brak jakichkolwiek form dyskryminacji, np. WE, EWWS, Euroatom
4) Unia gospodarcza – stanowi najwyższy stopień integracji gosp., gdyż obok elementów wspólnego rynku wprowadza wspólną politykę fiskalną, pieniężną i społeczną w pań. czł.
Koncepcje integracji:
1) K. Federacyjna – zakłada powstanie w wyniku procesu integracji organizmu państwowego o charakterze federacyjnym; 5 maj 1949r. Londyn – Statut RE; 1950r. Konwencja o ochronie podst. praw człowieka I podst. Wolności. Do połowy lat 50-tych federalizm cieszył się powodzeniem, jednak państwa bały się stracić swoją suwerenność.
2) K. Konfederacyjna – cechuje się utrzymaniem określonych kompetencji w gestii państw składowych, przy jednoczesnym wyposażeniu wspólnych organów w określone uprawnienia. Jest to inaczej związek suwerennych państw. Zwolennicy tej koncepcji opierali się na poszanowaniu suwerenności pań czł. Chcieli, aby pań czł utrzymały swoje suwerenne uprawnienia, aby decyzje były podejmowane przez poszczególne kraje, a nie przez organy ponadnarodowe. Model konfederacji w postaci stworzenia Europy Ojczyzn preferował prezydent Francji Charles de Gole. Uważał, że Europa powinna być związkiem pań realizującym wspólne cele, ale bez ograniczania ich suwerenności.
3) K. Funkcjonalistyczna – skupia się na integracji gosp. między pań, ma ona pozwolić na harmonijną współpracę. Funkcjonaliści nie wykluczali możliwości przekształcenia współpracujących ze sobą krajów w państwo federalne. Różnica między zwolennikami koncepcji 1 i 3 dotyczyła sposobów osiągnięcia tego celu. Funkcjonaliści postulowali w tworzenie realnych powiązań gosp. między zainteresowanymi krajami. Zakładali prymat gosp. nad polityką. W zawiązku z tym oczekiwali, że silne powiązania gosp. spowodują utworzenie ponadnarodowych instytucji polit. i gosp. Zgodnie z potrzebami tworzonej rzeczywistości.
GŁÓWNE ETAPY HISTORII INTEGRACJI EUROPEJSKIEJ
05.06.1947r. program pomocy Europie ogłoszony przez amerykańskiego Sekretarza Stanu Marshalla. Program ten zwany jest potocznie „planem Marshalla”. Główne cele można sprowadzić do ożywienia gosp. światowej, ażeby stworzyć polit. i społ. warunki umożliwiające istnienie wolnych instytucji. Celem nadrzędnym tego programu było doprowadzenie do 1952r. gosp. krajów Europy Zach. do poziomu samowystarczalności. W związku z tym trzeba było stworzyć organizację, która skupiałaby wszystkich beneficjantów amerykańskiej pomocy. W 1948r. powstała Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej – została ona przekształcona w 1961r. w Org. Współpracy i Rozwoju Gosp. 1947r. powołanie Unii Celnej pomiędzy Belgią, Holandią oraz Luksemburgiem. Była to pierwsza organizacja w Europie Zach. o władczych ponad koordynacyjnych kompetencjach.
Za utworzeniem Unii Celnej przemawiało kilka czynników:
· niezbyt duże terytorium tych państw o wysokiej gęstości zaludnienia pod wzg. polityczno – społ. Każde z tych państw było monarchią
· państwa te cechuje brak jednolitości narodowościowej oraz wspólna przeszłość i kultura tych obszarów
W 1958r. poprzednie umowy zostały zastąpione układem o Unii Ekonomicznej Beneluxu. Unia Beneluxu jest zamkniętą org. międzynarodową, nie przewidywano jej poszerzenia o kolejne kraje. Jednak proces integracji europ ma miejsce od maja 1950r.
Maj 1950r. plan Shumana, który stał się impulsem do zawarcia przez 6 państw: Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, RFN i Włochy tzw. Traktatu Paryskiego. Traktat ten podpisano 18.04.1951r., jest on ważny dla całego procesu integracji, na jego mocy utworzono EWWiS. Ważne są rozwiązania decyzyjne i instytucjonalne EWWiS. Zostały one przyjęte z pewnymi modyfikacjami w dwóch późniejszych wspólnotach. Wykonywanie zadań WE zostało powierzone kilku organom; najważniejszy z nich to Wysoka Władza odpowiednik Komisji z dwóch późniejszych Wspólnot. W skład WW wchodzili: funkcjonariusze międzynarodowi. Do WW należało podejmowanie decyzji w większości spraw powierzonych Wspólnocie. Pozostałymi organami EWWiS były:
· specjalna Rada Ministrów złożona z przedst. pań czł; miała za zadanie harmonizację działań WW i pań czł, uczestniczyła w wydawaniu aktów przez WW lub te akty opiniowała;
· ETS – organ sądowy miał zapewnić poszanowanie prawa we WE, pierwsze orzeczenia pojawiły się w 1954r. dotyczyły one głównie skarg przedsiębiorstw węglowych i stalowych na decyzje WW
· Zgromadzenie Ogólne – obecnie PE; składało się z przedst. wyłanianych przez Parlamenty pań czł i jego funkcje miały charakter kontrolny
25.03.1957r. 6 pań tworzących EWWiS podpisało w Rzymie układy o utworzeniu EWG i EW Energii Atomowej zostały one określone jako tzw. Traktaty Rzymskie.
Traktat tworzący Euroatom dot problematyki energii atomowej. Ta problematyka traci obecnie na znaczeniu, gdyż jest krytykowana. Znaczenie tego traktatu jest niewielkie. Traktat EWG wprowadza swobody:
1) swobodę przepływu towarów, osób, usług i kapitału
2) wspólną taryfę celną
3) zakaz dyskryminacji
Zobowiązał przedsiębiorców do respektowania wspólnotowych reguł konkurencji; postanowieniami traktatowymi zakazano pewnych działań naruszających konkurencję i wpływających na handel między pań czł wspólnoty.
Kolejnym instrumentem integracji wprowadzonym przez traktat były polityki wspólnotowe: handlowa, rolna i transportowa. Rada została upoważniona do wydawania dyrektyw zmierzających do harmonizacji przepisów prawnych w sytuacjach, w których było to niezbędne do realizacji wspólnego rynku.
Najsilniejsze kompetencje decyzyjne w EWG i w Euroatomie zostały przyznane Radzie. To właśnie ona jako organ złożony z pań czł miała rozstrzygać o wydawaniu wiążących uchwał.
EWG – najsilniejszy organ to Komisja
W latach 60-tych duży wpływ na funkcjonowanie wspólnot wywarł prezydent Francji De Gole. Zwrócił uwagę na konieczność współpracy pomiędzy pań czł jednak z drugiej strony jego poczynania doprowadziły do kryzysu wew. WE. De Gole opowiadał się za współpracą suwerennych pań narodowych, był przeciwnikiem stworzenia ponadnarodowego Europ Super Pań. Za jego rządów Francja opowiadała się przeciw uczestnictwu Anglii we WE. 06.1985r. na szczycie w Mediolanie zajmowano się tzw. Biała Księgą. W dokumencie tym dokonano analizy zasadniczych barier przeszkadzających w tworzeniu wspólnego rynku oraz zaproponowano konkretne środki przeciwdziałające. W dokumencie tym zaproponowano uchwalenie 282 aktów prawnych, jeden z postulatów dot uproszczenie dyrektyw. 2002r. Zielona Księga – mediacja na gruncie prawa Europ.
UE została utworzona na podstawie TUE z Mastricht zgodnie z postanowieniami art. 1 Traktatu, UE tworzą WE uzupełnione politykami i formami współpracy przewidzianymi przez Traktat. Przepis art.1 ujmuje UE jako konstrukcję prawną opartą na 3 filarach:
1) filar wspólnotowy, który obejmuje wspólnoty europ oraz Euroatom
2) wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa
3) współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych
Filar 2 i 3 jest oparty na współpracy między rządowej. Zgodnie z Traktatem UE nie jest samodzielnym pań, nie posiada podmiotowości międzynarodowo prawnej. Na mocy TUE UE nie jest organizacją międzynarodową, nie posiada własnych organów, realizuje swoje zadania za pośrednictwem instytucji WE. Zadania te obejmują:
· popieranie trwałego i zrównoważonego wzrostu gosp.
· ustanowienie unii gosp. walutowej
· potwierdzenie tożsamości Unii na płaszczyźnie międzynarodowej
· ochronę praw obywateli Unii
· rozwijanie współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wew.
Zadania UE powinny być realizowane przy poszanowaniu dorobku prawnego WE. UE nie narusza istniejących struktur WE, ponadto akcesja nowych pań do UE jest równoznaczne ze członkostwem we WE. UE stanowi podsumowanie aktualnego stanu rozwoju integracji europ jako związku pań. UE nie ma cech pań.
1) Źródła prawa pierwotnego
2) Źródła prawa wtórnego ( pochodnego )
Podział ten wynika z różnic dot treści tych aktów oraz ze sposobu ich uchwalania. Oprócz 1 i 2 wyróżnia się także akty prawne o charakterze uzupełniającym. Na źródła prawa uzupełniającego ( komplementarnego ) składają się dwustronne czynności prawne czyli umowy zawierane między pań czł lub między pań z jednej strony a wspólnotami czy pań trzecimi z drugiej strony. 1 i 2 źródło prawa wspólnotowego są zaliczane do pisanych źródeł prawa WE. Zalicza się do nich także:
· umowy międzynarodowe zawierane z krajami trzecimi i org międzynarodowymi
· porozumienia zawierane między krajami czł
System prawa WE współkształtują także niepisane źródła praw. Wśród nich wyróżnia się:
· ogólne zasady prawa
· prawo zwyczajowe
Na prawa pierwotne składają się traktaty założycielskie, aneksy i protokoły do nich: traktaty późniejsze modyfikujące traktaty założycielskie, oraz umowy stowarzyszeniowe pań EWG z pań, które stały się pań wspólnot po 1957r.
Pań czł wyznaczają cele we, określają ich strukturę, organy kompetencje legislacyjne, sądownicze i administracyjne.
Prawo wtórne obejmuje prawo wtórne stanowione przez organy WE, a nie przez same pań czł. Prawo wtórne zwane jest ustawodawstwem instytucjonalnym obejmującym jednostronne akty legislacyjne organów WE podejmowanych na podstawie upoważnienia, traktatów w celu wykonania celów traktatowych organizacji. Akty prawa wtórnego możemy podzielić na te, które mają moc wiążącą dla ich adresatów i takie, które tej mocy nie posiadają.
Do 1 grupy należą rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, do 2 opinie i zalecenia. W doktrynie wykształcił się pogląd iż zalecenia i opinie z uwagi na brak mocy wiążącej nie są źródłami prawa. Ten pogląd można odnieść do opinii, gdyż w praktyce opinie kierowane przez KE do przedsiębiorstw lub pań czł nie są niczym więcej jak tylko wyrażaniem pewnych poglądów, natomiast zalecenia KE i RUE stanowią zachętę do przyjęcia określonej normy postępowania.
W związku z tym można przyjąć, że zalecenia pełnią rolę pośredniego bodźca działającego w kierunku zbliżenia krajowych systemów prawnych. Podział naprawo pierwotne i pochodne zakłada hierarchiczne uporządkowanie.
Każdy akt prawa wtórnego musi być zgodny z prawem pierwotnym.
Paralelizacja – recepcja traktatów założycielskich przez WE i stosowanie ich jako własnego prawa.
Prawo pierwotne: T. Paryski, T. Rzymski 1957, TEWG, TEW Energii Atomowej ( jednolity akt 1986r. ), konwencja o instytucjach wspólnych dla wspólnot, TUE 1992r., Traktat z Amsterdamu ( nowelizacja 2.10.1997r. ), traktat z Niceii ( 22.02.2001r. o zmianie ).
Ma zasięg ogólny i generalny, obowiązuje w całości i jest stosowane bezpośrednio we wszystkich pań czł, dla ETS zasięg ogólny jest równoznaczny z normatywnością aktu co potwierdza status rozporządzenia jako aktu prawa wspólnotowego; takim podstawowym wyznacznikiem zasięgu ogólnego jest obiektywne oznaczenie sytuacji w jego postanowieniach i zdolność wywierania skutków prawnych w stos do ogólnie i abstrakcyjnie określonej kategorii podmiotów. Ustalenie zasięgu ogólnego rodzi poważne reperkusje albowiem pozwala odróżnić rozporządzenie od decyzji to zaś determinuje zdolność podmiotów prywatnych do występowania ze skargami o stwierdzenie nieważności i ze skargami na zaniechanie działania prawotwórczego. R. wiąże nie tylko co do celu, który powinien być osiągnięty, lecz również co do formy i metod jego osiągnięcia. R. wiąże co do wszystkich norm w nim zawartych; do tekstu R. włączone są nie tylko normy podstawowe ( materialne i proceduralne ), ale również są włączone normy kompetencyjne, organizacyjne czy implementacyjne. Związanie R. staje się aktualne z chwilą jego wejścia w życie. Pań czł nie mogą podejmować żadnych środków krajowych, które mogłyby zmienić stosowanie R. ani nie mogą podejmować środków ustawodawczych, które byłyby sprzeczne z rozporządzeniem. Fakt, że R. są stosowane we wszystkich pań czł odróżnia je od dyrektyw. Cecha R. – bezpośrednie stosowanie – polega na tym, że R. ze swej natury stają się częścią krajowych systemów prawnych bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek czynności transpozycyjnych i wywierają skutki bezpośrednie w stos do jednostek. Zarówno R. jak i dyrektywy mogą być unieważnione, ale tylko na skutek orzeczenia ETS. Ponadto R. nie mogą być kierowane do innych podmiotów prawa europ niż pań czł. R jako środek oddziaływania prawnego wydaje się wówczas, gdy jest wymagane scentralizowane zarządzanie wspólnotami czyli wspólnoty są traktowane w ten sposób jakby stanowiły jednolite terytorium. R. wytwarzane są jednostopniowo. W praktyce są instrumentem unifikacji prawa europ. Stanowią przejaw najgłębszej ingerencji prawodawcy wspólnotowego w porządki prawne pań czł. R, które normują prawo celne.
Akty prawa wtórnego. Wiążą co do celu we wszystkich pań czł, do których są skierowane. Pań czł pozostawiony jest wybór form i metod realizacji dyrektyw. Pań czł zgodnie z art. 249 TWE oraz 10 TWE zobowiązane są do wydania w określonym terminie przepisów krajowych odpowiadających treści dyrektywy. D. na ogół podaje termin do kiedy powinna zostać zrealizowana, kompetencje do uchwalania D ma RUE i KE przy czym uchwalanie dyrektyw wysuwa się na plan pierwszy w zakresie dział Rady podczas, gdy KE musi dostać polecenie wydania dyrektyw. KE posiada monopol inicjatywy ustawodawczej w UE, jednak w procesie ustawodawczym KE działa razem z RUE i PE w granicach określonych dla każdej instytucji. KE jest uprawniona do wydawania przepisów wykonawczych zarówno w zakresie własnych kompetencji jak i na podstawie upoważnienia RUE. Treść projektów dyrektyw tak samo R. proponowana jest zawsze w odpow dyrekcjach generalnych KE ostateczna wersja propozycji aktu prawnego podlega zatwierdzeniu przez Kolegium Komisarzy. Kolegium to rozstrzyga jednocześnie o istotnych kwestiach tj. wybór podstawy prawnej. KE może uchwalać D w przypadkach przewidzianych w TWE. Przeważnie są to D o charakterze technicznym. Natomiast do głównych zadań RUE należy wzywanie KE do podejmowania działania i przekazywania propozycji m.in. w zakresie uchwalania nowych D czy R stanowi o tym art. 208 TWE. RUE podejmuje także decyzje o przyjmowaniu nowych D, R czy innych aktów prawnych; stanowi ona zatem prawo służące realizacji celów traktatowych WE (art. 202 TWE ). RUE wydaje D mające na celu zbliżenie ustawodawstw pań czł. Wydaje D tj. np. wspólna polityka rolna. D są skierowane wyłącznie do pań czł, które mają obow wydać w określ terminie przepisy krajowe odpowiadające treści D. Jest to tzw. dwustopniowy proces stanowienia prawa. W 1 etapie kompetentny organ wspólnotowy wydaje D określ treści, którą kieruje do odpowiedniego pań czł czyli na poziomie wspólnot ustala się pewien model prawny, który następuje w 2 etapie pań czł realizują w stosunkach wew. drogą ustawodawstw krajowych. Zgodnie z art. 254 TWE D, które skierowane są do wszystkich pań czł oraz D, które zost wydane w procedurze współdziałania (określ w art. 251 TWE ) muszą zostać opublikowane w Dzienniku Urzędowym WE w części L ( legislacja ). D o ile ich ostatni art. Nie określ daty wejścia w życie obow od 20 dnia po ich opublikowaniu w Dz. U. WE. W prawie europ wys. sprawy, dla których wyd D jest fakultatywne. D są wydawane obligatoryjnie w sprawach, mających na celu zbliżanie ustawodawstw pań czł. D stanowią główne źródło harmonizacji prawa oraz unifikacji prawa wspólnotowego. Za literaturą można wyróżnić D starego i nowego podejścia. Zgodnie ze starym podejściem D jako instrument harmonizacji musiały być formułowane szczegółowo i wyczerpująco w zakresie objętego nimi przedmiotu i musiały być przyjmowane przez RUE jednomyślnie. Wg nowego podejścia harmonizacja powinna być przeprowadzona tylko w takim zakresie w jakim jest to konieczne do usunięcia przeszkód w handlu. Ze wzg. na zróżnicowanie wymagań wobec produktów w pań czł Unii szczególną rolę odgrywają dyrektywy dot ujednolicenia norm i standardów. Są one obligatoryjne dla pań czł. W celu ograniczenia drobiazgowej regulacji Rada przyjęła w 1985r. R, w którym postanowiono, iż harmonizacja prawa będzie ograniczała się do ustalania drogą D ramowych norm jakości dot głównie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów oraz ochronę środowiska naturalnego; kompetencje normalizacyjne przejęły niezależne, wyspecjalizowane agendy tj. Centralny Komitet Normalizacyjny. Obecnie widoczny jest proces odchodzenia od D szczegółowych. Znajduje on swoją kulminację w postanowieniach protokołu w sprawie stosowania zasad subsydiarności i proporcjonalności. Dał on wyraźnie pierwszeństwo D ramowej przed środkiem bardziej szczegółowym.
Obow tylko tych, do których są skierowane; służą do regulowania przypadków indywidualnych. Mogą być skierowane do os fizycznych lub prawnych, ale także do pań czł UE. Adresat nie musi zostać w decyzji nazwany wystarczy jeśli ustalony krą adresatów nadaje się do indywidualizacji. Decyzje muszą opierać się na postanowieniach Traktatu, obow w całości nie pozostawiają pań czł swobody w zakresie wyboru formy czy metod ich stosowania. Mogą być zaskarżone przez os fizyczne lub prawne, co zasadniczo różni decyzje od Dyrektyw i Rozporządzeń. Są one instrumentem funkcji wykonawczej RUE i KE. W przypadku KE decyzja jest najczęściej stosowanym środkiem wobec przedsiębiorstw w ramach realizowanej przez ten organ wspólnej polityki konkurencji. Decyzje są podobne do konstrukcji krajowych aktów adm.
Nie mają mocy wiążącej dla swych adresatów i stron trzecich. Nie ustanawiają żadnych praw i obow. PE wraz z RUE, sama RUE oraz KE mogą formułować zalecenia i opinie zawsze kiedy uznają to za stosowne. Zalecenie dochodzi do skutku z inicjatywy własnej organu i sugeruje adresatowi sposób zachowania ( sposób autoratywny ). Opinia jest inspirowana działaniem innego organu i jest mniej stanowcza niż zalecenie. Opinia stanowi jedynie wyrażenie poglądu, z zachowaniem wyrażenia opinii TWE wiąże konkretne skutki prawne. Sądy krajowe powinny uwzględniać zalecenia informujące o interpretacji przepisów wspólnotowych. Zarówno opinie jak i zalecenia mają znaczenie prawne, gdy przewidziane są w procedurach traktatowych.
UMOWY WSPÓLNOTY I PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
Umowy międzynarodowe wspólnoty
UE jest podmiotem prawa międzynarodowego i zawiera wiele umów międzynarodowych o charakterze dwu i wielostronnym. U międzynarodowe wspólnoty wiążą jej instytucje oraz pań czł. Umowy te stanowią źródła prawa międzynarodowego ponadto są zaliczane przez ETS do źródeł prawa międzynarodowego. Konsekwencją jest fakt, że mogą być interpretowane przez ETS art. 234 ( dot orzeczeń prejudycjalnych- interpretacyjnych ). UM powinny być zgodne z prawem pierwotnym (służy temu procedura art. 300 ust 6 TWE ). Jest taka procedura, aby prawo wtórne i prawo wew. pań czł było zgodne z umowami międzynarodowymi – art. 300 ust 7 TWE.
Umowy międzynarodowe mieszane
Stroną tych umów oprócz WE są pań czł. Przykładem umów mieszanych dwustronnych są umowy stowarzyszeniowe zaś umową mieszaną wielostronną może być umowa z1994r. o utworzeniu Światowej Organizacji Handlu. Najczęściej stosuje się umowę mieszaną w sytuacji, gdy przedmiotem umowy objęte są materie, które mieszczą się w zakresie kompetencji WE i pań czł. Bardzo często podział tych kompetencji jest trudny do przewidzenia.
Porozumienia międzyinstytucjonalne
W praktyce funkcjonowania WE wykształciły się porozumienia lub wspólne deklaracje instytucji wspólnot. O możliwości zawarcia porozumienia stanowi art. 161 akapit3 TWE dodany przez traktat Nicejski. Porozumienia są ważnym elementem współpracy między instytucjami. Niekiedy celem tych porozumień jest ustalenie sposobu rozumienia pewnych przepisów traktatowych. Taki charakter miało porozumienie z 1993r. w sprawie zasady subsydiarności. Można także wskazać porozumienia, które formalizują procedury zasady współdziałania instytucji albo ustalają sposób podniesienia jakości wspólnotowych aktów prawnych.
Umowy międzynarodowe pań czł
Z pań trzecimi albo organizacjami międzynarodowymi nie są zaliczane do źródeł prawa wspólnotowego. Jednak z punktu widzenia UE i WE mają pewne znaczenie. Takie umowy mogą być zawierane wyłącznie w dziedzinach i sytuacjach kiedy kompetencja nie przysługuje wyłącznie wspólnocie. Ponadto istnieje wymóg, żeby umowy międzynarodowe pań czł były zgodne z prawem wspólnotowym.
Obow ten wynika z TWE art. 10. Umowy zawarte przed utworzeniem WE albo przystąpieniem danego pań do Unii pozostają w nienaruszonym stanie. Pań czł mają jednak obow podjąć wszelkie właściwe środki do wyeliminowania niezgodności między zawartymi przez siebie umowami a traktatem. Umowy zawierane pomiędzy samymi pań czł są zaliczane do prawa wspólnotowego.
Art. 293 TWE wprost przewiduje możliwość prowadzenia rokowań a tym samym zawieranie umów między pań czł. Ten art. określa przedmiot takich umów.
Akty przedst. pań czł zebranych w RUE:
Akty te odnoszą się do zagadnień istotnych dla funkcjonowania WE i są podejmowane najczęściej w sytuacjach gdy brakuje podstawy traktatowej do wydania aktu; charakter tych aktów nie jest jednolity, a ich przynależność do prawa wspólnotowego jest dyskusyjna. Wśród nich można wyróżnić akty o charakterze politycznym.
INSTYTUCJE UE
Pełni funkcje organu wykonawczego WE. Jest organem kolegialnym, w jej skład wchodzi 25 komisarzy, którzy mianowani są przez rządy pań czł jednak muszą być zaakceptowani przez PE. Kadencja trwa 5 lat, rozpoczyna się i kończy jednocześnie z kadencją PE. Na czele KE stoi Przewodniczący Komisarzy, w czasie pełnienia swoich obow nie są przedstawicielami swoich krajów w KE, nie mogą też działać w interesie pań czł, z którego się wywodzą. Są zobowiązani mieć na uwadze dobro całej wspólnoty. Każdy Komisarz posiada swój własny gabinet. Gabinet ten składa się z zespołu 6-7 osób, urzędników, którzy zostali oddelegowani albo spośród adm. UE albo ze służby cywilnej macierzystego pań Komisarza. Gabinet Przewodniczącego jest większy, składa się z ok. 20 członków. Prace KE są zorganizowane wokół oddzielnych obszarów działania analogicznie do ministerstw rządów narodowych jednostki.
Podstawowymi organizacjami są dyrekcje generalne, uzupełniają je wyspecjalizowane agencje i służby tj. urząd statystyczny i wspólne centrum badawcze. Dyrekcje generalne mają różną wielkość, która zależy od ilości wykonywanej pracy oraz od znaczenia przypisywanego dziedzinie, którą się zajmują.
Kompetencje Przewodniczącego KE:
a) polityczne przewodnictwo pracami KE
b) prawo do podziału zadań między poszczególnych Komisarzy
c) prawo do podejmowania decyzji o wew. organizacji KE
d) możliwość zmian podziału zadań w trakcie kadencji KE
e) prawo zdymisjonowania Komisarza po akceptacji takiego wniosku przez KE
KE kończy pełnienie swojej funkcji na skutek upływu kadencji, rezygnacji albo wotum nieufności uchwalanym przez PE. Członkowie KE kończą na skutek:
· dobrowolnej rezygnacji;
· rezygnacji na żądanie przewodniczącego KE akceptowane przez KE
· ...
Wiolentelka