Fenton Julia - Błękitne orchdee.pdf - Romanse - AWM

Julia Fenton BŁĘKITNE ORCHIDEE

Rozdział pierwszy

Dzień premiery,11 października 1991

I ntensywny, zmysłowy zapach olejku kąpielowego Fendi unosił się w

powietrzu. Valentina łagodnie otarła nadmiar piany wzdłuż zgrabnego

przedramienia, aby następnie kontynuować gruntowne namydlanie tych

wszystkich kształtów, które dopiero co stały się ozdobą najnowszej

okładki modnego magazynu „Sports Illustrated”, specjalnego wydania

prezentującego piękności w strojach kąpielowych.

Nie ruszając się z wanny, Valentina Lederer mogła ponad drzewami

Central Parku spoglądać na migocący świetlnymi klejnotami ciąg

nowojorskich wieżowców, których obraz rozmywał się teraz w deszczu.

Coraz więcej świateł błyskało w zapadającym zmierzchu.

Deszcz. Valentina spojrzała na ciężkie srebrne wskazówki zegara. Była

czwarta czterdzieści pięć!

O, do diabła. Wyskoczyła z wanny, rozchlapując wodę na podłogę.

Chwyciła pospiesznie jeden z grubych ręczników, zarzuciła na siebie i

osuszyła się, klepiąc dłońmi w tkaninę frotte, a następnie pędem

pobiegła do ubieralni.

To ogromne pomieszczenie służyło do przechowywania wszelkich

strojów i elementów garderoby, rozmieszczonych na niezliczonych

półkach i wieszakach, odpowiednio do przeznaczenia. Stroje

wieczorowe - powódź szyfonów, jedwabi, organdyn i koronek.

Kostiumy, rzeczy na różne okazje, dżinsy. Obudowane szuflady z

jedwabną bielizną. Osobna ściana przeznaczona na najróżniejsze

obuwie, torebki i dodatki. W potrójnym lustrze odbijało się ciało

Valentiny, jej długie i wspaniale zgrabne nogi tancerki, krągłe piersi,

które nic nie wiedziały o silikonie, kształtny wzgórek łonowy z kępką

jedwabiście zmierzwionych ciemnych włosów.

Valentina spieszyła się, wzięła więc pierwszą parę majteczek, na którą

natrafiła, nie szerszą niż przepaska. Potem wciągnęła pończochy, takie z

koronkami u góry, bardzo sexy. Wciąż czuła się podekscytowana i

napięta, ciepła kąpiel niewiele pomogła na przed- premierową tremę. To

miał być jej wieczór. Po upadku na samo dno szła teraz ponownie w

górę, modląc się tylko, aby prasa i telewizja już nigdy nie miały okazji

do rzucania się na nią z pazurami.

Nie będę sobie zawracać głowy makijażem - postanowiła i sięgnęła po

modny kombinezonik od Boba Mackie, z białej skóry, wygodny i

wspaniale przylegający do bioder. „Cher z zaokrągleniami” - napisał

kiedyś o niej popularny plotkarski magazyn „People”. Uśmiechnęła się

na to wspomnienie, gdyż porównanie przypadło jej do gustu. Lubiła

stroje, lubiła w nich błysk, jaskrawość, namiętność...

Jeszcze włosy! Valentina pospiesznie usunęła spinki, uwalniając

ciemne zwoje, które opadły poniżej linii ramion. Czarne kędzierzawe

włosy, wciąż wilgotne, były gęste i sprężyste.

Nie ma teraz czasu na rozczesywanie. Zrobią to w teatrze... Przebiegła

przez apartament ku wyjściu, chwytając po drodze torebkę i zaglądając

jeszcze na chwilę do pokoju dziecinnego, gdzie niania układała właśnie

do snu jej roczną córeczkę Kristę. Dziewczynka miała włosy takie same

jak matka, czarne i błyszczące. Miała też zielone oczy Valentiny i jej

nieprawdopodobnie jasną i świeżą cerę.

- Wychodzę, pani Davies. Niech mi pani życzy szczęścia - powiedziała

Valentina, pochylając się, aby ucałować Kristę. Poczuła łagodny zapach

luksusowego dziecięcego szamponu.

- Moje maleństwo! - szepnęła. - Tak cię kocham!

Dziewczynka sennie wydęła policzki.

- Powodzenia, panno Lederer! - powiedziała niania. - Niech pani ma

dużo szczęścia.

- Dziękuję, pani Davies!

Oderwała się od dziecka i zbiegła w dół do wyjścia. Z wbudowanej w

ścianę wielkiej szafy z okryciami wyjęła leciutkie futerko z białych

soboli, które zarzuciła sobie na ramiona. Przy drzwiach zatrzymała się

przed zawieszoną na ścianie starą fotografią. Zdjęcie, zrobione jeszcze w

latach pięćdziesiątych, ukazywało pełną wdzięku postać baleriny o

gładkich włosach koloru hebanu i ciemnych, smutnych oczach.

- Mamo! - szepnęła Valentina, zatrzymując się na chwilę, żeby dotknąć

obrazu pod szkłem. - Ja tego dokonam! Zrobię to dla ciebie i dla Keitha.

Obiecuję ci!

Z otwierającej się bezgłośnie windy przebiegła do wyjściowych drzwi

budynku. Ekstrawaganckie białe futerko wręcz frunęło za nią. Portier

Sammy już ją dostrzegł i dał znak kierowcy, Newtowi Hoffmanowi.

Deszcz wciąż siąpił. Sammy, osłaniając Valentinę swym wielkim

służbowym parasolem, otworzył drzwi białej limuzyny i pomógł jej

wsiąść.

- Niech się pani nie martwi, panno Lederer - powiedział Newt, kiedy

ugrzęźli w popołudniowym korku między Sześćdziesiątą Piątą a

Sześćdziesiątą Szóstą. Uśmiechnął się do niej w odbiciu wstecznego

lusterka. Po pięciu latach umiał odczytywać jej nastroje. - Jak tylko

przebijemy się do Central Park South, nadrobimy to. Będzie pani na

czas, nie ma problemu.

- Dziękuję ci, Newtonie. Niech to diabli. Cała się trzęsę. Ale jak już

znajdę się w teatrze, wszystko będzie w porządku.

- Więcej niż w porządku, panno Lederer!

Jej występ, tak. Przez całe miesiące prób i potem jeszcze podczas

pierwszych spektakli w Bostonie doszlifowała rolę do perfekcji. A

jednak nie mogła się pozbyć jakiegoś uczucia zagrożenia, przeczucia, że

- choć wszystko niby było pod pełną kontrolą - coś się zdarzy.

O Boże - modliła się w duchu - spraw, żeby te wszystkie dziwaczne

przeczucia, które mnie tak gnębią, okazały się jedynie wytworem

wyobraźni... Niech to będą tylko przypadkowe drobiazgi. Niech

wszystko pójdzie cudownie.

- Ach, Panie Boże! - szepnęła z żalem, czując, że znajomy szarpiący

ból jednak do niej powraca. Widziała to wszystko przed sobą jak na

czarno-białym filmie, ale nie potrafiła ogarnąć sensu tego, co się jej

jawiło.

Pete Mazzini, reżyser... i te siniaki na jego szyi, pieczołowicie osłonięte

wytwornym fularem.

Bettina, ich nawiedzona choreografka - która nagle znikła trzy tygodnie

temu.

I ta Jinna Jones, tancerka z tła, najpierw wyrzucona z obsady

przedstawienia, a potem ponownie przyjęta. Dlaczego?

Valentina odchyliła się na miękkim siedzeniu niemal do pozycji leżącej

i spróbowała skoncentrować się na kojącym nerwy głębokim

oddychaniu. Wdech, wydech, spokojnie i powoli, odprężające. Stąd aż

do teatru zbuduje sobie teraz własną wyspę spokoju. Potrafi uwolnić się

od napięcia. Keith potrzebował sukcesu nie mniej rozpaczliwie niż ona i

dlatego tak bardzo chciała go dla niego. On, jej narzeczony, władował

wszystko co miał w opłacenie produkcji tego spektaklu i jeśliby

premiera okazała się klapą, zostałby po prostu bankrutem. Byłby

kompletnie zrujnowany. Zaniedbał mocno swoje sprawy, kiedy

opiekował się umierającą żoną. Teraz Valentina chciała, aby miał swój

trwały, solidny sukces na Broadwayu. To najlepszy prezent, jaki

mogłaby mu dać.

- No i już jedziemy, panno Lederer - powiedział dla dodania ducha

kierowca, kiedy wielki wóz wreszcie mógł ruszyć do przodu. - Teraz już

pójdzie szybko.

- Dziękuję! - powiedziała cicho Valentina.

P rzykrótka jedwabna koszulka o malinowym odcieniu ledwie

przykrywała krągłe pośladki, połyskujące kasztanowe włosy spływały na

ramiona. Orchid Lederer spiesznie przebiegała przez living-room swego

luksusowego apartamentu na poddaszu przy Park Avenue, kierując się

do sypialni i wbudowanej w jej ścianę wielkiej, głębokiej garderoby,

pełnej porozwieszanych i porozrzucanych sukienek, kostiumów i bluzek,

stosów pachnącej bielizny, a także poznaczonych pisakami wersji jej

poprawianego scenariusza. Całe pomieszczenie wręcz zionęło zapachem

piżma perfum Escada, utrzymując stałą aurę pikantnej seksualności.

Cholera pieprzona - gdzie jest broszka dla Valentiny? Gdzie ja ją, do

diabła, wetknęłam? Przecież, na miłość boską, to miało być na

przeprośmy. To miało jej powiedzieć... o całym ich życiu pełnym

miłości, nienawiści i żalu. Orchid czuła się zmęczona, krańcowo

wyczerpana tym trwającym już siedem lat zerwaniem. To tak, jakby w

samym środku jej istnienia pozostało martwe, puste miejsce, które

wypełnić mogła tylko miłość Valentiny.

Orchid westchnęła rozczarowana i przeszła do wielkiej lustrzanej

łazienki, gdzie na stoliczku pod ścianą spostrzegła wreszcie

poszukiwane charakterystyczne pudełeczko na biżuterię z firmy Van

Cleef & Arpels. Podniosła wieczko i wyjęła tę szczególnie pomyślaną

broszę.

Dwie wyrafinowane w swym kształcie orchidee owijały się wzajemnie

łodygami, ich mieniące się na przemian niebiesko i fioletowo płatki

lśniły w świetle, a umieszczone tu i ówdzie diamenty przypominały

krople rosy.

Blue Orchids - Błękitne Orchidee. Pod tą nazwą ona i Valentina

rozpoczęły przed dziesięcioma laty błyskawiczną karierę, która dała im

status gwiazd - po czym zerwały ze sobą, a ich konflikt był równie

nagłośniony, jak w swoim czasie rozpad zespołu Supremes.

Orchid popatrzyła na broszę i szepnęła: „Proszę, niech tak się stanie,

niech Valentina cię polubi. Bo jeśli cię polubi, to będzie znaczyło, że

lubi także i mnie. Naprawdę w to wierzę”. Ta ledwie słyszalna prośba

została nagle zagłuszona ostrym dzwonkiem telefonu. Orchid złapała za

słuchawkę.

- Panna Lederer? Tu pani biuro zleceń, drugie przypomnienie. Powinna

pani już wychodzić do teatru.

- Tak, tak, tak! - krzyknęła Orchid, dodając jeszcze pospieszne

„dziękuję!”, zanim walnęła słuchawką o widełki. Pognała z powrotem

do garderoby i wcisnęła się w parę odpowiednio ciasnych dżinsów.

Potem, po włożeniu czarnej jedwabnej koszulki typu T-shirt, która

uwydatniała jej niewielkie piersi, narzuciła opinającą biodra czarną

skórzaną kurteczkę i wciągnęła kowbojskie buty z czarnej wężowej

skóry. Na koniec chwyciła pudełko z broszka i wcisnęła je do kieszeni

kurtki.

W pięć minut później, kiedy już odetchnęła i usadowiła się wygodnie, a

taksówka ruszała spod domu - napięcie nie ustąpiło. Orchid wciąż miała

Fenton Julia - Błękitne orchdee.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: