Saga o Czarnoksiężniku Tom 11.pdf

Margit Sandemo

Dom hańby

Saga o czarnoksiężniku tom 11

STRESZCZENIE

Są lata czterdzieste osiemnastego stulecia.

Od wielu lat islandzki czarnoksiężnik Móri i jego norweska żona, Tiril, cierpią z

powodu prześladowań ze strony Zakonu Świętego Słońca, bardzo starego,

przenikniętego złem zakonu rycerskiego. Móri i jego rodzina posiadają nowe

wiadomości na temat zagadki Świętego Słońca, ogromnej, złocistej kuli o magicznej

sile. Kula zaginęła przed tysiącami lat.

Istnieją ponadto jeszcze dwa ogromne kamienie szlachetne, którymi rycerski zakon

pragnie nade wszystko zawładnąć. Najstarszy syn Tiril i Móriego, obdarzony

niezwykłymi zdolnościami młodzieniec imieniem Dolg o urodzie przypominającej elfa,

znalazł wiele lat temu przepięknej urody szafir. Teraz Dolg jest już dorosły i właśnie

niedawno zdobył również czerwony kamień, który rodzina nazywa granatem.

Tajemniczy duch opiekuńczy Dolga, Cień, pomógł mu znaleźć ten klejnot na Islandii,

sam Cień bowiem jest również osobiście zainteresowany wszystkimi trzema

kamieniami Słońca.

Niegdyś, bardzo dawno temu, kiedy czarnoksiężnik Móri przekraczał granicę

pomiędzy światem realnym a zakazanym światem równoległym, przyprowadził ze

sobą na ziemię grupę duchów, które od tej pory wspierają rodzinę w jej walce ze

złym zakonem.

Ostatnio zakon poniósł straszliwą porażkę. Na Islandii zostało unicestwionych

siedmiu rycerzy, w Norwegii padli kolejni dwaj bracia zakonni, gdy próbowali pojmać

w charakterze zakładniczki siostrę Dolga, Taran, za którą mogliby potem żądać

wydania zakonowi wielkiego szafiru. Owi zakonnicy zostali zabici przez śmiertelnie

niebezpieczną istotę, pozostającą na ziemi od czasów Świętego Słońca. Był to

Sigilion, człowiek jaszczur, również pragnący pojmać Taran. W walce z tym

potworem Taran otrzymała pomoc ze strony Sol z Ludzi Lodu.

Drugim obrońcą Taran był jej anioł stróż, Uriel, który się w niej zakochał i otrzymał

pozwolenie, by żyć na ziemi, właśnie ze względu na Taran.

Pozostali członkowie rodu to matka Tiril, księżna Theresa, i jej mąż Erling Miffler,

oraz ich dwoje przybranych dzieci, Rafael i Danielle.

Wciąż towarzyszy rodzinie pies Nero. W podzięce za życzliwość Tiril duchy

przedłużyły mu życie. Ma on teraz blisko trzydzieści lat, ale jest sprawny i silny

niczym młody szczeniak.

Obecnie Móri, Tiril i ich dwaj synowie, Dolg oraz Villemann, są w drodze powrotnej z

Islandii. Rodzina ma się połączyć w Bergen, by opowiedzieć sobie nawzajem o

swoich przygodach.

Do tej pory historia czarnoksiężnika dotyczyła przede wszystkim walki z zakonem

rycerskim i bardzo niekiedy ponurych przygód, przeżywanych często na granicy

światów, naszego i równoległego świata duchów. Romantycznych spraw było w niej

stosunkowo niewiele. Teraz jednak dwie pary rodzeństwa są prawie dorosłe, wszyscy

czworo doświadczają smutnych i radosnych przeżyć miłosnych, nie stronią także od

erotyki. Taran podjęła już intensywne uwodzicielskie zabiegi wobec Uriela, i nie są to

wcale zabiegi beznadziejne!

M6ri i jego najbliżsi mieli okazję wysłuchać historii o obcych krajach i światach,

powzięli więc podejrzenie, że - być może - istnieją też na ziemi jakieś zapomniane,

żywe istoty z dawno minionego czasu.

Są to jedynie niejasne przypuszczenia, ale jeśli legenda o Sigilionie została

zrozumiana właściwie, to można przyjąć, że tego rodzaju nieszczęsne istoty

naprawdę żyją w naszym świecie. Daleko, daleko poza wszelkimi horyzontami, w

ukrytej twierdzy, cztery samotne istoty prowadzą być może żałosną egzystencję.

Rodzina Móriego pragnie je odnaleźć i uratować, ma przy tym nadzieję dowiedzieć

się czegoś więcej o Świętym Słońcu.

Przede wszystkim jednak muszą wrócić do domu, przebyć drogę z Norwegii do

Theresenhof w Austrii. Zwyczajna, nieskomplikowana podróż - tak im się

przynajmniej wydaje.

CZEŚĆ PIERWSZA

FRANCUSKA WIEDŹMA

Bergen, podczas oczekiwania a na statek z Islandii

Okazało się, że będzie dużo trudniej niż sądzono nadać pięknemu blondynowi, eks-

aniołowi stróżowi, nową tożsamość i przygotować go do życia wśród ludzi. Pojawił

się przecież jako dorosły mężczyzna, a przybył dosłownie znikąd. Już samo

znalezienie dla niego nazwiska nastręczało problemów. Minęło bardzo, bardzo wiele

czasu od tamtej pory, kiedy prowadził ziemski żywot, i nazwisko, którego wówczas

używał, było obecnie po prostu nie do przyjęcia. Wtedy bowiem był kobietą i jego

ówczesne imię można by teraz przetłumaczyć jako Gustawa.

On sam zresztą pragnął nosić jakieś wspaniale imię i cała rodzina przyznawała mu

rację.

- No bo nie możemy się do niego zwracać per Kalle czy Sune, czy jakimś podobnym,

równie współczesnym imieniem - dowodziła Taran, która w tej sprawie była bardzo

ważną stroną. - To po prostu do niego nie pasuje.

Uriel siedział na skrzyni przywiezionej z Christianie, której jeszcze nie zdążył

rozpakować. Powtarzał nieustannie, że podobają mu się wyłącznie wspaniale imiona

z czasów króla Artura. Galahad, Gawain, Lancelot, Tristan, Parsifal...

Taran jednak miała powyżej uszu wszelkiego rodzaju rycerzy i ich spraw,

protestowała więc stanowczo.

- A dlaczego nie Adalbert? - zaproponowała babcia Theresa i Uriel spojrzał na nią z

zainteresowaniem, Taran się to nie podobało.

- Nic! A poza tym dzisiaj nikt nie używa formy Adalbert, najwyżej Albert, a to już brzmi

zupełnie inaczej. Nie, wujku Erlingu, Genzeryk także nie! [W języku norweskim

genser oznacza sweter wkładany przez głowę, pulower (przyp. tłum.)]To było piękne

imię dla wodza Wandalów, ale posłuchajcie, jak to brzmi we współczesnym języku

norweskim. Ludzie zaczną go pytać, jak mu się nosi pulower . Czy nie moglibyśmy

mu znaleźć jakiegoś bardziej norweskiego imienia?

- Fjodolf brzmi bardzo norwesko - zaproponował Rafael z szelmowskim błyskiem w

oku i Taran cisnęła w niego podróżną poduszką.

By dotrzeć na czas do Bergen i nie spóźnić się na powitanie statku płynącego z

Islandii., musieli odłożyć na bok wszystko, co się w jakikolwiek sposób wiązało z

weselem. Babcia Theresa prosiła Taran, by pamiętała o swoim panieńskim honorze i

mogła z podniesionym czołem stanąć w bergeńskim kościele przystrojona w

dziewiczy wianek. Dobrze znała swoją wnuczkę i nie miała wątpliwości, że takie

napomnienia są jak najbardziej na miejscu.

Ponadto Uriel i Taran powinni lepiej się nawzajem poznać, zanim zdecydują się na

tak poważny krok, jak małżeństwo zawierane na życie. Podróż miała być dla nich

czasem prawdziwej próby.

I rzeczywiście, była to próba. Ale przeszli przez nią śpiewająco. No, może czasami

pojawiały się mniej czyste tony, ale jednak. Zdarzyło się kiedyś, że mówili sobie

dobranoc przed drzwiami pokoju Taran w gospodzie... Ale wszystko skończyło się

bardzo dobrze. Jeśli tak można określić błyskawiczną ucieczkę Uriela do swego

pokoju. Podobnie jak wiele młodych panien Taran wypróbowywała swoje

uwodzicielskie sztuczki, by widzieć, jak jej ukochany traci panowanie nad sobą.

Niebezpieczeństwo, polega tu na tym, że dziewczyna sama poddaje się czarowi

chwili i dość łatwo przekracza wyznaczone granice. .

Taran również kilkakrotnie przeżyła szok, gdy posunęła się zbyt daleko. Nie miała

pojęcia, jakie erotyczne siły w niej drzemią, trwała w przekonaniu, że zawsze i

wszystko jest w stanie kontrolować.

A to, niestety, nieprawda. Kiedy Uriel tamtego wieczora opuścił ją pospiesznie, długo

w noc siedziała w pokoju, zdumiona intensywnością ognia, trawiącego jej ciało.

Ostatecznie pod koniec podróży nieustannie trzymała go co najmniej na odległość

ramienia od siebie. W obawie, że to ona sama doprowadzi do skandalu.

Początkowa Uriel czuł się zraniony. Później jednak okazywał zrozumienie. Erling

twierdził, że Uriel krąży z nieustannym uśmieszkiem na wargach i z miną

zadowolonego kota.

Ale dotarli na miejsce bez przeszkód i cnota nie została narażona na szwank.

Wciąż jednak pozostawało najtrudniejsze, a mianowicie jak ulokować Uriela we

współczesnym społeczeństwie. Musiał w końcu odłożyć na bok anielskie maniery i

stać się istotą materialną. Wszystko jedno jakim sposobem.

Zadni z tych nowych spraw, imię, zawód ani status społeczny, nie została

rozstrzygnięta, gdy znaleźli się w końcu na nabrzeżu bergeńskiego portu, by witać

płynący z Islandii szkuner. Villemann machał im radośnie z pokładu, oni odpowiadali

tym samym.

- Na szczęście wszyscy są - westchnęła Theresa z ulgą.

- Nie widzę tylko Nera - szepnęła Taran zaniepokojona. W tej samej chwili olbrzymi

psi łeb oraz dwie czarne łapy ukazały się na relingu tuż obok Dolga.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: