ĆWIEK-swiety-dzien.pdf

Jakub Ćwiek

"Święty dzień w świętym mieście"

Kłamcy nie podobało się to miasto. Odkąd zaczął pracować dla aniołów, nieraz już miał

okazję przekonać się, jak fatalny w skutkach jest religijny fanatyzm. A nie znajdował innego

wytłumaczenia dla niezliczonej ilości kapliczek i kościołów na każdej ulicy.

Gdyby komuś przyszło do głowy urządzić mszę we wszystkich równocześnie, pomyślał

wypluwając przeżutą wykałaczkę, jak nic zabrakłoby zwykłych ludzi. Choć kto wie, może

wystarczyliby sami księża...

Pokręcił głową i ruszył dalej główną ulicą w stronę centrum. Przed nim, na wzniesieniu,

pyszniło się swym ogromem Sanktuarium- – cel jego podróży. Zdjął marynarkę i przejechał

kciukiem po koloratce poprawiając ją lekko. Upał sprawił, że zdecydował się na szarą koszulę

z krótkim rękawem. Jak zdążył zauważyć, większość księży prowadzących tego dnia

pielgrzymki na uroczystości, postąpiło tak samo. Pogoda stanowczo nie sprzyjała tradycyjnej

czerni.

Po około piętnastu minutach spaceru, Loki dotarł do targowiska. Stał tam szereg straganów

z dewocjonaliami. Przede wszystkim plastikowa tandeta, choć było i kilka punktów z

rękodziełami. Niektóre z tych ostatnich, jak krzyż ze związanych kolb kukurydzy i

Chrystusem z ziaren, prezentowały się na tyle ciekawie, że Kłamca zatrzymywał się, by móc

się im przyjrzeć dokładniej. Miał czas, nie potrzebował się nigdzie spieszyć.

Gdy stał przy straganie z glinianymi apostołami, minęła go gromadka dzieci, prowadzona

przez człowieka o fryzurze, jakby wyrokiem sądu zakazano mu się dożywotnio zbliżać do

szamponu. Mężczyzna miał na plecach pokrowiec na gitarę elektryczną.

– Pospieszcie się, do cholery – wołał nerwowo, popychając przed sobą co marudniejsze

dzieciaki. – Nie będą na nas czekać wiecznie. Loki uśmiechnął się pod nosem. Słyszał o tej

grupie. Małe dzieci, które zdobyły wokalne szlify na śpiewaniu o Bogu, a potem odcinały

kupony reklamując lody.

Biznes jest biznes, przeszło mu przez głowę. Sięgnął do kieszeni po kolejną wykałaczkę.

– Czy kupi ksiądz obrazek?

Kłamca odwrócił się i dostrzegł małego chłopca z plikiem ściśniętych gumką-recepturką

karteczek. Tę na wierzchu zdobił wizerunek ojca dyrektora – organizatora dzisiejszego spędu.

– To prawie święty – zapewnił chłopiec, a wyraz jego pyzatej buzi mówił, że chłopiec

głęboko wierzy w to, co mówi. – Z tyłu jest nawet modlitwa za powodzenie jego i radia w

misji krze... krzewienia wiary. Oraz numer konta, jakby ksiądz chciał wpłacić na...

– Dzięki mały, nie skorzystam. – Loki sięgnął do kieszeni i wydobył z niej plik spiętych

klamrą banknotów. – Ale dam ci setkę, jeśli obiecasz, że pójdziesz do kina, albo kupisz sobie

jakąś grę, jak normalny dzieciak.

Chłopiec przyglądał mu się przez chwilę ze zdumieniem, po czym rozejrzał się niepewnie i

wyciągnął rękę.

Kłamca położył mu banknot na dłoni.

– Tylko pamiętaj, jak się umawialiśmy, dobra?

Schował resztę pieniędzy i ruszył w górę ulicy. Do Sanktuarium. Zbliżał się czas na

wykonanie zadania.

***

To naprawdę była wielka uroczystość. Zjechało się kilkaset tysięcy słuchaczy, a wielu

spośród nich miało ze sobą transparenty zapewniające o nieustającej wierze i oddaniu Bogu,

jego matce i oczywiście radiu.

Wzdłuż zabytkowego muru rozstawiono stragany, na których sprzedawano książki z

wydawnictwa ojca dyrektora, rozdawano druki na przekazy pocztowe dla radia i

wysłuchiwano żalów słuchaczy na powszechnie panoszącą się masonerię.

Nieco dalej ustawiono sporych rozmiarów scenę. Grupa ludzi w podkoszulkach z logo

Trójkąta, ustawiała reflektory i poprawiała mikrofony. Nieopodal już krzątały się dzieci z

opiekunem, gotowe, by wyśpiewać cały swój repertuar. Na murach ustawiono ołtarz. Wiszący

nad nim, ogromny biały baldachim był pamiątką po ostatniej wizycie papieskiej, a stojący za

stołem ofiarnym, złoty krzyż używany był wyłącznie na specjalne okazje. Nikt jednak nie

miał wątpliwości, że ta właśnie taką była. Wszak pielgrzymka słuchaczy największego radia

katolickiego w Polsce nie zdarzała się co dzień. Z tego powodu również krzesła, na których

siedzieć mieli w czasie mszy celebransi, zdobione były złotem.

Kłamca przystanął i rozejrzał się. Wciąż jeszcze dało się przejść, co oznaczało, że do

rozpoczęcia obchodów była jeszcze spora chwila. Gdy przyjdzie czas, nawet szpilki nikt tu

nie wepchnie.

– Witajcie, moi kochani – zabrzmiał nagle z głośników głos ojca dyrektora. – Widzę, że

pojawili się już przedstawiciele innych mediów. Bardzo proszę o nieudzielanie im wywiadów,

bo wszyscy wiemy, jak oni je później przekształcają. Rozmawiamy tylko z reporterami

naszego radia, telewizji i gazety. Do innych uśmiechamy się szeroko i okazujemy im naszą

radość.

Wokół Lokiego rozległy się oklaski. On stał tylko z założonymi rękami i wpatrywał się w

ołtarz. Jego uśmiech nie wróżył niczego dobrego.

***

– Postawcie to tam.

Młody ksiądz, o haczykowatym nosie i czarnych włosach zaczesanych na mokro do tyłu,

wskazał kierowcy trucka wnętrze wojskowego namiotu. Patrzył, aż kierowca i jego pomocnik

uporają się ze skrzynią, po czym zaznaczył coś w notesie.

– Dziękuję panom i szczęść wam Boże.

Mężczyźni pokłonili się niemal równocześnie, po czym pospiesznie wycofali do

samochodu. Gdy odjechali, zza namiotów wychylił się Loki.

– Bardzo im się spieszyło – zagadnął, podchodząc.

Młody ksiądz zmierzył Kłamcę wzrokiem. Jego spojrzenie zatrzymało się na dłuższą

chwilę na wykałaczce w ustach przybyłego, a potem na znaczku wpiętym w kieszeń szarej

koszuli – symbolu Towarzystwa Jezusowego.

– Witam ojca, czym mogę pomóc? – zapytał chłodno.

Loki wzruszył ramionami i uśmiechnął się.

– Właściwie to w niczym, tak tylko przechodziłem – odparł. – Myśli ksiądz, że odjechali

tak szybko, bo nie czuli się godni uczestniczenia w dzisiejszej uroczystości?

– Sądzę raczej... – zaczął ksiądz, ale precyzyjnie wymierzony cios w krtań pozbawił go

tchu i sprawił, że kapłan zwalił się z łoskotem na ziemię.

Loki podniósł go i zarzucił sobie na plecy.

– A może raczej wstyd im było postawić trucka, koło nowej bryki ojca dyrektora, co?

Zrzucił księdza koło skrzyni, po czym wyciągniętą z kieszeni marynarki taśmą zakleił mu

usta, a także związał ręce i nogi. Gdy skończył, podniósł z ziemi płachtę i nakrył nią kapłana.

Zerknął na zegarek, po czym wrócił po notes, wciąż leżący na ziemi. Gdy po niego szedł,

jego twarz zaczęła się zmieniać.

***

Ojciec dyrektor miał prawo być zadowolony. Patrzył z murów Sanktuarium na

wypełniające się ludźmi pola i wiedział, że oto spełnia się jego marzenie. Miał armię. Ludzi

gotowych zrobić wszystko na każde jego skinienie. Widział starszych, którzy słuchali go

bezgranicznie i wspomagali go swymi funduszami, a gdy przyszło co do czego, także i

głosami. Widział młodych, którzy gotowi byli ruszyć na ulicę i walczyć w imię Boga.

Prawdziwi krzyżowcy – armia Pana. Jego armia...

Rozłożył ręce w ojcowskim geście i uśmiechnął się szeroko. Dziś da im to, czego pragną...

da im prawdziwe show.

***

Loki raz jeszcze przejrzał kalendarz, wyraźnie zaniepokojony. Nigdzie nie było wzmianki,

że ojciec dyrektor po mszy zejdzie z murów, by przejechać pomiędzy wiernymi. Czyżby

zmienił plany?

Tego by tylko brakowało, pomyślał z rozdrażnieniem Loki, skubiąc się po haczykowatym

nosie. Cały plan weźmie wtedy w łeb.

Gabriel wyraźnie zabronił mu robienia czegokolwiek, co mogłoby skalać mury

Sanktuarium. Nawet kosztem odwołania akcji. Teraz ten scenariusz wydawał się - niestety --

wielce prawdopodobny.

W głośnikach rozległy się słowa błogosławieństwa, co oznaczało, że msza właśnie

dobiegała końca.

--– Teraz, albo wcale – westchnął Loki i wydobył karteczkę otrzymaną od archanioła

Rafaela.

Spojrzał na ciąg znaków, nie mając pojęcia jak je przeczytać. Kiedy jednak zaczął, dźwięki

z jego ust wydobyły się same. Pudło, stojące obok, zakołysało się.

***

– Proszę, ojcze – powiedział wysoki mężczyzna w czarnym garniturze, otwierając ojcu

dyrektorowi drzwi jego kabrioletu. Kapłan uśmiechnął się i poklepał mężczyznę po ramieniu.

To był jednak świetny pomysł, by pożyczyć tych agentów BOR-u, pomyślał. Miłe z nich i

uczynne chłopaki.

Wsiadł do samochodu i podniósł z siedzenia bezprzewodowy mikrofon. Uważał, że nie

było lepszego sposobu na przemówienie do tłumu, niż znaleźć się między ludźmi... z

mikrofonem. Dać wrażenie bliskości, ale równocześnie być wyżej i mieć kontrolę. Na tym

polegało umiejętne rządzenie.

Kabriolet ruszył. Z miejsca otoczyły go tłumy, cisnąc się po lewej i prawej, a także z tyłu.

Przód jednak pozostawili przejezdny.

Ojciec dyrektor pozdrawiał wszystkich, dotykając ich dłoni, uśmiechając się i

odpowiadając na wykrzyczane pytania.

– Ojcze, czy wiara przegoni z Polski Żydów?

– Tak, synu, trzeba tylko wierzyć głęboko.

– Czy pedały spłoną w piekle?

– Miejsce sodomitów jest w kotłach, mój synu. Módlmy się, by tak właśnie było...

Mówił i mówił, czując jak z każdą chwilą jego moc nad tłumem rośnie.

– Zatrzymaj się – polecił nagle kierowcy. Wzniósł ręce ku górze.

– Już czas.

Skinął głową w stronę stojących przy samym murze wojskowych namiotów. Czuwający

przy nich ksiądz odpowiedział skinieniem i otworzył wielkie pudło. Wyleciały z niego białe

jak śnieg gołębie. Wzbiły się pod niebo, krążąc nad Sanktuarium.

– Oto symbol Ducha Świętego – zawołał ojciec dyrektor. – Znak, że Bóg jest z nami

wszystkimi.

Jakby na potwierdzenie tych słów, z nieba skierował się na niego promień światła, który

rozświetlił jego postać.

Przerażeni ludzie, w obliczu cudu, rzucili się na kolana, niepewni, czy powinni odwrócić

wzrok, czy też śledzić każdą sekundę boskiej interwencji. Większość jednak, łakoma

niezwykłości, wpatrywała się w skąpanego w blasku kapłana.

Krążące po niebie gołębie w jednej chwili uformowały się w trójkąt, by zaraz potem

stworzyć coś na wzór grotu strzały. Uniosły się dokładnie nad ojcem dyrektorem i...

zaprezentowały wszystkim, z czego słyną gołębie.

***

– Jednak wciąż uważam, że Słup Ognia byłby bardziej wymowny – stwierdził archanioł

Michał, materializując się koło Lokiego.

Zaraz potem pojawili się Gabriel i Rafael.

Kłamca wzruszył ramionami.

– Nie wiem tylko, czy wówczas byłoby tak zabawnie – zauważył. Odwrócił się i spojrzał

na Rafaela. – Świetny ten język gołębi. Muszę się go kiedyś nauczyć.

Archanioł dróg uśmiechnął się i wyciągnął rękę. Loki z ociąganiem oddał mu maleńką

karteczkę.

– Szkoda – powiedział. – Całkiem fajna sztuczka.

– Tu masz coś, co może choć trochę cię pocieszy – rzucił wesoło Gabriel, kładąc mu na

ręce kopertę.

Loki uśmiechnął się.

– Wiecie co, myślę, że coś takiego zrobiłbym nawet za darmo. Kłamcy nie lubią

konkurencji.

Odwrócił się i ruszył w stronę dworca... z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.

Wszystkie prawa zastrzeżone!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: