O'Farrell Maggie - Znikniecie Esme Lennox.pdf - Gorący Romans - stare_pudlo

Maggie O’Farrell

Zniknięcie Esme Lennox

(The vanishing art of Esme Lennox)

Przekład Katarzyna Karłowska

Dla Saula Seamusa

Czyste Szaleństwo to najwyższy Rozum –

Gdy je przeniknąć Zrozumienia błyskiem –

A czysty Rozum to upadek w Obłęd –

Lecz Większość – jak we Wszystkim –

Narzuca swoje Kategorie –

Przyjmij je – jesteś Normalny –

Odrzuć – czekają na Furiata

Kajdany i Kaftany

– Emily Dickinson

[przeł. St. Barańczak, z Wiersze wybrane,

Wydawnictwo Znak, Kraków 2000]

„Nie chcę, by moje szczęście powstało ze zła... nieuczciwości;

wyrządzonych komuś krzywd. [... ] Jakież życie moglibyśmy zbudować na

takich fundamentach?"

Edith Wharton

[przeł. U. Łada-Zabłocka, z Wiek niewinności,

Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 1993]

Zacznijmy od dwóch dziewcząt na balu.

Obie znajdują się na skraju sali. Jedna siedzi na krześle, otwiera i

zamyka swój karnecik dłońmi w rękawiczkach. Druga stoi obok,

przygląda się kolejnym odsłonom tańca, wirującym parom, połączonym w

uścisku dłoniom, rytmicznie postukującym butom, skotłowanym

spódnicom, sprężynowaniu desek podłogi. To ostatnia godzina starego

roku i okna za ich plecami wypełnia pustka nocy. Dziewczyna na krześle

ma na sobie coś jasnego, Esme nie pamięta, co dokładnie, ta druga jest

ubrana w ciemnoczerwoną suknię, w której jej nie do twarzy. I zgubiła

gdzieś swoje rękawiczki. To się zaczyna tutaj.

A może nie tutaj. Może wcześniej, przed tym przyjęciem, zanim się

przebrały w te nowiutkie, odświętne stroje, zanim zapłonęły świece, zanim

podłoga została posypana piaskiem, jeszcze zanim zaczął się ten rok,

którego koniec teraz świętują. Kto to wie? Tak czy owak kończy się przy

kracie, która dzieli okno na kwadraciki o szerokości dokładnie dwóch

kciuków.

Czasami Esme zachciewa się zapatrzyć w przestrzeń – innymi słowy, w

to, co jest po drugiej stronie metalowej kraty – i wtedy przekonuje się, że

po jakimś czasie coś się zaczyna dziać z mechanizmem odpowiedzialnym

za ostrość widzenia. Kwadraciki kraty się zamazują, a jeśli się koncentruje

dostatecznie długo, znikają. Jest zawsze taki moment, zanim jej ciało

ponownie się przystosuje, zanim oczy dostroją się do podstawowej

realności świata, kiedy jest tylko ona, drzewa, droga, to, co dalej. Nic

pomiędzy.

Farba z kwadracików na samym dole oblazła i pod spodem widać

warstwy innych kolorów, podobne do słojów drzewa. Esme jest wysoka,

wyższa niż przeciętna, dlatego może dosięgnąć rękami tego miejsca, gdzie

farba jest nowa i gruba jak smoła.

Za jej plecami kobieta robi herbatę dla zmarłego męża. Naprawdę

umarł? Czy tylko uciekł? Esme nie pamięta. Druga kobieta szuka wody, bo

chce podlać kwiaty, które dawno temu zmarniały w jakimś nadmorskim

mieście, niedaleko stąd. Przetrwać mogą tylko nieważne czynności, jak

zmywanie, gotowanie, szorowanie, mycie. Nigdy nic majestatycznego czy

istotnego, tylko drobne rytuały, które spajają szwy ludzkiego życia.

Dziewczyna, która ma obsesję na punkcie papierosów, dostała już dwa

ostrzeżenia i wszyscy uważają, że lada chwila dadzą jej trzecie. A Esme się

zastanawia, gdzie to się zaczyna – czy tu, czy tam, na balu, w Indiach,

wcześniej?

Ostatnimi czasy nie odzywa się do nikogo. Chce się skupić, nie lubi

niczego zmętniać mówieniem. W jej głowie pracuje zoetrop i nie lubi, jak

ktoś ją przyłapuje, kiedy ten zoetrop nieruchomieje.

Frrrr, frrr. Stop.

W takim razie w Indiach. W ogrodzie. Ona sama mniej więcej w wieku

czterech lat, stoi na schodkach z tyłu domu.

Drzewa mimozy kręcą nad nią głowami, obsypując trawnik żółtym

pudrem. Gdyby tamtędy przeszła, to zostawiłaby ślady. Chce czegoś. Chce

czegoś, ale nie wie czego. To jest jak swędzące miejsce, którego nie może

podrapać, bo nie sięga tam ręką. Czegoś do picia? Żeby aja przyszła?

Kawałka mango? Pociera na ręce ślad po ukąszeniu owada i dźga żółty pył

bosą stopą. Z oddali dobiega ją łomot uderzającej o ziemię skakanki jej

siostry, przeplatany krótkim szuraniem stóp. Łup szur łup szur łup szur.

Odwraca głowę, nasłuchując innych dźwięków. Trr-klup-trr ptaka

wśród gałęzi mimozy, motyka rozbijająca glebę w ogrodzie – skrryt, skrryt

– i gdzieś głos jej matki. Nie słyszy poszczególnych słów, ale wie, że to jej

matka.

Esme zeskakuje ze schodka, na obie nogi, po czym puszcza się biegiem

dookoła bungalowu. Matka pochyla się nad ogrodowym stołem przy

stawie z liliami, nalewając herbatę do filiżanki, ojciec leży obok w

hamaku. Brzegi ich białych ubrań skrzą się w skwarnym powietrzu. Esme

długo mruży oczy, sylwetki rodziców się zamazują, przeobrażają w dwa

niewyraźne kształty, matka w trójkąt, ojciec w kreskę.

Idzie przez trawnik, licząc, robiąc podskok po każdym dziesiątym

kroku.

– O! – Matka podnosi wzrok. – To ty nie śpisz?

– Obudziłam się. – Esme balansuje na jednej nodze, jak te ptaki, które

wieczorem przylatują nad staw.

– Gdzie twoja aja? Gdzie Dźamila?

– Nie wiem? Czy mogę prosić o herbatę?

Matka waha się, układając serwetkę na kolanie.

– Kochanie, wydaje mi się, że raczej...

– Daj jej, skoro chce. – Ojciec nie otwiera oczu, kiedy to mówi.

Matka nalewa herbaty na spodek, podsuwa go w stronę Esme. Esme

nurkuje pod tą wyciągniętą ręką i wskrabuje się jej na kolana. Czuje

szorstką koronkę, ciepło ciała pod białą bawełną.

– Ty byłaś trójkątem, a ojciec kreską.

Matka poprawia się na krześle.

– Słucham?

– Powiedziałam, że ty byłaś trójkątem...

O'Farrell Maggie - Znikniecie Esme Lennox.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: