USPRAWNIANIE KOŃCZYNY GÓRNEJ PO UDARZE
Wiele osób po udarze mózgu musi nauczyć się, jak funkcjonować w życiu codziennym ze swoim upośledzeniem. Konsekwencje udaru widoczne są jako zaburzenia na poziomie strukturalnym i znajdują odzwierciedlenie w sposobie funkcjonowania pacjenta. Nie trzeba nikogo przekonywać, jak ważna dla niezależności chorego jest umiejętność wykonywania podstawowych czynności dnia codziennego, do której wymagana jest określona sprawność zarówno kończyn górnych, jak i dolnych. Wiele prowadzonych projektów badawczych opisuje i porównuje rozmaite metody usprawniania tej grupy chorych, koncentrując się przede wszystkim na osiąganych rezultatach. Stwierdzono, że nie powinno mówić się o stronie „zdrowej” i „chorej” porażonego połowiczo, ale mieć na uwadze zmiany zachodzące w całym jego organizmie, rzutujące także na obszary nie objęte wprost porażeniem. Współcześnie mówi się zatem o usprawnianiu ukierunkowanym zarówno na stronę „zajętą bezpośrednio”, jak i „pośrednio”.W odniesieniu do metod terapii kończyn górnych, w literaturze nie ma jednoznacznego wskazania na wybitną skuteczność którejś z technik usprawniania. Jeden z prowadzonych eksperymentów naukowych nie potwierdził większej skuteczności technik neurofizjologicznych, nad technikami opartymi o powtarzalne zadania uni i bilateralne, trening sensomotoryczny, czy trening nauczania motorycznego. Inne badania wskazały na większą skuteczność unilateralnych powtarzalnych ćwiczeń siłowych ręki bezpośrednio zajętej, niż konwencjonalnej terapii usprawniającej funkcję dłoni metodą Bobath. Kolejne doniesienie naukowe nie wykazały zasadności uzupełniania funkcjonalnej terapii ruchowej i zawodowej dodatkowym, powtarzalnym treningiem złożonych ruchów całego ramienia, dla poprawy jego ruchomości. Podobnie, nie potwierdzono wpływu terapii kończyny górnej, opartej o jej unilateralne, złożone ruchy na wyraźniejsze przywrócenie funkcji motorycznych i aktywności życia codziennego chorych po udarze mózgu. Wskazuje się natomiast na korzystny wpływ powtarzalnych ćwiczeń bilateralnych kończyn górnych, zarówno w fazie przewlekłej, jak i podostrej okresu usprawniania. Wykazano także, iż najlepsze rezultaty w jakości ruchu wykonywanego przez kończynę górną bezpośrednio zajętą, uzyskuje się po zastosowaniu ćwiczeń bilateralnych, w których obie kończyny wykonują równocześnie, ale niezależnie swoje zadania. Wyniki porównano, z metodą, w której chory pracował tylko jedną kończyna górną oraz z formą usprawniania, podczas której obie kończyny górne wykonywały wspólnie to samo zadanie.Autorzy prezentowanego doniesienia przeprowadzili eksperyment, którego celem była ocena efektów usprawniania chorych w podostrej fazie poudarowej przy pomocy programu łączącego uni- i biliteralne ćwiczenia kończyny górnej. Efekty usprawniania oceniano obserwując: funkcje ruchowe, siłę chwytu, sprawność dużej i małej motoryki, koordynację oraz sposób wykonania aktywności dnia codziennego. Przebadano 41 chorych po udarze obejmującym jedną półkulę mózgu, znajdujacych się pomiędzy 10 dniem a 2 miesiącem od daty incydentu. ...
mkryszka