Ul warszawski1.pdf

Czasopismo pszczelarskie PASIEKA - pszczelarstwo, pszczoły, ule, miód, informacje...

Page 1 of 2

pszczoły.pl>Dwumiesięcznik Pasieka Szukaj

W MOJEJ PASIECE ABECADŁO NAUKA W PASIECE CHOROBY W PASIECE PRODUKTY PASIECZNE ARCHIWUM

W MOJEJ PASIECE

W numerze

Dlaczego ul Warszawski?

Wg badań ankietowych, których wyniki

opublikowała "Pasieka" w poprzednim

numerze, na samym tylko Mazowszu ponad

połowa pszczelarzy deklarowała posiadanie

uli Warszawskich. Jeśli do tego dodać

pasieki w ulach Warszawskich

poszerzanych, to mamy pewność, Ŝe

stanowiły one ponad połowę uŜytkowanych

uli.

Wg badań ankietowych, których wyniki

opublikowała "Pasieka" w poprzednim numerze,

na samym tylko Mazowszu ponad połowa

pszczelarzy deklarowała posiadanie uli

Warszawskich. Jeśli do tego dodać pasieki w

ulach Warszawskich poszerzanych, to mamy pewność, Ŝe stanowiły one ponad połowę

uŜytkowanych uli. Z duŜym prawdopodobieństwem te szacunki moŜemy rozszerzyć na

inne rejony naszego kraju i na całe polskie pszczelarstwo. Obecnie węza, beleczki

ramkowe i inne akcesoria do uli Warszawskich nadal sprzedają się nieźle, co świadczy o

duŜym ich udziale w naszych pasiekach.

Ul Warszawski zwykły to konstrukcja czysto polska. Zbudowany został około 1870 roku

przez Kazimierza Lewickiego (18471902), wielkiego miłośnika pszczół i propagatora

wiedzy o nich. Wzorowany był na ulu innego pioniera polskiego pszczelarstwa

nowoczesnego, ks. Jana Dolinowskiego (18151875). Ul zaproponowany przez

Lewickiego miał ramkę wąskowysoką i był leŜakiem beznadstawkowym, podzielonym

"blachą odgrodową" na rodzinę i miodnię. Pierwotne wymiary ramki Lewickiego

wynosiły 24 x 40,8 cm. W wyniku ulepszania na początku ubiegłego wieku przez dwóch

wielkich popularyzatorów pszczelarstwa, Stanisława Brzózkę (18741963) i Tadeusza

Ciborowskiego (18851940) stał się on ulem nadstawkowym o wymiarach ramki

gniazdowej 24 x 43,5 cm. W takiej formie uŜytkowany jest do dziś.

W południowowschodniej części Polski moŜna spotkać ule "słowiańskie" o podobnej

ramce 22,7 x 48 cm. Skonstruowane zostały w 1875 roku przez znakomitego polskiego

pszczelarza i naukowca, prof. Teofila Ciesielskiego (18461916). Oryginalny ul

słowiański był dostępny z boku, poniewaŜ jego konstruktor wzorował się na ulu

snozowym Jana DzierŜona (18111906), światowej sławy badacza pszczół i przyrody,

odkrywcy zjawiska partenogenezy.

Równolegle z ulepszaniem ula Lewickiego skonstruowano ul Lewickiego poszerzony

zwany później ulem Warszawskim poszerzonym lub odwróconym Dadantem o ramce

30 x 43,5 cm i większej nadstawce. Zarówno ul Warszawski jak i poszerzany był

masowo stosowany w polskich pasiekach w okresie międzywojennym. Po II wojnie

światowej wyłączono z produkcji i oficjalnego rozpowszechniania ul Warszawski zwykły

i ul Ciesielskiego. Warszawski poszerzany był uznawany i produkowany do połowy lat

siedemdziesiątych XX wieku. Te decyzje bynajmniej nie wpłynęły na zanik popularności

tych uli. Jest ich w naszych pasiekach duŜo, a ostatnio firmy wytwarzające sprzęt

pszczelarski ponownie zaczęły je produkować. Pewne zapotrzebowanie na takie ule

istnieje i jeszcze wiele pokoleń pszczelarzy będzie gospodarować na tych typowo

polskich leŜakach nadstawkowych.

Obecnie w ulach Warszawskich najczęściej gospodarzą pszczelarze starszego pokolenia,

głównie w województwach centralnych i wschodnich. Wraz z wykruszaniem się

nestorów pszczelarstwa duŜo spośród nich pozostaje pustych i niszczeje. Na szczęście

nie wszystkie. Są młodzi pszczelarze próbujący kontynuować gospodarkę w starszych

ulach Warszawskich. Mimo Ŝe nawet kilkudziesięcioletnie często są w doskonałym

stanie technicznym. Ich budowniczowie zakładali bowiem , Ŝe ul ma słuŜyć długie lata.

Wykonane zostały więc z wysokiej jakości drewna i z wielkim pietyzmem. Ul taki,

nawet przedwojenny, po wymianie podstawki i remoncie daszka, będzie uŜytkowany

jeszcze kilkadziesiąt lat.

Za stosowaniem uli Warszawskich przemawiają jego najbardziej popularne zalety. OtóŜ

ule te są najlepsze do zimowli w naszym klimacie. Gospodarka w nich jest uproszczona

w porównaniu z ulami wielokondygnacyjnymi i nie wymaga od pszczelarza duŜej

wiedzy fachowej. Wadą jest niewątpliwie utrudniony dostęp do gniazda, ale w małych

pasiekach hobbystycznych ta niedogodność jest zaletą, pozwala bowiem na dłuŜsze

obcowanie z pszczołami. Stare, cięŜkie ule z wielkimi spadzistymi dachami nie nadają

Wydarzenia

Jubileusz profesora

Jerzego Woyke

Apimondia 2009

Kamiańskie klimaty

W mojej pasiece

fot. Janusz Pudełko

Zimowa pasieka

Drzewa i krzewy dla

naszej pasieki

Ul leŜak dla hobbysty,

cz. 1.

Moja metoda

zintegrowanej walki z

Varroa destructor

Pozyskujmy pierzgę

Kalejdoskop

Miody pitne, sycone

czy niesycone?

Z Pasieką w świat

4 000 000 kilo miodu

w 6 tygodni

Międzynarodowe

Kongresy

Pszczelarskie

Apimondii

Nauka w pasiece

Monitorowanie

mikroklimatu rodziny

pszczelej

system WMA, cz. 1.

Wszystko, co o

plastrze i wosku

pszczelim wiedzieć

naleŜy, cz. 4.

Pasieka poleca

Miód i produkty

pszczele dla zdrowia,

urody i podniebienia

Z pasieki do kuchni

Ptysie, sernik z pianką

Historia

Saga rodu Kurpielów

http://www.pasieka.pszczoly.pl/index.php?s=vjufile&grkat=w_mojej_pasiece&artpli...

2010-01-13

Czasopismo pszczelarskie PASIEKA - pszczelarstwo, pszczoły, ule, miód, informacje...

Page 2 of 2

Kącik dla dziadków

i wnuczków

O pszczole, kociczce

Kundzi i kocurku

Tetroniuszu

się do wędrówek. Są jednak w Polsce pasieki wędrowne gospodarujące w ulach

Warszawskich, z tym Ŝe wykonane są one z lekkich materiałów, takich jak płyty

pilśniowe czy styropian, oraz mają mniejsze wymiary zewnętrzne i płaskie daszki.

Wyniki produkcyjne uzyskiwane przez te pasieki nie są wcale gorsze od tych z ulami

wielokorpusowymi, co jeszcze raz potwierdza tezę, Ŝe to nie od rodzaju ula zaleŜy ilość

pozyskiwanego miodu.

Całkowita powierzchnia plastrów w ulu Warszawskim zwykłym na przykład 15

ramkowym z nadstawką jest podobna do powierzchni plastrów ula Wielkopolskiego. Ul

Warszawski poszerzony natomiast ma powierzchnię plastrów znacznie większą od

Wielkopolskiego z półnadstawką. Pojemność ich pozwala więc na skuteczne

wykorzystanie nawet obfitych poŜytków bez obaw, Ŝe pszczoły nie będą miały gdzie

pomieścić przynoszonego nektaru. To zresztą zrozumiałe, ule Warszawskie zostały

bowiem skonstruowane w naszym kraju, dla naszych warunków klimatyczno

poŜytkowych, które notabene przed 130 laty były lepsze niŜ obecnie. Z kolei mała

nadstawka w tych ulach pozwala na wychwycenie wziątku, który w ulach o duŜych

magazynach miodowych "rozpłynąłby się" po plastrach, co jest niezwykle waŜne dla

pszczelarzy gospodarujących na niezbyt obfitych i krótkich poŜytkach.

Na koniec rzecz z pozoru błaha, ale dla miłośników pszczół i tradycji waŜna. OtóŜ

pasieka w ulach Warszawskich starego typu wygląda jak tradycyjna pasieka, a nie

przedsiębiorstwo produkcyjne mieszczące się w kwadratowych, jednokolorowych,

styropianowych słupkach. PrzecieŜ niejeden z pszczelarzy posiadających nowoczesną

pasiekę trzyma przy wejściu do domu 1 lub 2 stare, wyremontowane ule Warszawskie ,

czasem z pszczołami, czasem nawet puste, a do tego jeszcze kószkę słomianą, jakąś

kłodę i figurę św. AmbroŜego. To wszystko w celu przekonania gości o tradycyjnym

wytwarzaniu miodu, a takŜe przypomnieniu sobie, Ŝe pszczelarstwo to nie komputery, i

Ŝe z historią naszego narodu związane jest od stuleci.

Kącik kolekcjonera

Rzeźby i figurki z

motywami

pszczelarskimi

Sławomir Trzybiński

Pasieka nr 1/2005

«« powrót

http://www.pasieka.pszczoly.pl/index.php?s=vjufile&grkat=w_mojej_pasiece&artpli...

2010-01-13

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: