Wynne Marcus - Bez wyboru.pdf - Woods Sheryl - margor8

Marcus Wynne

Bez Wyboru

Przekład Maciej Szymański

REBIS

DOM WYDAWNICZY REBIS Poznań 2004

Tytuł oryginału No Other Option

Poznań 2004

Redaktor Agnieszka Horzowska

Konsultacja militarna Jarosław Kotarski

Opracowanie graficzne serii, projekt okładki i ilustracja Zbigniew Mielnik

Zdjęcie na okładce CORBIS/FREE

Wydanie I

ISBN 83-7301-451-9

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. (061) 867-47-08, 867-81-40; fax (061) 867-37-74

rebis@rebis.com.pl

www.rebis.com.pl

Gdańsk, tel./fax (0-58) 347-64-44

Druk i oprawa: ABEDIK Poznań

Dla Caprice, pierwszej i ostatniej, na zawsze

Podziękowania

Nikt nie pisze powieści samotnie. Nikt też nie publikuje jej bez pomocy wielu osób.

Tym, którzy mnie wspierali, pragnę teraz podziękować. W świecie literackim

wdzięczność winien jestem przede wszystkim moim agentom, Ethanowi Ellenbergowi i

Michaelowi Psaltisowi, mojemu redaktorowi z Forge, Brianowi Callaghanowi, oraz

innym członkom zespołu Tor/Forge: Lindzie Quinton, Karen Lovell, Sethowi

Lernerowi, Bobowi Gleasonowi, Kathy Fogarty, Jennifer Marcus oraz staremu

dobremu Tomowi Doherty'emu.

Służąc w armii i w agencjach rządowych, miałem przywilej pracować z jednymi z

najlepszych na świecie żołnierzy i agentów. Wielu z nich uważam za braci w każdym

znaczeniu tego słowa. Szeryfowie federalni Scott „T-Bone" Ralston i Francis Xavier

„Butch" St. Germaine osłaniali mnie podczas misji w ponad czterdziestu krajach.

Sierżanci: John „Rhino" Onofrey i Jim „Moonbuzzard" 0'Neal, obaj z Sił Specjalnych

Armii Stanów Zjednoczonych, a także John „Johnny B" Bolen z 82. Dywizji

Powietrznodesantowej, wraz ze mną zakładali Północnokoreańskie Towarzystwo

Łowieckie. Innych, których spotkałem podczas misji w wielu krajach, nie wymienię tu

z nazwiska, ale chcę, by wiedzieli, że o nich myślę.

Miałem wielkie szczęście uczyć się rzemiosła pod okiem najlepszych instruktorów i

psów wojny. Byli wśród nich Dennis Martin (CQB Services w Liverpoolu), Ed

„Eduardo" LOVETTE z sił specjalnych, a potem CIA, sierżant major Forrest K.

Foreman (Delta, JSA, siły specjalne), starszy sierżant Michael „Iron Mikę" Daczyn

(polska Samodzielna Brygada Spadochronowa, OSS, siły specjalne, 173. Brygada

Powietrznodesantowa, 82. Dywizja Powietrznodesantowa),

starszy sierżant Jim Nobles i starszy sierżant Bobby G. Taylor (82. Dywizja

Powietrznodesantowa) oraz Donald Gene „The Love Machinę" Tyson (SEALs,

instruktor BUD/S, szeryf federalny). Szczególne podziękowania należą się Buffy'e-mu,

Wielkiemu Spauldino, Dantemu Morrellowi oraz Lofty'e-mu — z powodów, które

doskonale znają.

Specjalne wyrazy wdzięczności winien jestem doktorowi Alowi Hollandowi z NASA

za uważną analizę tekstu i konsultację psychologiczną.

Pozdrawiam dobrych przyjaciół, którzy wspierali mnie na wiele sposobów: Ricka

Diamonda, pułkownika Davida Deana, Ricka Faye'a i całą resztę.

Dziękuję Karlowi Sokołowi z Chestnut Mountain Sports, 2317-1 Whipple Hollow

Road, West Rutland, VT 05777, wykonawcy najlepszych przeróbek pistoletów

Browning High-Power na indywidualne zamówienie, jakiego dane mi było spotkać.

Jak zawsze dziękuję mojej cudownej żonie Caprice, która wciąż znosi moje

szaleństwa, choć każda rozważna kobieta na jej miejscu spławiłaby mnie już dawno.

Stara się krótko mnie trzymać, dba o mnie i wnikliwie czyta to, co piszę. Dziękuję,

skarbie. Bez ciebie nic bym nie zrobił.

W każdej tajnej organizacji wywiadowczej i elitarnej jednostce antyterrorystycznej

krąży co najmniej jedna anegdota o kimś, kto „się stoczył" albo „przeszedł na drugą

stronę". Trudno jednak dotrzeć do faktów; strzeże się ich jak rodowych klejnotów, raz

ujawnione bowiem mogłyby zaszkodzić reputacji danej jednostki. Istnieje nawet nie

potwierdzona historia, może dwie, o tym, że dowództwo takiej jednostki specjalnej

wysłało ludzi z misją zabicia renegata, zanim zdążył wyrządzić zbyt wiele krzywd.

Neil Livingstone, Kult antyterroryzmu

1.1

Jonny Maxwell uciekał na północ, pewnie trzymając kierownicę drugiego już

ukradzionego samochodu. Jechał przez Kansas falującą wstęgą drogi międzystanowej

1-35, mijając łagodne wzniesienia i ciemne zabudowania gospodarstw rozrzuconych

między równymi polami zbóż. Tylko światła nadjeżdżających z przeciwka wozów od

czasu do czasu rozpraszały ciemność nocy.

Wytrząsnął papierosa ze sztywnej paczki Marlboro, którą właściciel zostawił na desce

rozdzielczej. Zauważył, że drżą mu palce. Siłą woli zapanował nad nimi, zanim zapalił

papierosa.

Pobrużdżone zmarszczkami odbicie Jonny'ego pojawiło się na gładkiej krzywiźnie

przedniej szyby, wydobyte z mroku bladozieloną poświatą wskaźników i

czerwonawym ogniem zapalniczki. Z zadowoleniem stwierdził, że jego twarz nie

zdradza radości ani strachu.

Tym razem nie było tak jak w Bejrucie, Bośni, Syrii, Gwatemali czy na jakimkolwiek

innym brudnym zadupiu, gdzie przyszło mu walczyć. Wtedy towarzyszyli mu inni -

walczyli ramię w ramię, jak bracia - gotowi wezwać na pomoc technologiczną potęgę

bombowców Stealth i laserowo naprowadzanych bomb albo naciągnąć kominiarki,

chwycić za broń i ruszyć z odsieczą.

Albo pomścić go, gdyby poległ.

Teraz jednak zginąłby samotnie i nikt nie pospieszyłby z pomocą.

Chemikalia odpowiedzialne za uczucie zmęczenia i stresu krążyły w jego żyłach jak

narkotyki. Na krótką chwilę odbicie w szybie rozmazało się przed jego oczami.

Zacisnął usta w dzikim grymasie i dwukrotnie gwałtownie wypuścił

powietrze nozdrzami, by pozbyć się znużenia. Potrzebował odpoczynku.

W oddali, gdzie droga zdawała się ulatywać ku nocnemu niebu, zobaczył rzęsiście

oświetlony parking. Za betonową budką, kabinami toalet oraz automatami ze

słodyczami i napojami znajdował się plac dla wielkich ciężarówek. Stały tam trzy

ciągniki siodłowe z naczepami, wszystkie z wyłączonymi światłami. W bliższej części

parkingu, przeznaczonej dla samochodów osobowych, widać było tylko dwa pojazdy.

Z dala od latarń, w poobijanej toyocie camry, kierowca półleżał na rozłożonym fotelu

pogrążony w głębokim śnie, wsparty głową o szybę. Przed toaletami stała czarna

toyota 4runner. Jej właściciel siedział na masce i paląc papierosa, spoglądał w niebo.

Jonny zatrzymał wóz obok 4runnera i wyłączył silnik. Wysiadł, przeciągnął się i kiwnął

głową w stronę siedzącego.

Młodemu mężczyźnie, który odpowiedział mu skinieniem, zapewne niedawno stuknęła

dwudziestka i wyglądał na studenta. Był chudy, miał na sobie czarne lewisy i czarny T-

shirt, a zmierzwioną kozią bródką próbował zamaskować słabo zaznaczony

podbródek.

- Niech pan spojrzy na niebo - powiedział. - Pięknie tu.

Jonny spoglądał na niego w milczeniu wystarczająco długo, by chłopak poruszył się

niespokojnie i zaczął nerwowo skubać nogawkę spodni. Potem spojrzał w niebo.

- W rzeczy samej - przytaknął.

Wszedł do toalety i przez długi czas pozbywał się nadmiaru płynu. Następnie zatrzymał

się przy umywalce i bardzo dokładnie umył ręce. Kiedy wyszedł, student siedział w

tym samym miejscu, wciąż gapiąc się w gwiazdy. Na przydrożnym parkingu panowała

cisza, jeśli nie liczyć miarowego cykania świerszczy. Chłopak spojrzał na Jonny'ego i

ponownie skinął głową, nie patrząc mu w oczy.

Maxwell podszedł bliżej i wskazał na tablicę rejestracyjną toyoty.

- Jesteś z Minnesoty?

- Uczę się tam, u Świętego Tomasza w St. Paul.

- Znam te rejony. Ładnie tam. To twoje rodzinne strony?

- Nie, rodzinę zostawiłem w Cedar Rapids.

- I nie chciałeś pójść na uniwerek w Iowa City? Student roześmiał się.

- Nie. Za blisko domu.

- Tak... Pamiętam, że kombinowałem tak samo.

- Uczył się pan na University of Iowa?

- Nie. — Jonny uśmiechnął się i omiótł wzrokiem cichy plac. Kierowca pogrążonej w

półmroku camry nadal spał w fotelu. Od strony parkingu dla ciężarówek nie dobiegał

żaden dźwięk. - Poszedłem na UCLA.

- Podobało się panu w Los Angeles?

- Nigdy tam nie byłem.

- Przecież powiedział pan, że...

- To był campus UCLA w Tegucigalpa. W Hondurasie. Wiesz, jak się tłumaczy skrót

UCLA? Unilaterally Control-led Latin Assets*.

Chłopak oderwał od niego zdumione spojrzenie dopiero wtedy, gdy Jonny wskazał

palcem w stronę karoserii 4run-nera.

- Ktoś ci nieźle skrobnął drzwi. Lakier do wymiany.

- Co? - Student zeskoczył z maski i stanął między dwoma samochodami. - Gdzie?

Jonny wskazał na dolną część drzwi od strony pasażera.

- Tutaj.

- Nic nie widzę...

Kiedy chłopak się schylił, żeby z bliska obejrzeć rysę, Jonny chwycił go mocno za

głowę, jedną ręką zatykając usta, a drugą naciskając na potylicę. Szarpnął mocno do

tyłu i w bok, obracając szamoczącego się chłopaka twarzą ku górze. Pod tamtym

ugięły się nogi i zawisł całym ciężarem ciała na cienkiej szyi wspartej o zgiętą rękę

Jonny'ego, który szarpnął się mocno, aż usłyszał miękkie trzaśniecie pękającej kości.

Wolną ręką chwycił głowę studenta i pociągnął mocno w obie strony, by się upewnić,

że złamał mu kark, a rdzeń został dostatecznie uszkodzony. Chłopak drgnął

spazmatycznie i sflaczał. Czarne dżinsy pociemniały, gdy pęcherz przestał trzymać

mocz. Jonny położył ciało na zie-

* Co można przetłumaczyć jako Jednostronnie Sterowane Latynoskie Dupki (przyp.

tłum.).

mi między dwoma samochodami. Wyjrzał ponad dachem terenowego 4runnera i

uważnie zlustrował wzrokiem cały parking. Śpiący w starej toyocie się nie obudził.

Nikt nie kręcił się ani po placu dla ciężarówek, ani w pobliżu toalet. Maxwell otworzył

drzwi wozu chłopaka i wcisnął zwłoki na tylne siedzenie. Znalazł na podłodze zwinięty

w kłębek bladozielony śpiwór z bawełny. Przykrył nim ciało aż pod brodę, aby student

wyglądał na śpiącego. Spojrzał na trupa, zacisnął usta, wyciągnął rękę i palcami

zamknął mu powieki. Potem usiadł za kierownicą, przekręcił kluczyk i wolno

wyprowadził 4runnera z parkingu.

1.2

Wiatr zawył, a ryk silników odrzutowych stał się jeszcze potężniejszy, kiedy tylna

rampa transportowego C-141 opuściła się, wpuszczając do wnętrza samolotu

lodowaty chłód nocnego nieba. Dziesięć tysięcy metrów niżej rozciągała się arizońska

pustynia, podobna do zmiętego prześcieradła wznoszącego się ku zachodowi, gdzie

piętrzyły się góry Santa Rosa. Łuny miast Phoenix na północy oraz Tucson na

południu przypominały słaby blask latarek włączonych pod poszarpanym kocem;

mocno oświetlone lotnisko w Marana wyglądało jak fluorescencyjny znaczek

pocztowy.

Dale Miller ruszył w kierunku rampy wraz z pozostałymi pięcioma członkami zespołu.

Wszyscy mieli na sobie grube, ocieplane kombinezony, hełmy z goglami oraz maski

tlenowe połączone rurkami ze zbiornikami tlenu przyczepionymi obok spadochronów.

Dale słyszał wyraźnie własny oddech, nagłośniony przez plastikową maskę i

przebijający się bez trudu nawet przez hałas silników samolotu i trzaski dobiegające ze

słuchawek. Spojrzał na instruktora skoków z sił powietrznych, który z przekrzywioną

głową nasłuchiwał instrukcji płynących przez interkom z kokpitu transportowca. Dale

ugiął nogi, jakby podłoga samolotu była deską surfingową, i niecierpliwie przytupując,

złapał za ramię jednego z towarzyszy.

- Na co czekamy? - spytał, przyciskając do szyi laryngofon.

- Pewnie panowie lotnicy obracają panienkę akurat na naszej zmianie - odparł jego

towarzysz, Jim Dewberry.

Jeden ze skoczków spojrzał na Dale'a i z niesmakiem wzruszył ramionami.

Instruktor krzyczał teraz do mikrofonu tak głośno, że słychać go było mimo wszelkich

hałasów.

- Powtórz! Powtórz!!!

- Dość - powiedział Dale. - Wystarczająco długo czekaliśmy. Idziemy- rzucił,

popychając kolegów w stronę wyjścia. Instruktor wyciągnął rękę, jakby chciał ich

zatrzymać, ale Dale odsunął ją bez słowa. Poprawił gogle i wyszedł na rampę, która

wygięła się pod nim jak trampolina. Ugiął mocniej kolana, żeby złagodzić efekt

kołysania. Wczuł się w rytm ruchów samolotu i otwartej rampy, a kiedy zaczęła się

unosić pod jego stopami, odbił się mocno i skoczył. Zawirował w potężnym strumieniu

powietrza i zaczął spadać. Pozostali skoczkowie ominęli protestującego instruktora i

podążyli w ciemność za Dale'em.

Miller mknął przez mroczne przestworza. Rozłożył ręce i nogi jak żaba w długim

skoku, obracając się wolno i stale nabierając prędkości. Odchylając nieco ramiona i

zamykając dłonie, sterował ciałem w powietrzu, by mieć przed sobą skraj lotniska w

Maranie, leżącego tak daleko w dole.

Zaczynało świtać; na horyzoncie pojawiły się pierwsze promienie słońca.

Wskazania wysokościomierza i stopera, które miał na piersiach, zmieniały się

nieustannie: dystans dzielący Da-le'a od ziemi malał błyskawicznie, a sekundy mijały.

Pęd powietrza szarpał kombinezon i maskę. Przypływ adrenaliny był potężny. Dale

usłyszał własny puls i z uśmiechem przycisnął ramiona do tułowia, by jeszcze

przyspieszyć i pomknąć ku ziemi jak strzała. Po chwili spojrzał na wysoko-ściomierz i

wrócił do pozycji stabilizującej, z szeroko rozłożonymi ramionami i nogami, by zaraz

potem otworzyć prostokątny spadochron. Chwycił linki sterujące i zadarł głowę, aby

zerknąć na czaszę. Wreszcie rozejrzał się, szukając pozostałych skoczków. Lecieli

dość zwartą grupą, nieco w tyle i powyżej niego. Ciemne spadochrony prawie nie

odznaczały się na tle nocnego nieba. Jedynymi dźwiękami towarzyszącymi Dale'owi i

jego kolegom w spiralnym locie ku ziemi były świst powietrza i trzepotanie

rozpostartych czasz.

Miller uwielbiał tę część skoku. Po szalonym pędzie swobodnego spadania

przychodziło poczucie prawdziwego lotu przy wtórze szumu powietrza. Widok

dalekiej ziemi dawał wrażenie spokoju, którego nie doświadczał nigdzie indziej.

Pociągnął za linkę, by ustawić spadochron pod wiatr. Na wschodzie długie palce świtu

zaczęły wpełzać na pustynię. Lotnisko Marana i stojące na nim samoloty, z wielkiej

wysokości podobne do zabawek, zaczęły stopniowo rosnąć. Skręcając ku wyznaczonej

strefie zrzutu, gdzie czekały karetka i hummer należące do sił powietrznych, dostrzegł

samotną sylwetkę człowieka, który przyglądał się nadlatującym spadochroniarzom.

Ray Dal ton obserwował swoich ludzi, stojąc w strefie zrzutu. Prostokątne

spadochrony otwierały się jeden po drugim i zwartą grupą odwracały pod wiatr.

Skoczkowie lądowali na nogach, w biegu zrzucając uprząż i sięgając po broń. Starał

się nie okazywać dumy, którą poczuł na ich widok. Z powagą przyglądał się, jak

ludzie, których osobiście wybrał z elitarnych jednostek wojskowych i spośród

najlepszych uczestników Programu Operacji Specjalnych prowadzonego przez

Centralną Agencję Wywiadowczą, sprawnie kończą zlecone przez niego ćwiczenia

spadochronowe.

Machinalnie potarł dłonią biodro, w którym stalowo-ce-ramiczny implant stawu

przypominał mu o skoku znacznie mniej udanym od tych, które właśnie obserwował.

Był wtedy pułkownikiem w siłach specjalnych. Zachowywał się tak, jakby wciąż nosił

mundur, choć w rzeczywistości od pewnego czasu wbijał swą rosłą i kanciastą postać

w tweedowe, nieco prowincjonalne marynarki preferowane przez kierownictwo CIA.

Kwestia stroju była zresztą jedyną, w której był skłonny do kompromisów ze światem

wewnętrznej polityki. Wielu stosunkowo młodych szefów wywiadu - głównie yup-pies

wykształconych na prestiżowych uczelniach zaliczanych do Ivy League - z niechęcią

traktowało aurę spokojnej pewności siebie i kompetencji, a zarazem potencjalnej

brutalności, która otaczała Raya. Podobało mu się i to, że się go boją, i to, że muszą

go tolerować.

Bo czy znaleźliby innego człowieka, który utrzymałby w ryzach tych tajnych

wojowników?

Jednostkę nazwaną Dominance Rain tworzyło zaledwie dwunastu ludzi. Stworzono ją

na wzór izraelskich kidon, jednostek-bagnetów, utrzymywanych i szkolonych przez

państwo drużyn zabójców, którzy systematycznie eliminowali osoby stanowiące

Wynne Marcus - Bez wyboru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: