2_ORINOKO.pdf

Z chomika Valinor

Fiedler Arkady

Orinoko 1

Spotkanie

morzu

Przez dwie doby po opuszczeniu bezludnej wyspy — naszej Wyspy

Robinsona, jakem ją przezwał — płynęliśmy równym kursem na wschód,

dwa razy co rano widząc prościuteńko przed sobą czerwoną tarczę słońca,

kiedy wyłaniało się spoza oceanu. Ocean stał się pusty, nie było widać

nijakiego statku jak okiem sięgnąć, co nas otuchą napawało. Wiatr i fale szły

od północnego wschodu i chociaż niewprawne dłonie rozpinały żagle, a

przeciwne prądy morskie utrudniały nam żeglugę, przecież szkuner nasz na

żółwiu nie jechał i czynił niezłe postępy. Przez cały dzień pierwszy i drugi z

oka nie traciliśmy stałego lądu, rozpościerającego się na południu smugą

wyboistą, wybrzeże tej części Ameryki Południowej, a ściślej mówiąc:

Wenezueli, było wzgórzyste. Wódz Manauri i jego Indianie wypatrywali na

dalekim lądzie znajomej góry, pod którą, jak mnie zapewniali, leżały ich

wioski. Nosiła miano Góry Sępów.

—Ale czy poznacie ją z tak daleka? — wyrażałem wątpliwość. — Siła

mil

oddziela nas od lądu! Tam jeden szczyt wydaje się bliźniakiem

drugiego...

—Poznamy, Janie, naszą górę, poznamy! — odpowiadał Manauri w

języku

arawaskim, a moi młodzi przyjaciele, Arnak i Wagura, którzy

cztery lata przebywali w niewoli u Anglików, jak zwykle

tłumaczyli mi słowa wodza na język angielski.

—Może statek przybliżyć do lądu? — podsunąłem myśl.

—Nie trzeba! Bliżej mogą być skały podwodne i nie trudno o rozbicie...

Górę

Sępów poznamy. Ma uderzające oblicze, widoczne z daleka...

Jakże żarliwie wypatrywaliśmy wszyscy onej góry, zwiastunki lepszych

dni. Rozumieliśmy, że tam, w wioskach Arawaków, skończy się nasza

bieda. Tam moi indiańscy przyjaciele znajdą się znowu wśród swoich — po

szczęśliwej ucieczce z okrutnej niewoli hiszpańskiej na wyspie Margarita;

tam również sześcioro Murzynów, takoż byłych niewolników, będących

obecnie z nami, dozna na pewno u przyjaznego szczepu ochrony i gościny.

A ja? Ja, rozbitek z kaperskiego okrętu, wyrzucony przez fale na bezludną

wyspę, na której blisko półtora roku z dwoma młodymi Arawakami,

Arnakiem i Wagurą, wiodłem żywot Robinsona, liczyłem na to, że raz

stanąwszy na lądzie południowo-amerykańskim, łatwo będę mógł dotrzeć

przy pomocy Indian do angielskich wysp na Morzu Karaibskim.

Wiedziałem, że Indianie ci nie zawiodą mych nadziei; że pomogą mi

ochoczo i z całego serca; wśród straszliwych doświadczeń ostatniego

tygodnia związała nas wierna, dozgonna chyba przyjaźń. Była to walka na

śmierć i życie. Na naszą wyspę na chybkim szkunerze przypłynęła za

zbiegłymi niewolnikami zaciekła pogoń. Zgraja kilkunastu Hiszpanów,

wyposażona w rusznice i w gończe ogary na ludzką nastawione zwierzynę,

myślała, że łatwo pokona i wyłapie bezbronnych niewolników. Kosa trafiła

na kamień wszelako. Nad zbiegami objąłem dowództwo i — w broń ich

wyposażając — nie pozwoliłem im zginąć. Kierowało mną nie tylko

serdeczne współczucie dla ich niedoli, ale jednocześnie i własnej broniłem

skóry. W zażartych potyczkach, jakie się wywiązały, wróg natłukł nam

sporo ludzi. Jedenaścioro naszych postradało życie, aleśmy w końcu walnie

wzięli górę. Wszystkich Hiszpanów udało nam się wybić do nogi, szkuner

ich zagarnąć. A oto na zdobytym statku, pełni dobrej myśli po odniesionym

zwycięstwie, pruliśmy fale Morza Karaibskiego, dążąc ku ojczystym

stronom wyswobodzonych Indian. Czy dziwić się, że z taką niecierpliwością

wyglądaliśmy nad wybrzeżem morskim Góry Sępów, znaku zbawienia? I że

niejeden z nas w ciągu onych dwóch dni żeglugi spozierał ukradkiem

wstecz, azali nie ściga nas nowa pogoń mścicieli z wyspy Margarity? Ale los

był łaskawy. Morze stało bezludne, dal czysta, wiatry sprzyjające. Z

nastaniem drugiego wieczoru kazałem ukrócić żagle, ażeby w mroku nie

wpaść na jakie podwodne licho. Ster powierzyłem Manauriemu i Arnakowi

na zmianę. Noc upłynęła spokojnie, bez wypadku. O świcie trzeciego dnia

nagle na pokładzie wielki krzyk i przerażenie.

—Hiszpanie!! — złowróżbnie niby grom przeszyło powietrze.

—Gonią nas!

—Pościg za nami!!

—Uciekajmy!

Kto spał jeszcze, na równe zerwał się nogi. Co żywo skoczyłem do steru.

Czuwał u niego, wachtę sprawując, Arnak.

— Tam! Tam oni! — pośpiesznie objaśnił mnie chłopak wskazując dłonią

na północ.

Wszyscy, którzy właśnie sen spędzili z powiek, patrzyli tam, z

wypisanym na twarzach lękiem. Noc miała się ku końcowi. Niebo zbladło;

już świt wyjaśniał morze i wszelakie na nim przedmioty. W mrocznej oddali

majaczyły kontury widma — nie widma. Tak, to był statek, wielka

trzymasztowa brygantyna. W ćmie jeszcze panującej wydawała się

potężnym okrętem, groźnie wyolbrzymiałym. Szła w tym samym co my

kierunku wschodnim, jeno dalej na morzu, odległa od nas — jeśli półmrok

oczu nie zwodził — o jakie trzy czwarte mili, a może i kęsek mniej.

— Rozwinąć całe żagle! — krzyknąłem przejąwszy ster z rąk

Arnaka.

Arnak przetłumaczył mój rozkaz. Natychmiast zakrzątali się

Manauri, Wagura i Murzyn Miguel i dopadli żagli, pociągając

innych za sobą.

— Arnak, ty przy mnie pozostań! — zawołałem, by w razie

potrzeby mieć tłumacza pod ręką.

Byliśmy żeglarzami od siedmiu boleści, tyle tylko że ja ongi

szereg miesięcy spędziłem na okręcie kaperskim. Wszakże Indianie

Arawakowie, mieszkańcy wybrzeża, od pokoleń zżyci z morzem,

łatwo pojęli tajemnice szkunera i jego olinowania.

Żagle, w czasie nocy ściągnięte do połowy, teraz rozwinęliśmy w

całej okazałości. Statek rozpędził się. Woda po burtach głośniej

zabulgotała. Kiedym zwrócił go bardziej ku lądowi, ażeby odsunąć

się od brygantyny, wiatr, dmący dotychczas z przodu od lewej burty,

dostaliśmy bardziej z boku i to dodatkowej jeszcze przysporzyło nam

chyżości.

—Czy nas odkryli, jak myślisz? — zapytał mnie Arnak, śledząc bacznie

brygantynę.

—Chyba nie! Jeszcze nie rozedniało się należycie, zresztą brygantyna

idzie, jak

dotąd, starym swym kursem.

—Może oni wcale nas nie gonią?

—Tak i ja tuszę. Mógł prosty przypadek sprowadzić ich na ten szlak.

— Hiszpan to czy ktoś inszy?

— Skocz no po perspektywę!

Ludzie, którzy pomogli rozpiąć żagle i zakończyli tę pracę,

schodzili się na rufie, dokoła steru.

—Podpływasz do brzegu? — zapytał wódz Manauri z niepokojem.

—Podpływam, ażeby od brygantyny być jak najdalej! — wyjaśniłem.

— Tu morze niepewne, wiele raf pod wodą...

— Nie ma dla nas inszej rady, trzeba próbować szczęścia!... Stań,

Manauri, na dziobie statku i do pomocy weź kilku ludzi z

najlepszymi oczyma. Dajcie mi znać, jeśli co zauważycie! W razie

czego krzyknijcie, w którą stronę sterować!...

Tak też kilku uczyniło i zajęło stanowiska na przodzie. podczas

gdy inni mieli pomagać przy przestawianiu żagli.

Przez lunetę nie trudno było rozpoznać, że to hiszpańska

brygantyna. Gdy rozwidniło się nieco bardziej, oni takoż i nas

odkryli, a odkrywszy, zaraz ku nam statek swój skierowali, Czy

powodowała nimi li tylko zwykła ciekawość, czy był to istotnie

pościg z Margarity? Może spostrzegli wprzódy nasze do ucieczki

zboczenie, co zwidziało im się podejrzane? Cokolwiek bądź,

należało ich unikać jak dżumy.

Zwrot brygantyny w naszą stronę wywołał u nas na pokładzie,

rzecz prosta, pewne poruszenie. Widoczny stał się zamiar

Hiszpanów: chcieli z bliska nam się przypatrzeć, co my za jedni, a to

równałoby się naszej zgubie, gdyby zamysł swój wykonać potrafili.

Stojący dokoła Indianie i Murzyni wznieśli ku mnie stroskane

spojrzenia, jak gdyby szukając pomocy czy rady.

—Nie ma obawy! — zawołałem gromkim głosem. — Nie dogonią nas!

—Skądeś taki pewny, Janie? — zapytał Manauri.

—Brygantyna ma głębokie zanurzenie. Dlategom zwrócił nasz szkuner

wybrzeżu,bo tam między mielizny brygantyna gonić za nami się

nie odważy.

—A jeśli się odważy, jeśli to nasi prześladowcy?

—To wylądujemy i ukryjemy się na lądzie... Ale do tego nie dojdzie.

Patrzcie!

Szybciej płyniemy niż oni. Coraz bardziej zostawiamy

brygantynę w tyle...

Szkuner nasz był długi i wąski, kształtem podobny do śmigłego

szczupaka, brygantyna zaś ciężkawa i krępa, przypominająca żółwia. I w

istocie, nie potrzeba było wielkiej bystrości, ażeby zmiarkować, że odstęp

między dwoma statkami stale rósł, nawet wtedy gdy, podpłynąwszy pod

brzeg, wzięliśmy znowu pierwotny, wschodni kurs. Nagle tajemniczy świst

rozległ się w powietrzu i o dwa stajania od nas, z prawej burty, armatnia

kula wzbiła fontannę wody, a w chwilę później doszedł nas głuchy odgłos

wystrzału od strony brygantyny. To Hiszpanie puścili za nami w ruch

artylerię. Ludzie na szkunerze zdrętwieli z przerażenia. Murzynka Dolores,

której ostatnie wypadki na wyspie jak gdyby umysł przyćmiły nieco,

krzyknęła na głos. Potem lamentowała, dopóki Indianka Lasana jej nie

objęła troskliwie i nie uciszyła jak dziecko.

— Arnak! — rzekłem donośnie i z całym spokojem, iżby wszyscy

widzieli moje opanowanie. — Zabierz kilku przyjaciół i wnieście na

pokład całą naszą broń: muszkiety, guldynki, garłacze, pistolety.

Nabijemy

Przynieś

także

szable...

Arnak natychmiast przetłumaczył słowa moje na język arawaski.

Wtedy zaszła rzecz, pozornie tak nikła, tak nie mająca nic

wspólnego z napięciem panującym na pokładzie, że aż się

zdumiałem, iż akurat teraz naszła mię ta świadomość, jak równie

zdumiałem się z samego odkrycia, którem uczynił. Mianowicie jeden

z Indian, zagadniętych przez Arnaka, zapytał go:

—Czy proch też przyniesiemy?

—A jużci! — odrzekł chłopak.

—I kule?

—Ma się rozumieć...

Ale Indianin, mało rozgarnięty gamoń, jakoś niezbyt rozumiał i czegoś

się tam jeszcze dopytywał w sprawie prochu, niepotrzebnie marudząc.

je...

Zależało mi na każdej minucie, więc troszkę zniecierpliwiony takim

guzdraniem się, sam wyręczyłem Arnaka wołając bezpośrednio do

Indianina:

— Macie przynieść wszystko, co potrzebne do strzelania. A jak to

byś chciał strzelać, wojowniku, z muszkietu bez prochu i kul? Ładny

z ciebie strzelec!...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: