Kay Susan - Upiór.pdf - K - TAKAJAQ

Susan Kay

Upiór

Rozdział 1

Madeleine 1831 - 1840

To był poród pośladkowy, tak więc do ostatniej chwili błogosławionej nieświadomości słyszałam

bardzo wyraźnie hałaśliwe zachęty położnej.

- Jeszcze troszeczkę, moja droga... Jeszcze tylko główka... Pani syn już prawie jest z nami. Ale

teraz trzeba bardzo uważać. Proszę robić dokładnie to, co powiem. Słyszy mnie pani, madame?

Dokładnie to, co powiem.

Skinęłam głową i złapałam głęboki oddech, kurczowo chwytając się ręcznika, który przywiązano

do drewnianego oparcia łóżka za moimi plecami. Świece rzucały na sufit ogromne cienie;

dziwne, skradające się kształty, które trochę mnie przerażały, mimo że paroksyzmy bólu omal nie

pozbawiły mnie przytomności. W ostatnim, samotnym momencie przeszywającego cierpienia

wydało mi się, że oprócz mnie nie został na świecie nikt żywy; że będę zamknięta na całą

wieczność w ponurym więzieniu mojego bólu.

Poczułam, jakby coś wydzierało się z mojego wnętrza, rozrywając mnie przy tym na strzępy, a

potem zapanował spokój... Cisza, jakby wszystkim zabrakło tchu z zaskoczenia. Otworzyłam

oczy i zobaczyłam, że twarz położnej, do tej pory zaróżowiona z wysiłku i emocji, zwolna traci

kolor, a moja pokojówka, Simonette, cofa się od łóżka z ręką przyciśniętą do ust.

Pamiętam, że myślałam: Z pewnością jest martwe. Ale instynktownie wyczuwałam, nawet w

tamtej chwili niepewności, zanim poznałam prawdę, że to coś gorszego... o wiele gorszego.

Usiadłam z trudem, opierając się o wilgotną poduszkę. Spojrzałam na zakrwawione

prześcieradła, które leżały pode mną, i zobaczyłam to, co one widziały.

Nie krzyczałam; żadna z nas nie krzyczała. Nawet, gdy zobaczyłyśmy, że to coś poruszyło się

słabo i zdałyśmy sobie sprawę, że wcale nie było martwe. Widok tego czegoś leżącego na

prześcieradłach był tak nieprawdopodobny, że nie sposób było wydobyć głosu z gardła.

Patrzyłyśmy więc tylko wszystkie trzy, jakby nasze wspólne, osłupiałe przerażenie mogło

zniszczyć to potworne szkaradzieństwo i odesłać je z powrotem do królestwa nocnych

koszmarów, gdzie z pewnością było jego miejsce.

Pierwsza otrząsnęła się z szoku położna. Pochyliła się, żeby przeciąć pępowinę. Jej ręka trzęsła

się tak bardzo, że prawie nie była w stanie utrzymać nożyc.

- Boże, zmiłuj się! - powiedziała pod nosem, żegnając się odruchowo. - Chryste, zmiłuj się!

Patrzyłam z tępym, obojętnym spokojem, jak zawinęła to stworzenie w szal i położyła w kołysce,

która stała przy łóżku.

- Biegnij po Ojca Mansarta - zwróciła się do Simonette drżącym głosem. - Powiedz mu, żeby

zaraz tu przyszedł.

Simonette szarpnęła drzwi i zbiegła ciemnymi schodami nie oglądając się w moją stronę. To była

ostatnia służąca, która zgodziła się zamieszkać pod moim dachem. Nigdy później, po tej

straszliwej nocy, jej nie widziałam; nie przyszła nawet po swoje rzeczy, które zostały w pokoiku

na strychu. Gdy wreszcie nadszedł Ojciec Mansart, był sam.

Położna czekała na niego przy drzwiach. Zrobiła wszystko, co było jej obowiązkiem, a teraz

czekała niecierpliwie, aż będzie mogła pójść i zapomnieć, że kiedykolwiek wzięła udział w

czymś, co powinno było pozostać tylko złym snem. Była na tyle zniecierpliwiona, zauważyłam

obojętnie, że zapomniała nawet o zapłacie.

- A gdzie jest dziewczyna? - zapytała. W jej głosie słychać było niezadowolenie. - Pokojówka nie

przyszła z Ojcem?

Ojciec Mansart zaprzeczył ruchem szpakowatej głowy.

- Ta mała mademoiselle nie chciała mi tutaj towarzyszyć. Była całkiem ogłupiała ze strachu. Nie

udało mi się jej przekonać.

- No cóż... Nie dziwi mnie to - odparła położna ponuro. - Powiedziała Ojcu, że dziecko to

potworek? Nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego, a widziałam już niejedno, Ojciec wie...

Na szczęście nie wygląda na silne, to chyba łaska Boża...

Słuchałam z niedowierzaniem. Rozmawiali, jakby mnie wcale nie było w pokoju; jakby ta

potworna istota zmieniła mnie w głuchą i niemą idiotkę bez prawa do ludzkiej godności.

Podobnie jak stworzenie w kołysce, stałam się tematem przepełnionej niesmakiem dyskusji; nie

byłam już dłużej osobą.

Położna owinęła się w szal i podniosła swój kosz.

- Sądzę, że ono umrze. Dzięki Bogu, zwykle umierają. Nie odezwało się, to dobry znak... Bez

wątpienia rano już go nie będzie. Tak czy inaczej, to już nie moja sprawa - ja swoje zrobiłam.

Jeśli więc Ojciec wybaczy, pójdę sobie. Obiecałam, że spojrzę jeszcze na Madame Lescot. To jej

trzecia ciąża, wie Ojciec...

Głos położnej oddalał się coraz bardziej, aż ucichł, kiedy doszła na parter. Ojciec Mansart

zamknął za nią drzwi, postawił latarnię na komódce, a mokry płaszcz rozwiesił na krześle.

Miał przyjazną, dojrzałą twarz, ogorzałą od przebywania na powietrzu przy każdej pogodzie.

Wyglądał na około pięćdziesiąt lat. Wiedziałam, że podczas swej długiej posługi kapłańskiej

musiał widzieć wiele potworności, a jednak zobaczyłam, że cofnął się od kołyski pod wpływem

szoku. Jedna jego ręka zacisnęła się na krucyfiksie na szyi, drugą zaś przeżegnał się nerwowo.

Ukląkł i modlił się przez chwilę, zanim stanął przy moim łóżku.

- Moje drogie dziecko - zwrócił się do mnie ze współczuciem. - Nie pozwól sobie zwątpić, że

nasz Pan czuwa nad tobą. Tragedie, takie jak ta, wykraczają poza ramy ludzkiego pojmowania.

Proszę cię jednak, pamiętaj, że Bóg nie stwarza niczego bez powodu.

Wzdrygnęłam się.

- Wciąż jeszcze żyje... prawda?

Skinął głową, przygryzając swoją pełną dolną wargę i popatrzył smutno w stronę kołyski.

- Ojcze - zawahałam się, ze wszystkich sił usiłując zdobyć się na odwagę, żeby mówić dalej. -

Jeśli go nie dotknę... jeśli go nie nakarmię...

Ksiądz potrząsnął głową surowo.

- Nasz Kościół wyraża się jasno o podobnych sprawach, Madeleine. To, co proponujesz, to

morderstwo.

- Ale przecież w tym wypadku byłby to akt miłosierdzia...

- To byłby grzech - uciął. - Grzech śmiertelny! Zaklinam cię, pozbądź się myśli o podobnej

niegodziwości. Twoim obowiązkiem jest zatroszczyć się o tę ludzką duszę. Musisz karmić to

dziecko i dbać o nie, jak dbałabyś o każde inne.

Odwróciłam twarz do poduszki. Chciałam powiedzieć, że Bóg też może czasem popełniać błędy,

ale nawet na dnie mojej rozpaczy nie mogłam zdobyć się na odwagę, żeby wygłosić takie

bluźnierstwo.

W jaki sposób ta wynaturzona potworność miała być człowiekiem? Był dla mnie obcy niczym

gad - brzydki, odrażający i niechciany. Jakie prawo miał jakikolwiek ksiądz, by decydować, że

coś takiego powinno żyć? Więc to miała być Boża łaska... Nieskończona mądrość?

Łzy wyczerpania i rozpaczliwego gniewu spływały mi po twarzy, mimo że z całej siły starałam

się skoncentrować na pasiastej tapecie na wprost mnie. Od trzech miesięcy przedzierałam się

przez niekończący labirynt tragedii, podążając za jedynym światłem - jasną świecą, która płonęła

spokojnie tuż poza moim zasięgiem i która pozwalała mi przetrwać. Maleńkie, drżące światełko

nadziei, które niosła za sobą obietnica nowego życia.

Teraz to światło zgasło i otoczyła mnie ciemność, bezgraniczna ciemność podobna do bezdennej

studni o gładkich ścianach, którą spadałam w najgłębszą czeluść piekła. Po raz pierwszy w życiu

byłam naprawdę sama. Nikt nie przybywał, by uwolnić mnie od tego ciężaru.

- Myślę, że mądrze będzie ochrzcić dziecko od razu - powiedział Ojciec Mansart ponuro. - Czy

zechciałabyś podać mi imię?

Patrzyłam, jak ksiądz zwolna chodzi po pokoju; śledziłam wzrokiem jego wysoki cień w czarnej

sutannie. Wziął moją porcelanową miskę do mycia i poświęcił wodę. Chciałam nazwać syna

Charles, po moim zmarłym mężu, ale teraz to było niemożliwe. Sam pomysł wydał mi się

obrzydliwy.

Imię... Muszę wybrać imię!

Znowu spłynęło na mnie uczucie, że to nie dzieje się naprawdę. Tępe, bezmyślne odrętwienie

zdawało się paraliżować mój mózg. Kiedy już nie byłam w stanie myśleć o niczym, z rozpaczą w

głosie poprosiłam księdza, żeby nazwał dziecko swoim własnym imieniem. Patrzył na mnie

przez dłuższą chwilę, ale nic nie powiedział, nie zaprotestował, po czym sięgnął do kołyski.

- Eriku, ja ciebie chrzczę w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego - powiedział powoli.

Potem pochylił się i położył pomarszczone zawiniątko w moich ramionach z determinacją, której

nie ośmieliłam się sprzeciwić.

- To jest twój syn - powiedział po prostu. - Naucz się kochać go tak, jak Bóg go kocha.

Zabrał swój płaszcz, latarnię i odwrócił się do wyjścia. Słyszałam, jak stare schody skrzypią pod

jego ciężkimi butami, a drzwi wejściowe zatrzaskują się za nim.

Zostałam sama z potworem, którego ja i Charles powołaliśmy do życia naszą miłością.

Nigdy w życiu nie czułam takiego strachu, takiego ostatecznego poczucia nieszczęścia, jak w

pierwszej chwili, gdy trzymałam mojego syna w ramionach. Zdałam sobie sprawę, że to

stworzenie - ta rzecz! - była całkowicie zależna ode mnie. Jeśli zostawię je, aby zamarzło lub

umarło z głodu, to moja dusza będzie płonąć za to w piekle przez całą wieczność. Byłam

praktykującą katoliczką i bardzo dosłownie wierzyłam w istnienie ognia piekielnego.

Ze strachem, drżącymi dłońmi, rozchyliłam szal, aby spojrzeć na twarz dziecka. Widziałam

wcześniej deformacje - któż nie widział? - ale nic podobnego do tego. Cała czaszka była

obnażona pod cienką, półprzezroczystą błoną, groteskowo naznaczoną małymi, pulsującymi,

niebieskimi żyłkami. Wpadnięte, niedobrane oczy, straszliwie zniekształcone usta i potworna,

ziejąca dziura w miejscu, w którym powinien być nos.

Moje ciało, jak wadliwie działające koło garncarskie, wyrzuciło z siebie to żałosne stworzenie.

Przypominał mi coś martwego od dawna, co chciałam już tylko zakopać i uciec jak najdalej.

Półprzytomnie, poprzez obrzydzenie i strach, uświadomiłam sobie, że on mnie obserwuje. Jego

niedopasowane oczy, wpatrzone we mnie intensywnie i ciekawie, były zagadkowo współczujące;

zdawało mi się, że patrzy na mnie z litością, całkiem jakby znał i rozumiał moje przerażenie.

Nigdy nie widziałam takiej przytomności, tak potężnej świadomości w oczach żadnego

nowonarodzonego dziecka. Nagle zaczęłam odwzajemniać to spojrzenie z ponurą fascynacją, jak

ofiara zahipnotyzowana przez grzechotnika.

A potem on się odezwał!

Brakuje mi słów, by opisać pierwszy dźwięk jego głosu i niezwykłe wrażenie, jakie we mnie

wywołał. Zawsze sądziłam, że płacz noworodka jest kompletnie bezpłciowy - przenikliwy,

irytujący i dziwnie nieładny. Ale w tym głosie była niezwykła muzyka, która sprawiła, że moje

oczy napełniły się łzami. Muzyka, która uwodziła moje ciało tak, że piersi bolały mnie z

prymitywnego i nieposkromionego pragnienia, by go przytulić. Nie miałam siły bronić się przed

jego instynktownym błaganiem o przeżycie.

Ale w chwili, gdy jego ciało dotknęło mojego i zapadła cisza, czar prysnął; opanowała mnie

panika i obrzydzenie.

Odepchnęłam go od piersi, jakby był jakimś wstrętnym robakiem wysysającym moją krew.

Odrzuciłam go od siebie nie zastanawiając się, gdzie upadnie i uciekłam w drugi koniec pokoju.

Skuliłam się tam jak zaszczute zwierzę, z brodą przyciśniętą do kolan i rękami zaciśniętymi na

głowie.

Chciałam umrzeć.

Chciałam, żebyśmy oboje umarli.

Gdyby znowu zapłakał, wiem, że bym go zabiła - najpierw jego, a potem siebie.

Ale on był cicho.

Może już nie żył...

Coraz mocniej skuliłam się w sobie, kołysząc się w tył i w przód jak nieszczęsna, oszalała istota

w domu dla obłąkanych. Starałam się uciec od brzemienia, którego nie byłam w stanie

udźwignąć.

Moje życie było tak piękne aż do tego lata; zbyt łatwe, zbyt pełne przyjemności. Nic w tym

krótkim czasie, kiedy byłam rozpieszczoną dziewczynką, nie przygotowało mnie do tragedii,

które spadły na mnie, odkąd poślubiłam Charlesa.

Nic nie przygotowało mnie na Erika!

Byłam jedynym dzieckiem dojrzałych, pobłażliwych rodziców; ich małą księżniczką i pępkiem

świata. Mój ojciec był architektem w Rouen; człowiekiem sukcesu o nieco kapryśnym

usposobieniu, kochającym muzykę i zachwyconym talentem, jaki przejawiałam w tej dziedzinie.

Od wczesnego dzieciństwa zachęcano mnie, żebym śpiewała i popisywała się moją niezbyt

doskonałą grą na skrzypcach i pianinie. Mimo że Mama, dla dobra mojej duszy, wysłała mnie na

naukę do klasztoru sióstr Urszulanek w Rouen, cele mojego Papy były bardziej przyziemne.

Zorganizował dla mnie lekcje śpiewu, ku zgrozie zakonnic, które uważały podobną rzecz za

rozbudzanie w dziecku próżności. Co tydzień uciekałam z klasztoru do profesora, który miał za

zadanie przygotować mnie do występu na scenie Opery Paryskiej. Miałam dobry głos, ale nigdy

nie dowiedziałam się, czy mój talent i dyscyplina wewnętrzna pozwoliłyby mi podbić Paryż. Gdy

miałam siedemnaście lat, towarzyszyłam raz ojcu w spotkaniu z klientem przy Rue de Lecat. Tak

oto poznałam Charlesa i jednocześnie porzuciłam marzenia o karierze scenicznej.

Charles był piętnaście lat starszy ode mnie i pracował jako mistrz kamieniarski ciesząc się

niekłamanym uznaniem mojego ojca. Ojciec często mawiał, że to zaszczyt powierzać projekt

człowiekowi o tak głębokim i naturalnym wyczuciu piękna; perfekcjoniście, który nigdy nie

zadawalał się miernym wynikiem. Zwykli klienci, skoncentrowani na możliwie największych

oszczędnościach, przeżywali ciężkie chwile zarówno z moim ojcem, jak i z Charlesem. Może

więc fakt, że tak doskonale zgadzali się ze sobą na gruncie zawodowym zadecydował, że ojciec z

radością powitał Charlesa jako zięcia, gdy tylko o tym napomknęłam. Może pamiętał, jak sam,

przed laty, będąc młodym architektem bez zamówień, musiał stawić czoła rodzinie Mamy. A

może był po prostu zdecydowany, tak jak okazywał to przez całe moje usłane różami

dzieciństwo, że nie pozwoli, by cokolwiek zmąciło szczęście jego jedynaczki. Nawet, jeśli czuł

się zawiedziony, że w końcu nie zostanę prima donną, nic nie powiedział.

Moja Mama zaś była Angielką - ze wszystkimi stereotypowymi cechami, jakie to słowo w sobie

zawiera. Myślę, że wolała widzieć mnie jako szanowaną mężatkę, mimo iż nie zrobiłam świetnej

partii, niż występującą na jakiejkolwiek scenie w Paryżu.

Charles i ja pojechaliśmy w podróż poślubną do Londynu. Papa pokrył wszystkie koszta i

wyposażył nas w listę cudów architektury, które “bezwzględnie musieliśmy zobaczyć”. Niestety,

Kay Susan - Upiór.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: