Nowak Katarzyna - Kasika Mowka.pdf - Książki - elmilo

Katarzyna T. Nowak

Kasika Mowka

„Lęk ciąży nad tymi wspomnieniami.

Ustawiczny lęk.”

Philip Roth.

- Kasika Mowka.

- Kto? - Babcia patrzy na nią badawczym wzrokiem, zaskoczona.

- No, Kasika Mowka. Czyli ja.

- Mhm, postanowiłaś tak się nazywać?

- Tak - mówi dziewczynka i pokazuje babci swoje zeszyty

pierwszoklasistki, starannie podpisane tym nowym imieniem i nazwiskiem.

Podpisała też ulubione książki.

NIKT, nikt na całym świecie na pewno tak się nie nazywa. Wcale długo

tego nie wymyślała. Imię wraz z nazwiskiem pojawiło się nagle w jej głowie,

jakiegoś wieczoru, gdy robiła swoje codzienne notatki w zeszycie i miała się

podpisać.

Pióro samo napisało: KASIKA MOWKA.

To PRAWDZIWE imię i nazwisko wyjawiła tylko babci i zeszytom w

linię.

- Nikomu nie możesz o tym powiedzieć. Przyrzeknij.

- Przyrzekam - powiedziała uroczyście babcia i obie poczuły się

szczęśliwe.

- Nawet mamie. Albo tacie - dodała dziewczynka.

- Przecież ty nie masz mamy i taty - roześmiała się babcia, ale w jej

oczach pojawiła się czujność. - Ja nimi jestem.

- Dla Kasiki Mowki - szybko powiedziała dziewczynka i odwróciła twarz.

Tak naprawdę nie wiedziała, ile babcia ma lat, może sześćdziesiąt. Babcie

są zawsze w jednym i tym samym wieku. Przynajmniej te prawdziwe.

Mają siwiejące włosy zaczesane w kok, małe, pomarszczone, ciepłe

dłonie i w ogóle całe są drobne.

Bywają też babcie grube, ale one też są nieduże.

Teraz, kiedy już nazwała siebie, nie potrzebowała rodziców, takich jakich

mają koleżanki w klasie, złożonych z dwóch osób odmiennej płci. Kasiki takich

nie mają. Kasiki są wyjątkowe.

Uspokojona logiką i precyzją tej myśli dziewczynka poszła do łazienki, a

tam czekała na nią babcia.

Wieczór - czas na długi, niezmienny rytuałkąpiel. W wannie gorąca woda,

jaką lubi. Babcia zdejmuje z niej sukienkę, schyla się, by zsunąć z jej stóp

pantofle, i wyciąga do wnuczki rękę. Kasika podaje swoją i wchodzi do wanny.

Staje na środku i unosi ramiona prostopadle do ciała jak strach na wróble.

Czeka, aż babcia namydli gąbkę i zacznie ją myć. Dopiero potem może

zanurzyć się w parującej wodzie.

Babcia siada obok wanny, na krzesełku, bierze książkę i zaczyna czytać.

Dokładnie piętnaście minut.”Siedzenie w gorącej wodzie dłużej niż kwadrans

jest niezdrowe”, mawia. Więc po piętnastu minutach zamyka książkę, a Kasika

wstaje. Babcia dużym ręcznikiem wyciera dokładnie dziewczynkę.

Nakłada na gołe ciało wnuczki ciepły biały szlafrok frotte, a na stopy

pantofle, bierze szczotkę i rozczesuje jej długie włosy. Po tym zabiegu Kasika

wreszcie może pójść do przygotowanego łóżka, ze świeżą, pachnącą pościelą, i

zostać w nim aż do poniedziałku rano, kiedy to trzeba iść do szkoły.

Na poduszce leży jej zeszyt w linie, z którym się nie rozstaje, pióro i

książka. I oczywiście ukochany pluszowy lew, w którego brzuchu jest schowek

zapinany na rzep. Dostała go od matki chrzestnej, która chyba też nie istniała.

Babcia sprząta łazienkę, robi w kuchni kakao i z tacą, na której stoją dwa

kubki, wchodzi do pokoju. Zaczynają wieczór.

Dziewczynka otwiera książkę i czyta, a babcia pilnie słucha, wyjaśniając

trudniejsze słowa. Wymawia je głośno i tłumaczy ich znaczenie.

„Mała księżniczka tak bardzo pragnęła miłości...”

- Czy ja pragnę miłości? - pyta dziewczynka.

- Ty? - uśmiecha się babcia. - Ty masz wszystko.

Po czym kładzie się obok, chwyta wnuczkę za rękę. I tak co wieczór, co

noc.

Tylko dotyk babcinej dłoni i światło małej lampki w kącie pokoju

sprawiały, że dziewczynka zasypiała. Gdy babcia wypuściła jej dłoń,

natychmiast budziła się z krzykiem, przerażona. Wydłużone przez światło

lampki cienie na ścianach i meblach przybliżały się i rosły. Dziecko krzyczało, a

babcia znów mocno zaciskała małą rączkę w swojej, jak muszla chroniąca perłę.

- Nigdy, przenigdy nie gaś lampki i nie wypuszczaj mojej ręki - mówiła

poważnie dziewczynka.

Ciemność była ogromna niczym ocean, który widziała w telewizji.

Wszystko mogło w niej być i wszystko mogło się zdarzyć.

„Czy ciemność to brak światła, czy światło to brak ciemności? Kasika

Mowka”, zapisała w swoim zeszycie. Wtedy posłano ją do szkoły. Dzieci w

przedszkolu nie potrafiły tego, co ona. Bawiły się zabawkami, układały

piramidy z klocków lego, ubierały swoje lalki.

Kasika nie miała wielu zabawek. Fascynowały ją słowa. W wieku dwóch

lat mówiła całymi zdaniami; rok później płynnie czytała i pisała. Zawdzięczała

to babci, ale nie wiedziała o tym.

Nie, nie była cudownym dzieckiem. Cudowne dzieci w wieku pięciu lat

komponują symfonie, a ona tylko potrafiła czytać i bezbłędnie pisać. Zapisywała

całe zeszyty wymyślanymi historiami, a babcia chowała te zeszyty do komody.

Właśnie skończyła opowieść o królewnie zamkniętej w wieży. Wieża

stała na pustkowiu, a jej szczyt sięgał chmur. W pomieszczeniu nie było okien

ani drzwi. Królewna myślała, że pewnego dnia zjawi się książę i ją uwolni, ale

jak miał się tu dostać, nie wiedziała. Aż nagle, kiedy już traciła nadzieję,

zauważyła, że w murze powstała szeroka szczelina. Dziewczynka zatytułowała

opowieść Drzwi w murze i zadowolona odłożyła zeszyt. Gnębiła ją wprawdzie

myśl, jak królewna wyskoczy z tak wysokiej wieży, ale postanowiła się tym nie

Nowak Katarzyna - Kasika Mowka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: