Standardy edytorskie według APA

Przygotowane na podstawie:

Piber-Dąbrowska, K., Cypryańska, M., i Wawrzyniak, M. (2007).  Standardy edytorskie dla naukowego tekstu empirycznego z zakresu psychologii.  Warszawa: Academica Wydawnictwo SWPS. 

1.      Formatowanie tekstu:  czcionka Times New Roman (12 pkt.); podwójna interlinia dla całości; marginesy 2,5 cm, wyrównanie wierszy tekstu do prawej i lewej strony (wyjustowanie); numeracja stron w prawym dolnym rogu; akapity wyróżnione wcięciem 5 – 7 spacji;

2.      Interpunkcja, skróty, przypisy:  średnik, kropki, dwukropek, wykrzyknik, znak zapytania, znak procentu – spacja występuje po, brak spacji przed znakiem – wyjątkiem jest zapis w nawiasie; pełnym słowem należy zapisywać wyrażenia „według”, „na przykład”, „versus” (w opisie wyników stosujemy skrót „vs”); akronimy należy najpierw wyjaśnić w tekście, stosować należy tylko znane i powszechnie używane skróty (np., km, itd., tzn.); tekst należy pisać zwykłą czcionką – nie należy stosować wytłuszczeń ani podkreśleń, jedynie kursywę (podając tytuł książki, czasopisma, wprowadzając kluczowe pojęcie, które jednak przy kolejnym użyciu należy zapisać zwykłą czcionką, cytując słowa lub krótkie wyrażenia, podając obcojęzyczne odpowiedniki pojęć, zapisując symbole statystyk i podskal); przypisy na dole strony należy stosować w wyjątkowych, merytorycznie uzasadnionych sytuacjach (celem ma być podanie takiej informacji, która jest ważna dla tekstu, ale jej umieszczenie w tekście zaburzałoby jego płynność i czytelność – nie stosujemy przypisów dolnych w celu podania bibliografii);

3.      Zasady przywoływania pracy w tekście:

1. 1. Jeden autor:  bez względu na to ile razy przywoływana jest praca, zawsze należy podać nazwisko autora i datę publikacji pracy, w przypadku więcej niż jednej pracy danego autora opublikowanej w tym samym roku należy dodać kolejne litery alfabetu przy dacie (np., 2001a), zasada ta obowiązuje także w przypadku większej ilości autorów danej pracy.  

Przykład zapisu:

Jak stwierdza Kowalski (2001)...

Badania wskazują, iż ... (Kowalski, 2001).

2. 2. Dwóch autorów:  bez względu na to ile razy przywoływana jest praca, zawsze należy podać nazwiska obu autorów i datę publikacji pracy, w przypadku więcej niż jednej pracy tych autorów opublikowanej w tym samym roku należy dodać kolejne litery alfabetu.   Nazwiska autorów zawsze należy łączyć spójnikiem „i”, nawet w przypadku przywoływania publikacji obcojęzycznej.

Przykład zapisu:

Jak sugerują Kowalski i Nowak (1999)...

Badania wskazują, iż ... (Kowalski i Nowak, 1999).

3. 3. 3 – 5 autorów:  przywołanie po raz pierwszy – należy wymienić nazwiska wszystkich autorów, rozdzielając je przecinkami i stawiając spojnik „i” pomiedzy dwoma ostatnimi nazwiskami.  Przy kolejnych wskazaniach tej samej pracy można zastosować określenie „i współpracownicy” (w przypadku umieszczenia przywołania nazwisk w strukturze zdania) lub „i in.” (w przypadku, gdy nazwiska autorów nie stanowią części struktury zdania).

Przykład zapisu:

1.  Przywołanie po raz pierwszy:

Jak sugerują Nowak, Kowalski i Jankiewicz (2003) ...

Badania (Nowak, Kowalski i Jankiewicz, 2003) wskazują, iż ...

2.  Kolejne przywołania:

Badania Nowaka i współpracowników (2003) wskazują, iż ...

Badania te (Nowak i in., 2003) ...

4. 4. 6 i więcej autorów:  wymienić należy tylko nazwisko pierwszego autora, zarówno gdy praca przywoływana jest po raz pierwszy, jak i w późniejszych przywołaniach, natomiast pozostałych autorów należy określić jako współpracowników (w strukturze zdania) lub zastąpić skrótem „i in.” (gdy nazwiska nie stanowią części struktury zdania).  W literaturze cytowanej należy umieścić nazwiska wszystkich autorów pracy. 

Przykład zapisu:

Nowakowski i wspołpracownicy twierdzą, iż ... (1997).

Pierwsze badania na ten temat (Nowakowski i in., 1997) sugerują ....

5. 5. Przywoływanie jednocześnie kilku prac:  należy wymienic je alfabetycznie, według nazwiska pierwszego autora.  Przywołania kolejnych prac muszą być oddzielone średnikiem i umieszczone w nawiasie.  Lata wydania prac tego samego autora / autorów muszą być oddzielone przecinkiem. 

Przykład zapisu:

(Kowalski, 2001; Nowak i Kowalski, 1999)

(Kowalski, 1997, 1999, 2004a, 2004b; Nowak i Kowalski, 1999)

6. 6. Przywoływanie pracy za innym autorem:  stosujemy w tekście, natomiast w literaturze cytowanej umieszczamy jedynie pracę czytaną.

Przykład zapisu:

Jak wykazał Nowakowski (1990; za: Zieniecka, 2007) ...

Badania sugerują, iż ... (Nowakowski, 1990; za: Zieniecka, 2007).

4.      Przytaczanie fragmentu pracy:  należy zawsze podać autora / autorów, rok opublikowania pracy i numer strony (np., Kowalski, 1992, s. 224).  Gdy przytaczany fragment ma ponad 40 słów, należy umieścić go w osobnym akapicie z wcięciem, bez cudzysłowu.  Gdy przytaczany fragment jest krótszy niż 40 słów, należy umieścić go w linii właściwego tekstu, w cudzysłowie.

5.      Tabela:  numeracja kolejno w całym tekście za pomocą cyfr arabskich, tytuł tabeli należy zapisać kursywą, zaś słowo tabela i jej numer – zwyczajną czcionką.  Tytuł umieścić należy nad tabelą i zapisać w kolejnym wierszu pod słowem tabela i jej numerem.   W tytule tabeli nie stawia się kropki po numerze ani na końcu tytułu.  W tabeli powinny być widoczne jedynie linie poziome zewnętrzne, zaś wewnętrzne i pionowe zewnętrzne linie powinny być niewidoczne, można zaznaczyć wiersz nagłówkowy.  Tabele powinny zostać przygotowane w oddzielnym pliku (jedna tabela na stronę, wraz z podaniem numeru strony, na której tabela ta powinna się znaleźć w złożonym przez autora tekście), zaś w tekście należy zostawić miejsce na tabelę, zaznaczając je w następujący sposób:

[Tu powinna znaleźć się Tabela 1.]

Przykładowa tabela:

Tabela 1

Płeć i liczba uczestników  w poszczególnych warunkach badania

6.      Rysunek:  tytuł rysunku należy zapisać zwyczajną czcionką, natomiast słowo rysunek i jego numer – kursywą.  Tytuł rysunku należy umieścić pod ryciną, zaś numeracja powinna być wprowadzona za pomocą cyfr arabskich.  W tytule należy postawić kropkę po numerze oraz na końcu tytułu.  Tytuł należy zapisać bezpośrednio po słowie Rysunek i jego numerze, czyli w tym samym wierszu.  Rysunki powinny zostać przygotowane w oddzielnym pliku (jeden rysunek na stronę, wraz z podaniem numeru strony, na której rysunek ten powinien się znaleźć w złożonym przez autora tekście), zaś w tekście należy zostawić miejsce na rysunek, zaznaczając je w następujący sposób:

[Tu powinien znaleźć się Rysunek 1.]
 

Przykładowy rysunek:

Grupa kontrolna   Grupa eksperymentalna

Rysunek 1.  Średni nastrój w grupie kontrolnej i eksperymentalnej.
 

7.      Literatura cytowana:  zestawienie powinno zawierać jedynie prace przywoływane lub cytowane w tekście, które były przeczytane przez autora tekstu, nie należy umieszczać w literaturze cytowanej prac, które przywoływano za innym autorem.  Nie należy numerować / wypunktowywać kolejnych prac, natomiast należy każdą nową pracę zacząć bez wcięcia, po czym kolejne wiersze danego adresu bibliograficznego powinny być zapisane z wcięciem 5 – 7 spacji.  Prace zapisujemy alfabetycznie według nazwiska pierwszego autora.  Prace tego samego autora należy podać w alfabetycznej kolejności tytułów prac.   Poniżej kolejno zapisane są:

1. 1. Opis książki
   2. Opis rozdziału w książce (np., w tomie trzecim)
   3. Opis artykułu w czasopiśmie
   4. Opis referatu / postera
   5. Opis pracy nieopublikowanej
   6. Opis pracy w druku
   7. Opis książki pod redakcją.

Bobowski, K., Kowalski, P. i Nowak, A. (2001). Potoczne teorie dotyczące emocji.  Warszawa:  Wydawnictwo XYZ.

Jankiewicz, A. (1990). O emocjach inaczej. W:  P. Kowalski (red.), Emocje i motywacje (t. 3, s. 235 – 302). Warszawa: Wydawnictwo XYZ.

Nowak, K. (1998). Zazdrość w relacjach partnerskich.  Czasopismo Psychologiczne, 41(2), 143 – 159.

Ostrowski, E. (2007). Asymetria w relacjach w firmie.  Referat wygłoszony na VI Konferencji Towarzystwa Edukacyjnego, Warszawa.

Roszkowska, G. (2004).  Polska adaptacja testu ABC.  Niepublikowana praca magisterska, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej, Warszawa.

Tatkiewicz, R. (w druku). Wpływ izolacji na samoocenę.  Czasopismo Psychologiczne, 20.

Zieniecka, P. (red.). (2002). Psychologia osobowości.  Kraków:  Wydawnictwo ZYX.