Lubina Anna Violetta - Wylacznie z rozsadku.doc

Anna Violetta Łubina

Wyłącznie z rozsądku

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Schodów było zbyt wiele, a winda jak zwykle zepsuta. Elżbieta powoli wchodziła na szóste piętro. Dwanaście razy po dziewięć stopni i będzie mogła odpocząć. Zamknie za sobą drzwi swojej kawalerki i odetnie się od reszty świata. Nieważne, że to nie mieszkanie, tylko schronienie, ale będzie u siebie. Była tak zmęczona, że wyjęte ze skrzynki koperty trzymała po prostu w ręku. Wiadomo, następny plik rachunków. Od rozwodu z Ryszardem nic się nie zmieniło. Rachunki nadal przychodziły do niej. Miała już tego dość. Za każdym razem i każdemu się tłumaczyć, że za długi byłego męża nie odpowiada. W końcu to on o ten rozwód wystąpił i powinien ponieść konsekwencje. Nie chciała myśleć o tym, co wydarzyło się nie tak dawno. Ryszard do małżeństwa po prostu się nie nadawał. A to, że straciła dziecko, niewiele go obeszło. Przeważyła opinia lekarska, że Elżbieta więcej dzieci chyba mieć nie będzie. Ale kto mógł przewidzieć, że Ryszard, który nigdy nie chciał mieć dzieci, uzna tę diagnozę za powód do rozwodu?

Jeszcze tylko cztery razy po dziewięć stopni i będzie mogła otworzyć drzwi swojej „dziupli". Kawalerka była rzeczywiście mikroskopijna, ale Elżbieta godziła się na wszystko, byle tylko Ryszard znikł jej z oczu. Może należało trochę poczekać z tą zamianą, poszukać lepszej okazji. Jednak przebywanie pod jednym dachem z byłym mężem stało się nagle nie do zniesienia. Tyle niespełnionych marzeń i zawiedzionych nadziei. Kiedy wychodziła za mąż przed ośmiu laty, oczami naiwnej dwudziestolatki widziała w nim ideał. Tymczasem okazał się człowiekiem słabym i zapatrzonym w siebie. Ciągle mówił o swoich planach i aspiracjach, o tym, do czego dojdzie, co załatwi; ale niczego nie potrafił konsekwentnie doprowadzić do końca. I zawsze miał za złe, kiedy mu to wytykano. Uważał, że ciągle się go ktoś „czepia". Zdarzało się jednak, że przedłużał sobie urlop, nie uprzedzając o tym nikogo, bo była piękna pogoda. I nie rozumiał, czemu ktoś ma o to pretensje. Pomimo trzydziestki pozostawał niepoważnym lekkoduchem, jakiego poznała jeszcze w liceum. I chyba nigdy już nie dorośnie. W życiu prywatnym postępował zresztą podobnie. Ileż to razy czekała na niego gotowa do wyjścia, a on wracał do domu spóźniony o godzinę, bo przypadkiem spotkał kogoś znajomego. Nigdy nie pamiętał o imieninach czy rocznicy ślubu, naiwnie się tłumacząc, że okolicznościowy prezent zostawił w pracy. Pewnego razu spóźnił się na własne przyjęcie imieninowe, bo poszedł z kolegą na piwo i dobrze im się rozmawiało. Tymczasem Elżbieta musiała świecić oczami przed tłumem gości, których sam zaprosił. Wszystkie sprawy załatwiała sama, nie można mu było powierzyć nawet płacenia rachunków, bo zapominał o terminach albo o przeznaczeniu pieniędzy. Do pieniędzy miał zresztą stosunek niefrasobliwy. Kiedy mu ich brakowało - pożyczał; kiedy nie miał z czego oddać - zwyczajnie nie oddawał. Wiecznie musiała zwracać jakieś długi, o których nie pamiętał lub nie chciał pamiętać. Przypuszczalnie nie wszystkie z nich zaciągnął, ale zwracać polecił za każdym razem. Czasem nieźle się musiała nagimnastykować, aby jej starczyło pieniędzy, a on jeszcze krytykował zbytnią niegospodarność i rozrzutność żony. Jakoś to znosiła, coraz częściej patrząc na niego jak na niedorosłego chłopca, ale rozstanie okazało się nieuniknione, gdy potraktował z podobną niefrasobliwością i ją. Nie ma dziecka, nie ma małżeństwa. Nawet się nad tym nie zastanawiał. Przekreślił wszystko, całe ich dotychczasowe wspólne życie. I z podobną beztroską liczył, że dalej będzie opłacać jego długi. Zupełnie absurdalny brak poczucia realności.

Otworzyła drzwi i rzuciła plik kopert na stolik w pokoju. Wystarczyło tylko wyciągnąć rękę. Całe mieszkanko miało dwadzieścia pięć metrów. Usiadła na kanapie i oparła nogi na stoliku. Była śmiertelnie zmęczona. Wycieczka z szóstą klasą do muzeum jawiła się jak koszmar senny. Nabiegała się za nimi, usiłując upilnować, żeby niczego nie dotykali i nie zniszczyli. Niestety, trzydziestu rozbrykanych nastolatków upilnować nie sposób. Pani kustosz zwracała uwagę Elżbiecie, a tymczasem uczniowie robili, co chcieli. Nic dziwnego, wcale nie znała tej klasy, więc nie mieli powodu jej słuchać. Oglądać też niczego nie chcieli, traktując wycieczkę jako okazję uniknięcia lekcji. Nauczycielka plastyki, która wycieczkę zorganizowała, rozchorowała się nagle, a Elżbieta, z wykształcenia chemiczka, nie miała pojęcia, jak uczniów zainteresować wystawą. Biegała więc za nimi po salach jak kwoka, narażając się na krytyczne uwagi personelu. Jedna z pań, szczególnie dotknięta zachowaniem kilku chłopców, którzy próbowali rozmontować współczesną rzeźbę, złożoną z kawałków pordzewiałego złomu, obiecała, że zawiadomi dyrekcję szkoły o braku dozoru. Elżbietę niewiele to obeszło, w tej szkole pracować będzie jeszcze trzy tygodnie, do końca roku. Oszczędności w oświacie objęły jej etat. Na pracę w innej szkole też nie miała co liczyć. Trzeba będzie o czymś zacząć myśleć, jak tylko poczuje się na siłach. Ale gdzie znajdzie pracę po swoim kierunku studiów? Komu potrzebny chemik z wykształceniem pedagogicznym?

Po godzinie szum w głowie nieco ucichł i zmęczenie przestało być tak obezwładniające. Postanowiła zaparzyć kawę i przejrzeć wreszcie korespondencję. Właściwie listy do byłego męża należałoby wyrzucić do kosza, ale nie umiała tak postępować. Sięgając po kolejne listy, z przyjemnością wdychała aromat kawy. Pocztówka z Anglii od koleżanki, która postanowiła popracować „na czarno". Może to byłby pomysł na przyszłość? Popracować trochę, wrócić z pieniędzmi i założyć jakiś niewielki interes. Może kwiaciarnię? Koperta z wyciągiem z konta. Niestety, jego stan niemal równy był zeru. Dobrze, że wypłata za dwa dni. Listy do Ryszarda odeśle, jak zwykle, nie czytając. Prenumerowane czasopisma odsunęła na bok, można je przeczytać później. Z ciekawością sięgnęła po ostatnią kopertę, zaadresowaną nieznanym, zdecydowanym charakterem pisma. Nazwisko i adres nadawcy niczego nie mówiły. Była zupełnie pewna, że nie zna osoby o takim nazwisku. A może po prostu zapomniała? List był skierowany do niej, adres zwrotny, gdzieś z koszalińskiego, raczej wykluczał sprawę mężowskich długów. Chociaż z Ryszardem nigdy nic nie wiadomo. Był tylko jeden sposób, by znaleźć odpowiedź na pytanie. Elżbieta rozerwała kopertę. Na stół wypadł list, jakiś dokument i zdjęcia. Sięgnęła najpierw po list.

Szanowna Pani!

Z pewnością będzie Pani zaskoczona, czytając list od zupełnie nieznajomej osoby. Przede wszystkim z żalem muszę Panią zawiadomić o śmierci Pani siostry, Ireny. Zmarła w marcu, w koszalińskim szpitalu, w wyniku urazów na skutek wypadku samochodowego, któremu uległa kilka dni wcześniej. Dopiero w szpitalu powiedziała mi, że ma rodzinę. Niestety, znała tylko dawny Pani adres. Musiałem zlecić agencji detektywistycznej poszukiwania, aby nie popełnić omyłki. Dzisiaj dostałem kompletny raport na Pani temat i natychmiast piszę ten list.

Myślę, że zainteresuje Panią fakt, że zgodnie z wolą Ireny, mam powierzyć Pani właśnie opiekę nad jej córką, czyli Pani siostrzenicą. W związku z tym mamy do omówienia kilka ważnych spraw, a tego nie da się załatwić listownie. Zapraszam więc do siebie. Warunki do odpoczynku są w naszej okolicy idealne, proszę potraktować to jako zaproszenie do spędzenia tu całych wakacji. Będziemy mieć dwa miesiące na ustalenie szczegółów.

Załączam do listu kilka zdjęć Ireny i jej córki, aby nie sądziła Pani, że jest to niestosowny żart. Przesyłam również akt zgonu. Proszę powiadomić mnie, kiedy Pani przyjedzie do Koszalina, bym mógł oczekiwać na dworcu i zawieźć Panią do mojego domu.

Oczekuję odpowiedzi z niecierpliwością. Z poważaniem Janusz Czertwiak Przyjeziorna 18 woj. koszalińskie

Elżbieta odłożyła list na stolik i drżącą ręką sięgnęła po zdjęcia i urzędowy dokument. Nie mogło być żadnych wątpliwości. Akt zgonu stwierdzał, że Irena Nowińska, urodzona 17 stycznia 1971 roku w Katowicach, zmarła 27 marca 1996 roku w Koszalinie.

Ze zdjęcia patrzyły błękitne oczy Ireny. Na jednym z nich była sama, stała roześmiana w cieniu rozłożystego drzewa, za którym widoczny był zarys jakiegoś budynku. Na drugim trzymała za rękę dwuletnią może dziewczynkę, która w tym momencie poruszyła głową i rysy jej twarzy były zamazane. Na trzecim Irena rozciągnięta na kocu nad brzegiem jakiejś wody, w skąpym kostiumie bikini, prezentowała swoją zgrabną figurę, a ciemne znamię na udzie było wyraźnie widoczne. Nie mogło być żadnej pomyłki, to musiała być Irena. Młodsza siostra, którą rodzice i Elżbieta rozpuszczali niemal od urodzenia. Bo przyjście na świat Ireny było zaskakującą niespodzianką: po dwóch poronieniach, trudnym przebiegu ciąży i cesarskim cięciu, pani Barbara Nowińska była przekonana, że więcej dzieci mieć nie będzie. A ponieważ zawsze chciała mieć kilkoro, poczuła się głęboko rozczarowana. Tym większą radością było pojawienie się Ireny - trzy lata później i, co najdziwniejsze, bez żadnych komplikacji. Złotowłosy i błękitnooki aniołek zaskarbił sobie miłość i sympatię wszystkich ludzi bez wyjątku. Niestety, aniołek wyrósł na anioła o charakterze zgoła nie anielskim. Już w wieku lat czternastu przejawiała niesamowite wręcz skłonności do pakowania innych w kłopoty. Nigdy nikogo nie słuchała. Nigdy o nikogo nie dbała. Nie chciała się uczyć. Obracała się w dziwnym towarzystwie. Ze wszystkich ryzykownych sytuacji wywijała się cudzym kosztem. Matka tłumaczyła się za nią w szkole, ojciec na policji i w izbie dziecka, gdzie kilka razy wylądowała. Elżbieta musiała wysłuchiwać żalów koleżanek, którym Irena nie oddawała ciuchów lub biżuterii, czy odbijała chłopaków. Musiała też odbierać telefony od chłopców, których anioł porzucał z dnia na dzień, bez słowa wyjaśnienia. Wreszcie Irena uciekła z domu, mając siedemnaście lat, a kiedy ją w końcu odnaleziono, była już pełnoletnia i zdecydowanie odmówiła powrotu. Potem słuch o niej zaginął i nikt niczego o niej nie wiedział przez całe siedem lat. Dopiero ten list.

Elżbieta podeszła do okna i niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w zalane słońcem alejki osiedla. Poczucie obowiązku kazało jej jechać i spełnić prośbę nieżyjącej siostry. Ale wszystko w niej buntowało się przeciw temu. Ma zająć się dzieckiem Ireny. Dzieckiem prawie zupełnie obcej kobiety, która dzieci nigdy mieć nie chciała. I to ona, dla której dziecko było nie spełnionym pragnieniem, a z utęsknieniem oczekiwana córeczka urodziła się martwa. Minął rok od tego smutnego wydarzenia, ona zaś nadal nie mogła się pogodzić ze stratą. Czy będzie umiała zaakceptować i pokochać to dziecko? Czy będzie mogła spojrzeć na nie bez uprzedzeń? A jeśli odziedziczyło ono te cechy Ireny, które kazały jej gnać gdzieś przed siebie, nie oglądając się na nikogo? Jeżeli okaże się taką samą egoistką, zapatrzoną w siebie i nieczułą na ludzkie uczucia? Czy ona, Elżbieta, będzie umiała ją wychować? Tyle pytań i żadnych odpowiedzi. A może zapytać inaczej? Czy będzie umiała żyć z czystym sumieniem, jeżeli nie pojedzie?

Z westchnieniem odwróciła się od okna i podeszła do telefonu. Wykręciła numer informacji kolejowej. Jak zwykle zajęte. Kręciła raz i jeszcze raz, aż wreszcie w słuchawce usłyszała kobiecy głos:

- Informacja kolejowa Katowice. Słucham.

- Proszę mi podać godziny odjazdu pociągów pospiesznych do Koszalina.

ROZDZIAŁ DRUGI

Koła pociągu stukały rytmicznie, uspokajająco. Inni pasażerowie już dawno usnęli, nawet dwójka rozdokazywanych dzieciaków, które najwyraźniej nudziły się nieprawdopodobnie. Zamęczały wszystkich dookoła pytaniami, co chwilę chciały jeść, pić albo wyjść do toalety. Kłóciły się bez przerwy. Ale wreszcie zmęczenie wzięło górę. Zasnęli również zmordowani i zawstydzeni zachowaniem własnych pociech rodzice. Tylko Elżbieta zasnąć nie mogła. Dręczył ją wewnętrzny niepokój. Ta podróż w nieznane była sprzeczna z jej charakterem. Lubiła mieć wszystko zaplanowane, ułożone. Tymczasem z jednej niestabilnej sytuacji wkraczała w drugą, jeszcze bardziej zagadkową. Nie miała pracy, nie miała oparcia, perspektyw. I zamiast szukać zajęcia, które zapewniłoby jej utrzymanie i spokojną przyszłość, jechała na drugi koniec Polski, żeby przyjąć na siebie dodatkowe obowiązki. Wróciła myślami do rozmowy z matką. Dość długo nie mogła się na nią zdecydować. Nie wiedziała, jak powiedzieć o utraconej córce. Bo przecież matka cały czas wierzyła, że Irena kiedyś wróci. A ona musiała ją zawiadomić, że nie wróci już nigdy.

- Moja córeczka! - Pani Barbara rozszlochała się histerycznie. - Moja kochana córeczka nie żyje! A taka była śliczna, istny aniołek...

- Ależ, mamo! - Elżbieta próbowała sprowadzić wspomnienia do realnego wymiaru. - Przecież ona cię okłamywała, oszukiwała i wreszcie uciekła z domu. Nie odzywała się do ciebie przez całe lata!

- Ale ja i tak wiedziałam, że gdzieś jest i tęskni za mną. Ona zawsze zostanie moim słodkim maleństwem. Gdybyś miała własne dzieci, to byś to zrozumiała. - Elżbieta drgnęła, jakby ją ktoś uderzył. - Przepraszam, nie chciałam tego powiedzieć.

- Ale powiedziałaś. - Odwróciła się od matki, żeby ukryć łzy. Musiała się uspokoić. Na dłuższą chwilę zapadło milczenie. Wreszcie odetchnęła głęboko i prawie spokojnie dodała: - Zresztą jadę tam po córkę Ireny. Dziecko żyje i jest ważniejsze od swojej nieodpowiedzialnej matki, bez względu na to, czy uważasz ją za swego aniołka, czy nie.

- To wcale nie jest dobry pomysł. Przecież w ogóle nie znasz tego człowieka. A może on cię zwyczajnie oszukuje? Ściągnie cię do siebie, tak jak Irenę, i...

- I co, zamorduje mnie?

- No, chyba nie. Ale skąd wiesz, czy to nie przez niego Irusia nie kontaktowała się z rodziną. To może być jakiś niebezpieczny typ.

- I ten niebezpieczny typ szuka mnie przez detektywistyczne biuro, żeby przekazać mi opiekę nad córką Ireny, zamiast oddać ją do domu dziecka i mieć z głowy, tak?

- A może żadnego dziecka nie ma i nigdy nie było, a on chce cię zwabić podstępem? Powinnaś być bardziej ostrożna w twoim wieku. Na jednego oszusta już trafiłaś.

- Mamo! Ryszard nie był oszustem, tylko nieodpowiedzialnym chłopczykiem. Po prostu nigdy nie dorósł.

- To wszystko jedno. Ja cię ostrzegałam.

- Nigdy mnie nie ostrzegałaś, a Ryszardowi dogadzałaś nieprzyzwoicie, mówiłaś, że go uwielbiasz i że zawsze chciałaś mieć takiego syna.

- Bo nigdy nie przyznałaś, jak jest naprawdę między wami. Gdybym wiedziała...

- Dobrze, niech ci będzie. Ale pojechać muszę, to mój obowiązek.

- Możesz tam zginąć jak Irena. Przepadniesz i nie będziemy wiedzieli, gdzie cię szukać.

- Przecież podał swój adres, telefon i dokładnie opisał, gdzie mieszka. Jak nie odezwę się przez tydzień, możesz dać znać na policję.

- To nic nie pomoże, jeżeli dane są fikcyjne. Ale ty przecież już podjęłaś decyzję i zrobisz, co zechcesz. A swoją drogą, skoro on sprawdzał cię przez biuro detektywistyczne, ty też mogłaś.

- Może jego na to stać, mnie niestety nie.

- Mogliśmy ci pożyczyć.

- Mamo, sami nie macie zbyt wiele. Poza tym, co się pożycza, trzeba oddać. A ja jestem bez pracy.

- Rany boskie, jeszcze to! I jak ty chcesz utrzymać dziecko! Stojące na granicy histerii reakcje matki nie były dla Elżbiety nowością, ale tym razem poczuła się wyczerpana. Zwłaszcza że sama nie wiedziała, czy podejmuje słuszną decyzję, nie miała pojęcia, co ją czeka gdzieś na Pomorzu. Ważne sprawy, których nie udało się załatwić listownie i na których omówienie ten człowiek przeznacza dwa miesiące, wcale nie musiały być proste.

Dudnienie pociągu stało się wolniejsze, widać było jakieś światła. Stacja. Co to może być? Szczecinek. Do Białogardu, gdzie czeka ją przesiadka, jeszcze kawałek drogi. Zresztą konduktor obiecał obudzić ją na czas.

Dobrze, że wtedy przyszedł ojciec. Uspokoił matkę i wyśmiał jej obawy. On też uważał, że sam fakt odszukania Elżbiety świadczy o tym człowieku pozytywnie. Zresztą mają przecież adres i telefon. Zagadką pozostawało tylko, co łączyło tego człowieka z Ireną, dlaczego właśnie on wypełniał jej ostatnią wolę i dysponował aktem zgonu. Ale tego już trzeba dowiedzieć się na miejscu. Elżbieta wyszła od rodziców trochę bardziej spokojna, ale nie całkiem pozbyła się niepewności. Musiała załatwić parę spraw, odebrać przysługującą jej odprawę, odłączyć telefon, zlecić bieżące opłaty. Trzeba było dokupić trochę letniej garderoby, przydatnej na pobyt w leśnej głuszy. Wystawa sklepu z zabawkami przyciągnęła jej uwagę zupełnie przypadkowo. Pluszowy miś w kolorze ciemnego złota miał sympatyczny pyszczek. I był odpowiednim prezentem dla dziecka, o którym nawet nie wiedziała, ile ma lat. Teraz drzemał spokojnie w podręcznej torbie. Gdyby nie przypadek, dojechałaby do własnej siostrzenicy z pustymi rękami.

A jednak się zdrzemnęła. Dobrze, że konduktor obudził ją na czas przed Białogardem. Kiedy wysiadła, było jeszcze prawie ciemno. Ale wschodni pas nieba zaczynał się już różowić. Niedługo świt. Po zatęchłym kolejowym przedziale dobrze jest chwilę pooddychać chłodnym, porannym powietrzem. Nawet na miejskim dworcu. Musiała przejść na sąsiedni peron. Szczyt wakacyjny już się rozpoczął i nawet o tej przedrannej godzinie na dworcu było mnóstwo ludzi. Czekali na pociąg do Koszalina czy Świdwina pojedynczo lub całymi rodzinami. Gdzieś pod filarem przysiadła grupka młodzieży i ktoś brzdąkał na gitarze. Zdążyła jeszcze wypić szklankę herbaty, zanim nadjechał pociąg do Koszalina. Miejsc siedzących nie było, ale to w końcu tylko trzydzieści kilometrów. Trzy kwadranse jazdy, wytrzyma.

W Koszalinie poczuła jednak zmęczenie podróżą. Dworzec nie był zbyt duży jak na wojewódzkie miasto. Z trudem postawiła torby na ławce i rozejrzała się dokoła. Nagle ogarnęła ją panika. Uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak wygląda Janusz Czertwiak. W tej przedwyjazdowej krzątaninie, w nerwowym napięciu, które nie opuszczało jej od dawna, nie pomyślała, że musi go jakoś rozpoznać. W tłumie ludzi na dworcu nie będzie to łatwe.

Janusz stał obok kiosku z gazetami i obserwował wysiadający tłum. Siostra Ireny powinna przyjechać tym pociągiem. Chciał przez chwilę się jej przyjrzeć, zanim podejdzie i przywita się z nią. Obawiał się tego spotkania. Powodzenie precyzyjnie ułożonego planu zależy tylko od tej kobiety. Na zdjęciu dostarczonym przez agencję nie była podobna do Ireny. Ale to niezbyt dobra fotografia. Jeżeli okaże się podobna do niej? Jeżeli tak samo jak tamta przywykła wykorzystywać ludzi? Tłum powoli odpływał ku przejściu. Na peronie pozostała młoda kobieta. Wyglądała na samotną i zagubioną. Rozglądała się niepewnie i nerwowo. Ona. To z pewnością ona. Powoli ruszył w jej kierunku, bacznie się przyglądając. Była szczupła i zgrabna. Długie włosy w odcieniu lipowego miodu spięte miała klamrą na karku. Nagle spojrzała w jego stronę. W drobnej twarzy w kształcie serca jarzyły się ogromne oczy koloru morskiej wody. Był w nich smutek i zagubienie, które w niczym nie przypominały beztroski i samozadowolenia Ireny. Przez chwilę trwali tak, patrząc sobie w oczy, połączeni jakąś niewidzialną nicią porozumienia. Właśnie porozumienia. Otrząsnął się z tego wrażenia i szedł ku niej. Ale teraz był już prawie pewien, że wszystko będzie dobrze.

Elżbieta nie mogła oderwać wzroku od zbliżającego się mężczyzny. Wiedziała, że nie powinna się tak wpatrywać w nieznajomego, że to nie wypada, że można być źle zrozumianą. Ale coś przyciągało jej spojrzenie, kazało widzieć i zapamiętywać kolejne szczegóły od momentu, gdy ich oczy spotkały się na prawie pustym peronie. Był wysoki i mocno zbudowany. Jego sylwetka na pierwszy rzut oka zdradzała, że przywykł do ciężkiej, fizycznej pracy. Twarz miał chmurną i posępną, głębokie bruzdy wzdłuż nosa i ust. Drobna siateczka zmarszczek wokół oczu i na skroni przebijała spod mocnej opalenizny, która wskazywała, że najczęściej pracował na świeżym powietrzu. Było coś smutnego w tej sylwetce i twarzy, której nigdy chyba nie rozjaśniał uśmiech. Ciemnopiwne oczy patrzyły mądrze i badawczo spod ciemnych rzęs, a kosmyk zrudziałych od słońca kasztanowych włosów opadał zawadiacko na czoło. Szedł prosto w stronę Elżbiety i w którymś momencie nabrała wewnętrznej pewności, że to jest właśnie człowiek, na którego czeka. Nie zdziwiły jej już wcale słowa wypowiedziane głębokim, niskim głosem:

- Jestem Janusz Czertwiak. Mam nadzieję, że czeka pani na mnie.

- Elżbieta Nowińska. - Wyciągnęła do niego rękę na powitanie. Przytrzymał jej dłoń w swojej, marszcząc z zastanowieniem brwi.

- Nowińska? Myślałem, że nosi pani inne nazwisko.

- Wróciłam do niego po rozwodzie. Kilka miesięcy temu.

- A więc miałem niedokładne informacje. Przepraszam za źle zaadresowany list.

- Nie szkodzi. Wielu znajomych też nie może się przyzwyczaić, więc list trafił we właściwe ręce.

- To wszystkie pani rzeczy? - wskazał na dwie torby podróżne ustawione na ławce.

- Nic więcej mi nie trzeba.

- A więc ruszajmy.

- Chwileczkę. Czy nie powinien mi pan czegoś wyjaśnić?

- Pani Elżbieto! O szóstej powinienem być w pracy. - Spojrzała na zegarek, była za dziesięć szósta. - Właśnie! Mamy przed sobą pół godziny drogi, a nasza rozmowa wymaga czasu i spokoju. Odłóżmy ją do wieczora. Teraz musi pani wypocząć po podróży i poznać swoją siostrzenicę. Zgoda?

- Jeżeli pan tak uważa, zgoda!

Bez wysiłku uniósł obie torby i ruszył do wyjścia. Elżbieta szła za nim, czując, że istotnie jest zmęczona i chce jej się spać. Ostatnia noc w pociągu i poprzednie, spędzane na rozmyślaniach, dały jej się we znaki. Na parkingu stał granatowy volkswagen furgon. Otworzyła oczy ze zdumienia. Największym osiągnięciem motoryzacji, z jakim miała dotąd do czynienia, był dziesięcioletni maluch ojca, który zresztą wymagał ciągłych remontów. To cudo było zupełnie nowe. Janusz otworzył przed nią drzwi, a bagaże wrzucił do tyłu. Elżbieta rozparła się wygodnie w fotelu i zapięła pas. Samochód ruszył miękko, prowadzony widać pewną ręką. Po kilku minutach byli za miastem.

- Co to za miejscowość, Przyjeziorna? - zapytała, żeby nie zasnąć w czasie drogi.

- To taka niewielka wioska między jeziorem Rosnowskim i Niedalińskim. Około trzydziestu domów.

- Urodził się pan tutaj?

- Chyba będzie lepiej, jak zaczniemy sobie mówić po imieniu, dobrze? - Skinęła głową. Rzeczywiście, trudno przez dwa miesiące mieszkać w jego domu i zwracać się przez „pan". - Nie, pochodzę z okolic Poznania. Ale tutaj mieszka moja ciotka, u której czasem spędzałem wakacje.

- I znalazłeś się tu na stałe?

- To w sumie prosta historia. Skończyłem Akademię Rolniczą, dokładniej kierunek hodowli. W akademiku mieszkałem z kolegą z roku i z drugim, który studiował ekonomię.

- Dziwny zestaw.

- Czasem się zdarza. Po studiach nie mogliśmy znaleźć pracy. Szukałem jej przez dłuższy czas, a potem wylądowałem u ciotki. Tu pracy też nie było, ale PGR bankrutował i udało się odkupić fermę mleczną. Dogadałem się z chłopakami i tak się zaczęło.

- Sądząc po samochodzie, idzie wam nieźle.

- To prawda. Przez te dziesięć lat wymieniliśmy stado, mamy prawie wyłącznie holenderki. Wydzierżawiliśmy mleczarnię, która dzisiaj też należy do nas. Mamy linię produkcji masła, twarogu i pudełkujemy mleko. Myślimy o produkcji serów podpuszczkowych na recepturze holenderskiej.

- Jesteście więc ludźmi sukcesu?

- Nie możemy narzekać.

Samochód minął tablicę z napisem „Przyjeziorna" i zwolnił nieco. Przejechali między domami, mijając kiosk, sklep, kościół i remizę strażacką. Po chwili skręcili w boczną, wąską drogę. Prowadziła jakby wprost do jeziora, ale musieli się zatrzymać przed zamkniętą bramą. Janusz wyskoczył, otworzył ją, wprowadził samochód, znowu wysiadł i bramę starannie zamknął. Jakieś sto metrów dalej stał duży stary dom z pruskiego muru, starannie odnowiony. Tynk na ścianach porażał śnieżną bielą, od której odbijały ciemne belki. Starannie odmalowane okna lśniły czystymi szybami. Dom pokryty był czerwoną dachówką, wyglądała na starą, ale nie widać było żadnych braków czy uszkodzeń. Za domem rozciągał się chyba ogród i sad, ale nic więcej Elżbieta nie zdążyła zauważyć, bo Janusz wziął jej torby i zaprowadził na pierwsze piętro, nakazując ciszę.

Pokój był obszerny, wygodnie urządzony. Szerokie stare łóżko ze świeżą pościelą zapraszało do wypoczynku. Rozłożysta szafa z lustrem stała z jednej strony drzwi, a staroświecka toaletka z drugiej. Pod oknem wygodny stolik i dwa fotele. Oprócz tego półka na książki i mały telewizor. Obok, na pastelowej tapecie, widoczny był zarys drzwi. Na stoliku termos i patera ze szklanym kloszem, pod którym ułożono kanapki. Janusz postawił torby obok szafy, po czym wyprostował się, odgarniając z czoła niesforny kosmyk włosów.

- W termosie masz herbatę. Za tymi drzwiami jest łazienka. Ja wracam koło trzeciej i do tej pory raczej nikt ci nie będzie przeszkadzał. Odpocznij. Z pewnością jesteś zmęczona.

I zniknął, zamykając za sobą drzwi. Nawet nie zdążyła go o nic zapytać. Zresztą miał rację, była zmęczona i marzyła ...